Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ,ΤΟ ΚΑΪΜΑΚΙ ΚΑΙ Ο ΝΤΕΛΒΕΣ «ΤΟ ΚΑΤΑΚΑΘΙ»
Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης
Στο τέλος θα μας πούνε και μακάκες τραγούδησε ο Μηλιώκας.
Τι θυμήθηκα πάλι ξημερώνοντας αύριο 29 του Μάη και δεν το βουλώνω ο εξυπνάκιας;
Ήταν ένα αξέχαστο ταξίδι στην Ιταλία με την σύζυγο, μόνοι μας οδικώς .
Αρκεί να προσέχεις πού και πώς θα κινηθείς,πιό ανεπτυγμενη χώρα σε όλα ,ακόμη και στην απάτη και στα κλεφτρόνια,παρά
το Ούνα φάτσα ούνα ράτσα,υπερτερούν ,κατά την άποψή μου.
Είχα φροντίσει πρίν το ταξείδι να γράψω ένα συνοπτικό σημειωματάριο με τα κυριώτερα αξιοθέατα στα μέρη που θα πηγαίναμε και με τα βασικά εκθέματα για να μη χαθώ,αυτά πρίν το ίντερνετ και τα κινητά.
Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στον Άγιο Μάρκο στη Βενετία και σαν ξύπνιοι Έλληνες χωθήκαμε ανάμεσα σε ένα γρούπ τουριστών με ξεναγό που εξηγούσε στα αγγλικά το τι βλέπαμε.
Βρισκόμασταν μπροστά σε μια τεράστια ανάγλυφη εικόνα με πολύτιμους λίθους, χρυσό, πλατίνα κλπ ασύλληπτης αξίας κατά τα λεγόμενα του ξεναγού.
Ένας τουρίστας Γερμανός, ρώτησε τον ξεναγό γιατί οι επιγραφές μέσα στην εικόνα είναι ελληνικές, λαμβάνοντας την απάντηση ότι ήταν η κύρια γλώσσα της περιόδου κατασκευής της.
Ο τουρίστας είπε, μα και η τεχνοτροπία είναι ελληνική και ρώτησε πότε και πως βρέθηκε εδώ.
Ο ξεναγός απάντησε ότι είναι δώρο του ανατολικού αυτοκράτορα προς τον Δόγη.
Ποιόν αιώνα επέμενε ο τουρίστας, τον 12 ο, απαντά ο ξεναγός.
ΟΚ ευχαριστώ είπε ο τουρίστας και άφησε ένα χαμόγελο, οι άλλοι δεν κατάλαβαν τίποτε και αυτός συνέχισε την ξενάγηση.
Τότε πετάχτηκα εγώ και είπα : ΟΚ 12ο αιώνα αλλά πότε, στις αρχές;
Ναι μου λέει ο ξεναγός,
μετά το 1204 ξαναρωτώ;
Τότε με ρώτησε, δεν σας αρκούν οι απαντήσεις μου ποιο είναι το πρόβλημά σας;
Το πρόβλημα του λέω είναι ότι μετά την άλωση του 1204 δεν υπήρχε αυτοκράτορας στην ανατολή αλλά και να υπήρχε ακόμη, δεν χαρίζεται τέτοιο μοναδικό ανεκτίμητο έργο ως δώρο.
Μήπως είστε Έλληνας κύριε μου λέει;
Ναι του απαντώ.
Παρακαλώ δώστε μου το όνομά σας να διασταυρώσω την λίστα μου πριν σας απαντήσω.
Ευχαριστώ, του λέω χωρίς δισταγμό, δεν χρειάζεται γιατί είμαι εκτός λίστας, αν θέλετε καταβάλω το τίμημα αμέσως ή αποχωρώ.
Προτιμώ να φύγετε από το γκρούπ και αφήστε με να κάνω την δουλειά μου όπως γνωρίζω, ξεναγός υπάλληλος είμαι όχι ταμίας.
Συγνώμη για την αναστάτωση του λέω, σας καταλαβαίνω και φεύγω από το γκρούπ, όμως το ερώτημα μου παραμένει.
Δεν απάντησε και συνέχισε.
Απομακρύνθηκα και είδα με έκπληξη μετά από λίγη ώρα να με πλησιάζει ο Γερμανός μαζί με ένα Ασιάτη.
Γιαπωνέζος είμαι μου λέει αυτός,μπορώ να ρωτήσω και γω κάτι;
Ο Γερμανός πρότεινε να καθίσουμε κάπου όπως και έγινε.
