Σε τι να ελπίζουμε
Ζούμε σε μία εποχή όπου έχουν διαστρέψει τις έννοιες των λέξεων και των αξιών. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ξοδεύει περισσότερα χρήματα από όσα κερδίζει για να εξασφαλίσει κοινωνική καταξίωση με τη σπατάλη και την επίδειξη. Ο άνθρωπος αυτός για να ανταπεξέλθει στα έξοδα του δανείζεται χρήματα από τοκογλύφους, που επειδή γνωρίζουν την κακοδιαχείριση του και τον κίνδυνο αποπληρωμής, απαιτούν υψηλά επιτόκια. Όταν έλθει ο χρόνος αποπληρωμής πηγαίνει σε άλλους τοκογλύφους, τάχα φίλους και συγγενείς, που όμως συνεργάζονται με τους προηγούμενους και αυτοί προθυμοποιούνται να τον δανείσουν με χαμηλότερα επιτόκια για να αποπληρώσει τα μη ενέχυρα, υψηλότοκα δάνεια ώστε να εξασφαλίσουν τους συνεργάτες τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα κάνουν κουμάντο στο νοικοκυριό και τα παιδιά του δανειζόμενου και θα βάλουν ενέχυρο το σπίτι του.
Ένα τέτοιον άνθρωπο η κοινωνία τον ονομάζει άσωτο και τον θεωρεί παράδειγμα προς αποφυγή. Τα δάνεια που παίρνει, βάζοντας ενέχυρο το σπίτι του, τα θεωρεί συμφορά για τον ίδιο αλλά κυρίως για τα παιδιά του που θα μείνουν στο δρόμο. Όσον αφορά τους φίλους δανειστές όχι μόνο τους ονομάζει τοκογλύφους αλλά τους θεωρεί και καταχραστές.
Το ρόλο αυτό του ασώτου έχουν παίξει οι κυβερνήσεις εδώ και τριάντα χρόνια, με αρχή τον Ανδρέα, που ξόδευαν δανεικά χρήματα σε γλέντια εξουσίας και αρπαγής δημόσιας περιουσίας μοιράζοντας και μερικά ψίχουλα στους ψηφοφόρους να τους υποστηρίξουν.
