Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η ΕΛΛΑΣ ΑΣΧΗΜΟΝΟΥΣΑ

Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης

Η ζωή ,μου τα έμαθε στην πράξη μετά την διδασκαλία των δασκάλων  και καθηγητών μου στο σχολείο  να τιμώ την τιμή, να προσπαθώ να είμαι αυτόνομος ανεξάρτητος κατά το δυνατόν ελεύθερος. 

Φρόντισα να είμαι πάντα στην απέξω για να μην μπλέξω, γιατί κουβαλούσα βαρύ οικογενειακό παρελθόν,χωρίς να κάνω

τον έξυπνο γιατί παρά την δημοκρατική εναλλαγή κυβερνήσεων κουβαλούσα το στίγμα και του δεξιού και του αριστερού.  

Οι  μισοί δεξιοί και βασιλόφρονες, οι άλλοι αντάρτες του ΕΛΑΣ,όλοι τους βιοπαλαιστές  στο ίδιο μοτίβο συμβίωναν.

Μακάριοι οι διψόντες την δικαιοσύνη.

Όταν αντιλήφθηκα τι παίζει,αποφάσισα κοροϊδεύοντας να δηλώνω ιδεολογικά «βασιλόφρων κομουνιστής» Έτσι ξεμπέρδευα με όλους,ακολουθώντας την άποψη μου καλύπτοντας όλο το φάσμα.

Έβλεπα γύρω μου  πάντοτε και βλέπω ακόμη πράγματα που με δικαιώνουν. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς για μια θεσούλα, για κονόμα, γίνονταν χαμαιλέοντες και  κατάφεραν, να εισπράττουν μισθούς, εφάπαξ, πρόωρες συντάξεις, παχύτατες συμβάσεις,  αναθέσεις έργων, θέσεις, βαθμούς, οφίκια,έδρες, αναγνώριση προβολή.

Πέτυχαν την εξασφάλιση την οικονομική άνεση και καλοπερνούσαν και καλοπερνάν ακόμη παρά την αιώνια γκρίνια τους .

Βλέπω γύρω μου πετυχημένους με σπιταρώνες και βίλλες  που κλαίνε για τους φόρους και το κόστος θέρμανσης μάθανε να κλαίγονται και  κλαίνε από συνήθεια,φτωχοί με λεφτά,δεν απέβαλαν ποτέ την φτώχεια από το μυαλό τους.

Όμως έδωσαν κάτι για να  πετύχουν, πούλησαν το τομάρι τους την ελευθερία την πίστης τους,όπως όλοι οι πολλοί εκτός λαμπρών εξαιρέσεων ιδεολογίας. δημιουργικότητας και πνεύματος.

Η εξουσία πάντοτε εξαγοράζει τις συνειδήσεις εκμεταλλευόμενη την έλλειψη πίστεως και την τάση μας για προβολή του εγώ.

Παντού  κολλάει αυτό,ακόμη και εντός της  εκκλησίας που αποδεικνύει έτσι και αυτή την επαγγελματική της αποτυχία στην

εφαρμογή της διδασκαλίας της.

Την ίδια επαγγελματική αποτυχία έχουν οι πολιτικοί  και οι θεσμοί και το σύστημα,κρίνοντας από τα συμβαίνοντα και την κατάσταση της χώρας  του λαού και του καθένα μας που ρίχνει πάντα κάπου αλλού τις ευθύνες του.

Χάσαμε το μέτρο σαν έθνος, φαίνεται στον τρόπο ζωής μας, στις διαστάσεις των σπιτιών, στον καταναλωτισμό μας, ξεχάσαμε την εφημερίδα στο αποχωρητήριο και θέλουμε στην τουαλέτα, ροζ χαρτί υγείας πχ.,όχι άσπρο.

Αφήσαμε την παραγωγή το ρίξαμε  στις εισαγωγές... Βάλαμε άλλους να δουλεύουν χειρωνακτικά και κάναμε μπίζνες, ή πιάσαμε τα γραφεία.

Αυτά δείξαμε στα παιδιά μας, έτσι τους μάθαμε. Αυτό τώρα μας κοστίζει σε ελευθερία και αίμα των παιδιών μας που φεύγουν πάλι για να επιβιώσουν. Τα ίδια Παντελάκη μου τα βλέπουμε επαναλαμβανόμενα δεκαετίες και σιωπούμε και το βουλώνουμε να μη χάσουμε την άνεσή μας.

Χρυσώνουμε με μια καριέρα, το χάπι της μοναξιάς και του αποχωρισμού οι μεγάλοι και της αλλοτρίωσης οι μικροί.

Κρεμόμαστε σε άλλους, όχι στα χέρια μας, φυγή και όχι μάχη,  παράδοση όχι αγώνα, βόλεμα που καιρός σκέψη για ιδέες και ιδεολογίες... 

Ανήκομεν εις την Δύση που μας επέβαλε τον Όθωνα τότε και μετά τον κοινοβουλευτισμό και ζούμε στην σκιά της εδώ και 200 χρόνια, ξεχάσαμε ότι  το φως ανάμεσα στην δυτική και ανατολική βαρβαρότητα από πάντα έλαμπε εδώ και το κρατούσαν οι δικοί μας αναμμένο απέναντι στους επιδρομείς. Αναμμένο στις συνειδήσεις ακόμη και σε περιόδους που είχαμε κατακτητές από πάνω μας,    Ρωμαίους,Φράγκους,Τούρκους, Γερμανούς.

Το φως έκαιγε είτε στην Ολυμπία είτε στο καντήλι της γιαγιάς και έδειχνε δρόμους για αγώνες,αθλητικούς,αμυντικούς,κοινωνικούς και πνευματικούς.

Το αντικατέστησε η LED οθόνη 30 ιντσών και η οθόνη του smartphone εισαγόμενα από την Δύση που αποσχίσθηκε από μας

με το σχίσμα μη ανεχόμενη της πνευματική της υποτέλεια και ένδεια  και την υλική της πενία και επανήλθε κατακτητικά με τους

σταυροφόρους τότε και το ευρώ τώρα.

Η ανατολή, πάντα καραδοκούσε να αρπάξει το μέρος που γέννησε το φως που είδαν από τον Αλέξανδρο, επανερχόμενη στο

στο αρχέγονο σκότος της απολυταρχίας ενισχυμένο με προφητικό μανδύα ,επανήλθε με  βία και έσβησε την αναλαμπή μας μετά τους Φράγκους τότε και σιωπηρά τώρα με την ανοχή και υποστήριξη της Δύσης και την δική μας.

Εμείς μασήσαμε από όλα αυτά που μας επέβαλαν μέσω των κομμάτων και αμνήμονες άκριτοι ετοιμαζόμαστε  πάλι να 

ασκήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα διαλέγοντας ανάμεσα στην λίστα που μας διαφημίζουν τα κανάλια όπως τα προϊόντα

στα ράφια, με κριτήριο μόνο την τιμή σε χρήμα ,έχοντας λησμονήσει  την σημασία της τιμής, της αξίας και της ποιότητας.

Αρκεί να γίνεται χρηστικά η δουλειά μας ,ας είναι και κινέζικο δεν σηκώνει η τσέπη μας ποιότητες.

Θα πάμε στις εκλογές να εκλέξουμε ηγέτες με δημοκρατική πιστοποίηση τόξου ,από αυτούς που διαθέτει το μαγαζί 

που είναι το κράτος τους,το ίδιο κράτος που αναφέρω στην αρχή και αναγκάζει εμάς  να αλλάζουμε χρώματα και παρατάξεις

για μια θεσούλα ,ένα μισθό, ένα μαγαζάκι.

Ζητούν την ψήφο μας οι ίδιοι μηχανισμοί σε Δήμους, Περιφέρειες, Βουλή, Ευρωβουλή.

Πάλι τα ίδια, εμπορικά προσπέκτους,χαρτάκια με πρόσωπα,ομιλίες μεταξύ ημετέρων ,με θράσος εμετικό υποτιμώντας την νοημοσύνη μας. Ίσως όμως να έχουν δίκιο, γνωρίζουν ότι θα πάμε, όπως πάμε στα πολυκαταστήματα μπουλουκηδόν.

Ας συμβιβαστούμε στα κινέζικα και τις μαϊμούδες ,δεν αντέχει  η τσέπη μας καλλίτερα σε τιμή και ποιότητα. Θα μασήσουμε ξανά το θεωρώ δεδομένο, εκτός αν βγει αληθινός ο Χριστόδουλος   που είπε «η Μακεδονία θα μας σώσει» ή καμιά προφητεία παλιά ,έστω και εσχατολογική.

Την Ανάσταση δεν την δέχονται ούτε την πιστεύουν  όλοι, αν και θα πάνε οι πολλοί. Αν την πιστεύαμε  θα είμαστε  διαφορετικοί εμείς ατομικά και ο κόσμος συλλογικά.

  

 Πάνε να την θολώσουν και αυτή, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, ο φόβος του θανάτου κρατάει τα έρημα. Όπως θόλωσαν τις μνήμες και τις αναφορές από το απώτερο παρελθόν μας και την ιστορία μας.

Δεν γίνεται επειδή μασάμε εμείς να μασάει και αυτή.  

Υπάρχει έστω και σαν ιδέα. Θαρρώ τη λέγανε  Νέμεση.

Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης