Φωνητικὴ γραφὴ καὶ στὰ Γυμνάσια!!!
Ἰδίως σὲ αὐτά!
Τελικῶς τὸ ἔγκλημα εἶναι συνειδητό, κατ’ ἐξακολούθησιν καὶ ἀπολύτως στοχευμένον!
Στόχος τῶν δολοφόνων τῆς γλώσσης, ἤ ἄλλως γλωσσοφόνων, ἡ σκέψις τῶν παιδιῶν μας, ἡ κρίσις τους καὶ ἡ κατάργησις τῆς ὅποιας σχέσεως θὰ μποροῦσαν νὰ ἀναπτύξουν μὲ τὴν κλασσική μας γραφὴ καὶ σκέψι.
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ «ἐπιμορφωτές», «ἀνανεωτές», «νεωτεριστές», ποὺ μόνον ἐπιμορφωτὲς δὲν εἶναι καὶ λειτουργοῦν κατ’ ἐντολὴν ἤ καθ’ ὑπαγόρευσιν, πιστὰ σκυλιὰ στὶς ὅποιες ἐπιθυμίες τῶν «ἀνανεωτῶν», τῶν ξενοδούλων, ἀκόμη καὶ τῆς ἀμερικανικῆς πρεσβείας.
Ἄλλως τέ, πῶς θά ἀνέρχονταν καί θά κατελάμβαναν τίς θέσεις πού κατέχουν σήμερα, ἐάν δέν ἦταν πιστά σκυλιά στούς πρώτους διδάξαντες;
Διεπίστωσαν λοιπὸν πὼς κοντεύουν νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν καταστροφὴ κι ἀπεφάσισαν τὰ ἐκ παραλλήλου κτυπήματα. «Γραμματικές» ποὺ μόνον γραμματικὲς δὲν εἶναι, στὸ Δημοτικὸ ἀλλὰ καὶ στὸ Γυμνάσιον!!!
Ἀπολύτως συγχρονισμένες κινήσεις μὲ ἀπολύτως συνταυτισμένους γλωσσοφόνους.
Δὲν μᾶς ἔφθανε λοιπὸν ἡ «γραμματικὴ» τοῦ Δημοτικοῦ. Ἔπρεπε νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ δολοφονία τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ μὲ γραμματικὴ τοῦ γυμνασίου.
Πρὸς τοῦτο, ὁ κατὰ τὰ λεγόμενά του γλωσσολόγος, Σοφρώνης Χατζησαββίδης, μετὰ τῆς Ἀθανασίας Χατζησαββίδου, ἐπίσης κατὰ τὰ λεγόμενά της γλωσσολόγου, ἀπεφάσισαν νὰ δώσουν τὸ τελειωτικὸν κτύπημα στὴν γλῶσσα μας. Πιστοὶ στὰ βήματα ποὺ χάραξε ὁ Μπαμπινιώτης, συντροφικὰ αἰσθανόμενοι στὴν Φιλιππάκη, τῆς ὁποίας τὰ ἔργα λαμβάνουν ὡς μία ἀπὸ τὶς κύριες βιβλιογραφικὲς ἀναφορές, διέπραξαν ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα κατὰ τῆς γλώσσης μας, τὸ ὁποῖον τιτλοφόρησαν ὡς γραμματική.
Κατ’ ἀρχάς, γιὰ νὰ ξέρουμε σὲ ποιοὺς ἀναφερόμαστε, ὁ μουσιοῦ Σοφρώνης Χατζησαββίδης ἀνήκει στὴν φουρνιὰ ἐκείνην τῶν 140 «γλωσσολόγων» ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θεωροῦν πὼς τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ πρέπει νὰ διδάσκονται φωνητικὴ γραφὴ καὶ φωνήματα, ἐφ΄ ὅσον ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀντιληφθῇ.
Εἶναι δῆλα δὴ μέσα σὲ ἐκείνην τὴν φουρνιὰ ποὺ συνυπέγραψαν τὸ κατάπτυστον σημείωμα στηρίξεως στὴν «γραμματικὴ» Φιλιππάκη, διότι ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε εἶχε, ἰδίως αὐτός, σοβαροτάτους λόγους. Εἶχε μίαν ἀντίστοιχον «γραμματικὴ» ἐγκεκριμένη, ἡ ὁποία ξεκίνησε νὰ διδάσκεται στὰ παιδιά μας ἀπὸ ἀρχῆς τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ποὺ διανύουμε.
Συνεπῶς, εἰδικῶς αὐτός, πολὺ συνειδητῶς ὑπέγραψε τὸ παραπάνω ἔγγραφον, διότι γνώριζε πὼς ἐντὸς ὁλίγου θὰ ἀξίωνε τὸ δικό του «ἔργο» ἀνάλογον στήριξιν.
Ἄμ πῶς… Τὸ ἕνα χέρι νίβει τὸ ἄλλο καὶ τὰ δυὸ τὸ πρόσωπο…
Πῶς νά μήν νίψῃ λοιπόν τό τερατούργημα τῆς Φιλιππάκη, τό ὁποῖον ἀπευθύνεται σέ κάθε ἀλλοδαπό τοῦ πλανήτου πού θέλει νά μάθῃ τήν ἑλληνική, ἀλλά συνειδητῶς ἀγνοεῖ τούς Ἑλληνόπαιδες; Ἔ; Δὲν γίνεται…
Διότι, γιὰ νὰ μὴν ξεχνᾶμε, τὸ «ἔργον» Φιλιππάκη, τὸ πρωτότυπον, δημιουργήθηκε γιὰ νὰ διδάξῃ σὲ κάθε μὴ κατέχοντα τὴν Ἑλληνική, ὡς μητρική του, ἑλληνικὴ γραμματική.
Μπορεῖτε νὰ διαβάσετε γιὰ αὐτὸ στὸ πέρας τοῦ ἄρθρου, μερικὰ ἐνδιαφέροντα στοιχεῖα.
Ἀλλὰ ἀς ῥίξουμε μίαν ματιὰ στὸ βιογραφικό τοῦ Χατζησαββίδου, τὸ ὁποῖον παραθέτω ὁλόκληρο στὸ πέρας τῆς ἀναρτήσεως.
Ὁ Χατζησαββίδης εἰδικεύεται στὴν διδαχὴ σχολῶν Παιδαγωγικῆς, μαζὺ μὲ κάτι ψυχολογικὰ καὶ δημοσιογραφικά. Δῆλα δή, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὁ Χατζησαββίδης εἰδικεύεται στὸ πῶς θὰ διδάσκῃ δασκάλους καὶ παιδαγωγοὺς γιὰ νὰ διδάσκουν παιδιά. Κάτι κατέχει ἀπὸ παιδαγωγικά, ἀπὸ ψυχολογίες, ἀπὸ δημοσιογραφίες, ἀπὸ γλωσσικὴ διδασκαλία σὲ ἀλλοδαπούς…
Δῆλα δή, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἄν καὶ δηλώνῃ γλωσσολόγος, δὲν κατέχει ἕδρα γλωσσολογίας σὲ κάποιο τμῆμα φιλολογίας καὶ γλωσσολογίας, τὸ ὁποῖον καὶ θὰ ἀπεδείκνυε τὴν γλωσσολογική του ἐξειδίκευσιν, ἀλλὰ κι αὐτός, καθῶς ἐπίσης καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ποὺ σπούδασαν ἀγγλική, γαλλική, γερμανική, ἰσπανική, ἰταλικὴ φιλολογία, καθῶς ἐπίσης καὶ δημοσιογραφία, κάνοντας κάποιο μεταπτυχιακό, κάπου, ἔλαβαν τὸν τίτλο τοῦ γλωσσολόγου. Ἐὰν ὅμως ἦταν πράγματι γλωσσολόγοι, δέν θά ἔπρεπε οἱ πανεπιστημιακές τους ἕδρες νά εἶναι ἀκριβῶς στά τμήματα γλωσσολογίας τῶν φιλολογικῶν σχολῶν; Τί στά κομμάτια γλωσσολόγοι εἶναι πού τά ἴδια τά ἐπίσημα τμήματα γλωσσολογίας, δέν τούς ἀναγνωρίζουν γλωσσολογικές ἱκανότητες; Μήπως ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις αὐτοῦ πού ἰσχυρίζομαι εἶναι τό ὅ,τι δέν κατέχουν αὐτές τίς ἕδρες; Μήπως τά τυπικά προσόντα γιά αὐτές τίς ἕδρες ἀξιώνουν συγκεκριμένες γνώσεις πού δέν κατέχουν;
Οὐσιαστικῶς παραμένει στὰ πέριξ, ἀποδεικνύοντας ἤ ὅ,τι δὲν κατέχει τοὺς ἀναλόγους τίτλους σπουδῶν ποὺ θὰ τὸν ἔχριζαν καθηγητὴ σὲ τέτοιες σχολές, ἤ πὼς ἀπὸ νωρὶς παράτησε τὶς ὅποιες σχέσεις εἶχε μὲ τὸ ἀντικείμενον καὶ περιορίστηκε στὰ ὅσα θὰ ἔπρεπε νὰ διδάσκονται στοὺς δασκάλους καὶ στοὺς καθηγητές, δίχως ἀπαραιτήτως αὐτὸ νὰ ἀποδεικνύῃ καὶ τὴν ὀρθότητα τῆς ὀπτικῆς του.
Εἴδατε; Μόνον τουρκικὰ δὲν κατέχει! Ὅλα τὰ ἄλλα, ἀκόμη καὶ τὰ τσιγγάνικα, τὰ ἀντιλαμβάνεται.
(Τώρα, πῶς γίνεται κάποιος ποὺ κατέχει ἄριστα τὸ ἀμπεμπαμπλόμ νὰ προσδιορίζεται ὡς ὁ πλέον κατάλληλος γιὰ τὴν διδαχὴ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, αὐτὸ μόνον ὁ ἴδιος καὶ τὸ σινάφι του θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς αἰτιολογήσουν!!! Βλέπετε, τὸ «μᾶθε τέχνη κι ἄστην κι ἐὰν πεινάσῃς πιάστην» ἰσχύει παντοῦ! Ἰδίως στὰ τῆς γλώσσης. Κάποτε σπούδασε φιλολογικά, ἔμαθε μίαν τέχνη, δὲν τὴν ἀσκεῖ, ἀλλὰ δὲν βαριέστε… Σάμπως ὑπάρχει καί κάποιος μέσα στήν συμμορία τους πού νά τήν κατέχῃ; Στοὺς στραβοὺς ὁ μονόφθαλμος βασιλεύει!!!)
Φαντάζομαι πὼς ἀντιλαμβάνεται, ὅπως μόνον ἡ δική τους παρέα, τὸν μπαμπινιώτειο λόγο ἄριστα. Φαντάζομαι ἐπίσης πὼς κατανοεῖ ἀπολύτως, σέβεται κι ἐκτιμᾶ τὴν μεγίστη κωλοτούμπα τοῦ Μπαμπινιώτου, ποὺ ἀπὸ λάτρης, ὑποστηρικτὴς καὶ ἀφοσιωμένος μελετητὴς τῆς πολυτονικῆς μας γραφῆς, ὅταν τοῦ προσέφεραν τὴν θέσιν τῆς συν-συγγραφῆς τῆς περιβοήτου γραμματικῆς Κλαίρη-Μπαμπινιώτου, παράτησε καὶ πεποιθήσεις, καὶ ἰδεολογίες καὶ ἠθικοὺς φραγμοὺς κι ἐστράφῃ, ὁμολογουμένως μὲ περίσσιο ζῆλο, στὸ στήσιμο τῆς μονοτονικῆς, ἤ ὀρθότερα, ἀτονικῆς ἐκφορᾶς τοῦ Ἕλληνος λόγου. Δόξες, τιμές, φῆμες…
Τόσα πολλὰ κέρδισε ὁ πρῶτος διδάξας.
Νά μήν στέκεται ὡς ἡψηλότατον πρότυπον γιά ὅλους τούς παρατρεχαμένους του;
Ἀντιλαμβάνομαι λοιπὸν πὼς, εἰδικῶς αὐτὴ ἡ μεγίστη μπαμπινιώτειος κωλοτούμπα, ποὺ φαντάζομαι θὰ κρύβῃ ἄλλες μεγάλες …χαρές, πίσω της, εἶναι τὸ ὄνειρο κάθε ὑπεργολάβου τῆς ἀποδομήσεως τῆς γλώσσης μας. Ἴσως καὶ τοῦ Χατζησαββίδου… Θὰ δείξῃ ἐν καιρῷ… Τίποτα ἄλλως τὲ δὲν μένει κρυφὸ σὲ ἐτοῦτο τὸ Ἑλλαδοκαφριστάν. Ἀργὰ ἤ γρήγορα ὅλα τὰ ἐγκλήματα ἀποκαλύπτονται. Καὶ τότε, ὤ, ναί, πέφτει μεγάλο κράξιμο…
Ἀλλὰ ἄς ἐξετάσουμε ἀπὸ πιὸ κοντὰ τὸ «πόνημα» τῶν συγγραφέων Χατζησαββίδου.
Ἕνα σοβαρότατον σημεῖον, ποὺ ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ ἐξεταστῇ, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἔχει δομηθῇ ἡ ἐν λόγῳ «γραμματική».
Ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν κεφαλαίων καὶ μόνον, δίχως νὰ περάσουμε στὸ περιεχόμενον, διαπιστώνουμε πὼς μᾶλλον σὲ συνέδριον γλωσσολογίας ἀπευθύνονται, παρὰ σὲ μαθητὲς γυμνασίου.
Προσέξτε τίτλοι κεφαλαίων:
Φωνητική-φωνολογία
Μορφολογία
Σύνταξις
Σημασιολογία-Λεξιλόγιον
Πραγματολογία-Κειμενογλωσσολογία.
Τὰ ἴδια βέβαια διαπιστώνουμε καὶ στὸ ἀντίστοιχον βιβλίον «γραμματικῆς» τοῦ Δημοτικοῦ.
Δῆλα δή, ἡ Φιλιππάκη καὶ οἱ Σία (βᾶλτε καὶ συμμορία, δὲν τοὺς χαλᾶ!!!) θεωροῦν πὼς τὰ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου ἔχουν ἤδη ἀντιληφθῇ τὴν γλῶσσα ὁπότε καιρὸς εἶναι νὰ περάσουν στὰ μέρη ἐκεῖνα ποὺ τὴν χωρίζουν σὲ ἐνότητες.
Διαβάζουμε δῆλα δή, στὸ ἐν λόγῳ ἐγχείρημα (ἄς τὸ ὀνομάσουμε ἔτσι γιὰ λόγους …εὐγενείας):
Πραγματολογία
Φωνολογία καὶ Γραφή.
Κλιτικὴ Μορφολογία
Παραγωγικὴ Μορφολογία.
Τίτλοι ποὺ ἐμφανίζονται στὰ τμήματα διδαχῆς τῶν μαθημάτων γλωσσολογίας, σὲ κάποια Πανεπιστήμια, ἀλλὰ καμμίαν θέσιν ἔχουν μέσα σὲ γυμνάσια καὶ δημοτικὰ σχολεῖα. Ἤ μήπως ἀπό ἐδῶ καί πέρα τά ἀγράμματα παιδιά μας θά τά βάζουμε νά μαθαίνουν τούς τίτλους τῶν μαθημάτων διατηρῶντας τα ὅμως ὅπως εἴθισται, ἀπολύτως ἀμόρφωτα κι ἀγράμματα;
Καὶ θὰ λέν μετά, ὅταν θὰ ἔχουν ἀποπερατώσῃ τὸ πήγαινε κι ἔλα τους, μέσα ἀπὸ τὸ καφριστικὸ σύστημα ἀπαιδείας ποὺ διαθέτουμε: «μωρέ, ἐμεῖς κάναμε καὶ πραγματολογία στὸ σχολεῖο. Κάναμε καὶ φωνολογία καὶ μορφολογία καὶ σημασιολογία. Ἐσεῖς, γονεῖς, εἶστε ἀμόρφωτοι.»
Δὲν ἔχει σημασία φυσικὰ ποὺ οἱ γονεῖς κατέχουν καλλίτερη ὀρθογραφία ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Οὔτε ποὺ οἱ γονεῖς ἀντιλαμβάνονται, ἄν καὶ περισσότερο ἀμόρφωτοι, καλλίτερα τὸν Ἕλληνα λόγο. Οὔτε φυσικὰ σημασία ἔχει τὸ ἐὰν ἀκόμη καὶ τοὺς τίτλους θὰ τοὺς ξεχάσουν τὰ παιδιά, μόλις βαδίσουν γιὰ λίγες ὧρες ἐκτὸς σχολείου. Σημασία ἔχει πὼς τὰ παιδιὰ θὰ ἔχουν λάβῃ πανεπιστημιακοῦ ἐπιπέδου …ἀμορφωσιά!!!
Διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται!
Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, καὶ οἱ Σία (ὅπου Σία βλέπετε Συμμορία) τῶν Χατζησαββίδου καὶ Φιλιππάκη, μᾶς ἀνακοινώνουν πὼς τὰ παιδιὰ ἀρκετὰ ἔμαθαν ἀπὸ τὸ σχολεῖο, καιρὸς νὰ μάθουν τώρα τὰ τοῦ Πανεπιστημίου. Χὰ χὰ χά!!!
Σέ ποιόν λογικά σκεπτόμενον Ἄνθρωπο νά περιγράψουμε ὅλο αὐτό τό πανηγύρι πού στήθηκε στίς πλᾶτες τῶν παιδιῶν μας καί δέν θά ἀγανακτήσῃ; Ἔ;
Εἶναι δυνατόν νά ἔχουν ἀσελγήσῃ ἐπί τῆς γλώσσης τόσες δεκαετίες καί τώρα νά ἔρχονται γιά νά βάλουν τήν ταφόπλακα στήν Ἑλληνική γλῶσσα; Τί στό καλό; Τούς πληρώνουν γιά νά διαλύσουν τά τελευταῖα ἴχνη της; Τόσο ἀνεγκέφαλοι κι ἀσυνείδητοι εἶναι πιά; Ἤ τόσο …καλολαδωμένοι;
Ἄς ἀφήσουμε ὅμως τοὺς φαντακτεροὺς τίτλους κι ἄς περάσουμε στὸ οὐσιῶδες. Δῆλα δὴ στὸ περιεχόμενον.
Τελείωσε συν-Ἕλληνες. Αὑτοὶ τὸ πῆραν ἀπόφασιν νὰ διδάσκουν τὴν φωνητικὴ γραφή. Τὸ πόσοι ὑπουργοί, παραυπουργοί, παρατρεχάμενοι, ἀμερικανικὲς πρεσβεῖες, ΜΚΟ, ΕΛΙΑΜΕΠ κλπ κλπ κλπ ἔχουν χώσῃ τὰ βρωμόχερά τους σὲ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσιν, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἐξετάσουμε σήμερα.
Σήμερα θὰ σᾶς παρουσιάσω μόνον μερικὲς εἰκόνες ἀπὸ τὸ τερατούργημα ποὺ εἶχαν τὸ θράσος νὰ ὀνομάσουν γραμματική. Ἐὰν εἶναι δυνατόν.
Προσέξτε.
Τὸ βιβλίο ξεκινᾶ, στὸ πρῶτο κεφάλαιον, μὲ τὰ ἐξῇς ὑποκεφάλαια:
1.Φωνητική
-1.1. Ἡ Φωνητικὴ καὶ ἡ προφορά.
-1.2. Οἱ φθόγγοι.
2.Φωνολογία
-2.1 Τὸ φωνολογικὸν σύστημα. Τὰ φωνήματα.
-2.2. Οἱ συνδυασμοὶ τῶν φωνημάτων.
-2.3. Τὰ ὑπερτμηματικὰ στοιχεῖα.
-2.4. Οἱ συλλαβές.
3. Ἡ Γραφή.
-3.1 Τὰ γράμματα. (Τὰ βρήκαμε κι αὐτά!!!)
-3.2. Τὰ τονικὰ σημάδια. (Τέλος καὶ οἱ τόνοι!!!)
-3.3. Ἡ στίξις. Τὰ σημεῖα στίξης.
-3.4. Ὁ συλλαβισμός.
-3.5. Οἱ συντομογραφίες.
Τί καταλάβατε;
Προσέξτε. Σὲ δώδεκα (12) σελίδες ποὺ ἀφοροῦν στὴν εἰσαγωγή, τέσσερις ἀφιερώνονται (ἕξι συνολικῶς) στὴν φωνητικὴ γραφὴ καὶ μόλις σὲ χῶρο μικρότερο τοῦ ἑνὸς τρίτου, τῆς σελίδος, γίνεται μία ἀναφορὰ στὰ γράμματα. Οὐσιαστικῶς ἔχουν ἐγγεγραμμένα στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων τους τὰ γράμματα καὶ τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ φωνητικὴ γραφή!
Ξεκάθαρα, ἀπροκάλυπτα, θρασύτατα!
Τὰ φωνήεντα εἶναι πέντε.
Τὰ σύμφωνα… Ἀφῆστε τά… Σύμφωνα ἔγιναν τὰ διπλά… Τὰ δίψηφα ἐξαφανίστηκαν! Δὲν τοὺς χρειάζονται! Τόσο ἁπλᾶ!!!!
Καί ποῦ τό βάζουμε τό καλλίτερο; «Σὲ ὁρισμένες φωνολογικὲς περιγραφὲς τῆς νέας ἑλληνικῆς στὰ φωνήματα περιλαμβάνονται τὰ τς καὶ τζ. Τὰ ξ, ψ μᾶς τελείωσαν…. Τὰ δολοφόνησαν οἱ γλωσσοφόνοι!
Ἡ «γραμματικὴ» τοῦ Γυμνασίου, ἐπισήμως, πιστὴ στὸν δρόμο ποὺ χάραξε ἡ «γραμματικὴ» τοῦ Δημοτικοῦ, ἀσχολεῖται κατ’ ἀποκλειστικότητα πλέον μὲ τὰ φωνήεντα, ποὺ εἶναι πέντε. Τὰ ἐξῇς: ι,ε,α,ο,ου. Καὶ τέλος.
Τὰ σύμφωνα εἶναι δεκαοκτώ, ἀλλὰ εἶναι τὰ ἐξῇς: π, μπ, μ, φ, β, τ, θ, σ, ντ, δ, ζ, λ, ν, ρ, κ, χ, γκ, γ.
Ἀκριβῶς κάτω ἀπὸ τὸν πίνακα, μὲ σημείωσιν οὐσιαστικῶς, ἐμφανίζονται «σύμφωνα μὲ ὁρισμένες φωνολογικὲς περιγραφὲς τῆς νέας ἑλληνικῆς στὰ φωνήματα» καὶ τὰ τς, τζ.
Ναί, τὰ τελείωσαν τὰ φωνήεντα καὶ τὰ σύμφωνα. Ὁ χῶρος ποὺ ἀφιερώνεται πλέον γιὰ τὴν διδαχὴ τῶν γραμμάτων, τῶν φωνηέντων καὶ τῶν συμφώνων εἶναι ἀπὸ ἐλάχιστος ἔως ἀνύπαρκτος. Ἄν καὶ ἀφιερώνονται σχεδὸν ἕξι ὁλόκληρες σελίδες γιὰ τὴν περιγραφὴ τῶν φωνημάτων, τῶν ἀκουσμάτων, τῶν ὅ,τι στὰ κομμάτια αὐτοὶ θεωροῦν ὡς γράμματα, μόλις στὸ τέλος τῶν περιγραφῶν τους γίνεται μία ἀσθενής, κι ἐξ ἀνάγκης λέω ἐγώ, ἀναφορὰ στὰ γράμματα ποὺ παραμένουν εἰκοσιτέσσερα. Δῆλα δή, ἄν καὶ οὐσιαστικῶς ἡ γλῶσσα μας ἔχει 24 γράμματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄκουσμα, ὄνομα καὶ συγκεκριμένο τρόπο ἐκφορᾶς, ὅλη αὐτὴ ἡ πληροφορία, ποὺ ἐμπεριέχεται στὸ Ἀλφάβητον, καταργεῖται καὶ μετατρέπονται πλέον ἐπισήμως σὲ φωνήματα.
Ἀφῆστε δὲ τὴν μεγάλη ἀνάλυσιν ποὺ κάνουν κι αὐτοί, καθῶς ἐπίσης καὶ ἡ Φιλιππάκη, στὴν φωνητικὴ γραφή. Ἰσοπέδωσις, ἀπαξίωσις, ἀκύρωσις ἀρχαιοτάτης ὀρθογραφίας ἀπὸ ἀσχέτους, ἀμορφώτους, ἀνεγκεφάλους, ποὺ κατὰ πάσαν πιθανότητα μισοῦν τὸν Ἕλληνα λόγο!!! (Ἤ ἀκόμη χειρότερα, ποὺ πληρώνονται γιὰ νὰ τὸν …μισοῦν!!!)
Ὅταν σὲ ὅλον τὸν πλανήτη ἀνακαλύπτουν τὴν ὀρθότητα, τὴν βαρύτητα καὶ τὴν σημασία τῆς Ἑλληνικῆς, ἐδῶ δὲν τὴν χρειαζόμαστε. Πρέπει νὰ μᾶς ἀποκάμουν κάφρους. (Στὴν Μ. Βρετανία διδάσκονται τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ ἀπὸ τὴν Α’ Δημοτικοῦ. Στὴν Αὐστραλία ἡ Ἑλληνικὴ ὁρίζεται ὡς δευτέρα γλῶσσα. Στὴν Τουρκία αὐξάονται μὲ ἀπίστευτους ῥυθμοὺς οἱ μαθητὲς τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Ἀφῆστε δὲ τὸ τὶ γίνεται σὲ ἄλλες πλευρὲς τοῦ πλανήτου. Ἐδῶ ὅμως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΨΟΥΝ ἐν τελῶς ἀπὸ τὴν κλασσικὴ διδαχὴ τοῦ Ἕλληνος λόγου!!! Πληρωμένοι ἤ σκέτο ἠλίθιοι;)
Ἐὰν μάλλιστα κάνετε τὸν κόπο νὰ διαβάσετε τὸ κείμενον ποὺ συνέταξαν, πρὸ κειμένου νὰ στηρίξουν τὶς παπαρολογίες τους, θὰ τραβᾶτε τὰ μαλλιά σας.(Θὰ παραθέσω ἀποσπάσματα παρακάτω.)
Στὸ ἴδιο κεφάλαιον γίνεται ἀναφορὰ σὲ συλλαβισμό.
Ἐὰν εἶναι δυνατόν!
Συζητᾶμε γιὰ «γραμματικὴ» ποὺ ἀπευθύνεται σὲ παιδιὰ γυμνασίου, τὰ ὁποῖα ὑποτίθεται πὼς ὄχι μόνον κατέχουν συλλαβισμό, ἀλλὰ ὑποτίθεται πάντα, κατέχουν γραφὴ κι ἀνάγνωσιν. Γνωρίζουν ὅμως θαυμάσια πὼς ὄχι μόνον δὲν κατέχουν αὐτὰ τὰ παιδιὰ κάτι, ἀλλὰ φροντίζουν νὰ ἀποτελειώσουν τὶς ὅποιες γνώσεις κατάφεραν νὰ συγκρατήσουν ἀπὸ τὸ δημοτικό.
Συνειδητὸ κι ἐκ παραλλήλου ἔγκλημα! Αὐτὸ διαπράττουν. Τὰ Ἑλληνόπουλα πλεόν ξέφυγαν ἀπὸ τὸ ἐπίπεδον τῶν πειραματοζώων. Πέρασαν στὸ ἐπίπεδον τοῦ ἀπολύτου ἀφανισμοῦ!!! Κι ὅλα αὐτὰ διὰ τῆς ὑπογραφῆς τῶν γλωσσοφόνων.
(Γιατί κάτι μέσα μου μοῦ φωνάζει πώς καί οἱ δύο γραμματικές ἦταν γιά το Δημοτικό; Ἔ;)
Τὸ βιβλίο εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἤθελαν. Μία ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὁ Μπαμπινιώτης θεσμοθέτησε. Κι ἄς ἦταν ὅλα παράλογα. Κι ἄς ἔρχεται τώρα νὰ τὰ ἀναθεωρήσῃ ἕνα ἕνα. Κι ἄς ἀκυρώνῃ οὐσιαστικῶς τὴν ἔως πρὸ τινός βλακώδη στάσι του.
Στὴν σελίδα 33 χάνουμε τὸν λέοντα! Δὲν ὑφίσταται! Πάει! Καταργεῖται ἀπὸ τὴν γλωσσική μας κληρονομιά!!! Μαζύ του καὶ ἡ λέαινα!!!
Φαντάζομαι πὼς κάπως ἔτσι ἔχει χαθῇ κι ὁ ἐλέφας… Ἤ ὄχι;Ἔχουμε φυσικὰ καὶ ἐπισήμως πλέον παγιοποίησιν ἐκφράσεων ποὺ γραμματικῶς εἶναι λᾶθος.
Γιὰ παράδειγμα, στὴν σελίδα 46, διαβάζουμε «ἀνθρώποι» καὶ «χρονῶ»!!!!
Ἀν τὶ νὰ διδάξουν στὰ παιδιὰ τὸν ὀρθὸ τρόπο, τὰ μπερδεύουν περισσότερο, ἀδειοδοτῶντας τα οὐσιαστικῶς νὰ καταργήσουν ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ στραβὰ ἔμαθαν.
Ἀφῆστε τὴν κλίσιν τῶν οὐσιαστικῶν. Ἡ γλῶσσα νέκρωσε διότι πλέον ὁ τόνος δὲν πίπτει! Ξύλινη γλῶσσα ἐκφέρουν, διδάσκουν, ἐπιβάλλουν. Ποιοί; Οἱ γλωσοφόνοι!!!
Γιὰ χιλιάδες χρόνια ἡ γλῶσσα μας ἦταν ὑγιής, δίχως τους. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐμφανίστηκαν πάει ἡ πανέμορφη γλῶσσα μας!!!
Τελικῶς κι ἐδῶ μία ἐπανάληψις γίνεται, τῶν ὅσων ἤδη μᾶς ἔχουν ἀποδειξῃ πὼς δὲν κατέχουν.
Ἤ, ἐὰν θέλετε, τῶν ὅσων ἤδη μᾶς ἔχουν ἀποδείξῃ πὼς μποροῦν, σὰν τὶς μαϊμοῦδες, νὰ μαϊμουδίζουν.
Νὰ μιμοῦνται θορύβους, ὅπως οἱ προπάτορές τους. (Διότι οἱ δικοί τους προπάτορες σαφῶς καὶ δὲν εἶναι ἴδιοι μὲ τοὺς δικούς μου!!! Οἱ δικοί μου προπάτορες δόμησαν πολιτισμούς! Οἱ δικοί τους τοὺς κατέστρεψαν!!!)
