ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ:"Οι αντιλήψεις περί χωρισμού Εκκλησίας καί Κράτους είναι τού περασμένου αιώνα"

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Τά κόμματα πού διεκδικούν τήν ψήφο τού Ελληνικού λαού ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, ΔΗΜ.ΑΡ., Συνασπισμός Δημιουργία ξανά καί Δράση καί Οικολόγοι Πράσινοι στά προγράμματα πού παρουσιάζουν γιά τό πολιτικό σύστημα καί τήν δημοσία διοίκηση συμπεριλαμβάνουν καί τόν διαχωρισμό Κράτους καί Εκκλησίας.

Τά κόμματα τής Αριστεράς μέ τήν γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία τού κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τόν χωρισμό αυτό ο καταρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στό ανατολικό μπλόκ πού στήν ουσία ήταν διωγμός τής θρησκευτικής πίστεως ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα καί συναντώνται μέ τά υπόλοιπα κόμματα κάτω από τίς ντιρεκτίβες τής νέας εποχής καί τής νέας τάξεως.

Ποιός δέν θυμάται τήν δυναμική παράσταση τού εν Αμερική Εβραϊκού λόμπυ στόν τότε Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη γιά τήν διαγραφή τού θρησκεύματος από τίς ταυτότητες τών Ελλήνων όπως ανέφερε τό ανακοινωθέν τού Μεγάρου Μαξίμου;

Μιλούν γιά χωρισμό Εκκλησίας καί Κράτους διάβαζε Έθνους επικαλούμενοι δήθεν προοδευτικά συνθήματα.

Οι αντιλήψεις όμως περί χωρισμού είναι τού περασμένου αιώνα πού γεννήθηκαν κάτω από μισαλόδοξο αντιθρησκευτικό πνεύμα πού δέν συμβιβάζεται μέ τίς σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές καί θρησκευτικές αντιλήψεις καί πού αναπτύχθηκε σέ προτεσταντικές καί παπικές χώρες πού δέν έχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό καί τήν χριστιανική πίστη τού Ελληνικού έθνους.

Τό πρότυπο τών δυτικών κοινωνιών αλλά καί τού αθεϊστικού ανατολικού μπλόκ πού κατέρρευσε παταγωδώς, μέ τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί μέ τόν χωρισμό παράγει μόνο διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα καί επιτρέπει τήν άλωση τών κοινωνιών από τήν παραθρησκεία, τήν ειδωλολατρεία, τόν σατανισμό καί τά εγκληματικά φαινόμενα.

Οι αντιλήψεις περί χωρισμού δέν συμβιβάζονται μέ τά ελληνικά ιδεώδη καί τήν χριστιανική πίστη πού πότισε τίς ρίζες τού Έθνους μας.

Οι αντί-θετοι, οι έξω τού χριστιανισμού, οι αντί-χριστοι, η απιστία γενικώς αντιπαρέρχονται μία παγκόσμια πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα τής αλλαγής τού κόσμου από τόν χριστιανισμό. Δέν μιλάμε γιά τήν βασιλεία τού Θεού, μιλάμε γιά τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά τήν κοινωνική διάσταση τού χριστιανισμού πού εκπολίτισε τόν κόσμο καί ιδιαίτερα στήν χώρα μας μάς διαφύλαξε διά νά μήν είμαστε τό υπόλοιπο τής Ευρωπαϊκής Τουρκίας σήμερα.

Ο Χριστιανισμός συνεπώς κρινόμενος μόνο μέ κοσμικά κριτήρια είναι μιά παγκόσμια θρησκεία πού δέν μπορεί νά τεθεί στό κοινωνικό περιθώριο ούτε νά αγνοηθεί καί ασφαλώς δέν είναι δυνατό νά καταπολεμηθεί γιατί είναι θεοσύστατος οργανισμός όπως απέδειξαν τά δύο χιλιάδες χρόνια τής επί γής παρουσίας του.

Η Ελληνική κοινωνία είναι μιά ομόδοξη κοινωνία ζυμωμένη μέ τό χριστιανικό πνεύμα. Τυχόν αλλαγή τών δομών τής κοινωνίας μας, διότι περί αυτού πρόκειται, θά έχει ολέθριες συνέπειες γιά τό Έθνος μας καί τήν επιβίωσή του.

Η πρόταση τού χωρισμού, περνά καί από τήν θύρα τής ειδικής επιστήμης τής κοινωνιολογίας. Η εφαρμογή τής αρχής «η θρησκεία είναι μία ιδιωτική υπόθεση» κατέληξε πάντοτε στήν καταδίωξη καί καταπίεση τής θρησκευτικής πίστεως. Άμεσες συνέπειες τής τακτικής αυτής είναι ο προοδευτικός εκφυλισμός τής προσωπικής καί κοινωνικής ηθικής, η σχετικοποίηση τής εθνικής παραδόσεως καί η εισβολή ξένων ιδεολογιών μέ επικίνδυνο γιά τήν εθνική επιβίωση περιεχόμενο.

Η συλλειτουργία τών θεσμών τού έθνους λαί τής Εκκλησίας στήν ιστορική πορεία μας έχει ως συνέπεια νά είναι αδύνατον νά αυτονομηθούν οι θεσμοί αυτοί καί νά παύσουν νά συλλειτουργούν χωρίς τό άμεσο ενδεχόμενο αρνητικών συνεπειών στήν εθνική πορεία καί επιβίωση. Ο ομ. Καθηγητής Β. Γιούλτσης παρουσίασε εναργέστατα τήν θεωρία τού φονξιοναλισμού δηλ. τής συλλειτουργίας τών κοινωνικών θεσμών.

Όταν στήν αθεϊστική Γαλλία συνομολογήθηκαν «κονκορδάτα» αμοιβαιοτήτων πού οδήγησαν προοδευτικά στά διατάγματα 91/1955, 654/1968 καί 1024/1983 μέ τά οποία ουσιαστικά η εθνική Εκκλησία τής Γαλλίας επέστρεψε στά επίπεδα συλλειτουργίας μέ τούς πολιτικούς θεσμούς καί επίσης στήν άλλοτε κραταιά Σοβ. Ένωση τό διάταγμα τής 5/2/1918 μέ τό οποίο επεβλήθη ο χωρισμός Εκκλησίας καί Κράτους αντικατεστάθη μέ μιά σειρά διαταγμάτων όπως 1102/1972, 69/1973, 85/1973 καί μέ τήν γνωστή ημισυνταγματική αναθεώρηση τού 1972 μέ τά οποία αναγνωρίστηκε ως ανεπίσημη θρησκευτική επισημότητα η Ορθόδοξος Εκκλησία, αποτελεί ή όχι ανεπίτρεπτο κρετινισμό η συνθηματολογία γιά τόν χωρισμό στήν Ελλάδα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί τήν ψυχή τού Έθνους.

Τά παραπάνω κόμματα πού μιλάνε γιά χωρισμό στήν ουσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό αποχρωματισμό τών Ελλήνων, θέλουν νά πάψουν οι πολίτες νά είναι θρησκεύοντα μέλη τού σώματος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας διότι είναι αντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη.

Τήν απουσία όμως τού θρησκευτικού στοιχείου από τόν πολίτη θά τήν υποκαταστήσει ένα άλλο στοιχείο τό οποίο έχει καί αυτό θρησκευτικό χαρακτήρα γιατί δέν μπορεί νά γίνει αλλιώς καί αυτό τό στοιχείο ονομάζεται αντιχριστιανός ή αντιθρησκευτικός πολίτης ή άθεος πού στρατεύτεται στήν «θρησκεία» τής αθεΐας. Αυτό είναι τό πρότυπο τού πολίτου αυτών πού θέλουν τόν λεγόμενο χωρισμό.

Τόν αποκαλούν μέ πολλά ονόματα, φιλικό ή έντιμο χωρισμό δέν έχει σημασία. Μέ αυτόν τόν τρόπο λένε ότι τό κράτος θά είναι ανεξίθρησκο ή ουδέτερο πρός τήν θρησκεία καί αυτό θά είναι δήθεν καλύτερο γιά τήν κοινωνία. Τεχνητός όμως χωρισμός τής ανθρώπινης προσωπικότητας στήν κοινωνική της διάσταση καί λειτουργία μπορεί νά είναι από νομοθετικής πλευράς δυνατός, θά αποτελεί όμως κατ’ ουσίαν κατασκευή ενός ανθρωπίνου τέρατος, ενός κοινωνικού θηρίου. Οι κοινωνίες δέν οργανώνονται μόνο μέ νόμους ή συντάγματα, οργανώνονται καί μέ εξωνομικούς κανόνες πού από πλευράς αξίας καί πρακτικού κοινωνικού αποτελέσματος είναι οι σημαντικότεροι.

Η Ελληνική κοινωνία είναι οργανωμένη μέ τέτοιους νομικούς κανόνες, πού είναι οι χριστιανικοί κανόνες καί επομένως είναι έγκλημα η πολιτική βούληση τών ανωτέρω κομμάτων πού θέλει νά οδηγήσει σέ θρησκευτικό αποχρωματισμό τήν ελληνική κοινωνία στό όνομα τής δήθεν προόδου, γιατί στήν ελληνική κοινωνία οι θεσμοί συλλειτουργούν επειδή συλλειτουργούν οι ανθρώπινες προσωπικότητες.

Βέβαια στίς κοινωνίες υπάρχουν πολίτες μέ θρησκευτική συνείδηση καί πολίτες χωρίς αυτήν αλλά αυτό αποτελεί επιλογή καί ανάγεται σέ ατομικό δικαίωμα προστατευόμενο συνταγματικά. Η καθιέρωση όμως πολιτειακά τού χωρισμού τών κοινωνικών θεσμών είναι τραγικά αγεφύρωτη έκπτωση.

Ο χωρισμός χωρίς νά ληφθούν υπ’ όψιν η συλλειτουργία τών κοινωνικών θεσμών, η ιδιομορφία τού πολιτιστικού καί εθνικού παρελθόντος, οι αντιλήψεις καί η ιδιοσυγκρασία τού ελληνικού λαού είναι μία αφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο άγνοια καί προκατάληψη.

Τό σύστημα τής συναλληλίας πού ισχύει σήμερα μέ τό Σύνταγμα τού 1975 καί τόν Καταστατικό Χάρτη είναι καθεστώς χωρισμού αφού Εκκλησία καί Πολιτεία είναι κοινωνίες διάφορες, συναφείς όμως καί συνεχόμενες μέ συνεργασία κοινωνικά αναγκαία καί αναπόφευκτη.

Η ιστορική εμπειρία εφαρμογής τού συστήματος τόσο στήν χιλιόχρονη βυζαντική περίοδο καί τήν οθωμανική κατοχή όσον καί στήν περίοδο τού νεωτέρου Ελληνικού κράτους αποδεικνύει ότι η νομική αυτή κατάσταση δέν έβλαψε ούτε τήν ελληνική κοιωνωνία, ούτε τά δικαιώματα τών άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων καί επί τέλους θέτει τό ερώτημα, η υπαγωγή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ελλάδος στήν οποία πολυειδώς οφείλει τό Έθνος από ΝΠΔΔ σέ απλό Σωματείο ή Ένωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό υφιστάμενο νομικό καθεστώς τών Μουφτειών τής Μουσουλμανικής θρησκευτικής παραδοχής πού προβλέπεται από τήν Συνθήκη τής Λωζάνης καί τού Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλεται από τά παραπάνω πολιτικά κόμματα.

Συνεπώς αντιλαμβάνεται κανείς ευχερώς ότι οι κομματικοί αυτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αυτή κηρύσσουν διωγμό κατά τής μάννας Ορθοδόξου Εκκλησίας τής Ελλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν αναποδράστως σέ κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως τό ερώτημα: ενεργούν μόνοι τους ή είναι διατάκτες, υπεργολάβοι καί εντολοδόχοι γνωστών ανθελληνικών κέντρων τού διεθνιστικού συστήματος καί τής νέας τάξεως πραγμάτων πού επιδιώκουν καί τό γκρέμισμα τής ευρωζώνης καί τήν κατάρευση τού κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος καί τήν ηθική εξαχρείωση καί εξανδραποδισμό τών πολιτών τού κόσμου.

Ωφείλω νά αναφερθώ καί σέ ένα πράδειγμα.

Στόν Πειραιά έχομε ως βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ εξαίρετο άνθρωπο, ευγενή καί κόσμιο τόν κ. Θ. Δρίτσα, ο οποίος όμως ποτέ δέν τίμησε τούς μάρτυρες, τούς ήρωες καί τά θύματα πού έπεσαν στόν βωμό τής ελευθερίας τού Γένους απουσιάζοντας συστηματικά από τίς σχετικές εθνικές καί θρησκευτικές εκδηλώσεις. Περιφρονεί οποιαδήποτε εκδήλωση τής μητρός Εκκλησίας ακόμη καί στίς κοινωνικές της διαστάσεις καί διερωτάται κανείς αυτό είναι τό πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς πού θά εγκαινιάσει τό κόμμα του στήν ελληνική Κοινωνία καί γι’ αυτό προαναγγέλει τήν διάλυση τού θεσμού τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί τού Ελληνικού Έθνους;

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