ΜΑΣ ΕΠΟΙΚΟΥΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΠΟ ΧΩΡΕΣ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ!!!ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ;;;

Η ΝΕΑ ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ

Ένα νέο κύμα παράνομης μετανάστευσης ξεκινά και πάλι από τις ακτές της Λιβύης. Τα ελληνικά νησιά, για ακόμη μια φορά, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας ιδιότυπης απόβασης, που δεν μοιάζει με καμία άλλην. 

Γιατί δεν φέρει σημαίες, δεν κρατά όπλα, αλλά κουβαλά στις πλάτες της ένα ολόκληρο σύστημα ιδεολογικών και γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων. 

Μια μαζική, απροειδοποίητη πλημμυρίδα ανθρώπων που διεκδικούν θέση σε έναν κόσμο που δεν σχεδιάστηκε γι’ αυτούς, αλλά που πλέον δεν μπορεί να τους αγνοήσει.

Η κυβέρνηση, αντιμέτωπη με το αδιέξοδο, αντέδρασε ανακοινώνοντας τρίμηνη παύση υποβολής αιτήσεων ασύλου και τη δημιουργία κλειστής δομής στην Κρήτη. 

Πρόκειται, όμως, για ημίμετρα. Για κινήσεις εντυπώσεων που δεν αγγίζουν την ουσία ενός προβλήματος βαθιάς πολιτικής και πολιτισμικής διάστασης. 

Γιατί δεν αρκεί να χτίζεις φράχτες, όταν τα θεμέλια του πολιτικού σου πολιτισμού είναι διαβρωμένα από ιδεολογική σύγχυση και πολιτική δειλία.

Για χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση κοροϊδεύει τον εαυτό της. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες σφυρίζουν αδιάφορα, αφήνοντας τις χώρες-πύλες εισόδου, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, να σηκώνουν το βάρος ενός μεταναστευτικού τσουνάμι. 

Οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τη σχετική τους ασφάλεια, απαιτώντας ταυτόχρονα πλήρη εφαρμογή του ευρωπαϊκού ιδεώδους της αλληλεγγύης και της «ανθρωπιάς». Είναι μια κυνική υποκρισία που μετατρέπει την περιφέρεια της Ευρώπης σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπινων ροών.

Το πρόβλημα δεν είναι το άσυλο. Είναι η εργαλειοποίησή του. Η μετατροπή του από ιερό θεσμό προστασίας διωκόμενων προσώπων σε προπέτασμα καπνού για τη μαζική και ανεξέλεγκτη είσοδο ανθρώπων που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. 

Το άσυλο δεν σχεδιάστηκε για να προσφέρεται συλλήβδην σε όποιον ζει σε εμπόλεμη ζώνη, ούτε για όσους επιδιώκουν μια καλύτερη ζωή μακριά από τη φτώχεια. Είναι δικαίωμα συγκεκριμένων και εξατομικευμένων περιπτώσεων, όχι μαζικής επίκλησης.

Η απόλυτη στρέβλωση ξεκινά όταν όλοι όσοι αιτούνται άσυλο γίνονται αυτομάτως και εν δυνάμει «πρόσφυγες», προτού ακόμη εξεταστούν. 

Οι υπηρεσίες επιβαρύνονται, η κοινωνία αποδιοργανώνεται, και το κράτος βυθίζεται στην αδράνεια. Οι αιτήσεις λιμνάζουν επί μήνες ή χρόνια και, εν τω μεταξύ, το πρόβλημα παγιώνεται.

Πρέπει να τεθεί ένα τέλος στην απάτη της καθυστέρησης. Οι διαδικασίες πρέπει να επιταχυνθούν. Οι επιτροπές εξέτασης να ενισχυθούν με ανθρώπινο δυναμικό και σαφείς οδηγίες. Η απάντηση σε κάθε αίτηση να δίνεται σε 1-2 μήνες. 

Όσοι δεν δικαιούνται άσυλο, να επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Και τούτο να γίνεται με τρόπο που να μη μετατρέπει τη φιλοξενία σε επ’ αόριστον αναμονή. Διότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι εν τέλει άρνηση της ίδιας της δικαιοσύνης.

Αν το πρόβλημα έφτασε ως εδώ, αυτό οφείλεται κυρίως στην ένοχη ανοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στην παράνομη μετανάστευση. Και αυτή η ανοχή έχει πολιτικό υπόβαθρο: κάποιοι φαντάζονται πως η ενσωμάτωση των μεταναστών θα επιλύσει το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. 

Άλλοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια μάζα φθηνής, αναλώσιμης εργατικής δύναμης για χειρωνακτικές δουλειές που οι Ευρωπαίοι αποφεύγουν.

Αυτές οι κυνικές στρατηγικές γέννησαν τις ΜΚΟ-μεσάζοντες, που χρηματοδοτούνται αδρά για να κάνουν το «ανθρωπιστικό τους καθήκον» διευκολύνοντας τη ροή. Κι έτσι, με το αζημίωτο, χτίστηκε μια νέα βιομηχανία: η βιομηχανία της μετανάστευσης.

Όμως τα πραγματικά προβλήματα –το δημογραφικό και η έλλειψη εργατικών χεριών– δεν λύνονται με διολίσθηση στην παρανομία. Λύνονται με συντεταγμένη πολιτική. Με διακρατικές συμφωνίες νόμιμης μετανάστευσης, με όρους, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όχι με την πολιτική του «όποιος τα καταφέρει και φτάσει, θα μείνει».

Είναι πλέον αναγκαίο οι παράνομοι μετανάστες να οδηγούνται σε κλειστές δομές μέχρι να κριθεί η αίτησή τους. Κι αν αυτή απορριφθεί, να επιστρέφονται άμεσα. 

Όχι να κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς ταυτότητα, χωρίς δικαίωμα αλλά με πλήρη πρόσβαση σε κοινωνικές δομές, να χάνονται μέσα σε έναν κοινωνικό ιστό που ήδη ασφυκτιά. 

Τα κέντρα αυτά μπορούν να δημιουργηθούν στην ενδοχώρα ή σε μικρά απομονωμένα νησιά – όχι για να τιμωρήσουν, αλλά για να λειτουργήσουν αποτρεπτικά.

Όσοι αντιδρούν σε αυτά τα μέτρα φωνάζουν για «ξερονήσια», επαναφέροντας φαντάσματα του Εμφυλίου. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην εξορία Ελλήνων πολιτών από ένα αυταρχικό καθεστώς και στην προσωρινή διοικητική κράτηση παρανόμων σε προαναχωρησιακά κέντρα. Είναι επιχειρήματα αταβιστικά ή προσχηματικά.

Όσοι μιλούν για ανθρωπισμό, οφείλουν να πουν καθαρά: θέλουν ή δεν θέλουν σύνορα; Θέλουν ή όχι το κράτος να μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος μένει; Γιατί η τυφλή αποδοχή των πάντων οδηγεί όχι σε αλληλεγγύη, αλλά σε κοινωνική κατάρρευση.

Και ας το πούμε καθαρά: δεν υπάρχει πιο απάνθρωπη στάση από το να κρύβεις την πραγματικότητα πίσω από ψευτοανθρωπιστικά προσχήματα. 

Όσοι ζητούν ανεξέλεγκτη εισροή ανθρώπων από χώρες που δεν έχουν καμία ιστορική, θρησκευτική, πολιτισμική ή νομική συνάφεια με την Ευρώπη, ας αναλογιστούν πού οδηγεί αυτή η πολιτική. Η ανοχή τους, συνειδητή ή αφελής, φτιάχνει τη συνταγή της σύγκρουσης.

Αν συνεχίσουμε έτσι, η Ελλάδα δεν θα είναι απλώς πέρασμα. Θα μετατραπεί σε χώρο φιλοξενίας μόνιμης αστάθειας. Και τότε θα είναι αργά για κροκοδείλια δάκρυα.

