ΑΝ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΙΣ ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ...

Η ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Η παρούσα εργασία αποτελεί μια γραφική απεικόνιση και παρουσίαση των θεωρητικών απόψεων περί νομίσματος όπως εκφράζονται στα συγγράμματα και τα άρθρα του Σπύρου Λαβδιώτη και στην πρωτοποριακή εργασία του Wynne Godley, ‘Finance and National Income Determination: An Integrated Approach’ Working Paper No 167, June 1996, The Levy Economics Institute at Bard College. 

Σκοπός της εργασίας είναι η απλούστευση των θεμάτων της νομισματικής οικονομίας ώστε να γίνει αντιληπτή από ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. 

Η θεωρία της νομισματικής οικονομίας έρχεται να συμπληρώσει και εν μέρη να αντικαταστήσει την εμπράγματη οικονομική θεωρία χωρίς νόμισμα που διδάσκεται ακόμη και σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εδώ απεικονίζονται και αναλύονται δύο περιπτώσεις γένεσης και ροής του νομίσματος η μία με εθνικό νόμισμα και η άλλη με ξένο.

Εθνικό Νόμισμα

Η γένεση και η ροή εθνικού νομίσματος απεικονίζεται στο διάγραμμα 1. Εντός του πλαισίου που απεικονίζει την επικράτεια του εθνικού κράτους διακρίνουμε τρείς τομείς τον Δημόσιο, τον Ιδιωτικό και την Κεντρική Τράπεζα.

Ο Δημόσιος τομέας είναι άυλος και συνίσταται από την νομοθεσία, τις κυβερνητικές αποφάσεις και τον τρόπο διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων. Είναι δηλαδή αυτό που αποκαλούμε γραφειοκρατία. 

Οι άνθρωποι που εργάζονται στο Δημόσιο και μισθοδοτούνται, περιλαμβανομένων των μελών της Κυβέρνησης, των Βουλευτών, των Δικαστικών, των Στρατιωτικών, των Εκπαιδευτικών κλπ, ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα όπως αυτός ορίζεται στη συνέχεια.

Ο Ιδιωτικός τομέας είναι εμπράγματος και αποτελείται από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Στα νοικοκυριά περιλαμβάνονται οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί δημόσιου και ιδιωτικού φορέα και οι επιχειρηματίες που ως πρόσωπα διακρίνονται από τις επιχειρήσεις.

Η Κεντρική Τράπεζα είναι ο εθνικός φορέας που γεννά το χρήμα. Αρχικά η Κεντρική Τράπεζα, που συνήθως ήταν ο μονάρχης, εξέδιδε χρήμα σε χρυσό ή ασήμι το οποίο ήταν και φορέας της αξίας του.

 Στην συνέχεια εκδίδονταν χαρτονομίσματα ανάλογης αξίας με τα αποθέματα του κράτους σε πολύτιμα μέταλλα και αυτή η συσχέτιση είναι γνωστή ως ο ‘χρυσούς κανόνας’.

 Από το 1600 περίπου και μετά ο συσχετισμός άρχισε να αλλάζει και εκδίδονταν περισσότερα χαρτονομίσματα από τα αποθεματικά πολυτίμων μετάλλων μέχρι την σημερινή εποχή που η κεντρική τράπεζα παράγει χρήμα με απλές λογιστικές εγγραφές και χαρτονομίσματα που αντιστοιχούν στο 10% περίπου του λογιστικού χρήματος. 

Δηλαδή η κεντρική τράπεζα παράγει χρήμα από αέρα κοπανιστό.

Στο ίδιο διάγραμμα 1 εκτός των ορίων εθνικής επικράτειας ευρίσκεται ο έξω κόσμος με τον οποίο το κράτος συναλλάσσεται.

Ο Δημόσιος τομέας εισπράττει φόρους από τον Ιδιωτικό τομέα για να πληρώσει τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, να χρηματοδοτήσει τις επιχειρήσεις ώστε να παράγουν έργο (προϊόν) και να κατασκευάσει δημόσια κοινωφελή έργα που βοηθούν την ανάπτυξη της οικονομίας.

Εάν οι φόροι είναι περισσότεροι από τις πληρωμές του Δημοσίου υπάρχει πλεόνασμα και αντίστοιχη συρρίκνωση του Ιδιωτικού τομέα ενώ αντιθέτως όταν οι φόροι είναι λιγότεροι υπάρχει ανάπτυξη του Ιδιωτικού τομέα και ο Δημόσιος τομέας έχει έλλειμμα που έρχεται να το καλύψει η κεντρική Τράπεζα με την έκδοση νέου χρήματος. 

Το νέο χρήμα καταγράφεται μεν σαν οφειλή του κράτους αλλά δεν αποπληρώνεται και το χρέος του κράτους φαίνεται να μεγαλώνει αλλά αντιστοιχεί σε ανάλογη αύξηση του ιδιωτικού φορέα.

 Εάν το χρέος αυτό του Δημόσιου τομέα η κυβέρνηση δεν το δώσει σε παραγωγικές επιχειρήσεις αλλά το σπαταλήσει σε ρουσφέτια, αύξηση των μισθών και συντάξεων που δεν αντιστοιχούν στην παραγωγικότητα των επιχειρήσεων τότε το προϊόν είναι λιγότερο και το κόστος παραγωγής μεγαλύτερο, τα έσοδα από φόρους συνεπώς μειώνονται και η καταναλωτική ζήτηση δημιουργεί πληθωρισμό. 

Εδώ φαίνεται ότι ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώνεται όταν υπάρχουν πλεονάσματα του Δημοσίου αλλά και όταν γίνεται κακοδιαχείριση του νέου χρήματος από τις κυβερνήσεις. 

Όσον αφορά τώρα τις συναλλαγές με τον έξω κόσμο παρατηρούμε τα ακόλουθα. Καταρχήν οι ροές στο διάγραμμα 1 αφορούν την ροή χρήματος και όχι προϊόντων επομένως οι εξαγωγές σημειώνονται με είσοδο χρήματος και οι εισαγωγές με έξοδο. 

Στις εισαγωγές χρήματος περιλαμβάνονται και οι ξένες επενδύσεις ενώ στις εξαγωγές χρήματος συμμετέχουν η καταναλωτική μανία ξένων προϊόντων πολυτελείας και οι εξαγωγές των κερδών από τις ξένες επενδύσεις που εάν αυτές υπερβαίνουν τις εισαγωγές επενδύσεων τότε αδυνατίζει ο ιδιωτικός τομέας. 

Στην περίπτωση του εθνικού νομίσματος πρέπει να απαγορεύεται η έξοδος συναλλάγματος, να ελέγχονται οι αγορές ξένων καταναλωτικών προϊόντων και η εξαγωγή των κερδών από ξένες επενδύσεις ώστε αυτές να ωφελούν πραγματικά την εθνική οικονομία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι με εθνικό νόμισμα και χρηστή διαχείριση τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι απαραίτητα για την αύξηση του ιδιωτικού φορέα ενώ τα δημοσιονομικά πλεονάσματα (μεγάλη φορολογία), η κακή διαχείριση του νέου χρήματος και οι ανεξέλεγκτες εξωτερικές συναλλαγές τον συρρικνώνουν.

Ξένο Νόμισμα

Η γένεση και η ροή ξένου νομίσματος απεικονίζεται στο διάγραμμα 2. Εδώ εντός του πλαισίου που απεικονίζει την επικράτεια του εθνικού κράτους διακρίνουμε μόνο δύο τομείς τον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό ενώ η Κεντρική Τράπεζα ευρίσκεται εκτός της επικρατείας.

Ο Δημόσιος και Ιδιωτικός τομέας είναι οι ίδιοι όπως πριν, όσον αφορά την υπόσταση τους, με την διαφορά ότι ο Δημόσιος τομέας ευρίσκεται υπό επιστασία και δεν είναι ανεξάρτητος. Ο ρόλος τους στην μεταξύ τους σχέση δεν αλλάζει και εδώ ισχύει ότι τα δημοσιονομικά πλεονάσματα του Δημοσίου τομέα συρρικνώνουν τον Ιδιωτικό και τα ελλείμματα του Δημοσίου αυξάνουν τον Ιδιωτικό. 

Τώρα η διαφορά είναι ότι ο Δημόσιος τομέας δεν μπορεί πλέον να καλύψει τα ελλείμματα του από την Εθνική Κεντρική Τράπεζα αλλά είναι υποχρεωμένος να τα δανειστεί με τόκο από την Ξένη Κεντρική Τράπεζα που και αυτή τα γεννά με λογιστικές εγγραφές και εκτύπωση χαρτονομισμάτων χωρίς αντίκρισμα, από κοπανιστό αέρα. 

Όμως αυτό το δάνειο πρέπει να αποπληρωθεί όχι μόνο με τόκο αλλά και με εμπράγματη αξία όπως είναι οι φόροι που επιβάλει το Δημόσιο αφαιρώντας αντίστοιχη αξία από τον ιδιωτικό τομέα. Υπό αυτές τις συνθήκες ακόμη και με χρηστή διαχείριση ο Ιδιωτικός τομέας αφαιμάζεται συνεχώς. Η συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα προφανώς γίνεται ακόμη χειρότερη με κακοδιαχείριση εκ μέρους των κυβερνώντων. 

Όσον αφορά τις εξωτερικές συναλλαγές γενικά ισχύουν τα ίδια με την περίπτωση του εθνικού νομίσματος μόνο που εδώ λόγω της αποδοχής του ξένου νομίσματος υπάρχει ελευθερία στην διακίνηση κεφαλαίων με τα εξής αποτελέσματα. 

Οι ξένοι επενδυτές να εξάγουν όλα τα καθαρά κέρδη που παρήχθησαν στην επικράτεια, να μην υφίσταται έλεγχος στα εισαγόμενα προϊόντα και επιπλέον ακόμη και η ασυνείδητη ντόπια κεφαλαιοκρατία να αφαιρεί από την ελληνική οικονομία και να εξάγει στο εξωτερικό κεφάλαια που παρήχθησαν εδώ. 

Λόγω της νομοθεσίας που υπεγράφη με την υποταγή του κράτους στο ξένο νόμισμα ακόμη και μία χρηστή διοίκηση δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει αυτή την αφαίμαξη της οικονομίας που τελικά οδηγεί σε πλήρη κατάρρευση, αφανισμό των επιχειρήσεων και υποδούλωση των πολιτών. 

Συμπέρασμα

Από τα ανωτέρω προκύπτουν τα ακόλουθα:

Με το εθνικό νόμισμα και με χρηστή διοίκηση η ελληνική οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί και να επιβιώσει όπως εγίνετο και στο παρελθόν

Αυτό το πλεονέκτημα του εθνικού νομίσματος μπορεί να το ανατρέψει η κακοδιαχείριση όπως έχει συμβεί στο παρελθόν αλλά και προσφάτως όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη με εξίσου διεφθαρμένες κυβερνήσεις

Με το ξένο νόμισμα δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί η χώρα ακόμη και με χρηστή διοίκηση

Το πρόβλημα αυτό επιβαρύνεται με την κακοδιαχείριση και την διαφθορά που οδηγούν το κράτος στην υποδούλωση.

Κάθε Έλληνας που ακόμη και εν αγνοία του υπερασπίζει το ξένο νόμισμα είναι εκ των πραγμάτων εθνικός μειοδότης, ενώ αυτός που το υποστηρίζει ενσυνείδητα και μάλιστα κατέχει θέση στην διακυβέρνηση και μπορεί να επιρρεάζει τις εξελίξεις είναι προδότης, άμεσα καταδικαστέος και αποτελεί κοινωνικό βδέλυγμα. 

Χαρακτηριστική είναι η υποκρισία των κομμάτων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που ενώ όλοι αποδέχονται το ξένο νόμισμα φιλονικούν με τον πλέον αισχρό τρόπο για το ποίος θα υπηρετήσει καλύτερα την καταστροφή και την υποδούλωση της χώρας για την οποία είναι όλοι τους υπεύθυνοι. 

Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί πλέον αυτό που οραματίστηκαν οι αρχικοί ιδρυτές της. Άφησε στα κράτη μέλη το βάρος της δημοσιονομικής διαχείρισης ενώ τους αφαίρεσε τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος που αποτελεί βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη της οικονομίας τους. 

Έχουν βάλει το κάρο πριν από το άλογο ώστε να μην μπορεί να προχωρήσει και επιβάλουν θανατηφόρους όρους για την οικονομία τους οποίους δεν ντρέπονται να τους ονομάζουν μεταρρυθμίσεις διαστρεβλώνοντας ακόμη και την έννοια της λέξης. 

Για την αναβίωση του έθνους θα πρέπει πρώτα να καταδικαστούν οι ένοχοι της εθνικής καταστροφής, να σταματήσει η κακοδιαχείριση και να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα μέχρις ότου η Ε.Ε. να αναλάβει την ισότιμη δημοσιονομική διαχείριση των κρατών μελών. ‘

Έως τότε η παραμονή μας στο ευρώ μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αποικιοκρατική υποδούλωση και καταστροφή. Είθε ο Θεός να αναδείξει τους ανθρώπους που θα αναλάβουν αυτό το βαρύ καθήκον καθόσον ο λαός έχει διαφθαρεί και δεν μπορεί να τους διακρίνει.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης