" ΤΟ ΕΞΩ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ" ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

ΠΩΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;

Είναι μια ερώτηση που έπρεπε να είχα κάνει στον εαυτό μου εδώ και καιρό.. Πώς ζωγραφίζω τους ανθρώπους στην ψυχή μου; Με το μαύρο φόντο της κακίας και τα θαμπωμένα χρώματα της ζήλιας; 


Μήπως με τα πινέλα μου τους θάβω κάτω από τόνους σκουρόχρωμη μπογιάς και τους τοποθετώ στα κάδρα των διαστάσεων που με βολεύουν;

"Για τους φθονερούς ανθρώπους δεν υπάρχει καλή πράξη που να αξίζει τον έπαινο, δεν υπάρχει ικανότητα λόγου που να συνδυάζεται με σεμνότητα και χάρη, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να αξίζει τη μίμηση ή το θαυμασμό… 

Κι αν υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά- πράγμα συνηθισμένο και ανθρώπινο -αυτό είναι που λένε σε όλους και με αυτό θέλουν να παρουσιάζουν έναν άνθρωπο"(1), λέει ο Μέγας Βασίλειος, στην ομιλία του περί φθόνου.

Θυμήσου ψυχή μου τότε που είχες μετάνοια αληθινή, είχες αγοράσει τα πιο ακριβά πινέλα, τα πιο φωτεινά χρώματα και είχες στολίσει μ’ αυτά τις ψυχές των ανθρώπων με φωτοστέφανα, με λουλούδια, μ’ αρετές… 

Θυμήσου ψυχή μου, σαν είχες μετάνοια, το μαύρο φόντο ανήκε σε σένα μονάχα, μ’ άσπριζε λίγο λίγο με το Φως Του μέσα στην προσευχή σου. Τώρα πώς άλλαξαν όλα πάλι! Η μαυρίλα που βλέπεις γύρω σου μήπως είναι η δική σου;

Δεν θα ψάξω για φως στα λαμπιόνια της πόλης ούτε για χρώματα και στολίδια της ύλης… 

Λέω να δανειστώ για λίγο το πινέλο του Δημιουργού και ν’ αρχίσω πάλι να ζωγραφίζω φωτοστέφανα αρετών και πορφύρες βασάνων. Λέω να δοκιμάσω πάλι στο πετραχήλι.


ΠΗΓΗ