ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΕ ΟΧΙ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ!

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΡΕΝΤΖΙ ΚΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ «ITALEXIT»

 

Οι Ιταλοί κάνουν «ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ» στους λογαριασμούς τους και αγοράζουν ΧΡΥΣΟ!

«Πρώτα το Brexit και μετά ο Τραμπ. Είναι η Ιταλία ο επόμενος σταθμός του λαϊκιστικού κύματος; Πολύ σύντομα η χώρα θα κληθεί να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που μπορεί να έχει δραματικά αποτελέσματα για το σύνολο της Ευρώπης». Με αυτόν τον γλαφυρό τρόπο περιγράφει ο Julian Coman στον βρετανικό Guardian το διακύβευμα της επερχόμενης κάλπης στην γειτονική χώρα. Και όχι άδικα.

Το πρωί της 5ης Δεκεμβρίου είναι πολύ πιθανόν η Ευρωπαϊκή Ένωση να βρεθεί αντιμέτωπη με μία νέα υπαρξιακή κρίση. Η αβεβαιότητα της έκβασης του ιταλικού δημοψηφίσματος με τις προτάσεις του ιταλού πρωθυπουργού για τον περιορισμό των Γερουσίας και τη μείωση του αριθμού των γερουσιαστών, προκαλεί πονοκέφαλο στις Βρυξέλλες.

Η ανησυχία δεν εντοπίζεται όχι στο περιεχόμενο της προτεινόμενης συνταγματικής μεταρρύθμισης αλλά στις ενδεχόμενες συνέπειες που μπορεί να έχει μια αποδοκιμασία της κυβερνητικής πρότασης στην κάλπη. Πολλοί αναλυτές μάλιστα εκτιμούν ότι οι σοβαρές πολιτικές εξελίξεις που μπορεί να προκληθούν από ένα ενδεχόμενο «όχι» στο δημοψήφισμα ενδεχομένως να οδηγήσουν ακόμη και σε έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα «Italexit» κατά την προσφιλή πλέον φράση.

Το πολιτικό ρίσκο του Ρέντσι

Ο Ματέο Ρέντσι έχει δηλώσει κατ’επανάληψη ότι στην περίπτωση που ηττηθεί, θα υποβάλει την παραίτησή του από την πρωθυπουργία. Την ίδια στιγμή, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, γνωστό για τα έντονα αντι-ευρωπαϊκά αισθήματα, μοιάζει ως ο επικρατέστερος διεκδικητής της εξουσίας, εάν υπάρξουν πρόωρες εκλογές. Αλλά και η Forza Italiaτου Σίλβιο Μπερλουσκόνι τάσσεται ανοιχτά πλέον κατά του ευρώ.

Εάν λοιπόν αντί του Ρέντσι κερδίσει το ευρωσκεπτικιστικό Κίνημα των Πέντε Αστέρων και στη συνέχεια αναλάβει την εξουσία ή αν επακολουθήσει μακρά περίοδος κυβερνητικής αστάθειας, κάτι συνηθισμένο στην Ιταλία, τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής οικονομολόγο της Berenberg Bank, στην περίπτωση πρόωρων εκλογών, τα κόμματα που είτε ζητούν δημοψήφισμα για την παραμονή στο ευρώ ή έστω εκφράζουν αμφιβολίες για το ευρωπαϊκό εγχείρημα θα συγκεντρώσουν ποσοστό άνω του 50%.

Είναι η Ιταλία ο νέος αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης;

H ιταλική οικονομία, η τρίτη μεγαλύτερη της ευρωζώνης,αντιμετωπίζει εδώ και καιρό σοβαρά προβλήματα. Ο Ρέντσι, που ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενος να συντρίβει το παλαιό πολιτικό σύστημα, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ούτε την υψηλή ανεργία, ούτε την ισχνή οικονομική ανάπτυξη.

Επιπρόσθετα, ο ιταλικός τραπεζικός τομέας είναι εκτεθειμένος σε έναν τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων, με τον Ρέντσι να επιδιώκει την προώθηση σχεδίων κρατικής διάσωσης, συναντώντας σταθερά την αντίσταση του Βερολίνου. Δεδομένων των παραπάνω, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων βλέπει την κάλπη που θα στηθεί σε μια εβδομάδα ως μια ευκαιρία να αποδοκιμάσει την κυβερνητική πολιτική και να ζητήσει πολιτική αλλαγή.

