ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΑ;
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
«Η Επιδημία είναι το ιδανικό πρόσχημα για την ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ...»
Πατρίκ Ζιλμπερμάν, «Μικροβιακές Καταιγίδες»- Tempêtes Microbiennes
Πλησιάζει η ώρα της καθοριστικής μάχης για την Νέα Παγκόσμια Τάξη και έχουν για αυτό επιστρατευθεί όλα τα φερέφωνά της, οι πράκτορες και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για να προπαγανδίσουν και να στηρίξουν την πορεία για τον διαμορφούμενο "Θαυμαστό Νέο Κόσμο".
Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που ο Άλντους Χάξλεϋ έγραφε το περίφημο, δυστοπικό, μυθιστόρημά του, αλλά το ότι βαδίζουμε προς την κατεύθυνση του Θαυμαστού Νέου Κόσμου είναι φανερό και, δεδομένων των πιέσεων του υπερπληθυσμού και της ψηφιακής τεχνολογίας, η πορεία αυτή επιταχύνεται.
Προς το παρόν, μάλιστα, η διάθεση ν’ αρνηθούμε την τυφλή «λογική» των δυνάμεων που μας σπρώχνουν προς την κατεύθυνση αυτή και η επιθυμία της αντίστασης δεν φαίνεται να είναι πολύ μεγάλη.
Στην Ελλάδα δε, δυστυχώς, καταγράφηκε μια εξωφρενική θρασύτητα στην πολιτική εργαλειοποίηση της «πανδημίας» από την ελίτ, σε μια χώρα που προσπαθεί να συνέλθει μετά από μια δεκαετή οικονομικο-κοινωνική συντριβή και η ανεργία πάει να ξεπεράσει το 20%...
Πολλοί ιστορικοί, κοινωνιολόγοι και φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί, και προειδοποιήσει με βαθειά ανησυχία, για το τίμημα που ο άνθρωπος της Δύσης θα πληρώσει για αυτή την άνευ φραγμών τεχνολογική πρόοδο.
Όπως είχε ομολογήσει ο ίδιος ο Χάξλεϋ, σ’ ένα δεύτερο βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο αργότερα, δεν φανταζόταν πόσο κοντά ήταν η εποχή που πρόβλεψε: «Το 1931, όταν έγραφα το Θαυμαστό Νέο Κόσμο, είχα την πεποίθηση ότι είχαμε ακόμη πολύ καιρό μπροστά μας.
Η εντελώς οργανωμένη κοινωνία, το επιστημονικό ταξικό σύστημα, η κατάργηση της ελεύθερης βούλησης με τη μεθοδική συμμόρφωση του ατόμου, η δουλεία που γίνεται αποδεκτή με τακτικές δόσεις ευτυχίας, παρεχόμενης με χημικά μέσα, οι ορθόδοξες ιδέες που διατυμπανίζονται με βραδυνές παραδόσεις υπνοδιδασκαλίας – αυτά τα πράγματα σίγουρα θα ‘ρχόντουσαν, αλλά όχι στην εποχή μου ούτε ακόμα στην εποχή των εγγονιών μου». (Άλντους Χάξλεϋ, Επιστροφή στο Θαυμαστό Νέο Κόσμο, Ελ. Τύπος 1978)
Το άλλο κορυφαίο μυθιστόρημα, το «1984» του Όργουελ, είναι μια μεγεθυμένη προβολή του πρόσφατου παρελθόντος που είχε καταγράψει την άνθηση ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως του Ναζισμού.
Στα πλαίσια εκείνα, το «1984» έμοιαζε πολύ πειστικό αλλά η ιλιγγιώδης πρόοδος της τεχνολογίας και των υπολογιστών κάνει σήμερα να φαίνεται πιο πιθανός ο κίνδυνος ενός Θαυμαστού Νέου Κόσμου παρά ενός 1984.
Η εμπειρία του «κοροναϊού» μάς προϊδεάζει πώς οι υπήκοοι της μελλοντικής τεχνοφασιστικής δικτατορίας θα οδηγούνται στην υποταγή ανώδυνα και ομοιόμορφα από ένα σώμα καλά εκπαιδευμένων κοινωνικών μηχανικών μέσα από τον βομβαρδισμό της ψηφιακής «ενημέρωσης».
