ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΚΟΥΡΣΑ ΤΩΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ....

ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΜΑΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ

ΠΡΕΠΕΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ;

ΤΟΥ ANDREW LEVINE

Μετάφραση Γ. Βολουδάκης

Ο George Washington είχε προειδοποιήσει σχετικά με τις "εμπλοκές σε ξένες χώρες". Ήταν επειδή είχε ένα προαίσθημα για το πόσο ανίδεοι και  ανίκανοι θα είναι οι διάδοχοί του στη σημερινή εποχή όπως οι Μπους και ο Ομπάμα;

Αν ναι, τότε ο Μπους, ο Τσένι και τώρα ο Ομπάμα με τον "Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας" αποδεικνύουν πόσο δίκιο είχε. Ίσως μάλιστα να έχουν ενθαρρύνει  σκόπιμα τους ισλαμιστές για να επιτεθούν σε Δυτικούς στόχους. Η ασθένεια έχει κατασκευαστεί και θα αποτελέσει έναν παράγοντα στην παγκόσμια πολιτική για τις επόμενες γενιές.

Επίσης, έχει μειωθεί η φιλελεύθερη προστασία της Ουάσιγκτον και των συγχρόνων του βραβευθέντα (με νόμπελ Ειρήνης δηλ.του Ομπάμα). Περισσότερο απ΄όλα έχουν πληγεί τα ατομικά δικαιώματα.

Αυτή ήταν όλη κι όλη η ιδέα; Θα μπορούσε να είναι κι έτσι.

Ο Μπους και ο Τσένι σίγουρα φρόντισαν ο διάδοχός τους να δυσκολευτεί πολύ να αλλάξει πορεία. Μπορεί άραγε ο Ομπάμα ακόμη αν θέλει; Δεν υπάρχει καμία ένδειξη γι αυτό. Ο ίδιος και οι σύμβουλοί του έχουν ασκήσει (επεκτατική) πολιτική χωρίς καμμία σύνεση.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι οι προτεινόμενοι ως ειρηνευτές, θα  προτιμούσαν τη δολοφονία και το χάος ή ότι ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου θα ήταν τόσο αλαζόνας απέναντι στον Χάρτη των Δικαιωμάτων;

Αλλά ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει παλιώσει, και ο Ομπάμα δεν τον θέλει πλέον. Ακόμη και οι νεοσυντηρητικοί έχουν τον έχουν προσπεράσει Αυτές τις μέρες, ενδιαφέρονται κυρίως για την δυσφήμηση της κίνηση BDS (μποϊκοτάζ κυρώσεων). Απλά, είναι η κατάλληλη στιγμή για νέες περιπέτειες.

Και έτσι θα δείτε το Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο να ορμούν  προς το παρελθόν - να βάζουν δηλαδή με κατεργαριά νέο οίνο τύπου 11ης Σεπτεμβρίου, στα παλιά μπουκάλια που έχουν απομείνει από τον Ψυχρό Πόλεμο.

Όλα δείχνουν ότι ότι ο Ομπάμα θα ήθελε να υποβαθμίσει την Κίνα κατά μια ή δύο βαθμίδες. Αλλιώς γιατί να δημιουργήσει «άξονα» προς την Ασία; 

Αλλά αν υπάρχει ένας τρόπος να το κάνει αυτό, χωρίς να βλάψει τα συμφέροντα του ένα τοις εκατό για το οποίο ζει και υπάρχει, για να το προστατεύει και να το υπηρετεί,  το πώς θα το κάνει δεν μπορώ ακόμη να το καταλάβω .

Πρέπει να χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα και τις ΜΚΟ της Αμερικής που δραστηριοποιούνται "υπέρ της δημοκρατίας". Όσο όμως κι αν προσπαθεί να προκαλέσει προβλήματα, το κινεζικό κράτος φαίνεται ακαταμάχητο. Οι πιθανότητα να το διχάσει ή να το οδηγήσει στην πτώση με έναν εμφύλιοι πόλεμο, είναι μηδενική.

Η Κίνα έχει προβλήματα με τα αυτονομιστικά κινήματα - το πιο σημαντικό είναι, φυσικά, στο Θιβέτ. Και τώρα, το τρομοκρατικό συμβάν στη νότια Κίνα, (με τους μουσουλμάνους και τουρκόφωνους) Ουιγούρους στην περιοχή Xinjiang στο δυτικότερο άκρο της βόρειας Κίνας, είναι  συνεχώς στις ειδήσεις.

Αλλά το να θελήσει να διαταράξει του status quo στην Κίνα είναι καθαρά μια ανόητη ιδέα - γιατί προς το παρόν και το άμεσο μέλλον, ο Κινέζικος "κομμουνισμός" είναι ένα θεόσταλτο δώρο για την Αμερική και τους Δυτικούς καπιταλιστές.

Για αυτό, δεν υπάρχει  καμία πιθανότητα να πετύχουν στην προσπάθειά τους να διαμελίσουν την Κίνα. Οι περιοχές όπου υπάρχουν ισχυρές αποσχιστικές τάσεις, είναι οικονομικά ασήμαντες.

Η Ρωσία, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία.

Εκεί, οι αυτονομιστικές δυνάμεις είναι ισχυρές, καθώς και οι οικονομικές προκλήσεις είναι σημαντικές. Και, αν και ποτέ δεν θα το μάθετε από τα δικά μας ΜΜΕ , οι ευκαιρίες για να αναμοχλεύσουμε τα εκεί προβλήματα αφθονούν, διότι το επίπεδο της κρατικής καταστολής είναι χαμηλό. Σκεφτείτε πόσο μακριά έπρεπε να τραβήξουν το σκοινί οι Pussy Riot  για να προκαλέσουν μια «αυταρχική» αντίδραση.

Οι ΜΚΟ με προοπτική τη δημιουργία χάους, απομονώνονται στην Κίνα. Στη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η "δουλειά" τους είναι ευκολότερη.

Ως εκ τούτου, αν η ιδέα των ΗΠΑ είναι να αναβιώσουν τον Ψυχρό Πόλεμο, η Ρωσία είναι ο κατάλληλος τόπος για να το κάνουν.

Ο Μπιλ Κλίντον έδειξε το δρόμο.

Η Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του ενενήντα ήταν εύκολη λεία. Υπό τον στρατάρχη Τίτο, οι εθνοτικές εντάσεις είχαν υποχωρήσει, αλλά, όταν αυτός πέθανε και ο Κομμουνισμός κατέρρευσε, το εκκρεμές πήγε στην άλλη άκρη.

Αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν  οι Δυτικοί καπιταλιστές και οι αμετανόητοι Cold Warriors. Μια ενιαία και συνάμα αόριστα σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, ήταν ένα εμπόδιο στο δρόμο τους.

Για αυτούς, τα μέρη άξιζαν περισσότερο από το σύνολο.

Ο Κλίντον άφησε τους Γερμανούς να ξεκινήσουν τη διαδικασία: οι τράπεζες τους είχαν περισσότερα να κερδίσουν. Επιπλέον, τα μέρη της Γιουγκοσλαβίας που ήταν διατεθειμένα να αποσχιστούν - η Σλοβενία και η Κροατία - ήταν ιστορικά στη σφαίρα επιρροής τους.

Στη συνέχεια όμως, οι Ευρωπαίοι λόγω της αλαζονείας τους, ξέχασαν ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό  και έτσι ο Κλίντον ανέλαβε την επιχείρηση.

Με την αντι-ιμπεριαλιστική αριστερά να οπισθοχωρεί και με τις αγριότητες που διαπράχθηκαν από όλες τις πλευρές, οι προπαγανδιστές της Δύσης δεν είχαν καμία δυσκολία να κατασκευάσουν ένα αφήγημα το οποίο να ταιριάζει στόχους τους. Είχαν άφθονες πηγές να αξιοποιήσουν.

Ήταν επίσης εύκολο  γιατί ο Κλίντον μπορούσε να υπολογίζει ότι η κοινή γνώμη θα ήταν μαζί του. Έξω από τους κύκλους των μεταναστών, οι μνήμες του κροατικού φασισμού είχαν ξεθωριάσει, και δεν υπήρχε αποτελεσματικό σερβικό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως εκ τούτου, ήταν εύκολο να απεικονίσει τους Σέρβους ως αιμοδιψείς κακοποιούς και τους ηγέτες τους, ιδίως τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ως δαίμονες.

Δεν ήταν μόνο οι Αμερικανοί που ήταν συνένοχοι. Οι Ευρωπαίοι ήταν χειρότεροι. Και η "Αριστερά", όπως έχει καταντήσει και στις δύο ηπείρους και έχει απομακρυνθεί από τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ήταν η χειρότερη από όλους.

Ως εκ τούτου, η Γιουγκοσλαβία διαμελίστηκε, διότι αποτελούσε εμπόδιο στο δρόμο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας .

Το μοντέλο Κλίντον δούλεψε μιά φορά. Γιατί δεν θα μπορούσε ένας ηγέτης τύπου Κλίντον να προσπαθήσει να το επαναλάβει;

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα ήθελαν να μετατραπεί σε έναν άλλο Μιλόσεβιτς. Αλλά το να τοποθετήσει κανείς τους  Ουκρανούς στον ρόλο των Κροατών,  είναι τραβηγμένο απ΄τα μαλλιά, διότι δεν έχουν κανένα πραγματικό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες και παράλληλα υπάρχουν πολύ λίγοι καθολικοί εκεί, ώστε να αναμιχθεί η Καθολική Εκκλησία. Ωστόσο αυτό το τρελό σενάριο υπάρχει, επειδή οι Ρώσοι δαιμονοποιούνται ευκολότερα από τους Σέρβους. Αυτό αποτελεί μια μακραίωνη αμερικανική "παράδοση".

Για να διατηρήσει την φιλελεύθερη παράταξη, εκτός από τα δουλικά μέσα ενημέρωσης, ο Ομπάμα είχε άλλο ένα "πρόβλημα"  για να εκμεταλλευτεί, βάζοντάς το σφήνα: τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της. Οι νόμοι σε ορισμένες "κόκκινες" πολιτείες μας είναι τόσο αντιομοφυλοφιλικοί, όπως και στη Ρωσία και η πομπώδης Αγία Γραφή μας, είναι τόσο αντιδραστική όσο και οι Ορθόδοξοι κληρικοί τους. 
Αλλά τουλάχιστον καλυτερεύουμε, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας λένε, ότι τα πράγματα πάνε όλο και χειρότερα.

Είναι κρίμα, για τους νεοψυχροπολεμικούς, γιατί μέχρι την περασμένη εβδομάδα, δεν υπήρχε αίμα στο νερό. 
Η ξεπλυμένη ροζ πολιτική  οδηγεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, αν και μέχρι τώρα ήταν χαμηλών τόνων. Σίγουρα δεν έφτανε σε επίπεδα πλήρους αποθράσυνσης.

Αλλά τώρα αυτό το χάος έχει ενεργοποιήσει ένα πραξικόπημα - , όπως προσπαθούν τώρα να πετύχουν ο Ομπάμα "και οι... συνεργάται" του, ώστε η αμερικανική ανάμιξη να τα "καταφέρνει" και στη Βενεζουέλα. Το νερό είναι γεμάτο με αίμα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και το θράσος, σου κόβει την ανάσα.

Κάθε τρίμηνο, μας λένε ότι το υποκατάστατο του Μιλόσεβιτς κατά τον Ομπάμα (ο Πούτιν), παραβίασε το διεθνές δίκαιο - κάτι που ο Ομπάμα δεν θα έκανε ποτέ! - Επειδή θέλει να αποκαταστήσει τη δύναμη και την επιρροή που κάποτε απολάμβανε η Σοβιετική Ένωση.  Ίσως ακόμα να θέλει να την επανασυστήσει.

Και θέλει να καταπολεμήσει την παρακμή της Δύσης. Η Δύση,  είναι πολύ ανεκτική όπως εκτιμά ο Πούτιν. Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Πούτιν,  απεχθάνεται τις αποκλίσεις από τους καθιερωμένους κανόνες. 
Η πολυπολιτισμικότητα και "ελέυθερη σκέψη" τον αρρωσταίνουν. Η Χίλαρι Κλίντον  τον παρουσίασε σαν τον Μέγα Ιεροεξεταστή ή σαν τον Χίτλερ!

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι φιλελεύθεροι βρίσκονται επί του πλοίου, πολλοί από τους οποίους δεν είναι και τόσο αντιδραστικοί, όπως οι Κλίντον, όπως ακριβώς ήταν η Χίλαρι όταν είχε την επίβλεψη για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Πράγματι, είναι οι ίδιοι που αποστασιοποιούντο ακόμη και από τα πρότυπα που καθορίζονταν, όταν οι βόμβες του Bill έπεφταν.

Υπάρχει μια γνωστή ιστορία που δείχνει τι σημαίνει θράσος : Ένας άνθρωπο ο οποίος, δικάζεται για τον φόνο των γονιών του, ζητάει το έλεος του δικαστηρίου  με την αιτιολογία ότι είναι ορφανός.

Ενώ τώρα κατηγορούν τον Πούτιν για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τώρα στην Ουκρανία, όταν γίνουν γνωστά όλα τα πραγματικά περιστατικά (της Γιουγκοσλαβίας), θα επισκιάσουν την ιστορία του "ορφανού".

Προς το παρόν, όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολλοί "γνωστοί άγνωστοι", όπως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ θα έλεγα. Υπάρχουν επίσης πολλές γνωστές ιστορίες, αλλά και πολλές εύλογες εικασίες.

Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν "παίξει τον ταυρομάχο" με τη Ρωσία, τουλάχιστον από το ψέμα του Ronald Reagan στον Mikhail Gorbachev για το ότι η Αμερική δεν είχε την πρόθεση να επεκτείνει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας.

Γιατί ο Γκορμπατσόφ να μην τον πιστέψει; Χωρίς Σοβιετικό αντίπαλο, το ΝΑΤΟ δεν είχε κανένα λόγο να υπάρχει.

Όμως, το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και ο ήδη εγκατεστημένος Ψυχρός Πόλεμος, δεν θα τα παρατούσαν έτσι εύκολα και ο Μπους ο πατέρας, δεν ήταν δύσκολο να πείσει(για τον πόλεμο του κόλπου) Τα βέτο και τα κράτη-μέλη του Τρίτου Κόσμου στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν άχρηστα για την έγκριση των επεκτάσεων της αμερικανικής ισχύος. Το ΝΑΤΟ παρέχει τις ΗΠΑ την ελευθερία των κινήσεων.

Γνωρίζουμε, επίσης, ότι στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, η CIA έχει αναλάβει πολλές αποστολές που παλαιότερα ήταν υπόθεση του στρατού.  Και γνωρίζουμε επίσης ότι, όταν  απαιτείται η δημιουργία χάους στο εξωτερικό, το Υπουργείο Εξωτερικών είναι η νέα CIA.

Λειτουργεί κυρίως μέσω των National Endowment for Democracy (NED) και άλλων δήθεν «μη κυβερνητικών» οργανώσεων.
NED υπάρχουν σε όλη την Ουκρανία και σε άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Λειτουργούν ακόμη και μέσα στην Ρωσία.

Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμα σίγουρα, είναι ποιόν ακριβώς ρόλο έπαιξαν οι NED και οι άλλοι  στην υποκίνηση των γεγονότων που ξεκίνησαν στους δρόμους του Κιέβου. Γνωρίζουμε ότι λειτούργησαν ως καταλύτες, αλλά δεν ξέρουμε πόσο εκτεταμένη ήταν η συμμετοχή τους .

Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι, τουλάχιστον, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι υποστηρίζουν ένα πραξικόπημα εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, δήθεν για λόγους δημοκρατίας! Και γνωρίζουμε ότι, για να το πετύχει αυτό ξαναζωντάνεψε τους δαίμονες της νεοναζιστικής Δεξιάς στην Ανατολική Ευρώπη.

Περιττό να πούμε ότι, ο λαός της Ουκρανίας είχε δικαιολογημένα παράπονα κατά της κυβέρνησής του. Ήταν διεφθαρμένη και η οικονομική πολιτική της ήταν καταστροφική. 

Αλλά η παρέμβαση της Αμερικής και της ΕΕ  αναπόφευκτα καθιστά τα πράγματα χειρότερα. Πολύ χειρότερα.

Ως εκ τούτου, η κατάσταση στην Κριμαία είναι ηφαίστειο που βράζει.

Είναι πολύ νωρίς για να πανικοβληθείτε. Εν τέλει, ο Ομπάμα έκανε στροφή και απομακρύνθηκε από έναν πόλεμο με το Ιράν, παρ 'όλες τις πιέσεις από το λόμπι του Ισραήλ. 
Ήταν μια περίπτωση όπου το εθνικό συμφέρον υπερίσχυσε της πολιτικής δειλίας.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, το εθνικό συμφέρον είναι ακόμη σαφέστερο, γιατί το να κάνεις πόλεμο με τη Ρωσία είναι χειρότερο από  τρέλα. Αυτός είναι ο λόγος που κανείς (στις ΗΠΑ) δεν κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση, εκτός από το συνηθισμένο κοπάδι από χήνες των Ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών και από κάποιες ηλίθιες "αυθεντίες".

Ακόμα, ο Ομπάμα πρέπει να βρει τη δελεαστική προοπτική. 
Επί τέλους, προέχει το να σκεφτεί αυτά που θα αφήσει πίσω του. Και ποιός θέλει να τον θυμούνται για τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, για το αδιέξοδο, την παρακολούθηση των πάντων  και για το ασφαλιστικό;

Έσπασε την παράδοση του χρώματος. Άν είχε παραιτηθεί από την Πρώτη Μέρα, θα είχε αφήσει μια λαμπρή κληρονομιά πράγματι. Όμως, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν σαν τον Jackie Robinson.

Η δόξα ήταν μεγάλη στον πόλεμο της Κριμαίας, ή έτσι μπορεί να μοιάζει σήμερα σε ένα αγόρι με ζωηρό ενδιαφέρον για την ιστορία. Μήπως ο νεαρός Barry διάβασε το «Η ηγεσία της ελαφριάς ταξιαρχίας» σε μια ευαίσθητος ηλικία; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, αλλά η εικασία είναι εύλογο να προκαλέσει ανησυχία.

Αλλά αυτή η περιπέτεια, σε αντίθεση με τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν μπορεί να αναστηθεί. Ο Κριμαϊκός Πόλεμος ήταν ένα δημιούργημα μιας άλλης εποχής. Δεν μπορεί πλέον να επαναληφθεί, ούτε καν ως φάρσα. Αν ο Ομπάμα θέλει δόξα, θα πρέπει να την ψάξει αλλού.

Για να είμαστε σίγουροι, υπάρχουν επιφανειακές ομοιότητες. Και τότε ήταν η Δύση - Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία - κατά της Ρωσίας, και στη συνέχεια η επιθυμία της Ρωσίας για πρόσβαση   σε ένα ζεστό λιμάνι στη Μαύρη Θάλασσα. Και, όπως και τώρα, οι ανόητες προφάσεις και οι εκλογικεύσεις αφθονούσαν.

Αλλά εκείνες ήταν διαφορετικές χρονικές στιγμές. Είναι δύσκολο να φανταστεί  οποιοσδήποτε στη Μεγάλη Βρετανία ή τη Γαλλία, πολύ λιγότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες τώρα, που η Δύση χρειάζεται να αμυνθεί κατά της μουσουλμανικής Ανατολής, ότι τα πράγματα θα είναι όπως στη δεκαετία του 1850. Πράγματι, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε συμμαχήσει τότε με τη Βρετανία και τη Γαλλία.

Τότε, η σύγκρουση των πολιτισμών ήταν μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού (Ορθόδοξου) Χριστιανισμού. Τότε ήταν που οι εμπόλεμοι πρόσεξαν τα προσχήματα. Ο λόγος για τον οποίο υποτίθεται ότι έγινε ο Κριμαϊκός πόλεμος, ήταν ο έλεγχος των χριστιανικών προσκυνημάτων στην Ιερουσαλήμ, την αιώνια ενοχλητική πόλη. Οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ενώθηκαν με τους Οθωμανούς υποτίθεται για να σταματήσουν τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία που ήθελε να εκτοπίσει διάφορες προτεσταντικές αιρέσεις και την Εκκλησία της Ρώμης.

Περιττό να πούμε, ότι το πρόσχημα ήταν περίπου το κεντρικό σημείο του Κριμαϊκού πολέμου, όπως η "δημοκρατία" είναι στην Αμερική και στην Ευρώπη το πρόσχημα για να επέμβουν στην Ουκρανία σήμερα. Τότε, όπως και τώρα, οι γεωπολιτικοί ελιγμοί ήταν η ουσία.

Οι δυτικές δυνάμεις το 1850 δεν γνώριζαν ούτε νοιαζόταν για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής . Αλλά φρόντισαν πολύ για να έχουν την πρόσβαση σε διάφορες ασιατικές χώρες που θεωρούσαν ως «υπάρχοντά» τους, την Ινδία, πάνω απ 'όλα. Ως εκ τούτου, ήθελαν να στηρίξουν το καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να περιοριστεί η έκρηξη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στον Κόλπο. Θα μπορούσαν να ελέγξουν την πρώην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Νέα Ρωσική αυτοκρατορία όμως ήταν ένας αντίπαλος που ήθελαν να διαλύσουν.

Σήμερα, φυσικά, η Ρωσία δεν έχει σχέδια για την Τουρκία και κανένα ενδιαφέρον να δεσπόζει στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι στην ευχάριστη θέση να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη (Istanbul) στους Τούρκους. Θέλει να κατευνάσει τους μουσουλμάνους στην περιοχή τους, όχι  να αυξήσει τον αριθμό τους.

Σημείωση Οίμου-Αθήνας
Εδώ ο αναλυτής πέφτει τελείως έξω. Το αντίθετο συμβαίνει.
Υπάρχει βέβαια η περίπτωση να γνωρίζει και να αποκρύπτει σκοπίμως τις προθέσεις των Ρώσων, για τις ανάγκες του άρθρου που είναι αντίθετο σε έναν Ρωσο-νατοϊκό πόλεμο.

Αλλά οι Ρώσοι δεν θέλουν να τους εποπτεύουν γύρω από τα σύνορά τους. Ο George Washington και οι ομοϊδεάτες του το είχαν καταλάβει. Θυμάστε το Δόγμα Μονρόε. Ο John Kennedy επίσης το είχε κατανοήσει πολύ καλά. Και άλλαξε τον κόσμο ολόκληρο, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όταν δηλαδή οι Σοβιετικοί έφεραν πυραύλους στην Κούβα.

Η Ρωσία θέλει επίσης να προστατεύσει τα δικαιώματα και την περιουσία των Ρώσων που ζουν εκτός των συνόρων της. 
Οι ιδρυτές της δημοκρατίας μας ήταν απόλυτα σύμφωνοι με αυτή την ιδέα, πράγμα που οι πειρατές της Βαρβαρίας Ακτής συνειδητοποίησαν με λύπη τους, μαζί με τους Μεξικανούς και τους Ιθαγενείς Αμερικανούς και αμέτρητους άλλους, καθώς τα χρόνια προχωρούσαν.

Ακόμη και ο Ronald Reagan το είχε κατανοήσει. Όταν ο ίδιος και οι σύμβουλοί του αποφάσισαν ότι το σύνδρομο του Βιετνάμ ήταν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα εμπόδιο στις επιδρομές της αυτοκρατορίας , χρησιμοποίησε τους υποτιθέμενους κινδύνους που αντιμετώπιζαν οι αμερικανοί φοιτητές ιατρικής στη Γρενάδα ως πρόσχημα για να  καλέσει τους νέους στο  στράτευμα.

Ακόμα, κατά κάποιο τρόπο ο Πούτιν είναι ο διάβολος. Δεν είναι μόνο οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές και οι "αυθεντίες" της δεξιάς που σκέφτονται έτσι. Ρωτήστε οποιοδήποτε φιλελεύθερο. Εάν μπορείτε να το αντέξετε, συντονιστείτε στο NPR ή το MSNBC.

Στο Βιετνάμ, οι περισσότεροι φιλελεύθεροι κατανόησαν το λάθος. Σήμερα, μόνο αμετανόητοι τύποι σαν τον John McCain εξακολουθούν να υπερασπίζονται αυτόν τον πόλεμο. Και, παρόλο που τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης ήταν εξίσου δουλοπρεπή στο καθεστώς μετά την 9/11, όπως είναι τώρα σχετικά με τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κριμαία, κανείς σήμερα, έξω από τις οικογένειες Τσένι και Μπους, δεν εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μια καλή ιδέα.

Στη Γιουγκοσλαβία, οι φιλελεύθεροι παραμένουν ως αμαθείς όπως πάντα. Και εξακολουθούν να υπάρχουν φιλελεύθεροι που πιστεύουν ότι ο βομβαρδισμός της Λιβύης ήταν μια καλή ιδέα επειδή το έκανε ο Ομπάμα. Τι θλιβερό, οι φιλελεύθεροι  έχουν γίνει απελπιστικοί !

Ως εκ τούτου, καταλαβαίνει κανείς πώς, όταν ο Ομπάμα και τα τσιράκια του, κατηγορούν τον Πούτιν για όλα όσα τους έχουν κάνει, είναι ακριβώς  όπως το «ορφανό» που ζητάει το έλεος του δικαστηρίου που το δικάζει (για το φόνο των γονιών του). Θα είναι σαφές, για τους ιστορικούς του μέλλοντος, όπως είναι τώρα σαφές σχεδόν σε όλους, το Βιετνάμ και το Ιράκ . Αλλά, μέχρι τότε, μπορεί να είναι πολύ αργά.

Ευτυχώς, η ρωσική εξωτερική πολιτική είναι σοφότερη και έχει πιο ικανά χέρια από τη δική μας.Πριν από λίγο καιρό, ήταν οι Ρώσοι - μάλιστα, ο ίδιος ο Πούτιν - ο οποίος έσωσε τον Ομπάμα από την έναρξη ενός καταστροφικού πολέμου εναντίον της Συρίας αφου είχε στριμωχτεί στη γωνία με τις ανόητες δηλώσεις περί «κόκκινης γραμμής» που δεν έπρεπε να τολμήσει ο Bashar Al-Assad  να διασχίσει.

Η ελπίδα μας βρίσκεται πλέον ξανά στους Ρώσους. Αν αυτά που συμβαίνουν στην Κριμαία παραμείνουν στην Κριμαία, αυτό θα οφείλεται στους Ρώσους.

Ο ANDREW LEVINE είναι Senior Scholar στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών, ο συγγραφέας και πιο πρόσφατα της THE AMERICAN IDEOLOGY (Routledge) και ΠΟΛΙΤΙΚEΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ (Blackwell), καθώς και πολλά άλλα βιβλία και άρθρα για την πολιτική φιλοσοφία. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι Είσαι σε εχθρική πίστη: Τι συμβαίνει με το όπιο του Λαού . Ήταν  καθηγητής (φιλοσοφίας) στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin-Madison και Καθηγητής Έρευνας (φιλοσοφίας) στο Πανεπιστήμιο του Maryland-College Park. Είναι συνδημιουργός του Χωρίς ελπίδα: Μπαράκ Ομπάμα και η πολιτική της παραίσθησης (AK Press).

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