Τὰ ἔχω ὅμως ἀναφέρει καὶ στὴν ἀνάλυσιν ποὺ ἔκανα στὸ ἄλλο τερατούργημά τους, αὐτὸ τῆς Φιλιππάκη. Ὁ βαρύς, τοῦ βαριοῦ καὶ μὲ κάθετον τοῦ βαρύ. Οἱ βαρεῖς, τῶν βαριῶν, τοὺς βαριούς/βαρεῖς. Εἶναι τόσο ἀμόρφωτοι κι ἀγράμματοι ποὺ ναὶ μὲν καταργοῦν κλίσεις ἀλλὰ ἄλλα λέει ὁ ἕνας, ἄλλα λέει ὁ ἄλλος… Καί πῶς νά συνεννοηθοῦν τόσοι γλωσσοφόνοι μεταξύ τους;
Στὴν σελίδα 72 διδασκόμαστε τὸ «αὐτηνῆς», τὸ «αὐτωνῶν» καὶ τὸ …ἀπαυτῆς! (Ὄχι, εἶναι τὸ μόνον ποὺ δὲν γράφει. Ἀλλὰ κακῶς. Ἔπρεπε νὰ πάρουν παράδειγμα ἀπὸ τὶς ἀτάκες τῆς Ἰωαννίδου!!!)
Στὰ ῥήματα, κλασσικὴ συμπεριφορὰ τῶν γλωσσοφόνων, δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον κάποιοι τύποι παθαίνουν ἐσωτερικὴ αὔξησιν. Ἤ τὸ γιατὶ κάποιοι τύποι ποὺ παρουσιάζονται ὡς νὰ ἔχουν ἔτσι γραμματικῶς, ἀκουστικῶς δὲν στέκουν. Βλέπετε, οἱ ἔχοντες σχέσεις μὲ τὴν γλῶσσα, ἐπισήμως, τὴν διατηροῦν μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ τὴν ἀποτελειώσουν.
Στὶς προθέσεις γίνεται τὸ γλέντι τὸ μεγάλο. (Σελὶς 102). Τὸ τὶ δολοφονία τῶν ἐννοιῶν συναντᾶμε ἐδῶ, δὲν περιγράφεται. Τὰ «μεῖον», «πλήν», «λόγῳ» «χάριν», «μέσῳ», «κατόπιν» ἀνανεώθηκαν μέσῳ μίας γερῆς λίφτιγκ περιποιήσεως καὶ κατέληξαν στὶς προθέσεις. Βλέπετε, ἀπὸ δοτική, δὲν νογοῦν!!! Οὔτε ἀπὸ τὸ «ν» στὴν κατάληξιν. Τὸ ξέχασαν, ὅταν ἀνέλαβαν τὶς ἕδρες τους.
Ἀλήθεια, δέν βρέθηκε κάποιος στόν δρόμο τους νά τούς ἐξηγήσῃ πώς πρόθεσις σημαίνει τό ἁπλόν: πρό καί θέτω; Πῶς θά πρό-θέσω τό «λόγῳ» κάπου; Θά μποροῦσαν νά μᾶς τό ἐξηγήσουν; Ἀλλά ποῦ; Ἐδῶ συζυτᾶμε γιὰ κοινὴ λογική. Χάθηκε ἀπό κάποιον γιά νά τήν βροῦν αὐτοί;
Γιὰ νὰ μᾶς προλάβουν ὅμως, πρὶν ἀρχίσουμε νὰ βρίζουμε, συνέταξαν κι ἐπιστολές. Τὰ εἶπαν μεταξύ τους… Καὶ πάει… Ἔκλεισε τὸ ζήτημα διὰ παντός.
Ὑπάρχει λοιπὸν δημοσίευσις, ἡ ὁποία οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ἔρχεται νὰ μᾶς προλάβῃ.
Γράφει, γιὰ παράδειγμα κάπου μέσα στὸ κείμενον:
(σελ. 2)
«…Τὸ τελευταῖο καὶ σημαντικότερο βῆμα γιὰ τὴν ανανέωση της γλωσσικῆς διδασκαλίας στὴν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση σημειώνεται ἀπὸ τὸ 2002 καὶ μετά, μὲ τὴν δημιουργία νέων ἀναλυτικῶν προγραμμάτων, καὶ τὴν σύνταξη νέων ἐγχειριδίων ποὺ υἱοθετοῦν σὲ σημαντικὸ βαθμό, ἀρχὲς τῆς ἐφαρμοσμένης γλωσσολογίας. Ἡ διδασκαλία ἀποκτᾶ τώρα περισσότερο ἐπικοινωνιακὸ χαρακτήρα καὶ προσλαμβάνει κειμενοκεντρικὴ διάσταση, ἐνᾦ συγχρόνως ἐνισχύεται καὶ ἀπὸ μία διαθεματικὴ προσέγγιση τοῦ ὑλικοῦ. (Σὰν νὰ ἀκούω τὸν Μπενοβούβαλο νὰ βγάζῃ λόγο στὰ μΠατΣοΚια του!!!)
Ταὐτόχρονα ἀναβαθμίζεται σημαντικὰ ἡ διδασκαλία τοῦ λεξιλογικοῦ τομέα τόσο μὲ τὶς προβλέψεις τῶν ἰδεῶν τῶν ἐγχειριδίων ὅσο καὶ μὲ τὴν σύνταξη γιὰ πρώτη φορὰ σχολικοῦ λεξικοῦ…» (Τὸ εἴδαμε κι αὐτὸ καὶ τὸ «θαυμάσαμε» ἀναλόγως!!!)
Ναί, ναί… Τρία πουλάκια κάθονται. Καὶ συνεχίζει λίγο πιὸ κάτω:
«…Αἰτιολογῶντας λοιπόν, μὲ βάση τὸ πλαίσιο αὐτό, μίαν προσπάθεια ἀναλυτικῆς παρουσίασης τοῦ ζητήματος τῆς κλιτικῆς πολυτυπίας, πρέπει νὰ σημειωθῇ ὅ,τι ἡ παραδοσιακὴ μέθοδος, ἔχοντας ὡς ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν ἐπίσημη γλῶσσα, ἐπικεντρωνόταν στὴν παρουσίασι τοῦ ὑφολογικοῦ αὐτοῦ ἐπιπέδου καὶ μόνον. (οὐφολογικοῦ ἤθελε νὰ γράψῃ ἀλλὰ ἄς πάῃ στὰ κομμάτια…!!!)
Μὲ λίγα λόγια, ἡ ἀπόλυτα ῥυθμιστικὴ καὶ μονομερὴς ἀντίληψη ποὺ χαρακτήριζε τὸ συγκεκριμένο διδακτικὸ μοντέλο εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐπιδίωξη μίας φορμαλιστικῆς ὁμοιογένειας καὶ ταὐτόχρονα τὸν περιορισμὸ τῆς γλωσσικῆς περιγραφῆς σὲ μία τεχνητὴ μονοτυπία (συνεχίζει ἀκάθεκτος ὁ Μπενοβούβαλος!!!) ποὺ περιόριζε ἀσφυκτικὰ τὴν γλωσσικὴ ποικιλία καὶ στὴν οὐσία καταργοῦσε τὸν ἐκφραστικὸ πλοῦτο, τὴν εὐλυγισία, τὴν προσαρμοστικότητα, ἄρα καὶ τὶς ἐπικοινωνιακὲς δυνατότητες τῆς γλώσσας. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ αὐτή, τὸ ζήτημα τῆς κλιτικῆς πολυτυπίας ἐμφανίζει σήμερα ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτον, θὰ ἀναλυθῆ διεξοδικὰ στὶς ἐπόμενες ἐνότητες, σὲ συνδυασμὸ καὶ μὲ τὶς ἀπαντήσεις ποὺ δίνουν στὸ συγκεκριμένο θέμα οἱ νεώτερες γραμματικὲς τῆς ΝΕ….»
Ἐδῶ τὰ πουλάκια πέταξαν σὲ ἄλλο κλαράκι. Τί νά κάνουν μαζύ τους; Αύτές τίς φορμαλιστικές ὁμοιογένειες πῶς θά τίς ἀναλύσουμε σέ παιδιά Γυμνασίου, πού δέν γνωρίζουν οὔτε τό ὄνομά τους νά γράφουν σωστά; Ἀφῆστε δὲ ποὺ ἔως τώρα ἡ προσπάθεια διδαχῆς τῆς γλώσσης ἀπέβλεπε σὲ γλωσσικὴ ὁμοιογένεια. Ποῦ τό βάζετε αὐτό; Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε, ἀναλόγως τῆς περιοχῆς τῆς χώρας μας, νὰ διδάσκεται κι ἄλλο εἶδος γλώσσης. Φαντάζομαι αὐτὸ θὰ ἐννοῇ ὁ …ποιητής!!! Διότι τὰ ἑλληνικά τους ἐγὼ δὲν τὰ ἀντιλαμβάνομαι. Ἁπλῶς τὰ …ὑποψιάζομαι!
Πάντως λίγο πιὸ κάτω κάπως τὸ ἀποσαφηνίζει… Ἄμ πῶς…
«…Στὴν πράξη, ἡ γλωσσικὴ ποικιλία σχετίζεται μὲ τὸ γεγονὸς ὅ,τι ἐν ᾦ τὰ μέλη μίας γλωσσικῆς κοινότητος χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουν ἕναν κοινὸ γλωσσικὸ κώδικα ὁ ὁποῖος συγκροτεῖται ἀπὸ ἀναγνωρίσιμα φωνολογικὰ καὶ μορφοσυντακτικὰ στοιχεῖα, οἱ χρήσεις τῶν στοιχείων αὐτῶν δὲν συμπίπτουν σὲ ὅλους τοὺς ὁμιλητές, ἀλλὰ διαφοροποιοῦνται μερικῶς ἀπὸ τὸ ἔνα ἄτομο στὸ ἄλλο, ἤ ἀκόμη καὶ στὸ ἴδιο ἄτομο, ἀνάλογα μὲ τὴν συνθήκη ἐπικοινωνίας στὴν ὁποία συμμετέχουν.
Πολλὲς μάλλιστα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἰδιαιτερότητες στὴν χρήση τῆς γλώσσας εἶναι κοινὲς σὲ μεγαλύτερες ὁμάδες τῆς ἰδίας γλωσσικῆς κοινότητος καὶ ἀκόμη πολλὲς χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ μεγάλες ὁμάδες στὸ πλαίσιο παρομοίων περιστάσεων ἐπικοινωνίας. Αὐτὰ τὰ ἰδιαίτερα γλωσσικὰ γνωρίσματα, ποὺ συνιστοῦν ἀποκλίσεις ἀπὸ τοὺς μέσους ὅρους χρήσεως (νόρμα) μίας γλώσσας, ἐμφανίζονται ὠς γλωσσικὲς παραλλαγὲς καὶ ταξινομοῦνται σὲ σύνολα καὶ ὑποσύνολα στὸ ἐσωτερικό της. Ἡ ταξινόμηση αὐτὴ εἶναι δυνατὸν νὰ στηρίζεται σὲ γεωγραφικά, κοινωνικὰ καὶ ἰδεολογικὰ κριτήρια. Ἡ ποικιλία ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὰ γεωγραφικὰ κριτήρια εἶναι αὐτὴ ποὺ διαμορφώνει τὶς διαλέκτους καὶ τὰ ἰδιώματα, πού, γιὰ νὰ ἀναγνωριστοῦν ὡς τέτοια, προϋποθέτουν τὴν ὕπαξη μίας διαμορφωμένης κοινῆς γλώσσης (μια διαμορφωμένης κοινῆς γλώσσας γράφει)…»
Ἡ δὲ βιβλιογραφία τους εἶναι ἡ ἐξῇς:
Θεωρεῖται βλέπετε, ἀπὸ τοὺς κύκλους τους πλέον, τὸ ἔργον τῆς Φιλιππάκη πρὸς κάθε ἀλλοδαπό, ἀξιόπιστον καὶ βαρύτιμον ἐχγειρίδιον!!! Σοβαρά; Θεωρίες καὶ θεωρικολογίες καὶ θεωρήσεις καὶ ἀν τὲ νὰ βρῇς ἄκρη μὲ αὐτοὺς ποὺ μπλέξαμε. Ἀν τὶ νὰ κάνουν τὴν αὐτοκριτική τους, ἀν τὶ νὰ καθίσουν ἑαυτοὺς στὸ σκαμνί, νὰ ἀναρωτηθοῦν γιὰ τὰ λάθη τους, πάλι ἀποποιοῦνται τῆς εὐθύνης καὶ πασχίζουν νὰ τελειώνουν μὲ τὰ κενὰ ποὺ ἄφησαν πίσω τους.
Τὰ κενὰ ὅμως εἶναι τὸ ἀλφάβητον, ἡ ὀρθογραφία, ἡ σωστὴ ἐννοιολογικὴ προσέγγισις. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐρωτᾶται παιδὶ τῆς Β΄ ἤ τῆς Γ΄ Λυκείου καὶ νὰ μὴν γνωρίζῃ τὸ τὶ σημαίνει ἡ λέξις νεολογισμός. Ἤ ἡ λέξις λαλίστατος. Ἤ ἡ λέξις μήνυμα νὰ γράφεται ὡς μύνυμα ἤ μύνημα ἤ ἀκόμη καὶ μίνιμα. (Ἀφῆστε… Αὐτὰ εἶναι τὰ λιγότερα. Εἶδα σὲ κείμενον ἐκθέσεως παιδιοῦ Γ’ Λυκείου τὸ «εἶναι» ὡς «ίνε» καὶ φυσικὰ οὐδὲ ἕνας φιλόλογος ἐτόλμησε νὰ τὸ διορθώσῃ. Τέτοιες ἐντολὲς ἔχουν λάβῃ κι ἐκεῖ τελειώνει ἡ δική τους εὐθύνη!!!)
Δὲν ἀνησυχοῦν_λοιπόν. Ὅλα τὰ ἔχουν κάνῃ καλῶς. Καμμία λᾶθος κίνησις. Καμμία παρατυπία. Αὐτοὶ δὲν φταῖν σὲ τίποτα. ἡ ἐποχὴ εἶναι ὑπεύθυνος.
Ἀλλὰ καὶ καλῶς νὰ μὴν τὰ ἔχουν κάνῃ, δὲν βαριέστε… Ὑπάρχει ἀπόλυτος κάλυψις ἐκ τοῦ ὑπουργοῦ, ποὺ ὅμως εἶναι γνώστης ΜΟΝΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ἐκ τοῦ μπαμπινιωτικοῦ κατεστημένου, ποὺ τώρα στὰ γεράματα, μετὰ τὶς χιλιάδες γονυκλισίες ἔλαβε ἄφεσιν ἀμαρτιῶν γιὰ τὰ ἐγκλήματά του κι ἐκ τῶν κύκλων ποὺ στηρίζονται ἀμέσως κι ἐμμέσως ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ πρεσβεία, τὴν CIA καὶ τὰ λοιπὰ κέντρα ἐλέγχου τῆς ἀνθρωπίνου σκέψεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ἄς περάσουμε ὅμως στὸ τὶ ἀκριβῶς παγιώνει ἐτοῦτη ἡ «γραμματική».
Ἐπίσης ἐπανάληψις καὶ ἐπιβεβαίωσις καὶ ἰσχυροποίησις τῆς ἄλλης «γραμματικῆς», αὐτῆς ποὺ ἔχει ἤδη περάσῃ στὰ Δημοτικά, καὶ ὑπογράφεται ἀπὸ τὴν προαναφερομένη συμμορία.