Για την κακή κατάσταση της ιταλικής οικονομίας, που μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε ένα σπιράλ «κόκκινων δανείων», υψηλού χρέους και χαμηλής ανάπτυξης προειδοποιούν πάντως εδώ και καιρό think tanks, διεθνείς οργανισμοί και οικονομικοί αναλυτές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το καλοκαίρι, το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι θα χρειαστούν 10 χρόνια για να επιστρέψει η ιταλική οικονομία στα προ του 2008 επίπεδα, όταν άλλες χώρες της ευρωζώνης θα είναι έως τότε κατά 20%-25% πλουσιότερες σε σχέση με την περίοδο προ κρίσης. Την ίδια στιγμή, το ιταλικό χρέος αγγίζει το 130% του ΑΕΠ, ενώ οι ιταλικές τράπεζες κατέχουν περίπου το 40% των κόκκινων δανείων σε όλη την ευρωζώνη.

Και το Bank Run μόλις ξεκίνησε

Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με το γερμανικό οικονομικό περιοδικό WirtschaftsWoche (WiWo) οι Ιταλοί ήδη αδειάζουν τους λογαρισμούς τους και αγοράζουν χρυσό και στην Ελβετία, λόγω της ανασφάλειας που υπάρχει για την έκβαση του δημοψηφίσματος και των συνεπειών που μπορεί να έχει ως προς την παραμονή ή μη της Ιταλίας στην ευρωζώνη.

Στο υποκατάστημα εμπορίας πολύτιμων μετάλλων Pro Aurum της πόλης Λουγκάνο, το οποίο βρίσκεται στο ιταλόφωνο καντόνι Τεσσίνο της νότιας Ελβετίας, εδώ και βδομάδες Ιταλοί παραγγέλουν σε αυξανόμενο βαθμό ράβδους χρυσού και χρυσά νομίσματα.

«Συνήθως έχουμε 80% Ελβετούς πελάτες και 29% Ιταλούς, αλλά τώρα τα ποσοστά έχουν σχεδόν αντιστραφεί», όπως είπε ο Ρόμπερτ Χάρτμαν, ο διευθυντής της Pro-Aurum στο περιοδικό WiWo. Οι περισσότεροι φυλάσσουν το χρυσό σε θυρίδες της ελεύθερη τελωνειακής ζώνης των γερμανών εμπόρων πολύτιμων μετάλλων της Ζυρίχης.

Το πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζουν oι Ιταλοί είναι ότι ποσά άνω των 10.000 ευρώ σε μετρητά πρέπει να δηλώνονται εγγράφως κατά την είσοδό τους στην Ελβετία. Όποιος συλλαμβάνεται να παρανομεί εισάγοντας μεγαλύτερα ποσά βρίσκεται αντιμέτωπος με τις δρακόντειες ποινές, τις οποίες προβλέπει ο ελβετικός νόμος, όπου και περιλαμβάνεται και η ειδοποίηση των ιταλικών αρχών κατά της φοροδιαφυγής. Προς το παρόν οι Ιταλοί μπορούν, όμως, απλώς να εμβάσουν νομότυπα μεγαλύτερα ποσά στην Pro AUrum του Λουγκάνο και στη συνέχεια να αγοράσουν χρυσό χωρίς κανένα πρόβλημα.

Στο μεταξύ μειώνονται και οι καταθέσεις των ιταλικών τραπεζών. Οι αναλήψεις από την ευρισκόμενη σε βαθειά κρίση ιστορική τράπεζα Monte dei Paschi ανέρχονται ήδη στο 14% των συνολικών καταθέσεων. Το τέλος τoυ παιχνιδιού έχει μόλις αρχίσει στην Ιταλία, σημειώνει η Wiwo.

Ένα ενδεχόμενο Italexit θα έπληττε ανεπανόρθωτα τη νομισματική ένωση, εκτιμά η γερμανική Die Welt

Τι θα γίνει εάν υπάρξει ένα Italexit

«Μια έξοδος της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το ευρώ θα επιφέρει το μεγαλύτερο default στην ιστορία. Οι ξένοι κάτοχοι ιταλικού ή γαλλικού χρέους σε ευρώ θα πληρωθούν με το ισόποσο της λίρας ή του φράγκου. Αμφότερα θα υποτιμηθούν. Αφού οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να διακρατούν κεφάλαιο έναντι των τοποθετήσεών τους σε κρατικό χρέος, οι απώλειες θα οδηγήσουν πολλές τράπεζες σε άμεση πτώχευση» αναφέρει ο αρθρογράφος των Financial Times W. Munchau.

«Οι ανησυχίες εντείνονται. Η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης μόλις εκτόπισε την Ελλάδα της διαρκούς κρίσης από την θέση της βασικής προς αποχώρηση υποψήφιας χώρας. Αυτό καταδεικνύουν τα νέα δεδομένα της εταιρίας συμβούλων Sentix η οποία καταμετρά κάθε μήνα τη συνοχή της νομισματικής ένωσης» ανέφερε στις αρχές του μήνα η γερμανική Die Welt και προσέθετε: «Σύμφωνα με αυτά, τον Οκτώβριο συνέβη κάτι ανήκουστο: για πρώτη φορά στην ιστορία διεθνείς επενδυτές θεωρούν πιο πιθανή την έξοδο του ιδρυτικού μέλους της ΕΕ από την κοινότητα παρά το Grexit, δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας. Οι επενδυτές εκτιμούν στο μεταξύ τον κίνδυνο του Italexit, όπως τον ονομάζουν, στο 9,9% την ώρα που ο κίνδυνος του Grexit βρίσκεται στο 8,5%».

Ως βασικοί λόγοι για αυτήν την εξέλιξη αναφέρονταν μεταξύ άλλων η τραγική κατάσταση των ιταλικών τραπεζών, ο κίνδυνος πολιτικής αστάθειας εξαιτίας του επικείμενου δημοψηφίσματος και οι χρόνιες αδυναμίες της ιταλικής οικονομίας.

Τα στοιχεία του Sentix καταγράφουν πόσο πιθανό θεωρούν οι χρηματαγορές το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει μια χώρα μέλος της νομισματικής ένωσης το ευρώ σε διάστημα ενός έτους. Σύμφωνα με την Welt «ένα ενδεχόμενο Italexit θα έπληττε ανεπανόρθωτα τη νομισματική ένωση. Η χώρα των 61 εκατομμυρίων κατοίκων συνεισφέρει το 17,5% των κεφαλαίων της ΕΚΤ και συμμετέχει με αντίστοιχα ποσά στα ταμεία διάσωσης, όπως τον ESM και τον EFSF. Συγκριτικά, στην περίπτωση της Ελλάδας το αντίστοιχο μερίδιο ήταν μόλις 2% περίπου. Η νομισματική ένωση θα άντεχε πολύ δύσκολα μια ενδεχόμενη αποχώρηση της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας.

Οι έξι πληγές της Ιταλίας

Ο τραπεζικός πανικός κλιμακώνεται και η αντίστροφη μέτρηση για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη έχει ήδη ξεκινήσει – ενώ εάν δεν υιοθετήσει ξανά τη λιρέτα θα καταστραφεί, μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις που ίσως επεκταθούν σε ολόκληρο το νότο.

.«Η πλειοψηφία των Ιταλών είναι εναντίον της παγκοσμιοποίησης – όπως επίσης οι Πολίτες των περισσοτέρων ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης. Βέβαια, στις 4 Δεκεμβρίου δεν διεξάγονται εκλογές στη Ιταλία, αλλά ένα απλό δημοψήφισμα – το οποίο όμως πιθανότατα θα χρησιμοποιήσουν οι Πολίτες για να δώσουν με τη σειρά τους «ένα χαστούκι» στη διεφθαρμένη πολιτική ελίτ και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο εκπροσωπούν οι ελεύθερες αγορές.

Το «χαστούκι» θα αφορά επίσης την Ευρωζώνη και άρα τη Γερμανία, αφού οι Ιταλοί γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι αδύνατον να επιβιώσουν αξιοπρεπώς εντός της, λόγω της πολιτικής «φτωχοποίησης του γείτονα» (μερκαντιλισμός) που ακολουθεί η πρωσική κυβέρνηση – κάτι που, εφόσον συμβεί, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, οδηγώντας στη διάλυση της νομισματικής ένωσης. Κάτι ανάλογο έκαναν οι Έλληνες στο παρελθόν, ψηφίζοντας ΟΧΙ κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες – είχαν όμως την ατυχία να μην τους σεβαστεί κυβέρνηση τους, η οποία προέβη στη μεγαλύτερη κυβίστηση όλων των εποχών»

Ανάλυση από το analyst.gr

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, η μεγάλη χαμένη τόσο της Ευρωζώνης, όσο και της παγκοσμιοποίησης είναι η Ιταλία – αφού η οικονομία της δεν αναπτύσσεται καθόλου, ενώ το ΑΕΠ της το 2016 θα παραμείνει στα επίπεδα του 2000, όταν της νομισματικής ένωσης συνολικά είναι κατά 18% υψηλότερο, της Γερμανίας κατά 20% και της Ισπανίας κατά 25%.

Λογικά λοιπόν οι τιμές του χρηματιστηρίου της πέφτουν, τα επιτόκια δανεισμού της αυξάνονται, η αγορά εργασίας βυθίζεται στην κρίση, οι τράπεζες της καταρρέουν και το δημόσιο χρέος της αυξάνεται συνεχώς – με αποτέλεσμα να θεωρείται ο νούμερο ένα κίνδυνος διάλυσης της Ευρωζώνης, αφού είναι φανερό πως έχει υποστεί τεράστιες ζημίες από την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος.

Όλοι θυμούνται δε τον τρόπο, με τον οποίο ανατράπηκε ο κ. Berlusconiαπό το Γάλλο πρόεδρο και τη Γερμανίδα καγκελάριο, όταν θέλησε να αλλάξει πορεία στη χώρα του – όπως άλλωστε συνέβη με τον κ. Παπανδρέου, με αιτία το δημοψήφισμα που σχεδίαζε να ανακοινώσει

Μπορεί όμως οι Έλληνες να συμβιβάσθηκαν έκτοτε, αποδεχόμενοι τη μετατροπή της χώρας τους σε άβουλο γερμανικό προτεκτοράτο (παρά το ότι προσπάθησαν κάποια στιγμή να αντιδράσουν, ψηφίζοντας ΟΧΙ στο δημοψήφισμα), αλλά οι Ιταλοί δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν, κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις στο θέμα της αλλαγής του συντάγματος – αν και πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός, αφού τον τελευταίο καιρό καμία δημοσκόπηση δεν επαληθεύθηκε.

Σε κάθε περίπτωση, η οικονομία της Ιταλίας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, χωρίς καμία ελπίδα αντιστροφής της τάσης όσο παραμένει μέλος της Ευρωζώνης (άρθρο) – ενώ όλο και περισσότεροι Πολίτες της αρνούνται να υποφέρουν για χάρη του κοινού νομίσματος και των τραπεζών, χαρακτηρίζοντας τη Γερμανία ως το τέταρτο Ράιχ, καθώς επίσης το ευρώ ως το νόμισμα των σκλάβων, καταστροφικό για τη Δημοκρατία (πηγή).

Τα έξι βασικότερα προβλήματα της είναι δε τα εξής:

(α) Η κατάρρευση της βιομηχανίας: Ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως η Ιταλία έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη βιομηχανία στην Ευρωζώνη μετά τη Γερμανία, καθώς επίσης την πέμπτη παγκοσμίως – ενώ συμμετέχει με 19% στο ΑΕΠ της χώρας.

Εάν ερευνήσει τώρα κανείς την εξέλιξη του κλάδου τα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσει πως υποχωρεί σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, σε σημαντικό βαθμό. Για παράδειγμα, η παραγωγή ηλεκτρικών συσκευών μειώθηκε σχεδόν κατά 50%, η αντίστοιχη υπολογιστών, ηλεκτρονικών προϊόντων, ένδυσης και υφασμάτων πάνω από 30%, ενώ η κατασκευή μηχανών επίσης – αφού μόνο οι εξαγωγές τους περιορίσθηκαν κατά 25%.

Η βασική αιτία της βιομηχανικής κατάρρευσης της Ιταλίας είναι κυρίως το ευρώ – αφού, όταν μειωνόταν στο παρελθόν η ανταγωνιστικότητα της, προέβαινε σε υποτιμήσεις/διολισθήσεις του νομίσματος της, για να την ανακτήσει. Προφανώς δεν είναι σε θέση σήμερα να το κάνει, λόγω του ευρώ – ενώ δεν μπορεί να υιοθετήσει την εσωτερική υποτίμηση, όπως η Γερμανία από το 2000, λόγω της διαφορετικής αντίληψης των εργαζομένων της. Ως εκ τούτου το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος συνεχίζει να αυξάνεται, στραγγαλίζοντας την οικονομία της – γεγονός που φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος στην Ελλάδα (μωβ καμπύλη) στην Ιταλία (γαλάζια), στην Ισπανία (πορτοκαλί), στη Γαλλία (πράσινη), στην Πορτογαλία (κίτρινη) και στη Γερμανία (μπλε).

.Ακριβώς για το λόγο αυτό είχαμε αναρωτηθεί ήδη από το 2014, εάν η Ιταλία θα επέλεγε την Τρόικα, τη διαγραφή ή τη λιρέτα (ανάλυση) – έχοντας δυστυχώς καθυστερήσει να λάβει τις σωστές αποφάσεις, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα σε χειρότερη κατάσταση από τότε.

(β) Ο περιορισμός της κατανάλωσης και των επενδύσεων: Η Ιταλία ζει σήμερα από τις σάρκες της, με την έννοια πως το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της είναι μεν θετικό, αλλά μόνο επειδή μειώνονται οι εισαγωγές της λόγω της πτώσης της κατανάλωσης – ενώ οι επενδύσεις που διεξάγονται έχουν περιορισθεί στο 17%, από 22% το 2006.

Λόγω της πολιτικής λιτότητας όμως, το κράτος δεν μπορεί να βοηθήσει – ενώ η δήλωση του πρωθυπουργού της, σύμφωνα με την οποία θα δρομολογήσει μαζικά δημόσιες επενδύσεις εάν παραμείνει στην κυβέρνηση, είναι μία μάλλον προεκλογική ρητορεία – αφού δεν έχει τα χρήματα για να το κάνει.

(γ) Η μη αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων: Ένα μεγάλο πρόβλημα της χώρας, κοινό με την Ελλάδα είναι το ότι, οι εργαζόμενοι της δεν παράγουν περισσότερο ανά ώρα εργασίας – αντίθετα, η παραγωγικότητα τους έχει μειωθεί κατά 6% σε σχέση με το 2000.

Αυτό χαρακτηρίζει βέβαια ολόκληρη τη Δύση, επειδή πολλά βιομηχανικά προϊόντα παράγονται πλέον στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – ενώ στις υπηρεσίες, στις οποίες προηγείται η Δύση, η παραγωγικότητα δεν αυξάνεται εύκολα. Εν προκειμένω, η παγκοσμιοποίηση είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη – κάτι που συμβαίνει επίσης με το επόμενο πρόβλημα της Ιταλίας, με την αγορά εργασίας.

(δ) Η μη δίκαιη αγορά εργασίας: Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που επιβλήθηκαν μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης προκάλεσαν τεράστιες αδικίες – ειδικά όσον αφορά τους νέους, η ανεργία των οποίων είναι στην Ιταλία η υψηλότερη της Ευρωζώνης (37%), καθώς επίσης τους εισοδηματικά ασθενέστερους.

Η σύγκλιση πάντως των αμοιβών των εργαζομένων της Δύσης με αυτές των αναπτυσσομένων οικονομιών, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, είναι η κύρια πηγή των αδικιών – αφού τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα στις βιομηχανικές χώρες είναι αυτά που κερδίζουν από την παγκοσμιοποίηση, εις βάρος όλων των άλλων (γράφημα).

(ε) Η υπερχρέωση των τραπεζών: Η Ιταλία έχει τα περισσότερα καταστήματα τραπεζών ανά κάτοικο σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα οποία χαρακτηρίζονται επί πλέον από ένα λανθασμένο επιχειρηματικό μοντέλο – αφού επιβιώνουν μόνο από τους τόκους, καθώς επίσης από τα εταιρικά δάνεια.

Με δεδομένο όμως το ότι, τα επιτόκια στην Ευρωζώνη είναι μηδενικά, καθώς επίσης την ύφεση, στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα, οι τράπεζες λειτουργούν ζημιογόνα – έχοντας επί πλέον συσσωρεύσει επισφάλειες (κόκκινα δάνεια) που υπερβαίνουν τα 360 δις €, εκ των οποίων τα 200 δις € είναι χαμένα.

Το χειρότερο όλων είναι το γεγονός, σύμφωνα με το οποίο οι Ιταλοί εμπλέκονται με τις τράπεζες έχοντας αγοράσει ομόλογα τους – οπότε, σε τυχόν ανάγκη διάσωσης τους, θα χάσουν πρώτοι τα χρήματα τους με βάση τους νέους κανονισμούς της Ευρωζώνης. Ως εκ τούτου πουλούν μαζικά τα ομόλογα και μεταφέρουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό – αγοράζοντας επί πλέον χρυσό με τις καταθέσεις τους, επειδή φοβούνται πως θα κουρευτούν.

Έτσι η οικονομική κατάσταση των τραπεζών επιδεινώνεται συνεχώς ενώ, όταν χρεοκοπήσει η πρώτη, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την Ιταλία, καθώς επίσης για την υπόλοιπη Ευρώπη – κυρίως για τη Γαλλία, οι τράπεζες της οποίας είναι εκτεθειμένες με 278 δις € στις ιταλικές (90 δις € οι γερμανικές – πηγή).

(στ) Το τεράστιο δημόσιο χρέος: Η Ιταλία χρωστάει περισσότερα από 2 τρις € ή πάνω από το 130% του ΑΕΠ της, με το ποσόν να αυξάνεται συνεχώς – ενώ κατά την άποψη μας είναι πολύ υψηλότερο, αφού η χώρα έχει αρκετούς κρυμμένους σκελετούς στα ντουλάπια της.

Προς στιγμή βέβαια τα επιτόκια δανεισμού της διατηρούνται χαμηλά, με τη βοήθεια της ΕΚΤ – κάτι που όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Εάν λοιπόν κάποια στιγμή τα επιτόκια αυξηθούν, ενδεχομένως μετά το δημοψήφισμα, τότε η επιβάρυνση για τον προϋπολογισμό της θα είναι τεράστια – επίσης για τις τράπεζες, πολλές από τις οποίες δύσκολα θα επιβιώσουν.

Ολοκληρώνοντας, η κυβέρνηση της Ιταλίας έχει απελευθερώσει την αγορά εργασίας, έχει απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό το φορολογικό σύστημα, έχει επιταχύνει την απονομή δικαιοσύνης, έχει περιορίσει σημαντικά τη γραφειοκρατία, ιδιωτικοποίησε πολλές επιχειρήσεις κοκ. – οπότε εφάρμοσε το ίδιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που απαιτείται από την Ελλάδα, πολύ πιο αποτελεσματικά.

Εν τούτοις, τίποτα δεν άλλαξε στην οικονομία αφού, πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις απαιτούν πολύ χρόνο για να αποδώσουν, εάν υποθέσουμε πως πράγματι θα αποδώσουν – κάτι που όμως δεν διαθέτει η χώρα, έχοντας πια βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα.

Επίλογος

Το ευρώ είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός για τη Γερμανία – κατάρα όμως για πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων η Ιταλία και η Γαλλία. Στα πλαίσια αυτά, αρκετοί ελπίζουν πως η Ιταλία θα σπάσει τα δεσμά της σκλαβιάς και θα ανοίξει τη φυλακή της Ευρωζώνης – ακολουθούμενη αμέσως μετά από τη Γαλλία.

Κάτι τέτοιο βέβαια, εάν συνέβαινε, θα έμοιαζε με σεισμό τεραστίου μεγέθους, όσον αφορά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – αφού το ευρώ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη.

Επομένως θα προκαλούνταν τεκτονικές αλλαγές, με συνέπειες αδύνατον να προβλεφθούν από κανέναν – κάτι που μάλλον δεν θα αποφευχθεί τελικά, ότι και να συμβεί στην Ιταλία, αφού οι φυγόκεντρες δυνάμεις που έχει πυροδοτήσει η γερμανική κυβέρνηση είναι πλέον πανίσχυρες, οπότε είναι πολύ δύσκολο να εξουδετερωθούν.

ΠΗΓΗ