Ο Γερμανός μου λέει γνωρίζω για τις σταυροφορίες ότι μας μαθαίνουν αλλά καταλαβαίνω ότι εσείς τα βλέπετε από την άλλη πλευρά και μπράβο σου για την αντίδρασή σου αν και κακώς ήσουν ανάμεσα μας.
Ο Γιαπωνέζος έβγαλε ένα μπλόκ και ένα μαγνητοφωνάκι και έγραφε την συζήτηση που ακολούθησε με σκοπό να ψάξει την ιστορία .
Έγινε χαμός, επιστράτευσα ότι θυμόμουν από το σχολείο και να μή πω ανακρίβειες, πραγματικά ζορίστικα και με τα αγγλικά μου, ευτυχώς η σύζυγος αν και αμέτοχη με διόρθωνε και με κάλυπτε..
Τραβούσε η κουβέντα και μου λέει ο Γερμανός, μια τελευταία ερώτηση.
Πως αισθάνθηκες την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον της εκκλησίας ;
Ξένος του λέω στο περιβάλλον καμία ατμόσφαιρα κανένα δέος, ούτε καν αίσθηση εκκλησίας, σαν μουσείο ή γκαλερί περισσότερο.
Πήδηξε ο Γερμανός, περίεργοι και κολλημένοι φανατικοί είστε οι ορθόδοξοι μου λέει .
Ο Γιαπωνέζος τα έχασε και παρενέβη διακριτικά για να μη μαλώσουμε.
Ακούστε τους λέω, δεν θίγομαι από τους χαρακτηρισμούς δεν παρεξηγώ διότι είμαστε μαζί αφού εσείς ήρθατε να ακούσετε την διαφορετική θεώρηση της ιστορίας, το ίδιο ισχύει και στο θρήσκευμα και την πίστη.
Αν είχες την εμπειρία του χώρου ενός ορθόδοξου ναού και μπορούσες να καταλάβεις μια λειτουργία θα είχες και άλλη άποψη,
Εκεί τελειώσαμε δώσαμε τα χέρια και χαιρετηθήκαμε φιλικά συνεχίζοντας το ταξείδι μας στην Ιταλία.
Όταν επιστρέψαμε από την Αγκόνα .στην Ηγουμενίτσα και προς Θεσ/νικη, σταματήσαμε στα Γιάννενα και πήγαμε στο νησάκι της λίμνης όπου υπάρχει και το γνωστό μικρό εκκλησάκι, προσκυνήσαμε και ανάψαμε ένα κεράκι .
Τότε εκεί μέσα τρελάθηκα όταν ένα χέρι με κτύπησε στον ώμο, ήταν ο Γερμανός από την Ιταλία.
Άλλαξα το πρόγραμμα, μου λέει και ήρθα μόνος στην Ελλάδα μετά την κουβέντα μας και να μαι εδώ.
Είχες δίκιο, εδώ στο εκκλησάκι αυτό το πρώτο που μπαίνω αισθάνομαι την παρουσία του Θεού και την ιερότητα του χώρου,
κοίτα τι σύμπτωση πού και πως ξαναβρεθήκαμε.
Δεν είναι σύμπτωση του λέω, είναι η Θεία οικονομία, μέχρι να καταλάβει, ξανά μπλέξαμε και καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι να μιλάμε για ώρες.
Όμως άρχισε να καταλαβαίνει, ένας ακόμη, έστω ένας, κέρδος είναι.
Αποτέλεσμα ήταν η παραδοχή της αίρεσης μετά το σχίσμα και της τρομερής καταστροφής και των λεηλασιών που έγιναν από την άλωση του 1204.
Αυτής, που οι πρόγονοι των σημερινών συνεταίρων μας στην Ευρωπαϊκή ένωση, επί 65 χρόνια κατοχής που ακολούθησε φορτώνανε ότι άξιζε και γεμίζανε τα ταμεία και τις εκκλησίες τους.
Πήρανε όλον τον αφρό, το καϊμάκι και τον καφέ και αφήσανε το κατακάθι, τον ντελβέ στο φλυτζάνι, που και αυτό ήταν υπέρ αρκετό για να τρελάνει τους Τούρκους που ακολούθησαν και ορίστηκαν μπάστακες για να μην επιστρέψουμε.