Αν το πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα ήταν η εποχή των τεχνιτών μηχανικών και η λατρεία του φασιστικού φουτουρισμού, το πρώτο ήμισυ του εικοστού πρώτου αιώνα θα είναι ο θρίαμβος της κοινωνικής μηχανικής και της ηλεκτρονικής επιτήρησης.
Στις δίκες της Νυρεμβέργης, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο υπουργός του Γ’ Ράϊχ, στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Άλμπερτ Σπέερ, ανέλυσε τον ναζισμό με ιδιαίτερη οξύνοια: «Η δικτατορία του Χίτλερ διέφερε σ’ ένα θεμελιώδες σημείο απ’ όλες τις προηγούμενές της στην ιστορία του κόσμου.
Ήταν η πρώτη δικτατορία στην τωρινή εποχή της μοντέρνας τεχνικής ανάπτυξης· μια δικτατορία που έκανε τέλεια χρήση όλων των τεχνικών μέσων για την κυριαρχία της χώρας της.
Μέσω των τεχνικών εφευρέσεων, όπως το ραδιόφωνο και το μεγάφωνο, ογδόντα εκατομμύρια λαού στερήθηκαν την ανεξάρτητη σκέψη· κι έτσι στάθηκε δυνατόν να υποταχθούν στη θέληση ενός και μόνο ανθρώπου…
Οι προηγούμενοι δικτάτορες ακόμη και στα κατώτερα επίπεδα της διοικήσεως χρειάζονταν βοηθούς με υψηλά προσόντα – ανθρώπους που μπορούσαν να σκεφτούν και να πράξουν ανεξάρτητα.
Το ολοκληρωτικό σύστημα στην εποχή της μοντέρνας τεχνικής ανάπτυξης μπορεί να κάνει και χωρίς τέτοιους ανθρώπους.
Χάρη στις μοντέρνες μεθόδους επικοινωνίας έγινε δυνατή η μηχανοποίηση της κατώτερης ηγεσίας. Σαν αποτέλεσμα εμφανίστηκε ο νέος τύπος ανθρώπου, ο ‘’παθητικός δέκτης διαταγών’’».
Στο Θαυμαστό Νέο Κόσμο του προφητικού βιβλίου, η τεχνολογία είχε προχωρήσει πολύ πιο πέρα από το σημείο που είχε φθάσει στην εποχή του Χίτλερ· συνεπώς οι δέκτες των διαταγών έκαναν πολύ λιγότερη κριτική απ’ ό,τι τα ναζιστικά αντίστοιχά τους, ήταν πολύ πιο υπάκουοι στα προστάγματα της άρχουσας τάξης.
«Πάρα πολλοί άνθρωποι», συμπληρώνει ο Σπέερ, «βασανίζονται από τον εφιάλτη, ότι κάποια μέρα τα έθνη μπορεί να εξουσιάζονται από τα τεχνικά μέσα. Αυτός ο εφιάλτης πραγματοποιήθηκε σχεδόν στο ολοκληρωτικό σύστημα του Χίτλερ».
Σχεδόν, όχι εντελώς. Οι Ναζί δεν είχανε το χρόνο – και πιθανόν ούτε την εξυπνάδα και τις απαραίτητες γνώσεις – για να υποβάλλουν τα κατώτερα στελέχη τους σε πλύση εγκεφάλου και κατάλληλη διαπαιδαγώγηση· ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που απέτυχαν.
Το αν θα επιτύχει ή όχι η σημερινή, μεταμοντέρνα, Νέα Τάξη στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, είναι κάτι που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα κριθεί οριστικά την δεκαετία αυτή που ξεκίνησε: 2020-2030.
Είναι γνωστή η αγαπημένη φιλοσοφία της νεοταξικής ελίτ να επιβάλλει τα σχέδιά της για τον έλεγχο της κοινωνίας μέσα από «γεγονότα» που προκαλούν χάος και τρόμο και για τα οποία, τελικά, αυτή προτείνει την «λύση» που έχει έτοιμη.
Το τεραίν της «πανδημίας» ή των πανδημιών που θ’ ακολουθήσουν, αφού όλοι μάς προετοιμάζουν για τα επόμενα «κύματα», είναι το ιδανικότερο για αυτά τα σχέδια…
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη (εισαγωγικά από το άρθρο «COVID-19: Το Νέο Σχέδιο Μανχάτταν» στο Τρίτο Μάτι, τ.288 – Μάϊος 2020, που κυκλοφορεί στα περίπτερα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου