ΕΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΘΑ ΒΡΑΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ!

Η  ΝΕΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Εάν συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τη θλιβερή κατάσταση, στην οποία έχουμε οδηγηθεί και τις πραγματικές αιτίες της, θα υπάρξει ελπίδα για το μέλλον – αφού μόνο υπό αυτήν την προϋπόθεση ενεργοποιείται ολόκληρο το Έθνος απέναντι στους κινδύνους, ενώνεται και κυριολεκτικά μεγαλουργεί.

«Η διεφθαρμένη εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ, παρά το ότι αυτή κατέστρεψε τους Έλληνες που δεν κατάλαβαν όπως ο βάτραχος στο χλιαρό νερό ότι, κάποια στιγμή θα έβραζε αποτελειώνοντας τους, συνεχίζει να απολαμβάνει τα ίδια οφέλη με το παρελθόν – υπηρετώντας τους πιστωτές και χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για την εξαθλίωση των Πολιτών της χώρας».

Η Ελλάδα υπερχρεώθηκε από την τεράστια διαφθορά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 – όπου η απίστευτη ληστεία της χώρας δεν θα ήταν εφικτή, εάν δεν είχε διαφθαρεί από τα κόμματα ένα μεγάλο μέρος των απλών Πολιτών. 

Οι τελευταίοι συμμετείχαν όμως κυριολεκτικά με ψίχουλα, είτε διοριζόμενοι αναξιοκρατικά, χαριστικά σε ένα δημόσιο που υπερδιογκωνόταν, προσφέροντας σκανδαλώδη προνόμια, είτε με άλλους τρόπους – ενώ βοήθησε σε μεγάλο βαθμό η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, με την έννοια πως της δόθηκαν χρήματα στήριξης της οικονομίας της που κυριολεκτικά λεηλατήθηκαν, ότι μπορούσε να δανείζεται φθηνά παρά τα τεράστια χρέη της χρηματοδοτώντας τη διαφθορά, πως ήταν σε θέση να δρομολογήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες που αποτέλεσαν μία μεγάλη πηγή βρώμικων εσόδων για τις ελίτ της κοκ.

Περαιτέρω, η τελευταία πολιτική ηγεσία της πριν τη χρεοκοπία χαρακτηρίστηκε από ένα μείγμα διαφθοράς, οκνηρίας και ανικανότητας – όπου αρκεί να σημειώσει κανείς ότι η Τράπεζα της Ελλάδας, συγκρίνοντας τα στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2009, με αυτά του αντίστοιχου μήνα του 2008, είχε διαπιστώσει πως οι μηνιαίες δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά 25%, ενώ τα μηνιαία έσοδα μειώθηκαν κατά 24,2%. 

Σε επίπεδο εννεάμηνου δε οι δαπάνες είχαν αυξηθεί κατά 16,4% πρωτογενώς – χωρίς δηλαδή αυτές που αφορούσαν τους τόκους του χρέους.

Όσον αφορά τώρα τη χρεοκοπία της χώρας, ήταν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα της προδοσίας όλων των κυβερνήσεων της μετά το 2009, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή ανικανότητα τους – μία διαδικασία κακοδιαχείρισης και ενδοτισμού που ξεκίνησε με το διεθνή διασυρμό της Ελλάδας, με την σκόπιμη υπαγωγή της στο ΔΝΤ, με τα μνημόνια και με το PSI, ενώ ολοκληρώθηκε με την καταστροφική διαπραγμάτευση του 2015, με την πρωτοφανή κυβίστηση της κυβέρνησης, με την υπογραφή της τρίτης δανειακής σύμβασης από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών, με το Υπερταμείο και με τον αφελληνισμό των τραπεζών.

Στα πλαίσια αυτά, το να ενοχοποιούν ειδικά οι Έλληνες την ΕΕ και την Ευρωζώνη για τα δεινά τους, δεν έχει κανένα νόημα – ενώ το υπέρογκο δημόσιο χρέος είναι μεν σε μεγάλο μέρος του επαχθές, αλλά οφείλεται αφενός μεν στη διαφθορά των ελίτ τους, αφετέρου στην ανοχή όλων αυτών που ψήφιζαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις, παρά το ότι γνώριζαν τι ακριβώς συνέβαινε. 

Επομένως δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ως τέτοιο, με κριτήριο τη διεθνή νομοθεσία – οπότε πρέπει να αναζητηθούν άλλοι τρόποι, όπως η σύσταση ενός εθνικού συμβουλίου χρέους, ειδικά αφού η Ελλάδα νομικά έχει πλέον δεθεί χειροπόδαρα, από τα δεκάδες έγραφα που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις και οι βουλευτές της μετά το 2010, προδίδοντας την πατρίδα τους.

Σε κάθε περίπτωση, η ανατομία του χρέους τεκμηριώνει πως αρκετές φορές αυξανόταν πολύ περισσότερο από ότι τα ελλείμματα – οπότε οφείλει να ερευνηθεί λεπτομερώς, για να μάθει κανείς τι ακριβώς συνέβη. 

Εν τούτοις μετά τη μεταφορά του στα κράτη, από τις τράπεζες και τους επενδυτές προηγουμένως, την υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο, την υποθήκευση της χώρας, καθώς επίσης την κατοχύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων από την συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων κατά την υπογραφή της τρίτης (2015), έχουν χαθεί όλα τα διαπραγματευτικά όπλα και όλες οι νομικές δυνατότητες της Ελλάδας – οπότε είναι δώρο άδωρο να προσπαθεί κανείς να το αποφύγει.

Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα μπορεί ακόμη να καταφέρει να βγει από την κρίση, ανακτώντας ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων που έχασε – όπως τα 500 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων, τα 150 δις € από την απαξίωση του χρηματιστηρίου, τα 300 δις € της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου (η λευκή τρύπα που είχε ανακαλύψει το ΔΝΤ το 2010 ) κοκ. 

Η αιτία είναι το ότι πρόκειται για μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η οποία έχει τη δυνατότητα να παράγει αρκετό πλούτο εάν προσπαθήσουν όλοι μαζί οι Πολίτες της – ενώ διαθέτει επί πλέον τεράστια ενεργειακά αποθέματα, αποδεδειγμένα πια, ένα μέρος των οποίων είναι σε θέση να «ρευστοποιήσει» ακόμη και σήμερα, εάν τα τιτλοποιήσει.

Για να τα καταφέρει όμως χρειάζεται μία ικανή, επαρκή διακυβέρνηση, σύνεση, θάρρος για ανάληψη ρίσκων, συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία οδηγήθηκε από τα ενδοτικά της κόμματα (όπως το ότι είναι νομικά δεμένη χειροπόδαρα από τους πολιτικούς που κάποια στιγμή πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά – ενώ θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν στην εξουσία, αν μη τι άλλο για να αποφύγουν την επιβεβλημένη τιμωρία τους), καθώς επίσης να μην διαπράξει κανένα άλλο διαχειριστικό σφάλμα. 

Στα πλαίσια αυτά, θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος να βγει στις αγορές, δανειζόμενη με επιτόκια που είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει, αφού υπερβαίνουν το ρυθμό ανάπτυξης της μείον τον αποπληθωρισμό (1,4% – 0,2%) – εκτός εάν η ΕΚΤ τη στήριζε, αγοράζοντας τα ομόλογα της, όπως κάνει με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και ιδίως με την Ιταλία.

Πριν από κάθε τι άλλο δε θα έπρεπε να καταργήσει τα μνημόνια στα σημεία που την εμποδίζουν να αναπτυχθεί, όταν τελειώσει η τρίτη δανειακή σύμβαση τον Αύγουστο του 2018 – επειδή χωρίς ανάπτυξη δεν πρόκειται να κλιμακωθούν τα έσοδα του κράτους με βιώσιμο τρόπο, ούτε να αυξηθούν οι τιμές των περιουσιακών της στοιχείων που αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα των τραπεζών, καθώς επίσης για την αναγκαία ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού της τομέα.

Εκτός αυτού η Ελλάδα οφείλει να καταρτίσει ένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση, με ισοσκελισμένα όμως ισοζύγια – έτσι ώστε να σταματήσει εντελώς η αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους. 

Εν προκειμένω, εάν δεν στηριχθεί από την ΕΚΤ όσον αφορά την αγορά ομολόγων της και εάν οι πιστωτές της αρνηθούν να καταστήσουν βιώσιμο το χρέος της επιμένοντας στην πολιτική των μνημονίων, τότε η Ελλάδα θα πρέπει απλά να πάψει να δανείζεται για την εξυπηρέτηση των παλαιών χρεών της – παίρνοντας τα ρίσκα που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, όπως η κήρυξη της σε χρεοκοπία από τους πιστωτές της ή/και το κλείσιμο των τραπεζών της από την ΕΚΤ, για το οποίο βέβαια θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένη (ας μην ξεχνάμε εδώ πως μας οφείλονται ακόμη 37 δις € από την τρίτη δανειακή σύμβαση, τα οποία μας εξασφαλίζουν τουλάχιστον έως τα τέλη του 2019 – ενώ εάν δεν τα πάρουμε έως τον Αύγουστο, θα τα χάσουμε σαν ανόητοι).

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα εισέρχεται τον Αύγουστο του 2018 σε μια νέα στροφή του διαβόλου που αποτελεί ίσως την τελευταία της ευκαιρία – όπου είτε θα καταφέρει να την πάρει σωστά βγαίνοντας από τις παγίδες και τα αδιέξοδα των τελευταίων οκτώ χρόνων, είτε θα γκρεμιστεί, παραμένοντας σε βαθιά κρίση τα επόμενα εκατό χρόνια και μετατρεπόμενη σε πλήρη γερμανική αποικία.

Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως κανένας δεν μπορεί να τη διώξει από την Ευρωζώνη, αφού η συμμετοχή ενός κράτους στο ευρώ είναι μία αμετάκλητη διαδικασία – ενώ, όπως πολύ σωστά αναφέρει η κυρία Νομικού, οι δυνατότητες των πιστωτών μας είναι πολύ περιορισμένες, ειδικά όταν η χώρα μας δεν έχει ελλείμματα. 

Μοναδικό μειονέκτημα μας είναι εκείνοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που, εκβιαζόμενοι από τους πιστωτές με τις αποδείξεις που διαθέτουν για τη διαφθορά τους (Novartis, Siemens κλπ.), υπηρετούν αυτούς αντί για τη χώρα τους – κάτι που θα έπρεπε να επιλυθεί, αφού διαφορετικά η Ελλάδα δεν πρόκειται να τα καταφέρει, παρά το ότι ασφαλώς μπορεί.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε πως η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα, με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος – μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν.

Επίσης ότι, μόνο εάν συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τη θλιβερή κατάσταση, στην οποία έχουμε οδηγηθεί, θα υπάρξει ελπίδα για το μέλλον – αφού, μόνο υπό αυτήν την προϋπόθεση ενεργοποιείται ολόκληρο το Έθνος απέναντι στους κινδύνους, ενώνεται και κυριολεκτικά μεγαλουργεί. 

Εάν όχι, η κατάρρευση δυστυχώς ολοκληρώνεται και το Έθνος διαλύεται ολοσχερώς, καταλήγοντας στα σκουπίδια της ιστορίας – λεηλατημένο, εξαθλιωμένο και ανίκανο πια να αμυνθεί, απέναντι στις δυνάμεις που το ωθούν στην εξαφάνιση του.

ΠΗΓΗ