ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ...

ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΔΕΡΝΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης 

Από μικρός δεκάχρονος θυμάμαι τον πατέρα μου το 65, που συμμετέχοντας σε απεργία πείνας κλεισμένος με όλους τους συναδέλφους του μέσα στο εργοστάσιο υφαντουργίας Υφανέτ απαιτώντας τα δεδουλευμένα, να ανεβαίνει εσωτερικά στην τσιμινιέρα, μαζί με συνάδελφό του και να υψώνει την τεράστια μαύρη σημαία της διαμαρτυρίας.

Τραγική μνήμη, ο συνάδελφός του έπεσε και σκοτώθηκε από τα εσωτερικά μεταλλικά σκαλιά αναρρίχησης, λίγα μέτρα μέτρα πρίν φτάσει στο έδαφος στο κατέβασμα μετά το εγχείρημα.

Ο πατέρας συνέχισε την απεργία πείνας μαζί με τους άλλους .

Εγώ μαζί με τον δωδεκάχρονο αδελφό μου ,όπως και πολλά άλλα παιδιά των απεργών,με πολλές προφυλάξεις μπαίναμε από το ρέμα  που εφάπτεται στο εργοστάσιο και σκαρφαλώναμε στον τείχο της περίφραξης για να του πάμε ένα δισάκι με φαγητό.

Υπήρχαν αστυνομικές περίπολοι και έτσι κόβαμε τσίλιες πριν σαλτάρουμε στον τοίχο.

Σε μία τέτοια τσίλια που κρατούσα εγώ βλέποντας τον αδελφό μου να σκαρφαλώνει, δεν αντιλήφθηκα έναν αστυνομικό που βγήκε από τα δέντρα και με έπιασε από το χέρι ζητώντας να του πω ποιος σκαρφάλωνε.

Όσο δεν απαντούσα, μου κρατούσε το χέρι και άρχισε να μου τραβάει το αυτί και μετά να μου ρίχνει μερικές σφαλιάρες.

Έκλαιγα για να μή μιλήσω επί όση ώρα με κρατούσε, ώσπου αυτός βλέποντας ότι δεν βγάζει άκρη, ταράχθηκε όταν είδε τον μισό

καρπό μαζί με την παλάμη μου μελανιασμένα κάτω από το σημείο που με άρπαξε και με άφησε με μια τελευταία φάπα.

Πέρασαν τα χρόνια και ακόμη το θυμάμαι, όπως θυμάμαι το κυνηγητό του πατέρα μου που συνεχίστηκε με πρόστιμα και προσαγωγές για διάφορες αιτίες και παραβάσεις στο μικρό μαγαζάκι λευκοσιδηρουργίας και υδραυλικών που άνοιξε για βιοπορισμό, με ένα τελευταίο πρόστιμο τόσο σκληρό ,το 72 ,που τον αρρώστησε με εγκεφαλικό στα 52 του και βγήκε από το παιχνίδι.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω άλλα από τα γεγονότα που προηγήθησαν, αρκεί το ένα για κατανόηση.

Πέρασαν πολλά χρόνια και κάποια στιγμή, περπατούσα την προηγούμενη μέρα πριν από το συλλαλητήριο για την Μακεδονία στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μαζί με τον γιο μου με φόρμες εργασίας και φορτωμένοι με εργαλειοθήκες στο κέντρο κοντά στην Καμάρα, πηγαίνοντας στη δουλειά μας.

Ένας νεαρός ρώτησε τον γιο μου αν θα πάει στο συλλαλητήριο για να μάθει και αυτός πως θα πάει  στην παραλία γιατί είχε έρθει από την επαρχία και δεν γνώριζε.

Αυτός άρχισε να του εξηγεί και εκείνος του είπε ότι θα πάει και ο ίδιος αλλά από την απέναντι πλευρά και πριν προλάβει ο γιος να αντιδράσει του ρίχνει μια μπουνιά λέγοντας φασίστες εθνίκια θα πεθάνετε.

Το θράσος του, ο τρόπος κίνησης και ο τρόπος συμπλοκής, έδειξε εξάσκηση και εμπειρία επαγγελματική, σε μένα που είχα δει πολλά παρόμοια.

Ο δικός μου έξυπνα αντιδρών, την έφαγε ξώφαλτσα και ανταπέδωσε κανονικά και άρχισε να τον δέρνει καθότι νέος, όχι φλώρος και ψημένος  στα χέρια σαν μάστορας.

Εγώ σαν μπαμπάς πήρα έναν κάβουρα από τα εργαλεία και έτρεξα προς συμπαράσταση ως γερομάστορας.

Ο νεαρός  τότε  φώναξε στην σύντροφό του που παρακολουθούσε από απόσταση "μάζεψε τα παιδιά".

Από το βάθος του δρόμου είδα μερικούς να τρέχουν προς εμάς.

Αμέσως λέω στον γιο μου, παράτα τον κάτω και πάμε.

Τρέξαμε με χίλια και μπήκαμε στην πολυκατοικία του πελάτη μας λίγες δεκάδες μέτρα μακριά στο επόμενο τετράγωνο, χωρίς να  μας αντιληφθούν.

Αν είχαμε μείνει ή αν μας αντιλαμβάνονταν ίσως να έγραφα από την εντατική ή από τον  άγιο Πέτρο.

Ήταν η πρώτη φορά που δεν με έδερνε η δεξιά που γνώριζα και οι  τραμπούκοι της.

 Ακολούθησαν και άλλες συμμετοχές μου ως συνταξιούχος σε διαμαρτυρίες συνταξιούχων και σε ανάλογες συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες επί Αλέξη και επί Κούλη, ως αντίδραση στις πολιτικές εθνικής μειοδοσίας και πρόσφατα σε λειτουργικά θέματα

πίστεως.

Πάντα έπεφταν και πέφτουν δακρυγόνα και ξύλο με τελευταία το Βέρμιο, την  Μυτιλήνη ,τη Χίο και αλλού ,με πράξεις αντεκδίκησης σπασίματα αυτοκινήτων, ξυλοδαρμούς, πρόστιμα, τραυματίες και νεκρούς, όπως πριν και κατά την διάρκεια της Χούντας.

Όλα τα καλά και δίκαια που διεκδικούσα με τον αγώνα μου,που είχα πάρει παρακαταθήκη από  τον πατέρα μου, άρχισαν να με μπερδεύουν. 

Πάντοτε σύμφωνος με τα πιστεύω μου.

Τώρα μετά τα μέτρα του τελευταίου εξαμήνου που επεβλήθησαν και τα πρόστιμα που επιβάλλονται σε πολίτες και σε ναούς από την πατριωτική δεξιά της ΝΔ του Κούλη και τις προσαγωγές ανυπάκουων ιερέων και μητροπολιτών, φαντάζομαι το  ίδιο αισθάνονται και οι ψηφοφόροι της ΝΔ που πρώτη φορά δεν τους δέρνουν αριστεροί αστυνομικοί και τραμπούκοι.

Αυτό το συναίσθημα αντί να με ικανοποιήσει εκδικητικά, με προβλημάτισε και βρέθηκα κρεμασμένος χωρίς απάντηση.

Όπου πάω με δέρνουν όταν υπερασπίζομαι κατά περίσταση το δίκιο μου και τις ιδέες μου.

Ακόμα και  στον ναό που εκκλησιάζομαι αισθάνομαι παράταιρος χωρίς μάσκα, όταν δε, ξήλωσα τις κορδέλες από το στασίδι μου δέχθηκα παρατήρηση από επίτροπο που έφυγε τρέχοντας από την βλοσυρή ματιά που του έριξα.

Όταν παρατήρησα ενώπιον του εκκλησιάσματος τον ιερέα που έδινε το αντίδωρο σε σακουλάκι, ότι είναι προοίμιο  για την επιβολή της Θείας Μετάληψης με κουταλάκι μιας χρήσεως αντί της λαβίδος,έλαβα την απάντηση «άσε τα επαναστατικά σου»

γνωρίζοντας τις ιδέες και τις δράσεις μου από την εξομολόγηση.

Άρα παντού και δαρμένος και φτυσμένος,αναρωτιέμαι τι φταίει.

Αν και άλλοι από άλλους ιδεολογικούς χώρους που ανήκαν ή ανήκουν αναρωτιούνται το ίδιο με μένα έχουν την απάντηση ας την καταθέσουν σε μένα τον άσχετο ανένταχτο ή πολυενταγμένο.

Μέχρι να μάθω απευθύνω την ερώτηση προς όλους δαρμένους ή όχι, προσαχθέντες και μη, με πρόστιμα ή χωρίς πρόστιμα.

Γιατί μας γράφουν και ζητάν 150άρια;

Γιατί κλείσανε τις εκκλησίες;

Γιατί κυκλοφορούσαμε με φύλο πορείας την άνοιξη;

Λογικά καταλήγω στον παπά του Καζαντζάκη από τις Αδερφοφάδες: «Ήθελε να είναι ελεύθερος, σκοτώστε τον»

Τελικά όμως 

Ποιος μας δέρνει ρε παιδιά;