Η παγίδα των συμφωνιών με το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές

Την ώρα που η ελληνική κοινωνία βυθίζεται σε ανασφάλεια και η κοινωνική συνοχή διαβρώνεται από την αθρόα παράνομη μετανάστευση, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να επιλέγει μια επικίνδυνη ατραπό: τη νομιμοποίηση του προβλήματος, υπό τον μανδύα της «εύτακτης μετανάστευσης». 

Ο πρώην υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Νότης Μηταράκης, σε μια επίσκεψη υψηλού συμβολισμού στο Ισλαμαμπάντ, πρότεινε στην πακιστανική κυβέρνηση ένα καθεστώς πενταετούς νόμιμης μετανάστευσης, το οποίο επιτρέπει την παραμονή εργατών για εννέα μήνες ετησίως, με τρεις μήνες απουσίας.

Η συμφωνία, που παρουσιάστηκε ως «ανθρωπιστικό μέτρο» για την αποδυνάμωση των κυκλωμάτων λαθροδιακίνησης, στην πραγματικότητα αποτυπώνει μια σιωπηρή παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και της δημογραφικής σταθερότητας της χώρας. 

Κι αυτό διότι δεν συνοδεύεται από ουσιαστικές εγγυήσεις επιστροφών των παράνομων μεταναστών, ούτε διασφαλίζει πως οι ήδη παρόντες χιλιάδες Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί που διαμένουν παράνομα στη χώρα θα απομακρυνθούν.

 Αντιθέτως, η συμφωνία που δόθηκε στη δημοσιότητα από την πλευρά του Πακιστάν αναφέρεται ευθέως στη «νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών» — όρος που δεν διευκρινίζεται από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρόκειται για έναν πρωτοφανή διπλωματικό συμβιβασμό, ο οποίος ουσιαστικά επιβραβεύει μια ξένη κυβέρνηση που εδώ και χρόνια αρνείται να δεχτεί πίσω τους πολίτες της. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Δεκέμβριο του 2015, οι πακιστανικές αρχές απέρριψαν απελαθέντες από την Ελλάδα επειδή «δεν αποδείκνυαν την υπηκοότητά τους». 

Η Ελλάδα, λοιπόν, αναγκάζεται τώρα να αγοράσει τη συνεργασία του Πακιστάν με αντάλλαγμα τη νομιμοποίηση της παρουσίας του στη χώρα μας. Η συμφωνία αυτή αποτελεί παραδοχή ήττας: το Πακιστάν δεν ελέγχεται, αλλά αντίθετα ρυθμίζει ποιος και πώς θα παραμείνει στην ελληνική επικράτεια.

Και εδώ τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: πόσο εθνικό συμφέρον συνιστά η εγκατάσταση μιας μαζικής, θρησκευτικά και πολιτισμικά συμπαγούς κοινότητας στην Ελλάδα, η οποία επηρεάζεται ευθέως από τους πολιτικοθρησκευτικούς ηγέτες της χώρας καταγωγής της; 

Το Πακιστάν δεν είναι μια ουδέτερη χώρα. Είναι στρατηγικός εταίρος της Τουρκίας, οι δε Πακιστανοί πιλότοι εκπαιδεύονται σε τουρκικά μαχητικά. Το 2020, στον Έβρο, Πακιστανοί μετανάστες πρωτοστάτησαν στις απόπειρες παραβίασης των ελληνικών συνόρων, κατευθυνόμενοι από τουρκικές υπηρεσίες. Σήμερα, μια κυβέρνηση που υποτίθεται υπερασπίζεται τα σύνορα, τους προσφέρει ελεύθερη είσοδο.

Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε και με το Μπαγκλαντές. Ο Έλληνας υπουργός υπέγραψε «μνημόνιο κατανόησης» για τη νόμιμη παραμονή 15.000 πολιτών του Μπαγκλαντές στην Ελλάδα. 

Ενώ θα περίμενε κανείς να τεθούν πρώτα σε εφαρμογή μηχανισμοί επαναπροώθησης των παρανόμων, αυτό που τελικά δρομολογείται είναι μια de facto νομιμοποίηση της παρανομίας.

 Η μεταναστευτική πολιτική παύει έτσι να είναι εργαλείο κυριαρχίας και μετατρέπεται σε όχημα εθνικής διάλυσης.

Η επίκληση των «αναγκών της αγοράς» για εποχικούς εργάτες δε συνιστά επαρκή δικαιολογία. Δίπλα στο Πακιστάν και το Μπαγκλαντές βρίσκεται η Ινδία: μία χώρα φιλικά διακείμενη προς την Ελλάδα, με πολιτισμικά ήπιο χαρακτήρα, θρησκείες που δεν εργαλειοποιούνται και τεράστιο πληθυσμό ανθρώπων σε ανάγκη. 

Αν η κυβέρνηση πράγματι επιθυμεί να ικανοποιήσει ανάγκες της αγροτικής παραγωγής, θα μπορούσε να στραφεί προς την Ινδία — και όχι προς κράτη που δρουν ως γεωπολιτικοί δορυφόροι της Άγκυρας.

Και εδώ αναδεικνύεται το κρίσιμο πρόβλημα: η ελληνική μεταναστευτική πολιτική δεν καθορίζεται πλέον από εθνικά κριτήρια. Υποκύπτει σε πιέσεις εξωτερικών συμφερόντων, σε «συνεργασίες» που δεσμεύουν τη χώρα χωρίς διαφάνεια και κυρίως χωρίς έγκριση της κοινωνίας. 

Δεν πρόκειται για μεμονωμένες αποφάσεις ενός υπουργού. Πρόκειται για μια στρατηγική επιλογή να μετατραπεί η Ελλάδα σε ζώνη υποδοχής και αφομοίωσης πληθυσμών που δεν συνδέονται ούτε πολιτισμικά ούτε γεωστρατηγικά με τον ελληνικό χώρο.

Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Όμως σήμερα, με τις ισορροπίες να μετατοπίζονται στην Ευρώπη, με τις κοινωνίες να αναζητούν τρόπους αντίστασης στην αποεθνικοποίηση και την πολιτισμική απορρύθμιση, η Ελλάδα δείχνει να κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση.

 Οι πολυπολιτισμικές νησίδες που δημιουργούνται στο κέντρο της Αθήνας, στα αστικά κέντρα και πλέον και στην περιφέρεια, δεν είναι μόνο κοινωνικές ωρολογιακές βόμβες. Είναι και μηχανισμοί πολιτικής εξάρτησης, καθώς η πληθυσμιακή αλλοίωση συνοδεύεται πάντα από χειραγώγηση και εργαλειοποίηση.

Όσοι τολμούν να θίξουν το πρόβλημα, συκοφαντούνται ως «ρατσιστές» ή «ξενοφοβικοί». Όμως εδώ δεν πρόκειται για φυλετική διάκριση. Δεν τίθεται θέμα «ανθρωπισμού». Τίθεται ζήτημα εθνικής συνέχειας. 

Η Ινδία και το Πακιστάν, λόγου χάρη, είναι γειτονικές χώρες. Δεν τους διακρίνει φυλετική διαφορά, αλλά πολιτισμική και θρησκευτική τοποθέτηση. Οι μεν επιδιώκουν ήπια συνύπαρξη. Οι δε εργαλειοποιούν τη θρησκεία για πολιτικούς σκοπούς. Η Ελλάδα οφείλει να επιλέγει με κριτήριο όχι το πολιτικώς ορθό, αλλά το πολιτικώς αναγκαίο.

Εν τέλει, όσο η μεταναστευτική πολιτική χαράσσεται από εκείνους που αντιλαμβάνονται τον ελληνικό λαό ως απλό πληθυσμό και όχι ως έθνος, τόσο θα βαδίζουμε προς την πολιτισμική διάλυση. Και όταν το συνειδητοποιήσουμε, ίσως να είναι πια αργά.

ΠΗΓΗ