Και να που εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να μοιρολογάμε μόνο για τον ντελβέ, το κατακάθι του πλούτου που μας έκλεψαν και χάσαμε από τους Τούρκους και όχι για όλα αυτά που επί δυο χιλιάδες χρόνια συνεχίζουν να φορτώνουν από εδώ οι δυτικοί.
Να που πάμε στας Ευρώπας στους φίλους μας τους απογόνους των κατακτητών μας και ακούμε τα παραμύθια τους και τις δικαιολογίες τους για τα κλεμμένα και πρέπει να τύχει για να αντιδράσει κάποιος σηκώνοντας την σημαία στα Μάρμαρα του Παρθενωνα, στο Λούβρο ή μιλώντας στη Βενετία παράταιρος ανάμεσα σε καθώς πρέπει γκρουπ τουριστών και να γίνεται νούμερο χωρίς έστω μια συγνώμη.
Κάποιος Έλληνας ένα μικρό ελάχιστο νούμερο ανάμεσα στους πολλούς σιωπηλούς καθώς πρέπει ΄Ελληνες τουρίστες που πηγαίνουν για σόπινγκ , Πάσχα και σπουδές θεολογίας στην Ευρώπη στους ανεπτυγμένους και πρότυπα μόδας και πολιτισμού.
Στους δανειστές μας που μας σώσανε με τα μνημόνια τώρα και παλιότερα ως σύμμαχοι, εδώ γελάμε.
Αυτούς που με τους εδώ γλυψιματίες τους, ελέγχουν πάντοτε τις κατευθύνσεις της παιδείας μας και της πίστης μας, μιλώντας συνοπτικά για το Βυζάντιο, τις σταυροφορίες και την Φραγκοκρατία που ακολούθησε.
Καμία επέτειος για την άλωση του 1204, τις σφαγές τις λεηλασίες, από τους λιγούρηδες βρωμιάρηδες Φράγγους προγόνους των αξιότιμων τιτλούχων, σέρ, κόντε, φόν, χέρ, ντόν κλπ, που με τα δικά μας κλεμμένα λεφτά κατέβηκαν από τα δέντρα και μας σνομπάρουν και μας δανείζουν οι δόλιοι ανέντιμοι εταίροι μας.
Σήμερα εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να θυμόμαστε μόνο το 1453 και τους Τούρκους, που στο κάτω κάτω την δουλειά τους έκαναν πάντοτε στα ίσια σαν εχθροί, αλλά τίμια, όχι με δόλο σαν φίλοι, όπως οι Δυτικοί ομόθρησκοι.
Σήμερα, αύριο βλέπουμε τι και πώς θα γιορτάζουμε, αν θα υπάρχουμε με την σημερινή μας κρατική μορφή όπως πάμε..
Πολύς αντινατιβισμός έπεσε με πολυπολιτισμική ευτυχία, με συνωστισμούς, απομονώσεις, καραντίνες, καταργήσεις, μεταθέσεις εορτών και επετείων.
Κλάψτε ελεύθερα αν έτσι αισθάνεστε για την άλωση ή τις δύο αλώσεις όσο ισχύει η ημερομηνία και η επέτειος και περιμένετε βοήθεια από τους ξανθούς και τους συμμάχους στο μέλλον.
Όλοι αυτοί έμαθαν εδώ την γεύση του «καφε» και της γνώσης που σήμερα μας λανσάρουν για δικό τους και πίνουμε όλοι μας φρέντο εσπρέσο κλπ και ξεχνάμε σιγά σιγά ό,τι ελληνικό, βλέποντας νέα τουρκοσήριαλ και καμιά επανάληψη με την Βουγιουκλάκη και τον Κωσταντάρα, ανάμεσα σε δυτικές και φράγκικες σαπουνόπερες.
Άραγε θα δούμε κάποια νέα δική μας άξια ταινία δράσης τώρα ή αύριο;
Κάποιον πρωταγωνιστή δικό μας και όχι άλλον υποδυόμενο τον Κωσταντάρα που πολέμησε το 40, σε νέο ρόλο.
Θα δείξει.
Προς το παρόν ακούμε σιωπηλοί τους ξένους όπου μας άγουν.
Υπάρχουν όμως μερικοί Έλληνες με άλλη άποψη,που σηκώνουν σημαίες στα μουσεία εις τας Ευρώπας και ρωτούν τους ξεν-αγούς. .
Α ρε Μηλιώκα πόσο μπροστά ήσουν, «στο τέλος θα μας πούνε και μακάκες, στο τέλος θα μας πούνε και χαζούς»
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή