ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ

ΔΥΟ ΔΕΞΙΕΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ

Γράφει ο Στάθης

Αν το προηγούμενο Κοινοβούλιο, τη μεταλλάξει του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ολότελα μνημονιακό με εξαίρεση το ΚΚΕ, ήταν συνάμα και ολότελα δεξιό.

Ο ίδιος κίνδυνος μας παραμονεύει, αν η σύνθεση του επόμενου Κοινοβουλίου δεν περιέχει, πλην ΚΚΕ, και μια σοβαρή παρούσα αντιμνημονιακή Αριστερά – μάλιστα μιαν Αριστερά σεδιαδικασία αναγέννησης.

Στο επόμενο Κοινοβούλιο είναι προφανές ότι θα κυριαρχεί η Δεξιά, η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, είτε με αυτοδυναμία είτε όχι. (Ας αφήσουμε τα περί πόλων τα εννιάμερα) – σ’ αυτήν τη δεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα κληθεί να ασκήσει αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Πράγμα αδύνατον, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε το ίδιο δεξιά και δεξιότερη πολιτική. Αριστερή, κι αυτή μέσα σε πολλά εισαγωγικά, θα είναι μόνον η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς θα πρόκειται για μια (αξιωματική) αντιπολίτευση όχι σε πολιτική, αλλά σε μικροπολιτική βάση με έντονες τιςδημαγωγικές διαστάσεις. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιπολιτευθεί όσα ο ίδιος έκανε (για να ξαναπάρει την εξουσία και να τα ξανακάνει). Εκτός από πολιτικό οξύμωρο κάτι τέτοιο θα είναι και θεσμικό οξύμωρο.

Με δύο δεξιές στην ίδια πόλη δεν λειτουργεί το πολίτευμα.

Αλλά ακόμα κι αυτό θα συμβεί μόνον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει στις επικείμενες εκλογές ένα ποσοστό που δεν θα συντείνει κι αυτό στην έτι περαιτέρω αποσύνθεση αυτού το μορφώματος που εκτείνεται απ’ τον κ. Μπίστη και τον κ. Τζουμάκα έως τους δικαιωματιστές και τουςεθνομηδενιστές του Τσίπρα.

Στο επόμενο Κοινοβούλιο δηλαδή θα έχουμε μια δεξιά συμπολίτευση, μια αδέξια (κι ενίοτε επιδέξια) δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση – με την παρουσία και συνδρομή του ΚΙΝΑΛ, το ίδιο μνημονιακού (και συνεπώς δεξιού) με τους άλλους δύο, συν το βεβαρημένο παρελθόν όλων.

Της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ για τις άδοξες υπηρεσίες τους στους Επικυρίαρχους (Δανειστές και Δυνάστες), καθώς και του ΣΥΡΙΖΑ που υπερέβαλε τους πάντες σε δουλικότητα, όπως η υπερφορολόγηση, τα Υπερταμεία, οι Πρέσπες και τόσα άλλα απέδειξαν.

Δεξιά της Νεοδημοκρατικής Δεξιάς υπάρχει η Χρυσή Αυγή σε αποδρομή και αποσύνθεση, εκμετρώντας πιθανόν την τελευταία της κοινοβουλευτική παρουσία, καθώς και το νεοφυέν σχήμα του κ. Βελόπουλου (αν μπει στη Βουλή), φασιστικό - ημιφασιστικό - ψιλοαλλούτερο – ένα λούμπεν πράγμα και πάντως θνησιγενές.

Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνον το ΚΚΕ, που κάνει καλά τη δουλειά του, συνεπές με τον εαυτόν του και τη στρατηγική του. 

Όμως η απήχησή του στην κοινωνία, στον παρόντα χρόνο τουλάχιστον, επαναλαμβάνει την ίδια πάνω κάτω μέτρηση. Παρά τους εγνωσμένους αγώνες, τη συνέπεια και το ιστορικό δίκιο του ΚΚΕ, το εκλογικό σώμα επιμένει να έχει μετρημένη σχέση μαζί του.

Συνεπώς με δεδομένη τη δεξιά διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δεξιά (στην ουσία) αντιπολίτευση που μπορεί (αλλά και θέλει πλέον) να ασκήσει το κόμμα του Κόκκαλη και πολλών άλλων Δυνατών, υπάρχει η ανάγκη αριστερής σφήνας (αλλά και δημοκρατικής, από άλλα «μικρά» δημοκρατικά κόμματα), ώστε να μην καταντήσει το Κοινοβούλιο στην Ελλάδα μια υπόθεση Ρεπουμπλικανών - Δημοκρατικών όπως στις ΗΠΑ – με όλες τις «διαφορές» που χαρακτηρίζουν αυτά τα δύο κόμματα, ανάλογες περίπου με τις «διαφορές» που χαρακτηρίζουν τους Χριστιανοδημοκράτες από τους Σοσιαλδημοκράτες στην Ένωση, συν τους «μεγάλους συνασπισμούς» και τα κάθε φορά μπαλαντέρ, Πράσινους, Φιλελεύθερους κ.τ.λ. 

Αυτή ηομογενοποιημένη πολιτική κατάσταση, ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική, είναι σήμερα ημεγάλη κατάρα για τους λαούς και τις κοινωνίες της Ευρώπης. Και της Ελλάδας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε δεξιά πολιτική, επανέφερε τη Δεξιά στην εξουσία και πρόκειται να της ασκήσει δεξιά αντιπολίτευση. 

Κι αυτό δεν είναι δίκη προθέσεων, εκτός και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί εναντίον του έργου του, ζητώντας δηλαδή τα αεροδρόμια πίσω ή την κατάργηση του Υπερταμείου ή όσα έδωσε στους Αμερικανούς στις Πρέσπες (κι όχι μόνον) ή τη διαγραφή μεγάλου μέρους του Χρέους κι άλλα που κάνουν την κυρία Μπαζιάνα να κλαίει κάθε μέρα.

Εν κατακλείδι, οι δυνάμεις της Αριστεράς που μπορούν να μπουν στο Κοινοβούλιο πρέπει να ενισχυθούν όσον και η προσπάθεια για την ανασύνταξη της Αριστεράς μέσα κι έξω απ’ αυτό.

Η ζωή είναι αισιόδοξη (πάσχει από «ιστορική αισιοδοξία», για να παραφράσουμε τον Μαρξ). 

Η Αριστερά που πλήγωσε τους Έλληνες τα τέσσερα τελευταία χρόνια ξεμπέρδεψε με την Ιστορία, τώρα κυνηγάει με σημαίες τους Δανέλληδες και τους Κοκκαλαίους μιαν ακόμη Κοινοβουλευτική Σύνοδο άνευ αιτίας και χωρίς σκοπό…

ΠΗΓΗ