ΠΕΡΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ...ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ!

20.000 ΤΡΕΧΟΥΝ… ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ!

Του  Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Νοσηρές κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο των δήθεν μαραθωνίων που γίνονται στην Αθήνα με φορέα το Δήμο Αθηναίων, ο οποίος καλεί σε «λαϊκή συμμετοχή» τους δρομείς, τους οποίους βάζει στη γραμμή και ο αφέτης σφυρίζει την εκκίνησή τους.

Αυτή η φάμπρικα του νέου τύπου λαϊκής συμμετοχής – που αποτελεί μια πελώρια φενάκη – την εφεύρε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αντικατέστησε το λαϊκό με τον λαϊκισμό, παραχαράσσοντας κάθε έννοια της λαϊκής συμμετοχής στα δημοτικά και πολιτικά δρώμενα. 

Όταν λέμε «λαϊκή συμμετοχή» δεν εννοούμε να βάζουμε χιλιάδες ανθρώπους – δεν γράφω πολίτες – να βάζουν μια διαφημιζόμενη φόρμα και διαφημιζόμενα παπούτσια και να τρέχουν ομαδικά και άσκοπα μια ή  δύο φορές το χρόνο.

Λαϊκή συμμετοχή σημαίνει τη συμμετοχή των δημοτών – πολιτών στα δημοτικά και πολιτικά δρώμενα όχι όμως ως γλάστρες και χειροκροτητές αλλά ως ενεργά υποκείμενα του ιστορικού γίγνεσθαι έχοντας γνώμη και δικαίωμα διαμόρφωσης των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή της πόλης και της Ελλάδας.

Αυτές οι τραγικές υπάρξεις που τρέχουν με καμάρι και έχουν την αυταπάτη της συμμετοχής δεν αντιλαμβάνονται ότι το αντιλαϊκό και αντισυμμετοχικό σύστημα τους χρησιμοποιεί ως δοχείο για ξένο περιεχόμενο;

Είμαι βέβαιος ότι απ’ αυτές τις είκοσι χιλιάδες «συμμετέχοντες» δεν γνωρίζει κανένας πότε συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο, τι συζητά κι’ αν ποτέ κλήθηκε να πει τη γνώμη του κάποιος απ’ αυτούς.

Το ζήτημα αρκετά μεγάλο αλλά ο χώρος λίγος. Η αληθινή λαϊκή συμμετοχή είναι κάτι το ανύπαρκτο στην Ελλάδα (βλ. τα άρθρα μου: «Η συνειδητή συμμετοχή του λαού στη λειτουργία της αυτοδιοίκησης», «Εξόρμηση της Κυριακής», 10-12-1978 – «Η αυταπάτη της λαϊκής κυριαρχίας στην αυτοδιοίκηση», «στα Πολιτικά Θέματα», 15-2-2002 και «Οι δήμαρχοι εναντίον της λαϊκής συμμετοχής», στην εφ. «Η Καθημερινή», 21-6-1986). 

Όμως σε μια Ελλάδα της απόλυτης και πολυεπίπεδης παρακμής, στην οποία ο πολιτικά υπανάπτυκτος λαός αναζητά διαρκώς Μεσσίες, σοβαρή κουβέντα δεν γίνεται.

Οι «53» και ο υπουργός Τσακαλώτος.

Συμφωνοδιαφωνούντες παραμένοντες.

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο το κράτος της παρέας, της σήψης, της λαμογιάς και της οικογενειοκρατίας, αλλά και της αποθέωσης της παρλαπίπας και του παραλογισμού.

Τούτο το τελευταίο ισχύει για τους λεγόμενους «53» του ΣΥΡΙΖΑ και τον φερόμενο… ηγέτη τους, με τα άπταιστα αγγλικά, υπουργό Τσακαλώτο (τώρα μαθαίνει και ελληνικά). Τον υπουργό που ενώ υπογράφει την εκποίηση της Ελλάδας, με τα άψυχα και έμψυχα υπάρχοντά της, καταγγέλλει ως υπεύθυνο τον... Θεό και εν χορώ όλοι τους δηλώνουν ότι διαφωνούν ενώ ψηφίζουν!!!

Τέτοιος εσκεμμένος παραλογισμός, που ξεπερνά τα όρια του γελοίου δεν ματάγινε στην Ελλάδα σε τόση έκταση και με τόσο θράσος. Ακολουθούν – ως ΝεοΠασοκ – την ανάλογη συμπεριφορά των… συντρόφων τους, οι οποίοι είναι και οι πρώτοι διδάξαντες (βλ. το σχετικό άρθρο μου: «Συμφωνοδιαφωνούντες παρεμένοντες. Μια «έξυπνη» πολιτική απάτη» («Πολιτικά Θέματα» της 1-5-2001).

Έγραφα τότε – και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα για τους γιαλαντζή ιδεολόγους - : «Αυτή η συμπεριφορά δρα ως καρκίνωμα στην εθνική μας ζωή και στο πολιτικό σύστημα… πρόκειται για μια χυδαία πολιτική πρακτική του λαϊκισμού..».

Χαμένα λόγια:

Διαφωνώ σημαίνει: Φεύγω! Δραπετεύω από τους βόθρους και το μαντρί. Γίνομαι περισσότερο ελεύθερος και χρήσιμος στην κοινωνία. 

Όμως αντ’ αυτού οι… συμφωνοδιαφωνούντες – ως κρατικοδίαιτοι – αποπειρώνται να εμπεδώσουν τη θεωρία του παραλόγου ως πολιτική πρακτική.

Σ’ ό,τι με αφορά δήλωσα εγγράφως ότι «είμαι πολίτης» και όχι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος («Πολιτικά Θέματα», της 26-6-1992).

Οι ψηφοφόροι τους τι λένε;

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Αθήνα 29/12/2016