ΟΛΟΙ OI ΣTOXOI THΣ NEAΣ TAΞHΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΒΟΛΙΚΗ» ΠΑΝΔΗΜΙΑ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΙΛΟΤΟΣ

Γράφει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ

Προσωπικά, βρίσκω τις συνομωσιολογίες ενδιαφέρουσες: καταμαρτυρούν την προσπάθεια του σαστισμένου κοινού νου να αποδώσει τα φαινόμενα που δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να κατανοήσει και να ερμηνεύσει ορθολογικά, σε μια εύλογη ή μη αιτία, αντί να τα αποδεχτεί μοιρολατρικά, περίπου όπως ο άνθρωπος του μεσαίωνα, σαν ένα προϊόν των ανεξερεύνητων βουλών του Υψίστου.

Από αυτή την άποψη και χωρίς να υπάρχει καμία πρόθεση να αμφισβητηθεί η επικινδυνότητα του ιού και η αναγκαιότητα των μέτρων πρόληψης της εξάπλωσής του, η σημερινή επιδημία θα μπορούσε να συμβαδίζει άριστα με ένα πείραμα πιλότο σχετικά με τη διαμόρφωση και τον χειρισμό της δυτικής κοινής γνώμης, με τρόπο που:

α). Να προωθεί την απόλυτη εξατομίκευση και την αυτιστική περιχαράκωση των πληθυσμών για ορθολογικά προφανείς λόγους υγείας.

Ο Άλλος, αυτό το ιδεολογικό έμβλημα της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας κ.λπ., όλων των παγκοσμιοφρόνων της διαδικτυακής γειτονιάς, ιδίως δε, ο γνωστός και συγκεκριμένος «γείτονας Άλλος» με τον οποίο θέλοντας και μη συγχρωτίζομαι, αφού «τυγχάνει» να ζει στους ίδιους τόπους με εμένα, τον κατά φαντασίαν «υπερτοπικό πολίτη του κόσμου», αυτός λοιπόν, ο πραγματικός Άλλος, καθίσταται μόνιμη πηγή κινδύνων αφού είναι εν δυνάμει φορέας ιών, μικροβίων και ασθενειών.

Θα ήταν λοιπόν καλύτερο να τον κρατάει κανείς σε απόσταση ασφαλείας. Κυρίως δε, να αποφεύγει τις χειραψίες, τις αγκαλιές και τα φιλιά: οι εκδηλώσεις θερμών συναισθημάτων βλάπτουν σοβαρά την υγεία των πολιτών!

β). Να συνοδεύει την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής με τον στιγματισμό των όποιων απείθαρχων νέων «λεπρών», χωρίς άλλες Σπιναλόγκες έξω από τον κατ’ οίκον περιορισμό.

Παράλληλα, εμφανίζονται κοινωνικές πρακτικές διαπόμπευσης όσων δεν συμμορφώνονται προς τις υγειονομικές – προς το παρόν – υποδείξεις, ως ανεύθυνων κοινωνικών υποκειμένων, από όλους τους συνήθεις ορθώς σκεπτόμενους «αντιρατσιστές» της συμφοράς, έτσι ώστε η συσσώρευση των αντιφάσεων στα μυαλά του μέσου πολίτη να συμβάλλει στη δημιουργία και στη διατήρηση μιας μορφής γενικευμένου γνωστικού χάους.

Χάος το οποίο συντελεί στη διόγκωση της αστάθειας και της εξατομίκευσης των σαστισμένων μαζών.

γ). Να επιτρέπει την επιστροφή, εν μέσω διεθνοποίησης των αγορών, στον προστατευτισμό των εθνικών συνόρων που κλείνουν για προληπτικούς λόγους υγείας επιβάλλοντας καραντίνες και αποκλεισμούς σε όλους τους ύποπτους να νοσήσουν, διαρκώς μετακινούμενους τουρίστες, ταξιδιώτες και λοιπούς «πολίτες του κόσμου», οι οποίοι συχνά παριστάνουν τους εραστές του νομαδικού τρόπου ζωής, που θέλουν σώνει και καλά να «γνωρίσουν όλο τον κόσμο» μέσω των φτηνών αεροπορικών εισιτηρίων.

δ). Να στοχεύει εμμέσως στη γενίκευση της χρήσης του πλαστικού χρήματος για τους ίδιους ακριβώς λόγους, με ταυτόχρονη ίσως απόσυρση από την αγορά ενός σημαντικού όγκου φυσικού χρήματος, έτσι ώστε οι υπήκοοι του νέου διεθνοποιημένου τεχνοφεουδαρχικού πολιτικού καθεστώτος να χάσουν κάθε δυνατότητα απόκρυψης των περιουσιακών τους στοιχείων καθώς και διατήρησης αποθεμάτων ρευστού χρήματος.

ε). Να επιβάλλει ως αναγκαίο μέτρο την αποδόμηση, μέσω επιστημονικών επιχειρημάτων, των παλαιών θρησκευτικών τελετουργικών που προωθούν στα ήθη και τις νοοτροπίες των δυτικών ανθρώπων τις συνεκτικές συναθροίσεις πιστών στις εκκλησίες.

Συνεπώς, να αναβιώσει στο όνομα της αντίθεσης θρησκείας-επιστήμης, την προσαρμογή του παραδοσιακού θρησκευτικού συναισθήματος στα εξατομικευτικά και απομονωτικά ήθη και έθιμα μιας εξ αποστάσεως παρακολούθησης της θείας λειτουργίας από τους πιστούς της τρίτης ηλικίας. 

Αυτοί αποτελούν άλλωστε τον κορμό των δυτικών πιστών του χριστιανικού δόγματος. (Οι νεότερες πιο «απομαγευμένες» ηλικίες, λειτουργούν περισσότερο ως πιστοί της πολιτικής θρησκείας των ατομικών δικαιωμάτων και του αφελούς εργαλειακού επιστημονισμού.)

Το πείραμα πιλότος διεξάγεται in vivo, στο φυσικό δηλαδή περιβάλλον όλου του πολιτισμένου κόσμου, συνεπώς σε ένα δείγμα δισεκατομμυρίων υποκειμένων, εκ των οποίων, ένα ποσοστό πολλών εκατομμύριων προβλέπεται ότι θα νοσήσει από τον ιό.

Για την αξιοπιστία του πειράματος είναι προφανώς απαραίτητο να αποβιώσει ένα περιορισμένο τμήμα των νοσούντων, μεταξύ των πιο ευπαθών. Οι μεταβλητές της πολιτικο-πολιτισμικής και κοινωνιο-οικονομικής συνθήκης της ζωής των υποκειμένων, του φύλλου και της ηλικίας τους, βρίσκονται στο επίκεντρο της μελέτης.

Στο οικονομικό πεδίο, αναμένονται στη συνέχεια του πειράματος, ορισμένες ανακατατάξεις: κάποια προσωρινή μείωση των εισαγωγών από την Ανατολική Ασία, σημαντικά κέρδη στον τομέα της βιοτεχνολογίας, περιορισμός του ανταγωνισμού στον τομέα των αερομεταφορών καθώς και του τουρισμού προς τους προορισμούς που θα δείξουν «υγειονομική ανευθυνότητα».

Τα πρώτα συγκριτικά αποτελέσματα δεν αναμένονται πριν το τέλος του έτους και μάλλον επισήμως δεν θα ανακοινωθούν πουθενά.

Η επόμενη φάση του πειράματος, ενδεχομένως με την ευκαιρία ενός ιού πιο φονικού και άρα πιο αποτελεσματικού από την άποψη της τεχνικής του πειθαναγκασμού των μαζών, θα μπορούσε ενδεχομένως να αναμένεται τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν βεβαίως προϊόντα σαχλής επιστημονικής φαντασίας. Οι αναλογίες και οι ομοιότητες με ό,τι μοιάζει κάποτε πράγματι να συμβαίνει, είναι τυχαίες και συγκυριακές. 

Δεν έχουν καμία επιστημονική βαρύτητα, αφού δεν υπάρχει κανένας τρόπος ούτε να αποδειχτούν ούτε να διαψευστούν. Με άλλα λόγια, γράφονται και διαβάζονται μόνο για να περάσει η ώρα των διατελούντων σε καραντίνα, εγκλείστων στα διαμερίσματα. 

ΠΗΓΗ