ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ
Το άρθρο αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς που έχει στόχο να καταστήσει ορατό, αυτό που το σύστημα των καθεστωτικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ) όλης της Δύσης, έχει κάνει αόρατο: την πραγματικότητα που καλύπτεται μέσω του πέπλου της οργουελικής Νέας Ομιλίας (New Speak στα αγγλικά ή Novlangue στα γαλλικά) του μυθιστορήματος «1984» του Τζορτζ Όργουελ, από το σενάριο του οποίου φαίνεται να εμπνέονται οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι των ιερατείων της εξουσίας.
Στο «1984», η τακτική χειραγώγησης των πολιτών που εφαρμόζει το ολοκληρωτικό πολιτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού που κυβερνά τον κόσμο, εξαλείφει τη διανοητική τους ικανότητα μέσω της καταστροφής της γλώσσας τους: μειώνοντας τις λέξεις της γλώσσας τους, μειώνει και τις έννοιες με τις οποίες μπορούν να σκέφτονται. Και όσο μειώνονται οι έννοιες, τόσο οι άνθρωποι γίνονται ανίκανοι να σκεφτούν, οπότε λειτουργούν πλέον με το συναίσθημα.
Επομένως, η κακή γνώση μιας γλώσσας καθιστά τους ανθρώπους υποχείρια, και αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα, όπου με τη δικαιολογία μιας όχι και τόσο φονικής επιδημίας, όχι μόνο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πασιφανή στροφή των κυβερνήσεων της Δύσης προς μια στυγνή τεχνολογική δικτατορία κινεζικής εμπνεύσεως, αλλά και με μια απροκάλυπτη προσπάθεια βιολογικής τροποποίησης του ίδιου του ανθρώπινου είδους.
Εμείς όμως ως Έλληνες, επείγει να αποδομήσουμε άμεσα τη γλώσσα της αντίθετης λογικής που χρησιμοποιεί η παγκόσμια δικτατορία, ώστε να μπορέσουμε να αποκρούσουμε τις διεστραμμένες και άνομες επιδιώξεις της εις βάρος μας.
Μόνο έτσι θα αποκωδικοποιήσουμε γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ελληνική κυβέρνηση μας λέει:
− Αποδόμηση των στερεοτύπων φύλου, αντί εκπαίδευση των παιδιών με βάση πρωτοφανή ομοφυλοφιλικά πρότυπα.
− Γονέας 1 και γονέας 2, αντί πατέρας και μητέρα.
− Ανθρώπινοι πόροι, αντί προσωπικό.
− Ρομά, αντί γύφτοι ή τσιγγάνοι.
− Ευρώπη, αντί Ευρωπαϊκή Ένωση, ή αντί Εγκληματική Οργάνωση των Βρυξελλών.
− Καλές Γιορτές, αντί Καλά Χριστούγεννα.
− Παγκοσμιοποίηση, αντί διεθνής καπιταλισμός.
− Η Ελλάδα είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, της Γερμανίας, του Ισραήλ κ.ά., αντί η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο τους.
− Φλερτάρισμα που κατέληξε άσχημα, αντί απόπειρα βιασμού.
− Ανισόρροπο άτομο ή μοναχικός λύκος που αυτο-ριζοσπαστικοποιήθηκε μέσω διαδικτύου, αντί τζιχαντιστής.
− Χειρουργικά χτυπήματα, αντί βομβαρδισμοί, και άλλα πολλά.
Η ιδεολογία της παγκόσμιας ολιγαρχίας
Η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, εξυπηρετεί τη παγκόσμια υπέρ-τάξη και το διεθνιστικό της σχέδιο. Το γεγονός ότι σταδιακά εξάλειψε σχεδόν κάθε αντίθετη έκφραση, μπορεί να οδηγήσει πολλούς στο να σκεφτούν ότι αυτή η ιδεολογία δεν είναι μονοδιάστατη, και ότι τελικά εκφράζει απλώς την «αλήθεια».
Εξ αιτίας αυτού του μηχανισμού οι περισσότεροι άνθρωποι πέφτουν θύματα εξαπάτησης και δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, αποκρούοντας εκείνους που προσπαθούν να τους ανοίξουν τα μάτια.
Πρόκειται για μία από τις πανουργίες της κοινωνικής μηχανικής που χρησιμοποιούν οι διεστραμμένοι επιστήμονες των ιερατείων της εξουσίας, και αυτό αποδεικνύεται από το εξής:
Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, και κυρίως μετά το 1945, λόγω της σπουδαιότητας που απέκτησε στις δυτικές κοινωνίες η μαρξιστική ανάγνωση του κόσμου, ζήσαμε τον ανταγωνισμό των ιδεολογιών και των λεξιλογίων.
