ΤΟΥΡΚΙΑ 2016 – ΚΥΠΡΟΣ 1974. Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΔΥΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΩΝ
Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός
Περίληψη: Δύο πραξικοπήματα βγαλμένα μέσα από τα ίδια εργαστήρια Γεωστρατηγικής κατασκευασμένα με τα ίδια «παλιά καλά υλικά». Μόνο που το μέλλον δεν προβλέπεται το ίδιο καλό και για τους δύο μεγάλους παίκτες. Πλησιάζει η ώρα των επιπτώσεων..., της πληρωμής.
(Μεναν., Γν. Μονοστ., 225)
ή πιο απλά «όλα εδώ πληρώνονται».
Για όλους! όμως.
Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, στην Τουρκία και το αντίστοιχο της δικτατορίας Ιωαννίδη στην Κύπρο, την ίδια ακριβώς;! ημερομηνία, στις 15 Ιουλίου 1974, έχουν προκλητικές ομοιότητες κακής οργάνωσης και
επεμβάσεων από το εξωτερικό. Ομοιότητες που φανερώνουν ότι οι εμπλεκόμενοι σε αυτά «μεγάλοι παίκτες» δεν κάνουν ούτε καν τον κόπο να φρεσκάρουν τα σχέδιά τους γιατί νιώθουν πανίσχυροι.
Και τα δύο πραξικοπήματα, καταστροφικά για την Ελλάδα και την Τουρκία, δεν αποτελούν παρά δύο μικρά επεισόδια στο μακροχρόνιο παιχνίδι γεωστρατηγικού ανταγωνισμού κυρίως μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, και δευτερευόντων παικτών όπως η Αγγλία (ειδικά! στην Κύπρο του 1974), Γερμανία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, κ.ά. Η Τουρκία έχει μακρά παράδοση συνεχόμενων στρατιωτικών πραξικοπημάτων μέχρι πριν λίγες μέρες.
Έτσι παρά τις επιφάσεις κοινοβουλευτισμού που η Ευρωπαϊκή δήθεν «Ένωση» αναγνωρίζει σε αυτή τη «δημοκρατική» χώρα προκειμένου να την κάνει ισότιμο… μέλος της το τελευταίο πραξικόπημα αποδεικνύει ότι η στρατιωτική δικτατορία ή η σουλτανική απολυταρχία είναι ακόμη μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι μεγάλες δυνάμεις όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά και στην γειτονιά της Ευρώπης.
Κοινό χαρακτηριστικό των δύο πραξικοπημάτων είναι ότι τόσο οι Μακάριος / Ιωαννίδης όσο και οι Ερντογάν / Στρατηγοί-πασάδες προσπάθησαν να παίξουν παιχνίδια με υπερφίαλες κινήσεις «ανεξάρτητης πολιτικής» και «αυτονομίας» διαταράσσοντας τη γεωστρατηγική των μεγάλων δυνάμεων, με το «παίγνιο» στην Τουρκία να συνεχίζεται.
Και αυτό το τουρκικό πραξικόπημα δεν ήταν παρά μία αλληλεπίδραση κινήσεων και παραγόντων στο εσωτερικό και εξωτερικό της Τουρκίας, το οποίο πήγασε απότην δημοσίως πασίγνωστη επί χρόνια εχθρότητα μεταξύ του αυταρχικού καθεστώτος Ερντογάν και των Τούρκων στρατιωτικών. Άρα δεν υπήρχε τίποτε το κρυφό. Την κατάσταση πάντοτε παρακολουθούσαν οι μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ και Ρωσία, με τη δεύτερη να επιδεικνύει τελευταία εξαιρετικά υψηλές επιδόσεις στη δορυφορική-ηλεκτρονική κάλυψη της Ευρασίας, όπως αποδεικνύουν δεκάδες στοιχεία από τις πολεμικές της ενέργειες στη Συρία και αλλού.
Διαχρονικά η γεωστρατηγική σύγκρουση παραμένει η ίδια. Είτε οι ΗΠΑ συγκρούονται με τη σύγχρονη Ρωσία του 2016 είτε, το 1974, με τη Σοβιετική Ένωση.
Το 1974 στην Κύπρο τους Αμερικανούς βοήθησε η Αγγλία, η οποία ανέπτυξε δόλια και καταστροφική δράση (βλ. αγγλικό ελικοπτεροφόρο Ερμής, κ.ά…) εναντίον των ελληνικών και κυπριακών ενόπλων δυνάμεων, βοηθώντας σκανδαλωδώς στρατιωτικά! την τουρκική επιδρομή και παράλληλα τον Μακάριο με σκοπό να διατηρήσουν τον πάγιο έλεγχό τους επάνω του.
Η Τουρκία ήταν ένας στρατιωτικός γίγαντας, όπως είναι και σήμερα, με πήλινα πόδια. Επί αυτού του θέματος έχουμε τις διαχρονικές άμεσες εμπειρίες των Ελλήνων στρατιωτικών, ως προς την κακή-ιδιόρρυθμη κατάσταση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, το 1974. Παράλληλα, ο Μεχμέτ Αλή Μπιράν, στο βιβλίο του «30 sicakgün», (30 καυτές ημέρες) έκδοση Milliyet, Istanbul, 1976, μας βεβαιώνει τόσο για τηνκακή κατάσταση του τουρκικού κράτους όσο και για την έλλειψη σοβαρού σχεδίου για εισβολή στην Κύπρο.
Παρόμοιο συμπέρασμα εξάγεται και από άλλα βιβλία. Ενδεικτικά αναφέρουμε το: «Ραντεβού με τους Στρατηγούς» της ανταποκρίτριας του ΚΥΠΕ και του ΡΙΚ στην Κωνσταντινούπολη Άννας Ανδρέου, εκδόσεις ΑΒ Πολιτική. Σε αυτό η συγγραφέας γράφει: «Οι ανώτατοι αξιωματικοί του τουρκικού στρατού φοβήθηκαν εκείνα τα πρώτα 24ωρα ότι δεν θα τα κατάφερναν και μαρτυρούν ότι έζησαν έναν εφιάλτη. Η αποτυχία για τον τουρκικό στρατό ήταν πολύ κοντά.» Ανάλογες πληροφορίες περιέχει και το «Διαταγή: Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους», του Κούρδου δημοσιογράφου στη Νορβηγία Ρόνι Αλάσορ που εκδόθηκε στα Ελληνικά, το 2001, από τις εκδόσεις Καστανιώτης, κ.ά.
Όμως, η τότε επέκταση προς τον νότο του κακώς οργανωμένου τουρκικού στρατού διεύρυνε την επικυριαρχία των ΗΠΑ-Αγγλίας και γι αυτό βοηθήθηκε αμέριστα και από τις δύο. Αντίθετα η Ρωσία ήθελε τον Μακάριο σε ρόλο ενός δεύτερου Φιντέλ Κάστρο στη Μεσόγειο και μέσω της ουδετεροποίησης της Κύπρου, η οποία ανήκε στις χώρες των «Αδεσμεύτων», να την οδηγήσει προοδευτικά σε ρόλο δορυφόρου της. Παράλληλα, η Μόσχα, επωφελούνταν από μία σύγκρουση ανάμεσα σε δύο σύμμαχες χώρες του ΝΑΤΟ.
Αν ερευνήσει κανείς τα υπάρχοντα στοιχεία θα δει ότι ο Ρώσος Βασίλη Φιοντόροβιτς Γκρουμπιάκοφ, μια μεγάλη μορφή της Σοβιετικής διπλωματίας, Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ), καιπρέσβης στην Άγκυρα το 1974, ανέπτυξε δραστήριο ρόλο με συγκεκριμένες παραστάσεις προς Έλληνες και Τούρκους, προσπαθώντας να αποτρέψει τόσο το πραξικόπημα όσο και την τουρκική εισβολή, όταν διαπίστωσε ότι το παιχνίδι θα ξέφευγε από την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης.
Από αυτά και πάμπολλα ακόμηυπαρκτά στοιχεία αποδεικνύεται ότι το πραξικόπημα Ιωαννίδη–Σαμψών όχι μόνο είχε διαρρεύσει (από Άγγλους και Αμερικανούς), αλλά συζητιόταν και σε διπλωματικό επίπεδο από τους Ρώσους, και άλλους. Άρα υπήρχαν όλες οι δυνατότητες ποδηγέτησης από τους ενδιαφερόμενους... Το ίδιο συνέβη και πρόσφατα στην Τουρκία. Μέρες πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος υπήρξε μέχρι και δια του τύπου ανακοίνωση της ρωσικής πλευράς, για κάποιες δεκάδες στρατηγούς τους οποίους ο Ερντογάν σκόπευε να αποστρατεύσει και έπρεπε να έχει τον νου του σε τυχόν αντιδράσεις από τον στρατό.
Οι ομοιότητες ως προς την εν γένει διαρροή των πραξικοπημάτων πολύ πριν αυτά εκδηλωθούν είναι πολλές. Το του Ιωαννίδη στην Κύπρο είχε μεθοδευτεί από μακρού, αφού εκτός από τις παρεμβάσεις του Γκρουμπιάκοφ που προαναφέραμε, υπήρξαν μέχρι και συνομιλίες του ίδιου του Ιωαννίδη με ένα τμήμα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Είναι τραγικό το ότι ένα άλλο τμήμα υπηρεσιών της ίδιας χώρας τον ειδοποιούσε εναγωνίως να λάβει τα μέτρα του, πολλές ώρες πριν το πρώτο αποβατικό κύμα των Τούρκων βγει στην μαρτυρική Κυρήνεια. Αλλά ο λεγόμενος και «αόρατος δικτάτωρ» τους έλεγε ότι είχε διαφορετικές… διαβεβαιώσεις από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους. Ήταν πεπεισμένος ότι επρόκειτο περί ασκήσεως.
Στην Τουρκία το πραξικόπημα ήταν προγραμματισμένο να γίνει στις 03.30 της 16/7/2016, αλλά οι πραξικοπηματίες ειδοποιήθηκαν από κάποιους… το απόγευμα της 15/7/2016, ότι το σχέδιό τους είχε διαρρεύσει και έπρεπε να σπεύσουν να βγάλουν άρματα και στρατιώτες στις γέφυρες Βοσπόρου, όπως και έγινε. Στην πραγματικότητα η ωφελούμενη μεγάλη δύναμη είχε καταγράψει τις κινήσεις των πραξικοπηματιών πολλές βδομάδες πριν από την 15/7/2016 και είχε συμφέρον με το να ξεκινήσει ένα σχεδόν απογευματινό! πραξικόπημα, με τον λαό σε κυκλοφορία.
Ο συλληφθείς ως πραξικοπηματίας, Λεβέντ Τουρκάν, υπασπιστής του Αρχηγού των χερσαίων δυνάμεων, παραδέχτηκε σε κατάθεσή του, ότι την περίοδο 2011-2015 (!) παρακολουθούσαν τις συνομιλίες των αρχηγών του στρατού Νεζντέτ Οζέλ και εν συνεχεία του Χουλούσι Ακάρ, με συσκευή παρακολούθησης που του έχει δώσει ένας«εργαζόμενος» στην Turk Telecom. Επειδή, ο Τουρκάν, γνώριζε πότε γίνονταν έρευνες στο γραφείο του αρχηγού των χερσαίων δυνάμεων όπου υπηρετούσε φρόντιζε να απομακρύνει τις συσκευές παρακολούθησης και να τις τοποθετεί ξανά στη συνέχεια.
Στα ανωτέρω θεωρούμε αυτονόητα τα εξής: α. ο «εργαζόμενος» ήταν πράκτορας, β. οι επίσημες και υπαρκτές από καιρό συμφωνίες λειτουργικής διασύνδεσης της τουρκικής με τη ρωσική τηλεφωνία προσέθεσαν μία ακόμη δυνατότητα παρακολούθησης των όσων συνέβαιναν (–ουν) στην Τουρκία, και γ. τις γνωστές τεράστιες δυνατότητες παρακολουθήσεων, παγκοσμίως, που διαθέτει η Ρωσία. Δηλαδή, για να χρησιμοποιήσουμε μια λαϊκή παροιμία: «ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι ο Ερντογάν και οι ΗΠΑ κρυφό καμάρι…»
Υπάρχει όμως και η εκμετάλλευση αυτών των πραξικοπημάτων τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και σε βάθος χρόνου, με τις συνέπειες για μεν την Ελλάδα γνωστές. Ενώ, για την Τουρκία αυτές ξεκινούν μόλις τώρα και προμηνύονται δραματικές ως προς την ακεραιότητά της. Έτσι ο Ερντογάν έσπευσε πρώτος να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Στην πραγματικότητα ήταν και το μοναδικό του χαρτί… Με προαποφασισμένες λίστες προγραφών εξαπέλυσε πογκρόμ συλλήψεων, βασανισμών και φυλακίσεων τουλάχιστον για 60.000 (μέχρι τώρα…) αντιπάλων του στον στρατό και την κρατική μηχανή.
Από την άλλη, ως προς το ολέθριο πραξικόπημα Ιωαννίδη στην Κύπρο, στις 15/7/1974, είναι γνωστό τι επακολούθησε. Στις 20/7/1974, η Τουρκία με την επιδρομή Αττίλας 1 κατέκτησε ένα ισχνό προγεφύρωμα στο κυπριακό έδαφος της τάξεως του 4%. Όμως, μετά τις 24/7/1974 ξεκίνησε η διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή, του Α΄. Και τότε άρχισε η σκοτεινότερη περίοδος στο Κυπριακό.Κι αυτό γιατί επιβλήθηκε η γραμμή Κίσινγκερ την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση Καραμανλή (Υπ. Εξ. Γ. Μαύρος), και το προγεφύρωμα του 4% μετατράπηκε σε μόνιμη κατοχή του 37% της Κύπρου, με τον Αττίλα 2. Το πώς και γιατί φτάσαμε από το 4% στο 37% αποτελεί και σήμερα μέρος μιας υπαρκτής συνωμοσίας σιωπής γύρω από τον διαβόητο όσο και επαίσχυντο «Φάκελο της Κύπρου» τον οποίο καμία κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης δεν είχε τον πατριωτισμό και την πολιτική ευθιξία να τον ανοίξει.
Επί 42 χρόνια, δεν αποδίδονται ευθύνες σε εκείνους που συνέχισαν στοπολλαπλάσιο την καταστροφή του Ιωαννίδη, ο οποίος όμως και καταδικάστηκε και πλήρωσε για το έγκλημά του. Έτσι, στην διαρκώς πλαστογραφούμενη ελληνική ιστορία κάποιοι μεγάλοι ένοχοι στο Κυπριακό αναγορεύτηκαν σε σύμβολα και απετέλεσαν σημεία πολιτικής αναφοράς. Με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η στυγνή προπαγάνδα του κατεστημένου κυβερνητισμού στη χώρα μας με επιτευγμένο στόχο την ψευδώς καταγραμμένη πρόσφατη «ελληνική ιστορία». Το ίδιο ισχύει και για τα γεγονότα πριν, κατά και μετά τον εθνικό Διχασμό, 1914-1917, για την περίοδο 1917-1935, καθώς και για όσα συνέβησαν από το 1936 μέχρι σήμερα.
Στις μέρες μας αναφέρονται κατά καιρούς ονόματα σχετιζόμενα άμεσα με την τραγωδία της Κύπρου, του 1974 και γίνονται διαρροές για διάφορα γεγονότα. Όπως για τη κρίσιμη συνάντηση στο σπίτι του Σάυρους Σουλτσμπέργκερ, στο Παρίσι, προσωπικού φίλου του Χ. Κίσινγκερ, μεταξύ Χ. Κίσινγκερ, Κ. Καραμανλή και Μπουλέντ Ετσεβίτ. Η οργάνωση της συνάντησης, η οποία φέρεται ότι έγινε καιρό πριν το πραξικόπημα της 15/7/1974, αποδίδεται στον Τομ (Θωμά) Καραμεσίνη, της CIA. Με ό,τι σημαίνει αυτό.
Ακόμη σε διάφορα κείμενα για το Κυπριακό τότε αναγράφονται σημαντικά ονόματα αξιωματούχων της CIA, εκτός του Καραμεσίνη, όπως των: Ντικ Χελμς, Τζορτζ Ιωαννίδη, Τζορτζ Κάλαρη, του Γκας Λάσκαρη-Αβρακότου, του φερόμενου ως άμεσου συνομιλητή του δικτάτορα Ιωαννίδη, κ.ά. Αλλά και των: Χάρη Βωβίδη, ιδιαίτερου γραμματέα του Μακάριου που ήταν ο φορέας επιστολών προ του πραξικοπήματος στον Κ. Καραμανλή, τον Α΄, τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, τον έκδοτη Χρήστο Λαμπράκη, κ. ά.
Όμως, η βρώμικη συνωμοσία για την τελική διχοτόμηση της Κύπρου και η επιλογή των κατάλληλων μοιραίων δοσίλογων ξεκινάει, (βάσει και των νέων στοιχείων που είδαν το φως μέχρι το 2015, βλ. πιο κάτω) πριν το 1955, ίσως και μέσα στη γερμανική Κατοχή. Έτσι, ο πρώην βουλευτής Παναγιώτης Σιδηρόπουλος, και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Παναγιώτη Πιπινέλη, στενού συνεργάτη του Κ. Καραμανλή, του Α΄, δημοσίευσε επιστολή στον «Νεολόγο Πατρών», (21/12/1958), όπου κατηγορεί τον Κ. Καραμανλή ως συνεργάτη μεγάλων δυνάμεων με σκοπό τη ζημία των ελληνικών συμφερόντων στην Κύπρο.
Παράλληλα σε άλλα έγραφα αναφέρονται η προσωπική σχέση του Σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Άλφρεντ Άλμερ, με τον Κ. Καραμανλή και οι πιέσεις που ασκούσαν στο Παλάτι, ώστε να μην προσφύγει η Ελλάδα στον ΟΗΕ για το Κυπριακό. Πρόσφατα, 29/10/2015, δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο το έγγραφο ντοκουμέντο /specialCollection/nwcda6/154/MERTEN, MAX/MERTEN, MAX_0081.pdf, το οποίο αποχαρακτήρισε και δημοσίευσε (!!!) στην ιστοσελίδα της η CIA στη θέση:http://www.foia.cia.gov/document/519b7f95993294098d512b57 Το έγγραφο αυτό παρουσιάζει τους λόγους εξάρτησης από την CIA του Κ. Καραμανλή, άλλα και από άλλα κέντρα εξουσίας τα οποία τον ποδηγετούσαν στο Κυπριακό, από την δεκαετία του 1950 έως και μετά τον Αττίλα 1, του 1974.
Πέραν του ερωτήματος: γιατί η CIA επέλεξε να δημοσιοποιήσει στο δικό! της site αυτό το έγγραφο και δεν το κατέστρεψε αν δεν είχε ίχνος αληθείας, γίνεται κατανοητό γιατί στην Ελλάδα δεν βρέθηκε σε όλη τη Μεταπολίτευση ούτε μία εξεταστική επιτροπή για να ελέγξει τις εκ του αποτελέσματος καταστροφικές «συνομιλίες» της τότε κυβέρνησης Κ. Καραμανλή με τους Τούρκους, (1974) όταν τους χάριζε, πέραν του 4% του προγεφυρώματος του Αττίλα 1, επί Ιωαννίδη, και το 33% της Κύπρου, σύνολο 37%.
Είναι φανερό πλέον, ότι καταλύτης στην όλη υπόθεση ήταν η εμφάνιση και η δράση ενός χρήσιμου ηλίθιου δικτάτορα που το εγκληματικό του πραξικόπημα στην Κύπρο έσβησε όλες τις προηγούμενες, αλλά και τις μετά από αυτό εγκληματικές πράξεις-ευθύνες. Από όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία φαίνεται γιατί ο «Φάκελος της Κύπρου» ο οποίος έκλεισε παντελώς στη Μεταπολίτευση δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ.
Το κρίσιμο στοιχείο της εσωτερικής προδοσίας που υπάρχει σε όσα μόλις αναφέρθηκαν, για το 1974, υπάρχει και στο τουρκικό πραξικόπημα του 2016, με στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για πολλά βιβλία με γενικό τίτλο: «Πραξικοπήματα και πολιτική στην Τουρκία μέσα από τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων.» Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στο πρόσφατο πραξικόπημα προσχώρησε ακόμη και ο υπασπιστής του Ερντογάν, μια σειρά ανώτατων αξιωματικών-στρατηγών, πολλοί έμπιστοί του στην μυστική αστυνομία, ΜΙΤ, και αρκετά μέλη της «Προεδρικής (του) φρουράς»! Όλους τους είχε επιλέξει ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και επί δικτατορίας Παπαδόπουλου ο οποίος θεωρούσε τον Ιωαννίδη που τον ανέτρεψε σαν φύλακα–άγγελό του, ενώ, όπως αποδείχτηκε, ούτε αυτός, ο δεύτερος δικτάτορας, δεν ήλεγχε τους ταγματάρχες και τους λοχαγούς.
Όπως γίνεται σήμερα στην Τουρκία έτσι και στην Ελλάδα επί Ιωαννίδη και μετά το κυπριακό πραξικόπημα το αποτέλεσμα ήταν να πληγεί τόσο το ελληνικό κράτος όσο και ο στρατός. Κι αν διασώθηκε το 63% της Κύπρου αυτό οφείλεται σεαυτενέργειες ηρώων του τακτικού ελληνικού στρατού, των κομάντος του, και των Κυπρίων αγωνιστών που απέσπασαν εδάφη (όπως το αεροδρόμιο της Λευκωσίας) μέχρι και μέσα από τα χέρια του ΟΗΕ ο οποίος θα τα παρέδιδε στους Τούρκους.
Οφείλουμε να αναφέρουμε, ότι μία από τις πιο μελανές σελίδες στο διαχρονικό αίσχος του μη ανοίγματος του «Φακέλλου της Κύπρου» είναι το ότι οι ήρωες Έλληνες πιλότοι οι οποίοι απογείωσαν τα 15, από τα 16, αεροσκάφη τύπου Νοράτλας από το Ακρωτήρι της Κρήτης, όσοι επέζησαν, αποστρατεύτηκαν όλοι από τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Μόνο εκείνος που δεν απογειώθηκε, ο 16ος, ο Αθανάσιος Τζογάνης ανταμείφθηκε… για την μη πτήση του με το να γίνει υπασπιστής του Ανδρέα Παπανδρέου και κατόπιν αρχηγός ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ. Αντίθετα, μέχρι σήμερα, δεν έχει αναγνωριστεί η προσφορά στην πατρίδα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και ειδικά των καταδρομέων οι οποίοι προδομένοι από παντού έδωσαν των υπερ πάντων αγώνα για τη σωτηρία της Κύπρου.
Είναι φανερό ότι ο αυταπόδεικτος κακός «εσωτερικός» σχεδιασμός και των δύο πραξικοπημάτων ενθαρρύνθηκε από τμήματα μυστικών υπηρεσιών ξένων δυνάμεων οι οποίες ποδηγέτησαν τους πραξικοπηματίες και τους οδήγησαν εκεί που ήθελαν... Οι Ιωαννιδικοί επέδειξαν αναποτελεσματική τυφλή μανία όταν βομβάρδιζαν με άρματα το άδειο προεδρικό μέγαρο του Μακαρίου από το οποίο τον είχαν φυγαδεύσει οι Άγγλοι πολλές ώρες πριν.
Σχεδόν πανομοιότυπα οι Τούρκοι πραξικοπηματίες επιτέθηκαν στις 03.30 της 16/7/2016 σε άσχετο… ξενοδοχείο κοντά στη βίλα όπου δήθεν παραθέριζε ο Ερντογάν. Όμως αυτός κατάλληλα ειδοποιημένος είχε φύγει από τη Μαρμαρίδα αρκετές ώρες πριν, αν πήγε ποτέ εκεί… Όσο για εκείνους που πιστεύουν ότι ο Ερντογάν προφυλάχθηκε και φυγαδεύτηκε από εξαιρετικά εκπαιδευμένους κομάντος ξένης δύναμης, η οποία δεν ήθελε την ανατροπή του εκείνη τη χρονική στιγμή, αυτό είναι μία πολύ λογική υπόθεση.
Με δεδομένο ότι τον Μακάριο τον φυγάδευσαν οι Άγγλοι οι οποίοι εκπροσωπώντας και τις ΗΠΑ είχαν άμεσο όφελος, στην περίπτωση του Ερντογάν είναι διαφωτιστικό το λατινικό ρητό «Cui bono» (ποιος ωφελείται, ή ποιος έχει κίνητρο…) για να καταλάβουμε ποιος τον ειδοποίησε και τον φυγάδευσε μέχρι και με συνοδεία μαχητικών αεροσκαφών. Αφού το αεροσκάφος του Ερντογάν εντοπίστηκε από τους πραξικοπηματίες, αλλά δεν καταρρίφθηκε. Μόνο που για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτούνται κάποια υπέρτερα σε πλανητικό επίπεδορανταρικά συστήματα τα οποία εγκλώβισαν τα αεροπλάνα των πραξικοπηματιών και απείλησαν να τα καταρρίψουν άμεσα.
Τελικά φαίνεται, ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν τόσο αποτελεσματική συμμετοχή στο «παίγνιο» το οποίο αποτελεί μια ακόμη ήττα τους στην Ευρασία. Παρά το ότι κατηγορούνται ανοιχτά από τον Ερντογάν ότι σχεδίασαν το πραξικόπημα, λόγω Γκιουλέν, τα στοιχεία αποδεικνύουν (τουλάχιστον) κακή συνεργασία του προέδρου Ομπάμα και των μυστικών υπηρεσιών του. Το πρόβλημα είναι ότι, και σε αυτή την περίπτωση, η κακή αμερικανική πολιτική δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον πόθο της σχετικά με το να πετύχει! το πραξικόπημα. Αυτό αποδεικνύεται από το πρώτο ανακοινωθέν του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το οποίο κάνει λόγο, (επί λέξει!) για «εξέγερσητων τουρκικών δυνάμεων» και όχι για πραξικόπημα όπως ανέφεραν όλες οι άλλεςανακοινώσεις των ευρωπαϊκών χωρών και της Ρωσίας.
Από την άλλη μεριά ο Τούρκος απόστρατος ναύαρχος Turker Erturk που έδωσε πριν από λίγες ημέρες συνέντευξη στο ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο Sputnik ισχυρίζεται, ότι «ο στόχος του πραξικοπήματος δεν ήταν ο Ερντογάν αλλά οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.» Έτσι με το να εξαναγκαστεί ο Ερντογάν σε μαζικές, κατά χιλιάδες!, αποστρατείες, αδυνατίζει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του, τις διχάζει και ρίχνει περισσότερο το ήδη χαμηλό ηθικό τους. Οι εικόνες στις τηλεοράσεις με τους εξευτελισμένους, χτυπημένους και καταματωμένους από τα βασανιστήρια στρατηγούς, ναυάρχους, πτέραρχους και λοιπό στρατιωτικό προσωπικό ξεπερνούν τις ανάγκες και τις πιο καλά οργανωμένης προπαγάνδας εναντίον της Τουρκίας.
Σημειώνεται ότι ο διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ευρώπη, Τζον Νταλχούιζεν, καταγγέλλει ότι: «Οι πληροφορίες για ξυλοδαρμούς και βιασμούς με γκλοπ κατά την κράτηση είναι εξαιρετικά ανησυχητικές, ιδιαίτερα δεδομένου του μεγάλου αριθμού των κρατουμένων, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος».
Άρα πρέπει να συμφωνήσει κανείς με τον Τούρκο ναύαρχο ο οποίος είπε, ότι «το πραξικόπημα πέτυχε τον σκοπό του.
Η Τουρκία με αδυνατισμένο και αναποτελεσματικό στρατό είναι εύκολος αντίπαλος στον διαμελισμό της από τους Αμερικανούς.»
Και μία τελευταία ομοιότητα. Ο διασωθείς από τους Άγγλους Μακάριος, μετά την πτώση του κάλεσε από το βήμα του ΟΗΕ τους εχθρούς της Κύπρου, τους Τούρκους, να επέμβουν στο νησί. Αντίστοιχα, ο Ερντογάν, διασωθείς από τη μεγάλη δύναμη που τον ειδοποίησε, αν δεν τον φυγάδευσε κιόλας, φάνηκε πιο προνοητικός. Λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα είχε καλέσει τους μέχρι τότε ορκισμένους εχθρούς του, τους Ρώσους, να φέρουν τα αεροπλάνα τους στη βάση του Ιντσιρλίκ. Βρήκε ο άνθρωπος τον τρόπο να γίνουν οι Ρώσοι μέλος του ΝΑΤΟ στη νατοϊκή βάση.
Έτσι την 1η Ιουλίου 2016 ο Τούρκος ΥΠΕΞ, ως «δημοκράτης», συζήτησε για τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ (Sergey Lavrov) στο Σόσι (Sochi), λέγοντας: «Η Τουρκία θα μπορούσε να επιτρέψει την χρήση της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ (Incirlik) στον πόλεμο κατά του ISIS»… «Γιατί να μην συνεργαστούμε με την Ρωσία με αυτόν τον τρόπο;» ... «Η Τουρκία είναι έτοιμη για μια τέτοια συνεργασία.»
Με την πανικόβλητη στάση της Τουρκίας να είναι κατανοητή εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι η στάση της Ρωσίας. Αυτής δηλαδή που όπως λέει ο λαός έχει, μέχρι στιγμής, στην Ευρασία «…και το μαχαίρι και το πεπόνι» δικά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου