ΝΑ ΠΩΣ ΕΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ* 

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Του Σπύρου Λαβδιώτη

Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας τους αλλά της σκέψης τους 

Franklin D. Roosevelt 

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Το Μάαστριχτ λοιπόν εκχώρησε την αίγλη και τη νομισματική εξουσία σε μία υπερεθνική κεντρική τράπεζα, η οποία δεσπόζει στη ζώνη του ευρώ. 

Ως απόρροια της απώλειας της δύναμης ενός κράτους να εκδίδει το δικό του νόμισμα, δεν χάνεται μόνο ο καθορισμός της ελεύθερης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά φθείρεται και η εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και ο θεσμός της Δημοκρατίας. 

...

Η δε κυβέρνηση μετατρέπεται σε μία απλώς τοπική επαρχιακή αρχή. 

Συνθήκη του Μάαστριχτ, Άρθρο 105α : « Η ΕΚΤ θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να χορηγεί άδεια για την έκδοση τραπεζογραμματίων εντός της Κοινότητας. Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να εκδίδουν τέτοια χαρτονομίσματα.

Τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες θα είναι τα μοναδικά τα οποία έχουν το προνόμιο του νόμιμου χαρτονομίσματος (legal tender) εντός της Κοινότητας.» Το Άρθρο 105 είναι αυτό που ορίζει τον έναν και μοναδικό σκοπό της ΕΚΤ, ο οποίος είναι: « η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών ». 

Αυτή όμως η τοπική αρχή που ονομάζεται Ελλάδα, χρεοκόπησε, γιατί οι έλληνες πολιτικοί διαρκώς ζουν σε μια ουτοπία, ποτέ δεν κατανόησαν ότι το χρήμα είναι το «αίμα της οικονομίας» και σύμβολο της ανεξαρτησίας της χώρας. Θεώρησαν ότι η αποδοχή του Μάαστριχτ αποτελεί πολιτική απόφαση να γίνει ο έλληνας ευρωπαίος, αποκομμένη από τις οικονομικές επιπτώσεις.

Εξ άλλου, όταν υπερψηφίστηκε η Συνθήκη στη Βουλή των Ελλήνων τον Ιούλιο του 1992, με 286 ψήφους, ούτε και οι ίδιοι βουλευτές γνώριζαν τι ακριβώς ψηφίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο εκ των προτέρων για να το μελετήσουν! Αξίζει λοιπόν να ανατρέξουμε στο χρονικό της ελληνικής χρεοκοπίας, η οποία ταλανίζει την Ελλάδα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Όλη αυτή η συμφορά που επήλθε θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη αυτών που την βιώνουν και για τους νεωτέρους που θα τη διδαχθούν, έγινε όχι για να σωθεί η χώρα μας και να τεθεί σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά για να σωθούν οι τράπεζες και μαζί, το είδωλο του ευρώ. Τώρα το ομολογεί, μετά την καταστροφή, ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Νάισελμπλουμ, ενώπιον της Επιτροπής Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου.

Για να επιλύσουμε το μυστήριο, πώς τα Μνημόνια ‘σωτηρίας’ της Ελλάδος από τη χρεοκοπία έσωσαν τις τράπεζες, όπως αναγνωρίζουν με εμφατικό τρόπο τώρα οι αξιωματούχοι των ευρωπαϊκών αρχών, θα γυρίσουμε ακόμη μια φορά στην αφετηρία, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Το δημόσιο χρέος το 2008 ανήρχετο στα € 264 δις και το ΑΕΠ στα €242 δις, δηλαδή μια σχέση χρέους προς ΑΕΠ, 109%. Το 2009, το επίμαχο έτος της στατιστικής αλχημείας, το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτοξεύθηκε κατά € 36 δις σε ένα έτος! Ήτοι η σχέση χρέους/ΑΕΠ διαμορφώθηκε στο 127% και το επόμενο έτος 2010, που παραμένει ανεξίτηλο στη μνήμη, η σχέση χρέους /ΑΕΠ αυξήθηκε στο 146%.

Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο το δημόσιο χρέος να αυξάνεται ραγδαίως, ενώ η οικονομία να ισοπεδώνεται από τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από την τρόικα, με τον ευφημισμό « μεταρρυθμίσεις» για να «σώσουν» τη χώρα από τη χρεοκοπία; Η επεξήγηση δίνεται από την ειλικρινή δήλωση του πρώην επιτρόπου των ευρωπαϊκών οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων, Ολί Ρεν (Olli Rehn), «τα προγράμματα διάσωσης καταρτίστηκαν για να σωθούν οι τράπεζες». 

Jeroen Dijsselbloem, από την κατάθεση στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου, την 9 η Νοεμβρίου του 2017.

Ο Πρόεδρος του Eurogroup επιβεβαίωσε την δήλωση του πρώην Επιτρόπου Ολί Ρεν ότι «τα προγράμματα διάσωσης εκπονήθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες», λέγοντας ότι στο πρώτο στάδιο της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι τράπεζες : «χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες· …ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος λέγοντας, πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχουν κάποιο δίκαιο». http://newpost.gr/oikonomia/638062 http://news247.gr 
Ό.π., Eurostat, Government Statistics, Data 1995- 2015.

Υπάρχουν σημαντικές αποκλείσεις καταγραφής του δημοσίου χρέους για τα έτη 2009, 2010 και 2011 μεταξύ της Eurostat και του Υπουργείου Οικονομικών. Τα στοιχεία της Eurostat είναι € 301 δις, € 330 δις, και € 356 για τα έτη 2009, 2010, και 2011, αντίστοιχα. Ενώ το Υπουργείο Οικονομικών εγγράφει το εξής δημόσιο χρέος: € 299 δις, € 340 δις, και € 368 για τα έτη 2009, 2010 και 2011, αντίστοιχα.

Ποιά στοιχεία είναι τα σωστά; Ποια υπηρεσία έκανε την αλχημεία; Ή είναι απλώς λάθη; 8 Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε ότι ο πρωταρχικός σκοπός των κεφαλαίων διάσωσης (bail-out funds) του Α΄ Μνημονίου των € 110 δις, υπήρξε η διάσωση των τραπεζών και η αποφυγή διάχυσης της κρίσης από την Ελλάδα, λόγω του συστεμικού κινδύνου, σε όλο το ευρωπαϊκό σύστημα της Ευρωζώνης.

Διότι δεν υπάρχει τραπεζική ένωση με ένα κοινό ταμείο, έτσι ώστε να γίνεται επιμερισμός των τραπεζικών ζημιών, κι αυτές μεταβιβάζονται στις πλάτες των φορολογουμένων. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τις ζημίες τις επωμίζονται τα κράτη στα οποία έχουν έδρα οι τράπεζες που έχουν υποστεί το στραπάτσο! Έτσι εξηγείται το παράδοξο της παταγώδους αποτυχίας του A’ Μνημονίου, που εν μέσω πείνας και δυστυχίας, αντί το δημόσιο χρέος να μειωθεί δραστικά, επαυξήθηκε στα € 368 δις το 20ιι. 15

Ως αποτέλεσμα, σιωπηρώς αντικαταστάθηκε από το PSI. Τo PSI αποτελεί το Β’ Μνημόνιο της αδιαφανούς επιπρόσθετης δανειακής σύμβασης των € 130 δις του ελληνικού κράτους, με τους διεθνείς πιστωτές του. Το PSI είναι περιβόητο, γιατί κουρεύτηκαν τα ελληνικά ομόλογα μαζί με τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων και εν συνεχεία το κράτος δανείζονταν επιπλέον για να καλύψει τα ελλείμματα και να πληρώσει τις μειωμένες συντάξεις.

Αυτή η υπέρογκη δανειακή σύμβαση κυρώθηκε με νόμο του κράτους το βράδυ της αλησμόνητης 13ης Φεβρουαρίου 2012, όταν υπερψηφίστηκε από τη Βουλή, ενώ το κέντρο της Αθήνας είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης, και ορισμένα κτίρια τυλίχθηκαν στις φλόγες, καθώς η οργή του κόσμου υπερέβη τα όρια της. Η ξέφρενη αυτή αντίδραση του κόσμου, που επιβεβαίωσε τη ρήση του Gustav Le Bon, «ο όχλος έχει μόνο τη δύναμη να καταστρέφει», υπήρξε απόρροια έντονων συναισθημάτων ότι κάτι κακό διέπραξαν οι αντιπρόσωποί του εις βάρος των παραδόσεων και της συνείδησης του έθνους.

Η ιστορία διδάσκει, ότι από τη στιγμή που οι ηθικές δυνάμεις στις οποίες στηρίχθηκε ο πολιτισμός ενός λαού έχουν χάσει την επίδρασή τους η τελική διάλυση είναι κοντά. Και, όπως, αναφέρει ο Le Bon, « πραγματοποιείται από τα ασυνείδητα και βίαια πλήθη». 

Η διαίσθηση του απλού πολίτη, που τόσο υποτίμησαν οι πολιτικοί τα τελευταία χρόνια, ότι η υπερψήφιση του νομοσχεδίου του PSI θα αποβεί καταστροφική για τη χώρα του και θα την έθετε σε μακροχρόνια υποτέλεια στους διεθνείς δανειστές της, χωρίς προοπτικές ανάπτυξης, δεν ήταν διόλου λανθασμένη. 

Πράγματι, το PSI υπήρξε, πιο εύστοχα, «Η Μεγάλη ‘Μπλόφα’ της Σωτηρίας της Ελλάδος από τη Χρεοκοπία».

Ο λόγος, ο προϋπολογισμός 2013 εμφανίζει ότι το δημόσιο χρέος ανέρχεται στα € 343 δις το 2012 (176 % του ΑΕΠ) και αυξάνεται στα € 352 δις το 2013 (192 % του ΑΕΠ). Οι αριθμοί αυτοί που εγγράφονται επισήμως από τις Αρχές του κράτους, είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τους πανηγυρισμούς των πολιτικών ότι σώσανε τη χώρα από € 106 δις χρέους.

Υιοθετήθηκαν τα στοιχεία του δημοσίου χρέους όπως καταγράφηκαν στους Προϋπολογισμούς του Κράτους, για τα δημοσιονομικά έτη 2011, 2012, και 2013,

Υπουργείο Οικονομικών. Gustav Le Bon, The Crowd, A Study of Popular Mind, p. xviii, Cherokee, Atlanta, Georgia, 1982. 17 Σπύρος Λαβδιώτης, PSI : Η Μεγάλη «Μπλόφα» της Σωτηρίας της Ελλάδος από τη Χρεοκοπία, 22 Μαρτίου 2012,
http://spiros26.wordpress.com

Η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύει ότι το περίφημο haircut των ελληνικών ομολόγων του ιδιωτικού τομέα, είναι μόνο… € 16 δις. Ποσό που περιλαμβάνει το ανεκδιήγητο κούρεμα των € 12 δις και άνω, των ομολόγων των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων. Ανεκδιήγητο, διότι τα ταμεία είναι χρονίως ελλειμματικά και τα χρηματοδοτεί μέσω του προϋπολογισμού το κράτος, με ένα ποσό που ανέρχεται τα τελευταία χρόνια στα € 15 δις ετησίως.

Δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το απίθανο, δέχθηκε ένας κατεξοχήν θεσμικός φορέας, πρώτα να μετονομαστεί σε ιδιωτικό, έτσι ώστε, να μπορεί να τον κουρέψει, και εν συνεχεία κούρεψε και τις συντάξεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος!!

Ο σχεδιασμός του PSI είναι εσκεμμένα περίπλοκος και πολλές ώρες ξοδεύτηκαν πριν πέντε χρόνια από τον γράφοντα να κατανοήσει σε τι οφείλονταν οι πανηγυρισμοί των πολιτικών και των ΜΜΕ, όταν η ουρά του PSI είναι μεγάλη.

Η περιπλοκότητα οφείλεται στην προσπάθεια εξαφάνισης από τη δημόσια θέα του πραγματικού σκοπού του PSI, που αποτελείται από τρία κύρια σκέλη, α) τη μετατροπή του 80% περίπου του δημοσίου χρέους στο αγγλικό δίκαιο και το 20% πλέον υπόκειται στο ελληνικό, β) τη μετακύληση του δημοσίου χρέους στο μέλλον, ούτως ώστε οι πληρωμές των τόκων να μην είναι τόσο επώδυνες, και γ) τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ευρώ, αφού η πιθανότητα ενός Grexit θα έχει ελαχιστοποιηθεί.

Ωστόσο, η μεγάλη απορία είναι γιατί μετά την πρώτη δανειακή σύμβαση των € 110 δις, ακολούθησε το περιβόητο PSI, που συνοδεύονταν από μια νέα τεράστια δανειακή σύμβαση € 130 δις, η οποία αναληθώς ονοματίστηκε από τους πιστωτές «βοήθεια χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας».

Η απορία θα λυθεί επίσημα, όχι από Έλληνες «αιρετικούς» με τις ξεχαρβαλωμένες βίδες- όπως τους αποκαλούσαν τότε- που επί χρόνια έκαναν γνωστό ότι τα bail out κεφάλαια πήγαν για να σώσουν τις τράπεζες και όχι την ελληνική οικονομία. 

Η επίσημη απάντηση θα έρθει λίγα χρόνια αργότερα, στις αρχές του 2016, όχι όπως ο κόσμος ανέμενε με αγωνία, από τους Έλληνες    πανεπιστημιακούς, αλλά ειρωνικώς, από ακαδημαϊκούς γερμανικών πανεπιστημίων και ινστιτούτων. 

Βάσει των όρων του PSI (Private Sector Involvement ή Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα), το «κούρεμα» των € 206 δις αξίας των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου [εκ του συνολικού δημόσιου χρέους των € 368 δις, τέλη του 2011] που ανήκουν σε ιδιώτες επενδυτές, συνιστά τη διαγραφή του 53.5% του χρέους το οποίο ανήκει σε ιδιώτες και αντιστοιχεί σε € 107 δις, εάν όλοι οι δανειστές εθελοντικώς είχαν αποδεχτεί τους όρους του PSI. 

Από τα € 206 δις που δανείστηκε η ελληνική κυβέρνηση τα € 177 δις ( 86%) διέπονται από ελληνικό δίκαιο και τα € 29 δις (14%) από ξένο δίκαιο. Ως γνωστό, το PSI πέτυχε και διαγράφηκαν € 106 δις από το δημόσιο χρέος. Το όφελος όμως αυτό ήταν προσωρινό, διότι τα παλιά ομόλογα ανταλλάχθηκαν με νέα ομόλογα αξίας € 62 δις που έχουν διάρκεια μέχρι το 2042. Ακόμη, πρέπει να προσθέσουμε και το «γλειφιτζούρι» των € 30 δις που προσέφεραν οι ευρωπαϊκές αρχές μέσω του EFSF, ως δώρο στους κατόχους των νέων ομολόγων.

 Επίσης, πρέπει να συνυπολογιστεί το κόστος της ανακεφαλαιοποιήσης των ελληνικών τραπεζών’ που στον προϋπολογισμό του 2012 προβλέφτηκε στα € 32 δις. Εδώ, όμως, δεν σταματάει η ιστορία, γιατί πρέπει να προστεθεί και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2011, που ανέρχεται στα € 22 δις (€ 17 δις οι τόκοι!... και € 5 δις το πρωτογενές έλλειμμα). Δυστυχώς, οι πολίτες μόνο για τα € 5 άκουσαν και την εικονική διαγραφή από τα χείλη των πολιτικών. Και συν το ποσό των δεδουλευμένων τόκων € 5 δις των παλαιών ομολόγων, καταλήγουμε σε ένα συνολικό δημόσιο χρέος των € 352 δις. Επομένως, όταν αφαιρέσουμε τα € 352 δις από τα € 368 δις, το haircut των € 106 δις μειώνεται στα € 16 δις.

  Σε τεκμηριωμένη στατιστική ανάλυση με τίτλο «Που Πήγαν τα Χρήματα Διάσωσης της Ελλάδος;» η μελέτη παρουσιάζει τη ροή των κεφαλαίων των δανειακών συμβάσεων του Α’ και Β’ Μνημονίου, συνολικού ποσού € 240 δις. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι μόνο € 9.7 δις ή λιγότερο από 5% από το σύνολο των € 215.9 δις, που εκταμιεύτηκαν από τις δύο δανειακές συμβάσεις χρησιμοποιήθηκαν για την επανεκκίνηση της οικονομίας. 

Το υπόλοιπο 95.5% πήγε για πληρωμές του χρέους και τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Οφείλουμε να εξακριβώσουμε πώς διαπράχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοοικονομικά «εγκλήματα» της σύγχρονης Ελλάδος. 

Η αποστολή θα στεφθεί με επιτυχία ακλουθώντας μια παραδοσιακή συμβουλή έμπειρων κυνηγών αγρίων ζώων η οποία λέει ότι « εάν θέλεις να συλλάβεις ή να σκοτώσεις το θήραμά σου πρέπει να ακολουθήσεις τα ίχνη του αντίστροφα, για να εντοπίσεις τη σπηλιά του θηρίου». 

Αυτόν τον κανόνα τον ακολουθήσαμε - ανιχνεύοντας από μπρός προς τα πίσω τα αποτυπώματα της πορείας του θηρίου - και καταλήξαμε στη… σπηλιά του, στα τέλη Νοεμβρίου του 2008, ακριβώς μετά τον πανικό της κατάρρευσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

 Εκεί βρήκαμε προς, μεγάλη έκπληξη, τον αποκληθέντα από τα ΜΜΕ, «τσάρο της ελληνικής οικονομίας», να κρατά στα χέρια του το νέο νομοσχέδιο με την επιγραφή « Νόμος 3723 : Ενίσχυση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης». 

 Τα μέτρα λαμβάνονται είχε δηλώσει ο τότε υπουργός οικονομίας Γεώργιος Αλογοσκούφης, «για να μην αντιμετωπίσουν οι τράπεζες προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Το σχέδιο στήριξης του τραπεζικού συστήματος ανέρχεται στο ποσό των € 28 δις και θα θωρακίσει την ελληνική οικονομία». Και διευκρινίζει ο κ. υπουργός, η εφαρμογή τους «δεν θα έχει επιπτώσεις στο έλλειμμα, αλλά στο δημόσιο χρέος, το οποίο ήδη βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα». 

 Έτσι με το ανεπίγνωστο, ότι το υπερβολικό για το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας ( 12% του ΑΕΠ) ποσό των € 28 δις, δεν θα επηρεάσει το έλλειμμα αλλά το χρέος, 22 ο κ. Αλογοσκούφης γίνεται ο πρωτοπόρος της σωτηρίας των ιδιωτικών τραπεζών που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος. 

Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση στα τέλη του 2008, προχωρά στην κομβικής σημασίας απόφαση να κοινωνικοποιήσει τις ζημιές των - αποκαλούμενων ελληνικών - τραπεζών για να τις πληρώσει ο έλληνας φορολογούμενος, ενώ η πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει σε ξένους οργανισμούς και υπεράκτιες εταιρίες. 

 Τα € 5 δις αφορούν προνομιούχες μετοχές, τα € 8 δις συνιστούν έκδοση ομολόγων από τον ΟΔΔΗΧ και τα € 15 δις αφορούν εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου για την έκδοση τραπεζικών δανείων. 11 Κατ’ αυτόν τον τρόπο μεταβιβάζονται € 28 δις χρέη των τραπεζών που έχουν λάβει άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδος στο, ήδη διάτρητο από τη δημοσιονομική κραιπάλη, δίκτυ του Ελληνικού Δημοσίου. 

Με σκοπό, βέβαια, όπως αναφέρει το άρθρο 5 του Νόμου 3723, τα κονδύλια αυτά θα διατίθενται από τα πιστωτικά ιδρύματα «για χορήγηση δανείων στεγαστικών και προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με ανταγωνιστικούς όρους, η δε παρεχόμενη εγγύηση δύναται να αφορά προς επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της χώρας». 

Έτσι ξεκινάει ο μύθος της «ανάπτυξης» και του “success story” της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια, που θα προβάλλουν συνεχώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις κάνοντας πλύση εγκεφάλου στο ευκολόπιστο Κοινό.

 Με την έλευση του νέου έτους 2009, παραιτείται ο κ. Αλογοσκούφης και τον Μάρτιο του ιδίου έτους η τότε κυβέρνηση Καραμανλή ανοίγει επίσημα το πακέτο των € 28 δις και μαζί ανοίξανε οι ασκοί του Αιόλου οι οποίοι μέχρι και σήμερα παραμένουν ανοικτοί. 

Παρά ταύτα, τα ΜΜΕ εν μέσω τυμπανοκρουσιών διαλαλούν ότι γρήγορα θα «ρεύσει ζεστό χρήμα στην αγορά » γιατί οι Τράπεζές μας είναι εύρωστες και ισχυρές. Αυτές δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, δεν εμπεριέχουν στους ισολογισμούς τους τα «τοξικά ομόλογα» των ενυπόθηκων δανείων και τα «δομημένα προϊόντα των παραγώγων» στα οποία ήταν εκτεθειμένες οι Αμερικανικές και οι άλλες «απρόσεκτες» μεγάλες Ευρωπαϊκές Τράπεζες. 

Με φόντο αυτό το σκηνικό ακολουθούν στα μέσα 2009 τα ευτράπελα από την τότε αντιπολίτευση, «τα λεφτά υπάρχουν», και «που πήγαν τα λεφτά» κι ακόμη είναι άφαντα… Συνακολούθως, προβάλουν τα πρώτα ερωτήματα στον Τύπο γύρω από το δημοσιονομικό έλλειμμα, εάν όντως είναι 3.9% ή 6%...

Και ξαφνικά οι περιπέτειες αρχίζουν με την παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή, της προκήρυξης εκλογών, και της έλευσης στην εξουσία, την 4η Οκτωβρίου 2009, της κυβέρνησης Παπανδρέου. 

Το σκηνικό τώρα αλλάζει ριζικά και από ευοίωνο μετατρέπεται σε σκηνικό τρόμου όταν ανακοινώνεται από τη νέα κυβέρνηση ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα θα εκτιναχθεί από 6% στο 12.7% του ΑΕΠ. Ως επακόλουθο, τα spreads του 10ους ελληνικού ομολόγου εκσφενδονίζονται από τις 150 στις 450 μονάδες βάσης, σε σχέση με τα αντίστοιχα γερμανικά. 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου αντιδρά… και αλλάζει την ηγεσία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (ΕΣΥΕ), και μαζί, το όνομά της σε Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Ο μοιραίος για τις τύχες του ελληνικού λαού, πρωθυπουργός, αρχίζει τα διηπειρωτικά ταξίδια με τις γνωστές δηλώσεις διαπόμπευσης της χώρας που έκαναν το γύρο του κόσμου: οι έλληνες είναι διαφθαρμένοι και ο ίδιος υπηρετεί ένα διεφθαρμένο κράτος που απέστειλε ψευδή στοιχεία στους εταίρους μας, τα φημισμένα διεθνώς με τη μειωτική προσωνυμία Greek Statistics με τους αστερίσκους. 

Ο πρωθυπουργός της χώρας συνεχίζει τα ταξίδια του ακατάπαυστα, όπως η αεικίνητη μηχανή του «αόρατου χεριού» του Adam Smith, διακηρύττοντας την πίστη του στο δόγμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης των αγορών στους πολιτικούς ηγέτες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Και τους διαβεβαιώνει με παρρησία, αλλά και δημοσίως, ότι «η Ελλάδα θα τιμήσει τους δανειστές της». 

 Οι αγορές όμως γνώριζαν ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και μόλις άκουσαν από τα χείλη του κ. Παπανδρέου ότι η χώρα θα τιμήσει του πιστωτές της, εκσφενδόνισαν τα spreads των ομολόγων ακόμη πιο ψηλά. Ώσπου, στη μάχη του με τους κερδοσκόπους, όπως τους αποκαλούσε, μια μέρα στις αρχές Μαρτίου του 2010, έβγαλε και το «πιστόλι και το άφησε στο τραπέζι»… 

Δεν έγινε τότε σαφές εάν το πιστόλι απευθυνόταν στους κερδοσκόπους ή στην ΕΕ ή στον Σαρκοζί, τελικά το έστρεψε… στον ελληνικό λαό με το διάγγελμα στο Καστελόριζο στις 23 Απριλίου 2010 και την προσφυγή της Ελλάδος στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης με τοποτηρητή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). 

Έτσι με το πολιτικό σλόγκαν το αρχαίο «Σώζειν» την Ελλάδα από τη χρεοκοπία, υπογράφεται την 10η Μαΐου 2010 το Α΄ Μνημόνιο της εθνικής υποτέλειας και ακολουθούν αμέσως τα άκριτα μέτρα λιτότητας που επέβαλλε η τρόικα και η οικονομία μας αρχίζει να καταρρέει. 

Ωστόσο, λίγες μέρες πριν την υπαγωγή της χώρας υπό κηδεμονία με τον Νόμο 3845 της 6ης Μαΐου 2010, 23 στο τέταρτο άρθρο με τίτλο: Αύξηση Φ.Π.Α και Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης, εμφανώς με δόλιο τρόπο καταχωρείται στο εδάφιο «συντελεστές ειδικού φόρου κατανάλωσης» τροποποίηση αύξησης του ποσού των εγγυήσεων από το Ελληνικό Δημόσιο προς τις τράπεζες κατά € 15 δις. 

Η κυβέρνηση δεν σταματάει να χορηγεί κεφάλαια προς τις Τράπεζες, αλλά εν μέσω του καλοκαιριού με τον Νόμο 3864 δίνει τις ευλογίες της για την ίδρυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) στο οποίο θα χορηγηθούν άλλα € 10 δις. 24 
Εντούτοις, το ΤΧΣ θα είναι αμιγώς ιδιωτικός φορέας, παρότι η κάλυψη του μετοχικού κεφαλαίου έγινε από το Ελληνικό Δημόσιο! 

Παρά την έλευση το ΔΝΤ ως τοποτηρητή και την ίδρυση του ΤΧΣ ως ιδιωτικού φορέα με κεφάλαια του δημοσίου, ήτοι πραγματικό «ζεστό χρήμα» και όχι εγγυήσεις όπως εσφαλμένα τα ΜΜΕ και ορισμένοι ‘αναλυτές’ διατυμπανίζουν, τα spreads των ελληνικών ομολόγων συνέχισαν την ανηφόρα. Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 2010 εκτινάσσονται στις 900 μονάδες βάσης. 

Πού οφείλεται αυτό το απρόσμενο γεγονός; Η απάντηση, ήταν συνδεδεμένο με… περιηγητικά πλοία και ελληνικά λιμάνια, στον Νόμο 3872 της 3ης Σεπτεμβρίου 2010 και συγκεκαλυμμένα στο άρθρο 7, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και έχει σε αυτό τη Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους: « τα ποσά που προβλέπονται στο πρώτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 2 και στο άρθρο 4 του ν.3723/2008 (ΦΕΚ 250 Α’), έτσι όπως αυτά τροποποιήθηκαν από την παράγραφο 8 του τετάρτου του ν. 3845/2010 (ΦΕΚ 65 Α’ ), αυξάνονται κατά 25 δισεκατομμύρια αντίστοιχα»!

 Εδώ τελειώνει το χρονικό, παρότι ακολουθούν και άλλα παρεμφερή και αδιαφανή νομοσχέδια χορήγησης δισεκατομμυρίων ευρώ στις Τράπεζες με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.

Εντούτοις, βαρυσήμαντα ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλό μέσα στο ζοφερό περιβάλλον που ζούμε. Όπως, θα μπορούσε ένας απλός πολίτης να αντιληφθεί την πλεκτάνη των πολιτικών, ότι εντός των νομοσχεδίων γίνεται μια πρωτοφανής παραχάραξη της βούλησης του ελληνικού λαού; Ελλάδα πώς σ’ έχουν καταντήσει!

 Σπύρος Λαβδιώτης, Αθήνα 12 Νοεμβρίου 2017 

 *Ομιλία του πρώην διοικητού της Τράπεζας του Καναδά  κ. Σπύρου Λαβδιώτη στο  Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, την 11η Νοεμβρίου 2017, ενώπιον φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου. 

Από ό,τι μάλιστα μάθαμε από τον τελειόφοιτο του     πανεπιστημίου Νικόλαο Μαρκουλή, οι καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου, απέτρεπαν τους φοιτητές τους από το να παρακολουθήσουν την ομιλία!!!