Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΠΟΝΟΘΕΥΤΙΚΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Πολλοί συμπατριώτες μας «λογικά» σκεπτόμενοι αποδίδουν μονομερώς στο λαό που τους εξέλεξε τις ευθύνες των πολιτικών που καταστρέφουν τη χώρα  και θα ήθελα να παρουσιάσω μία άλλη όψη του προβλήματος που κατά την γνώμη μου ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα.

Η ευθύνη του λαού για αυτούς που εκλέγει θα ήταν  ευνόητη σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία. Θα έπρεπε όμως να έχουμε αντιληφθεί από καιρό ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Δημοκρατία διότι ο δήμος (ο λαός ) δεν έχει λόγο καθότι ο πολιτικός  λόγος μονοπωλείται από τα ΜΜΕ και τα κόμματα. 

Το μόνο κριτήριο του δήμου είναι η δυνατότητα επιβίωσης και παρασύρεται από όποιον του το υπόσχεται ασχέτως  από το εάν ο εκλεγμένος επαληθευτεί ή εάν ο τρόπος που θα το πράξει  θα είναι βιώσιμος και προς όφελος του συνόλου και όχι μιας μερίδας οπαδών. 

Σαν παράδειγμα  αναφέρω την εκλογή του ΓΑΠ που βασίστηκε στο ψέμα ότι τάχα “λεφτά υπάρχουν” χωρίς μάλιστα να υποστεί ουδεμία δίωξη για την προφανή εξαπάτηση του λαού, όπως προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα.

Ο κάθε λαός  χρειάζεται ηγέτες και η ευθύνη για την τύχη της χώρας επιβαρύνει αυτούς τους ίδιους και όχι αυτούς που τους εξέλεξαν. Ο λαός μπορεί, έστω και εξαπατημένος, να εκλέγει κάποιον αλλά οι πράξεις του βαρύνουν ή αναδεικνύουν τον ίδιο τον εκλεγέντα. 

 Όμως, ακόμη και αν  τα κριτήρια του λαού ήταν σωστά  και ανιδιοτελή η επιλογή του καταστρατηγείται από το ίδιο το εκλογικό σύστημα καθότι είναι σχεδιασμένο με κομματικά κριτήρια και όχι να αναδείξει τους αρίστους. Υπάρχει μία βασική ιδιότητα του ελληνικού εκλογικού συστήματος που αποτρέπει την εκλογή των αρίστων και ευνοεί τα λεγόμενα κομματόσκυλα και αυτή έχει δύο πλοκάμια.

Το ένα είναι η ύπαρξη πολυεδρικών περιφερειών όπου χάνει η μάνα το παιδί το παιδί την μάνα με αποτέλεσμα, εκτός του ότι οι εκλογείς ευρίσκονται σε σύγχυση, ένας υποψήφιος κόμματος  που μειοψηφεί αν και έχει περισσότερους προσωπικούς ψήφους από έναν υποψήφιο  ενός πλειοψηφούντος  κόμματος να μην εκλέγεται και να εκλέγεται ο υποψήφιος του πλειοψηφούντος κόμματος παρά το ότι  έχει  λιγότερους προσωπικούς ψήφους. 

Αυτό οδηγεί προς τα μεγάλα κόμματα όσους θέλουν να πολιτευτούν πράγμα του σημαίνει την απαρχής υποταγή τους και άρνηση των προσωπικών τους πιστεύω.

 Το άλλο πλοκάμι  είναι η μεταφορά ψήφων από όλη την επικράτεια σε μία κατ’ επιλογή περιφέρεια με αποτέλεσμα σε ορισμένες περιφέρειες να εκλέγονται τελείως ακατάλληλα πρόσωπα όπως π.χ. η εκλογή της  απαράδεκτης κυρίας Ρεπούση στον Πειραιά οι πολίτες του οποίου αντιπροσωπεύονταν στο Κοινοβούλιο από κάποια  που δεν επέλεξαν.

Τώρα τελευταία προστέθηκε και νέο πλοκάμι διαστροφής της λαϊκής ετυμηγορίας που ξεπερνά κάθε έννοια δημοκρατικής  αρχής  και ισονομίας των πολιτών και δεν είναι άλλο από το εφεύρημα του κυρίου Προκόπη Παυλόπουλου να δίνει «δώρο» 50 βουλευτών, που αντιστοιχεί περίπου σε ένα εκατομμύριο ψήφους, στο πρώτο μειοψηφούν κόμμα με αποτέλεσμα να κυβερνούν μειοψηφίες καταστρατηγώντας την βασική αρχή της δημοκρατίας που είναι η υπερίσχυση  της γνώμης των πολλών. 

Η πρόφαση είναι  να μην μείνει τάχα η χώρα ακυβέρνητη την στιγμή μάλιστα που όλες οι κυβερνήσεις που εκλέχθηκαν με αυτό τον εκλογικό νόμο δεν κυβέρνησαν αλλά ήταν φορείς ξένων εντολέων.  Αντιθέτως η μετεκλογική συνεργασία ισότιμων κομμάτων θα αποτελούσε  μια πιο ισορροπημένη συσχέτιση απόψεων προς το συμφέρον της χώρας.

Το θλιβερότερο είναι ότι ο εμπνευστής της καταστρατήγησης της βασικότερης αρχής της ισονομίας, για την οποία διακρίνεται η δημοκρατία,  έχει αναδειχθεί και  Πρόεδρος της κατ’ ευφημισμό  Ελληνικής «Δημοκρατίας». 

Ο λαός δεν έχει εξουσία, όπως του έλεγε  εξαπατώντας τον  ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά  ούτε τα ΜΜΕ τον αφήνουν  να αποκτήσει τα αντικειμενικά κριτήρια επιλογής των αρίστων, για την στέρηση των οποίων τον κατηγορούν. Περιμένει όμως  από τους πνευματικούς ανθρώπους να τον φωτίσουν και όχι να τον ενοχοποιήσουν.

 Ας βοηθήσουμε τον λαό να κατανοήσει ότι, το ατομικό συμφέρον δεν εξυπηρετείται με την υποταγή και την συμμετοχή σε πολιτικές κλίκες που μας υπόσχονται απολαύσεις μέσα από λούφα και παραλλαγή, αλλά με την δημιουργική συμμετοχή στο κοινό γίγνεσθαι δηλαδή, τον τρόπο ζωής  που κάποτε βοήθησε  αυτό το έθνος να μεγαλουργήσει και που σήμερα προσπαθεί να δηλητηριάσει η κομματοκρατία και ο αμοραλισμός των κυβερνήσεων  της μεταπολίτευσης  με την δημιουργία του πελατειακού κράτους που εξευτελίζει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ηλίας Σταμπολιάδης