ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ...

ΧΑΙΡΕΙ ΚΑΘΩΣ ΑΠ΄ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ...

Εκ βαθέων δυό λόγια  στο πόδι
Είμαι γκόλ, είμαι λιώμα, στό ξόδι
όπως λέει κι ο Αρτέμης από το Βουλγάρω
 είμαι έτοιμος για να σαλτάρω...

 


Δεν είμαστε στα καλά μας να σκύβουμε έτσι σάν ραγιάδες
στής άδοξης χαμέρπειας τη χοάνη για να πέσουμε
ή στις μαινάδες
να γίνουμε βορά και ελιξήριο
για της πικρής νεότητάς τους το δηλητήριο...

Είμαι στο μηδέν της ακρότατης λάμψης
και στην κόγχη μιάς δύσμορφης κάμψης
γι άλλη μιά φορά θα πιώ του χρόνου το κώνιο
η Ιστορία σε δείπνο με κάλεσε αιώνιο.

Η Ελλάδα μιά όχθη στο ακρωτήρι του Ρήσου
ένα νόμισμα τρύπιο στο μπαούλο του Κρείσου
μιά οθόνη που δείχνει το κενό της Αβύσσου
κι απ΄την αλλη τα δάση του θερμού Παραδείσου...

Είμαι Έλληνας, δόξα και φωτιά και ελπίδα
είμαι στου τραπεζίτη το λαιμό η λεπίδα
είμαι νύχτα, είμαι φως, μια φωνή απ΄το κέρας
που σκοτώνει του άπληστου κόσμου το τέρας...

Romanos