Γιατί ἄρα γέ τόσο μεγάλη ἀνάγκη νά ἀναδείξουν μέ τό ζόρι, διότι ζόρι εἶναι ὅλο αὐτό, τήν φωνητική γραφή; Γιατί ἐπί τέλους δέν παραδέχονται πώς ἀπέτυχαν καί πώς πρέπει νά ζητήσουν μίαν μεγάλη συγγνώμη ἀπό τίς στρατιές ἀμορφώτων πού δημιούργησαν; Γιατί ἐπί τέλους δέν ἀνακρούουν πρύμνα, παρά μόνον ἐπιμένουν νά ἐξακολουθοῦν τήν διάπραξιν τόσων ἀσυγχωρήτων ἐγκλημάτων;
Θά μποροῦσε κάποιος νά μᾶς ἐξηγήσῃ, ἀπό τούς ἐν λόγῳ συγγραφεῖς, γιατί θά ἐνδιέφεραν τά παιδιά τῆς Α΄, Β΄, Γ΄ Γυμνασίου οἱ μορφολογίες καί οἱ σημασιολογίες; Γιατί θά τά ἐνδιέφερε ἡ πραγματολογία καί ἡ φωνητική φωνολογία; Ἐάν αὐτοί οἱ ἴδιοι οἱ συγγραφεῖς, καθῶς ἐπίσης καί τά τσιράκια τους οἱ καθηγητές, εἶναι ἀνίκανοι ἐδῶ καί τόσες δεκαετίες νά διδάξουν ὀρθή χρήσιν τῆς γλώσσης καί ὀρθή ὀρθογραφία, μήπως τώρα ἀποποιούμενοι τῶν εὐθυνῶν τους πασχίζοντας μέ νύχια καί μέ δόντια νά καταργήσουν τήν κλασσική ὀρθογραφία πρό κειμένου νά μήν ἀποδεικνύεται καθημερινῶς πόσο ἀνεπαρκεῖς, ὁλίγιστοι κι ἀνίκανοι εἶναι; Ὅλοι! ΝΑΙ, ὅλοι! Ἀπὸ τὸν πλέον ὑψηλὰ ἰστάμενο ἔως τὸν μικρότερο δασκαλάκο!!!
Μήπως τελικῶς τούς ἐξυπηρετεῖ ἡ ἁπλοποίησις τῆς γραφῆς διότι δέν θά ἐλέγχονται ἀπό γονεῖς, ἀπό πολιτεία κι ἀπό τούς ἰδίους τούς μαθητές τους γιά τήν ἀνεπάρκειά τους; Μήπως τελικῶς ὁ πραγματικός στόχος δέν εἶναι ἡ γλῶσσα ἀλλά ἡ συγκάλυψις τῶν δικῶν τους τραγικῶν λαθῶν καί ἡ ἀποσιώπησις τῆς ἀνεπαρκείας τους; Λέω, μήπως;
Τὴν εἴδησιν δὲν ἔλαβα ἀπὸ φιλολόγους. Ἀπὸ καθηγητὴ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν τὴν ἔλαβα. Καὶ πρὸς τοῦτο εἶναι νὰ ἀπορῇ κάποιος. Αὐτοὶ οἱ φιλόλογοι πιά ἔχουν κάψῃ ἐν τελῶς ἐγκέφαλο; Θεωροῦν πώς ὅλα ἔχουν καλῶς μέ τήν διδαχή τῆς γλώσσης καί τῆς κλασσικῆς ὀρθογραφίας; Ἤ μήπως συνταυτίζονται μέ τούς παραπάνω γλωσσοφόνους;
Πρὶν σᾶς ἀφήσω, ἐπαναλαμβάνω.
Ἐπισήμως πλέον, μὲ δύο ἔντυπα, περνοῦν στὴν θεσμοθέτησιν τῆς φωνητικῆς γραφῆς ὡς βασικὴ γλῶσσα διδαχῆς τῶν παιδιῶν μας!
Ἀγαπητοί μου, συζητᾶμε ξεκάθαρα γιὰ ἀνεπανόρθωτο ἔγκλημα κατὰ τοῦ ἔθνους, τῆς συνειδήσεώς μας, τῆς παιδείας μας, τῆς ἀντιλήψεώς μας, τῶν παιδιῶν μας καὶ τῆς ἱστορίας μας! Αὐτὸ διδάσκουν κι αὐτὸ προασπίζονται.
Ἔχει προαποφασισθῇ διὰ τῶν ὑπογραφῶν ὅλων τῶν ἀνεγκεφάλων ὑπουργῶν ἀπαιδείας καὶ ἔχει πρὸ πολλοῦ εἰσέλθῃ στὴν διδασκαλία τῶν σχολείων μας, δίχως νὰ ὑπάρξῃ καμμία ἀπολύτως ἀντίδρασις ἐκ τῶν «εἰδικῶν».
Ἔχουμε λοιπὸν μίαν συντονισμένη προσπάθεια ἀκυρώσεως τῆς κλασσικῆς ὀρθογραφίας, ἀπὸ συγκεκριμένες ὁμάδες, ποὺ δροῦν καὶ ἐξουσιάζουν ὅλους τοὺς χώρους καὶ τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαιδεύσεώς μας.
Ἐν ὁλίγοις, μᾶς διευκρινίζουν πλέον θρασύτατα, πὼς ναί, πέρασαν τὶς βάσεις γιὰ τὴν φωνητικὴ γραφή.
Κι ὅλοι ἐτοῦτοι συνταυτίζονται.
Ἀναζητῶντας περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὸ εἶδος τῶν συγγραφέων, τῆς ἐν λόγῳ «γραμματικῆς», ἔπεσα ἐπάνω σὲ διάφορες δημοσιεύσεις, τὶς ὁποῖες θὰ χαρακτηρίσω πλέον ἐν τελῶς ὑποκριτικές, ἐὰν βέβαια συνυπολογίσω τὴν σιωπὴ καὶ τὴν συνενοχὴ τῶν συγγραφέων τους.
Γιὰ παράδειγμα, στὶς διάφορες κριτικὲς ποὺ ἀκολούθησαν τὴν δημοσίευσιν τῆς ἐν λόγῳ «γραμματικῆς», ὁ καθητητὴς Ταγγαλίδης, γράφει στὶς 15 Ἰουνίου τοῦ 2010, μετὰξὺ ἄλλων, στὴν Καθημερινή:
«….Παρά την προσπάθεια των συγγραφέων (ή ίσως και εξαιτίας της) να συμβιβάσουν τη θεωρητική γλωσσολογία με τη γλωσσοδιδακτική, παρατηρούνται ασυνέπειες στην ορολογία, με αποκλίσεις και από την παράδοση και από τις σύγχρονες προσεγγίσεις…»
Καὶ λίγο παρακάτω:
«… Παρόμοια, όροι και έννοιες όπως το «Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο», το «φώνημα» και η διαφορά συμβολισμού των φωνημάτων και των φθόγγων (που «εγκλείονται πάντα σε πλάγιες γραμμές» και «σε ορθογώνιες αγκύλες», αντίστοιχα) απλώς αναφέρονται και δεν αξιοποιούνται σε κανένα σημείο της περιγραφής…»
Καὶ κλείνει σχεδὸν μὲ τὰ ἐξῇς:
«…Συχνά η Γραμματική δεν παίρνει θέση σε αμφισβητούμενα ζητήματα ανάλυσης: σε αρκετά σημεία υπάρχουν διατυπώσεις του τύπου «σύμφωνα με κάποιες γλωσσολογικές αναλύσεις» το φαινόμενο Χ είναι Υ (και όχι Ζ, δηλαδή, όπως είχε οριστεί παραπάνω). Ετσι, άλλοτε ρητά και άλλοτε έμμεσα, συχνά προκύπτουν ερωτήματα όπως, π.χ., οι φθόγγοι είναι 31 ή 33; Ο όρος «υποτακτική αορίστου» περιγράφει το «μαγειρέψει», το «να μαγειρέψει» ή το «να μαγείρεψε»; κ.ο.κ., τα οποία τελικά δεν βρίσκουν απάντηση….»
Δῆλα δή, ὁ Ταγγαλίδης, ποὺ κατέκρινε πρὸ σχεδὸν τριῶν ἐτῶν τὴν «γραμματικὴ» τοῦ Γυμνασίου, ὅταν ἀκόμη ἦταν στὰ προσχέδια, ἔρχεται πρὸ μερικῶν μηνῶν νὰ ἀθωώσῃ, μέσῳ τῆς συνυπογραφῆς του, τὴν «γραμματικὴ» τῆς Φιλιππάκη. Καί σέ τί ἀκριβῶς διαφέρει τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο ἔντυπον; Δέν ἀκυρώνουν καί τά δύο τήν κλασσική διδαχή τῆς γλώσσης ἀντικαθιστῶντας τήν μέ φωνητικά καρικατουρίσματα;
Παρακαλῶ πολύ.
Ὅσοι Ἕλληνες ἀκόμη πιστεύουν πὼς μόνον μὲ τὴν παιδεία μποροῦμε νὰ ἀναδομήσουμε τὴν Πατρίδα μας, ἄς ἀνακινήσουν τὸ θέμα. Ἄς ἐνημερώσουν καταλλήλως γονεῖς, φίλους, ἀκόμη καὶ κοιμισμένους ἐκπαιδευτικούς.
Αὐτὸ τὸ θέμα πρέπει νὰ σταματήσῃ ἐδῶ διὰ παντός.
Ἀρκετὰ ἅπλωσαν οἱ γλωσσοφόνοι τὶς ἀρίδες τους. Ἀρκετὰ κατέστρεψαν. Καιρὸς νὰ ἀναλάβουμε ἐμεῖς πλέον. Αὐτοὶ ἀπέδειξαν πὼς εἶναι καὶ ἀνίκανοι καὶ ἀνήθικοι καὶ ὕπουλοι.
Φιλονόη.
Σημείωσις:
Μαζύ μὲ τοὺς Χατζησαββίδου ἐπίσης, διότι ὑπάρχουν κι ἄλλοι συνεργοὶ στὸ ἔγκλημα, γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε:
Ἀγγελικὴ Σακελλαρίου, κριτὴς-ἀξιολογητής, ἐρευνήτρια Γ’ βαθμίδος τοῦ Κέντρου Ἑλληνικῆς Γλώσσης. (Φαντάζομαι μέσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπαγόρευσαν τὸ κείμενον ἀπάντησιν τοῦ Ἀρβανιτοπούλου πρὸς τὸν Πολύδωρα!!!)
Θεόδωρος Νημᾶς, σχολικὸς σύμβουλος, Β/θμίας ἐκπαιδεύσεως. (Φαντάζομαι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ τὰ ἔχουν ὅλοι καλὰ μεταξύ τους. Νὰ μὴν μαλώνουν γονεῖς μὲ δασκάλους!!!) Κριτὴς-ἀξιολογητής.
Ἰωάννης Μπασλῆς, φιλόλογος, ἐκπαιδευτικὸςΒ/θμίας ἐκπαιδεύσεως. Κριτὴς-ἀξιολογητής. (Δάσκαλος σοῦ λένε μετά!!!)
Ἀλέξανδρος Νικολαΐδης, φιλόλογος, ἐκπαιδευτικός Β Β/θμίας ἐκπαιδεύσεως.Φιλολογικὴ ἐπιμέλεια.
Χριστίνα Ἀργυροπούλου, σύμβουλος τοῦ παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὑπεύθυνος μαθήματος κατὰ τὴν συγγραφή. (Εἶδες ἡ σύμβουλος!!!)
Ναπολέων Μήτσης, πρόεδρος τοῦ τμήματος Β/θμίας ἐκπαιδεύσεως τοῦ παιδαγωγικοῦ ἰνστιτούτου. Ὑπεύθυνος τοῦ μαθήματος κατὰ τὴν συγγραφή.
Φώτιος Καβουκόπουλος, φιλόλογος, ἐκπαιδευτικός Β/θμίας ἐκπαιδεύσεως. Ὑπεύθυνος τοῦ ὑποέργου.
Παραπομπές:
Σχόλιον, ποὺ «ἁλίευσα» ἀπὸ ἐδῶ, κι ἀφορᾷ στὴν τοποθέτησιν τοῦ καθηγητοῦ Νάκα γιὰ τὶς ἐν λόγῳ γραμματικές:
Νύξεις άφησε και ο καθηγητής γλωσσολογίας Θανάσης Νάκας («Ελευθεροτυπία», 6/6/2008), που θεωρεί ότι η νέα Γραμματική του δημοτικού βλέπει τη νέα ελληνική μέσα από «αγγλικά γυαλιά»
Βιογραφικὸν Χατζησαββίδου ἀπὸ ἐδῶ.
Ἄρθρον Ταγγαλίδου ἐδῶ.
«Γραμματικὴ» ἐδῶ.
Σχόλια ἐπὶ τῶν «γραμματικῶν» ἐδῶ καὶ ὁ παραπάνω πίναξ τῆς βιβλιογραφίας.
(ὑπὸ τῶν Καβουκόπουλο, Μήτση, Χατζησαββίδη καὶ Παραδιᾶ Ὄρεξι νὰ ἔχετε καὶ ἔχει …μπόλικες ἀπαντήσεις!!!)
Ἀριστοτέλειον, ὁδηγὸς σπουδῶν ἀπὸ ἐδῶ
Ὅλα τὰ παραπάνω, σὲ ἀρχεῖα pdf, μπορεῖτε νὰ τὰ βρεῖτε κι ἐδῶ:
Ταγγαλίδης σχολιασμοὶ στὴν γραμματική (Καθημερινή)
Σωφρόνης Χατζησαββίδης βιογραφικόν (προσωπικός του χῶρος)
Γραμματικὴ Α΄, Β΄, Γ΄ Γυμνασίου (ὑπουργεῖον ἀπαιδείας)
Νέα Γραμματική στά σχολεῖα; (ὑπερκινητικὸς δάσκαλος)
Κλιτικὴ πολυτυπία στὶς γραμματικὲς τῆς νέας ἑλληνικῆς (αἰτιολόγησις ὑπὸ τῶν συγγραφέων…!!!)
τμῆμα παιδαγωγικῶν καὶ Χατζησαββίδης
Σημείωσις
Ἀλήθεια, γιατί ὁ Χατζησαββίδης δηλώνει ἐντός τῆς «γραμματικῆς» ὡς γλωσσολόγος ἀλλά διδάσκει τήν ἑλληνική γλῶσσα στό τμῆμα νηπιαγωγῶν; (Σελὶς 218 στὸν ὁδηγὸ σπουδῶν τοῦ ΑΠΘ)Καί γιατί στό ὑπόμνημα, ποὺ θά βρεῖτε παραπάνω, δηλώνει σκέτο καθηγητής τοῦ ΑΠΘ; Ποιός τίτλος σπουδῶν τελικῶς τόν ἐκπροσωπεῖ;
Πῶς κάποιος καθηγητής, πού διδάσκει νεοελληνική γλῶσσα σέ ὑποψηφίους νηπιαγωγούς, ἔχει τίς γνώσεις, τήν ἀντίληψιν καί τήν ἱκανότητα νά συντάξῃ μίαν γραμματική; Δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι τοὐλάχιστον διδάκτωρ τῶν φιλολογικῶν μαθημάτων, τοὐλάχιστον τά τελευταῖα εἴκοσι χρόνια; Δέν θά ἔπρεπε νά ἀποδεικνύῃ ἐμπειρία λόγῳ τριβῆς καί ἐπαφῆς μέ τό μάθημα; Αὐτός ἀπό ποῦ ἀντλεῖ τό δικαίωμα καί τήν ἀπαραίτητη ἐμπειρία, πρό κειμένου νά παρουσιάζῃ τέτοιες προτάσεις; Μήπως ἡ ὀπτική του εἶναι ἀρκούντως περιορισμένη λόγῳ τοῦ ἀντικειμένου του; Τά νήπια; Μήπως οὐσιαστικῶς στοχεύῃ στό νά μᾶς κάνῃ ΟΛΟΥΣ μας νά ἀντιλαμβανόμαστε τήν Ἑλληνική γλῶσσα μέ τήν νηπιακή της μορφή; «Μαμά, πᾶμε ἄτα… Λόλα, νὰ ἕνα μῆλο… Νάνι τὸ παιδί, νάνι…»
Τολμῶ νὰ τοῦ συστήσω πλέον νὰ περιοριστῇ στὰ ὅσα γνωρίζει κι ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ θὰ ἤθελε νὰ γνωρίζῃ. Αὐτὰ ποὺ θὰ ἤθελε νὰ γνωρίζῃ χρειάζονται κόπο, πόνο καὶ κυρίως ἦθος!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου