ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΠΟ-ΠΑΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΤΣΙΠΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΔΕΣ ΤΗΣ…

Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*

Οι σιδηροδρομικές γραμμές που ένωναν Καλαμάτα και Αθήνα δεν ήταν απλώς μέσα μεταφοράς· ήταν οι αρτηρίες της Ελλάδας. Η ομορφότερη διαδρομή στην Ευρώπη, μέσα από χαράδρες, πέτρινες τοξωτές γέφυρες και πανέμορφα τοπία που σκαρφάλωναν στα βουνά της Αρκαδίας. 

Ήταν το σύμβολο της εθνικής αναγέννησης, ένα τεχνικό θαύμα φτιαγμένο από τα χέρια Ελλήνων μηχανικών και εργατών στα τέλη του 19ου αιώνα. Από το 1882 έως το 1902, η Ελλάδα ένωσε τον Βορρά με τον Νότο, τη θάλασσα με τα βουνά, το παρελθόν με το μέλλον.

Κι όμως, έπειτα από έναν αιώνα ζωής, η γραμμή εγκαταλείφθηκε. Μαζί με τα Μνημόνια, η σιδηροδρομική φλέβα της Πελοποννήσου σταμάτησε να μεταφέρει το αίμα. Είχε προηγηθεί η ανακαίνισή της με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ύστερα από λίγες μέρες ήλθε η σιωπή.

Όπως οι ράγες, έτσι και οι σταθμοί, μικρά αρχιτεκτονικά μνημεία και μουσεία αισθητικής, ρήμαξαν και λεηλατήθηκαν από τους «ευπαθείς» και τα λαμόγια. Τα κτίρια έγιναν φωλιές φθοράς και ντροπής. Κι εκεί που κάποτε αντηχούσε το σφύριγμα του τρένου, σήμερα ακούγεται μόνο ο άνεμος να φωνάζει ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα, σκουπίδια και σπασμένα παντζούρια.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Με το γνωστό θράσος του πολιτικού θεάτρου σκιών που κυβερνά τη χώρα, αναδύεται η «καινοτόμος ιδέα»: να ξηλωθεί η γραμμή και να μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο. 

Ένα ακόμη ΕΣΠΑ, μια ακόμη επιδότηση, μια ακόμη αρπαγή. Δεν τους ενδιαφέρουν η Ιστορία, η μνήμη ο πολιτισμός. Αποζητούν «έργο», κονδύλι, ποσοστό και φωτογραφία στο «μακέτο». Οι ράγες, που ήταν η ίδια η Ελλάδα, θα γίνουν μια λωρίδα πλαστικού ασφαλτοτάπητα, δήθεν για ποδήλατα, για να ποστάρουν οι δήμαρχοι «Καινοτομία και πράσινη ανάπτυξη».

Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη – είναι αφρικανική χώρα που έτυχε να βρίσκεται στην Ευρώπη. Σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, η ίδια γραμμή θα αποτελούσε σημείο κάλλους και πολιτιστικής ταυτότητας. 

Θα τη συντηρούσαν ως μνημείο τεχνικής κληρονομιάς, ως ζωντανό μουσείο· όπως γίνεται στην Ελβετία, στην Αυστρία και τη Σκοτία, όπου οι ατμομηχανές συνεχίζουν να σφυρίζουν, κουβαλώντας αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν στην Ιστορία της χώρας τους. Εδώ, όμως, η Ιστορία, ο χώρος, η μνήμη, η γλώσσα, η αισθητική είναι υπό διωγμό.

Το ίδιο συνέβη και με την Αθήνα. Η νεοκλασική πόλη που οραματίστηκαν ο Κλεάνθης και ο Τσίλερ, η πόλη των θεών και των ηρώων, λεηλατήθηκε από το τσιμέντο και τη νεοελληνική βαρβαρότητα. Ό,τι γλίτωσε από τις μπουλντόζες το σκεπάζουν σήμερα στρώματα από γκράφιτι, μπάζα, κόπρανα και σκουπίδια. Η αρχιτεκτονική παράδοση και η Ιστορία χάθηκαν μαζί με το πνεύμα.

Στην Ελλάδα, όπου κοιτάξεις, παρουσιάζεται η ίδια εικόνα: εγκατάλειψη, ασχήμια, λήθη. Κι όμως, πίσω από την καταστροφή δεν κρύβεται μονάχα η διαφθορά και η απληστία. Κρύβεται η πνευματική ένδεια του λαού, που εθίστηκε στην ασχήμια.

Μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα αμετροεπή, αυθάδη και χυδαία, που συγχέουν τον πολιτισμό με το χρήμα και την κατανάλωση, τη γνώση με το πτυχίο, την πρόοδο με την εξαφάνιση της Ιστορίας και την κατεδάφιση του παρελθόντος.

Πρόσφατα, η υπουργός Πολιτισμού ανέφερε ότι κάθε χρόνο ξεκολλούν 7 κιλά τσίχλα από τα μάρμαρα του Ηρωδείου. Οι Νεοέλληνες μισούν τα έργα του παρελθόντος, αφενός επειδή δεν έχουν καμία σχέση με αυτά, αφετέρου επειδή μέσω της σύγκρισης αποκαλύπτουν την πνευματική ένδεια και την ασημαντότητά τους.

Η σιδηροδρομική γραμμή της Πελοποννήσου αποτελούσε τη μικρογραφία της Ελλάδας, μιας χώρας που καταστρέφει τα ίχνη του δρόμου που την έφερε ως εδώ. Στις ελληνικές ράγες κυλά μόνο η λήθη, ήσυχη και αθόρυβη, σαν ποδήλατο πάνω στα συντρίμμια.

Τα Μνημόνια δεν εμφανίστηκαν τυχαία. Η Ελλάδα αξίζει τους Τσίπρες και τους Μητσοτάκηδές της…

*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

ΠΗΓΗ