Σήμερα όμως, αυτός ο ανταγωνισμός έχει πλέον εκλείψει από την πολιτική αγορά, και κυριαρχεί μία και μόνον ιδεολογία, δηλαδή ένας ενιαίος πολιτικός λόγος – πολτός, που στηρίζεται ταυτοχρόνως:
− Στα επιχειρήματα της Αριστεράς (εξισωτισμός, διεθνισμός, δικαιώματα του ανθρώπου, κοινωνική μηχανική),
− Στο φιλελεύθερο αγγλο-σαξονικό δόγμα, που εκφράζεται μέσω μιας ρητορικής υπέρ:
• της παγκοσμιοποίησης,
• της ισχυροποίησης των επιχειρήσεων και του ατομικισμού των πολιτών,
• της απορρύθμισης και της μείωσης του Κράτους και της δικαστικής εξουσίας,
• του μετασχηματισμού των κοινωνιών σύμφωνα με τα συμφέροντα των αγορών,
• της αντικατάστασης της ηθικής από την πολιτική εξουσία.
Αυτή η ομογενοποιημένη ιδεολογία χρησιμοποιεί ως φορέα διάδοσης τη γλώσσα, διότι η γλώσσα παραμένει πάντα το θεμελιώδες εργαλείο επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους.
Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η παγκόσμια δικτατορία εξυπηρετεί πολλαπλές λειτουργίες:
− Αποκοιμιστική: κρύβει τη πραγματικότητα του χαοτικού κόσμου στον οποίο σπρώχνει τους λαούς η παγκόσμια ελίτ. Αυτή ακριβώς είναι σήμερα και η κύρια λειτουργία των ΜΜΕ: να μην ερευνούν πλέον οι πολίτες, αλλά να τους αποκρύπτεται η πραγματικότητα, στρέφοντας αλλού την προσοχή τους.
− Αναμορφωτική: προωθεί τις νέες αξίες, δηλαδή τους κανόνες της κυρίαρχης ιδεολογίας και ενθαρρύνει συμπεριφορές που συμβαδίζουν με τους στόχους της, για παράδειγμα, τη μονογονεϊκή οικογένεια, και την οικογένεια «ουράνιο τόξο», προκειμένου να καταστραφεί η παραδοσιακή οικογένεια.
− Πολεμική: επιτίθεται σε ο,τιδήποτε αμφισβητεί το κυρίαρχο σύστημα, δαιμονοποιώντας όσους το αμφισβητούν.
− Απαγορευτική: απαγορεύει τη διατύπωση όποιας συλλογιστικής θέλει να εξοντώσει το σύστημα, τεχνική που έχει ήδη αποκαλυφθεί από τον Τζορτζ Όργουελ. Η φτωχοποίηση της γλώσσας επικοινωνίας συμμετέχει καίρια σ’αυτή τη λειτουργία (λιγότερο ακριβής, λιγότερο χρωματισμένη, κατά συνέπειαν, ανίκανη να εκφράσει τη πραγματικότητα μέσα στην πολυπλοκότητά της).
Η δύναμη των γεγονότων
Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπερτιμάμε τη δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας, εξ αιτίας της δύναμης των λέξεων που χρησιμοποιεί. Διότι τα πραγματικά γεγονότα είναι πάντα ισχυρότερα από την προπαγάνδα.
Παράδειγμα:
Το αφήγημα της ωφέλειας των λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία έρχεται σε αντίθεση με τις καταστροφικές συνέπειες που βιώνουμε στη καθημερινή μας ζωή εξ αιτίας της εισβολής και της παραμονής τους στη πατρίδα μας, ό,τι κι αν λένε τα ΜΜΕ.
Καθημερινά ζούμε λοιπόν την προοδευτική ρήξη του ιδεολογικού πέπλου που οι κυρίαρχες ελίτ επιχειρούν να ρίξουν στη θέση της πραγματικότητας, προκειμένου να καταστείλουν και τη παραμικρή αρνητική αντίδραση εις βάρος τους.
Η πραγματικότητα που ζούμε εξασφαλίζει λοιπόν την καλύτερη πληροφόρηση και όλες οι προσπάθειες του συστήματος δεν στοχεύουν παρά στο να μπαλωθεί αυτό το σκισμένο πέπλο, με το καλό ή με το στανιό.
Το «καλό» είναι οι συνεχείς πλαστές δημοσκοπήσεις που δείχνουν υψηλή λαοφιλία των πολιτικών αρχηγών και ευρεία αποδοχή των αποφάσεών τους από το λαό.
Το «καλό» είναι η διαρκής απασχόληση των λαών με θεάματα, είτε ανούσια και βλακώδη (μαγειρικές εκπομπές, ηλίθια τηλεπαιχνίδια, άχρηστες ειδήσεις για τη προσωπική ζωή τηλεπερσόνων, τζόγο, στοιχήματα και πουλημένους αθλητικούς αγώνες), είτε σεξουαλικά, τύπου Big Brother, σε κάθε περίπτωση κατώτατης υποστάθμης.
Το «στανιό» είναι η εφαρμογή ελευθεροκτόνων νόμων και διαρκών ρυθμίσεων της κυκλοφορίας των ελεύθερων απόψεων στο διαδίκτυο μέσω μεταβαλλόμενων αλγορίθμων, με το επιχείρημα της προστασίας των πολιτών από εκείνους που διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, ωσάν οι πολίτες να είναι ανήλικοι ή διανοητικώς ανάπηροι.
Το «στανιό» είναι η στυγνή και η απροκάλυπτη ποινικοποίηση των αντίθετων εκφράσεων γνώμης, και η πάταξη ορισμένων εξεγέρσεων όταν γιγαντώνονται, για παράδειγμα, εναντίον της εγκατάστασης ΚΥΤ λαθρομεταναστών δίπλα σε μικρά χωριά, ή σε ξενοδοχεία μέσα σε πόλεις, οπότε τα ΜΑΤ και άλλοι ιδιωτικοί στρατοί, δέρνουν αλύπητα τους Έλληνες αυτόχθονες προκειμένου να τους γενοκτονήσουν.
Συμπέρασμα: όλες οι λέξεις και οι φράσεις, όπως και οι «πληροφορίες» επιλέγονται προσεκτικά από τους «ειδικούς» των ιερατείων της εξουσίας, προκειμένου να προκαλούν συγκεκριμένα αποτελέσματα στους υπό καταστολή λαούς.
Δυστυχώς όμως, επειδή κολυμπάμε μέσα σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, πάρα πολλοί άνθρωποι, και ειδικά οι νεώτεροι, δεν διακρίνουν ακόμα τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν στη διαμόρφωση της σκέψης τους.
Οι 5 κατηγορίες λέξεων της Νέας Ομιλίας:
Παραπλανητικές λέξεις
Λέξεις που σημαίνουν συχνά το αντίθετο απ’ αυτό που εκφράζουν, επειδή κατά το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα, τους αλλάχθηκε η έννοιά τους, από τα κέντρα κυβερνητικής της εξουσίας.
Αυτές οι λέξεις μεταφράζονται σε μια κατάχρηση της αρχικής τους έννοιας, χαρακτηριστικό της οργουελιανής Νέας Ομιλίας, που αποτελεί αντιστροφή του πραγματικού λόγου, της λογικής (βλ. σύνθημα: η ελευθερία είναι σκλαβιά) και εν τέλει της ίδιας της πραγματικότητας.
Οι παραπλανητικές λέξεις εκφράζουν απόλυτα το γεγονός ότι σήμερα ζούμε μια νέα περίοδο ισχυρής αντιστροφής των αξιών, διότι έχει καταλυθεί το κοινωνικό συμβόλαιο.
Το πολιτικό σύστημα έχει πλέον σαν κύρια δράση του να νομιμοποιεί και να ενθαρρύνει ό,τι χτες απαγορευόταν, και ειδικά ό,τι σχετίζεται με τη συμπεριφορά των πολιτών (τυπικό γνώρισμα των εποχών παρακμής των καθεστώτων και παλαιότερα των αυτοκρατοριών).
− Σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αγάπη και η προτίμηση ενός πολίτη για το έθνος και τη πατρίδα του αποτελεί αδίκημα. Η προτίμηση όμως για ένα ξένο έθνος, και μάλιστα μη ευρωπαϊκής προέλευσης (π.χ. το εβραϊκό, το τουρκικό, το αφγανικό, το πακιστανικό, το νιγηριανό κ.ά.) ενθαρρύνεται εν ονόματι της θετικής διάκρισης ή της ενσωμάτωσης. Η πραγματικότητα όμως, είναι πως όσοι προωθούν κάτι τέτοιο εις βάρος της πατρίδας τους χρηματίζονται αδρά από υπηρεσίες ξένων χωρών.
− Η εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας παρουσιάζεται ως πρόοδος για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κανείς όμως δεν ρώτησε τους ευρωπαϊκούς λαούς αν θέλουν τελικά αυτή την ενοποίηση, που δεν πραγματοποιήθηκε με δημοψηφίσματα, αλλά με αδιαφανείς αποφάσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Τις ελάχιστες φορές που ερωτήθηκαν κάποιοι λαοί, όπως ο γαλλικός, ο δανέζικος και ο ιρλανδικός με δημοψηφίσματα η ετυμηγορία τους δεν έγινε σεβαστή (για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ), και τελικά παρακάμφθηκε με την υπογραφή άλλων Συνθηκών (Συνθήκη της Λισαβόνας που ουσιαστικά είναι το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα), γεγονός που αποδεικνύει και τον δικτατορικό χαρακτήρα του μορφώματος της Ευρωένωσης.
− Η εδραίωση των προνομίων μόνο των αλλοχθόνων, ενθαρρύνεται στο όνομα του αγώνα κατά των διακρίσεων.
Ιδού μερικά κλασικά παραδείγματα εξαπάτησης των λαών μέσω παραπλανητικών λέξεων:
−Δεξιά και Αριστερά: δύο πολιτικές έννοιες που δεν σημαίνουν πλέον απολύτως τίποτε απ’ όταν η Αριστερά συντάχθηκε με την καπιταλιστική οικονομία και η Δεξιά υιοθέτησε τον εξισωτισμό και τον διεθνισμό της Αριστεράς. Αυτές οι δύο λέξεις είναι εντελώς παραπλανητικές, διότι στη πραγματικότητα περιγράφουν ανταλλάξιμες πραγματικότητες, κάτι που δεν υφίσταται.
− Πλειοψηφία: δεν πρόκειται για τη πλειοψηφία του λαού, αλλά μόνον για τη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή μόνον των κομμάτων που αντιπροσωπεύονται στο Κοινοβούλιο, και μάλιστα συχνά με μειοψηφία λόγω απουσίας των βουλευτών τους, λευκής ψήφου, κλπ.
− Ρήξη: το 1981 μιλούσαμε για ρήξη με τον καπιταλισμό, και τη δεκαετία του 1990 για ρήξη με τον σοσιαλισμό. Σήμερα, όποτε οι πολιτικοί αναφέρουν τη λέξη ρήξη, εννοούν ρήξη με τα εμπόδια που ορθώνονται στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και αυτός ο όρος σήμερα δεν σημαίνει τίποτε.
− Πολίτης: ιδιότητα που εννοεί ότι ένας άνθρωπος έχει την υπηκοότητα μιας χώρας και πολιτικά δικαιώματα. Σήμερα όμως προσδιορίζει τη συμπεριφορά ενός σκλάβου της κυρίαρχης ιδεολογίας προς όφελος ορισμένων εταιρειών.
Παραδείγματα:
Πολίτης κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης πανδημίας του κορωνοϊού χαρακτηρίζεται όποιος καλείται να δείξει προσωπική ευθύνη και να εμβολιαστεί (προς όφελος των φαρμακευτικών εταιριών), και να συναινέσει ώστε να μην ανοίξουν οι χριστιανικοί Ιεροί Ναοί (προς όφελος του ισλάμ και της πανθρησκείας).
Ακόμη, πολίτης αποκαλείται και όποιος καλείται να κάνει ξεδιάλεγμα των σκουπιδιών του υποτίθεται προς ανακύκλωση (προς όφελος απατεώνων που λειτουργούν με κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά ωστόσο κοροϊδεύουν και δεν ανακυκλώνουν, ενώ στο τέλος βάζουν φωτιά στις εγκαταστάσεις τους για να εισπράξουν αποζημίωση και να αποσυρθούν από μια αγορά που στην Ελλάδα είναι άκρως προβληματική).
− Ελευθερία: μέχρι πρόσφατα εννοούσε την αυτοδιάθεση και τη κυριαρχία πάνω στο εθνικό πεπρωμένο. Σήμερα, μεταφράζεται ως ελεύθερη διέξοδος σε ατομικές, και αποκλειστικά ηδονιστικές ορμές, δίχως να λαμβάνονται υπ’ όψη οι κοινωνικές και οι εθνικές συνέπειες.
Το σύνθημα «είναι επιλογή μου» που προβάλλεται μετά μανίας στη νεολαία, βρίσκει πεδίο εφαρμογής ακόμα και σε 15χρονους εφήβους που εφεξής επικαλούμενοι τη «διόρθωση της ταυτότητας φύλου» θα μπορούν να αλλάζουν το όνομά τους ή να κάνουν εγχειρήσεις αλλαγής φύλου, εφόσον δηλώσουν απλώς ότι το επιθυμούν, και να σέρνουν όσους γονείς αντιδρούν στα δικαστήρια!
− Νέοι: δεν περιγράφει πια μια ηλικιακή κατηγορία, αλλά αποκλειστικά λαθρομεταναστευτική προέλευση. Όλες οι κρατικές πρόνοιες άλλωστε που λαμβάνονται για τη νεότητα, αφορούν μόνον τα παιδιά των λαθρομεταναστών και όχι των γηγενών Ελλήνων.
− Λαϊκός: δεν περιγράφει πια μια κοινωνική κατηγορία, αλλά μια εθνοτική.
Παράδειγμα:
Όταν αναφέρεται ο όρος «λαϊκή συνοικία», αυτή δεν αποτελείται πια από γηγενή πληθυσμό, αλλά από λαθρομεταναστευτικό.
− Εργαζόμενος μετανάστης: περιγραφή που καλύπτει το γεγονός ότι εδώ και μερικά χρόνια η μετανάστευση στην Ελλάδα είναι πάνω απ’ όλα οικογενειακή, με σκοπό την αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού και όχι ατομική, δηλαδή για σκοπούς εργασίας, όπως ήταν παλιά.
Ατομική ήταν μέχρι τη δεκαετία του ’80 με τους καθόλα νομοταγείς Αιγύπτιους ψαράδες, τους Ινδούς εργάτες γης, ή τους λίγους Αφρικανούς που δούλευαν στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.
Κανείς τους δεν έφερνε μαζί όλη του την οικογένεια, αλλά σήμερα, εξ αιτίας των νόμων της ΕΕ και του ΟΗΕ περί επανένωσης οικογενειών και ευάλωτων ατόμων (μακρά χείρα Σόρος), αυτή μπορεί να αριθμεί ακόμα και 50 άτομα, όλα ευάλωτα.
− Ρατσισμός: χτες, δόγμα που δήλωνε την ανισότητα ανάμεσα στις ανθρώπινες φυλές. Σήμερα, ρατσιστής χαρακτηρίζεται όποιος δηλώνει ότι υπάρχουν ανθρώπινες φυλές ή που ανησυχεί για τις συνέπειες της μετανάστευσης στη πατρίδα του (σύμφωνα με τα δικαστήρια).
− Ελλάδα: όταν χρησιμοποιείται αυτή η λέξη από τα εγχώρια ΜΜΕ, στη πραγματικότητα περιγράφει μόνο την άποψη της κυβέρνησης και όχι του ελληνικού λαού.
− Ανθρωπισμός: μέχρι χτες η κουλτούρα των ανθρωπιστικών επιστημών. Σήμερα περιγράφει την ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου (δικαιωματανθρωπισμός) που με τον τρόπο που ερμηνεύονται από τα δικαστήρια, λειτουργούν ξεκάθαρα κατά των εθνών.
− Μνήμη: δεν πρόκειται για τη προώθηση της ιστορικής ταυτότητας του ελληνικού έθνους, αλλά αντιθέτως για την επαναδιατύπωση του παρελθόντος του, προς μία κατεύθυνση αποκλειστικά ενοχοποιητική.
Η εθνική, ελληνική μνήμη διαμορφώνεται εφεξής βάσει μιας αναθεωρητικής τοποθέτησης που βασίζεται στην έννοια της συλλογικής ευθύνης, σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα ξένων χωρών που ελέγχουν ασφυκτικά τις μειοδοτικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια το 1831.
Οι παραπλανητικές λέξεις συχνά συνδυάζονται για να κατασκευάσουν μια παραπλανητική έννοια ή όρο χάρη στη βοήθεια οξύμωρων σχημάτων των οποίων η διοικούσα ελίτ κάνει υπερβολική χρήση, όπως:
− Βιώσιμη ανάπτυξη: εννοώντας την τοποθέτηση εμποδίων στην οικονομική ανάπτυξη, προκειμένου αυτή να μην αλλοιώσει την φυσική κατάσταση του κόσμου μας. Ωστόσο, μια ανάπτυξη που δεν αλλοιώνει καθόλου την αρχική περιβαλλοντική ισορροπία, είναι ολωσδιόλου αδύνατη.
Ή έχουμε αέναη οικονομική ανάπτυξη και καταστρέφουμε σταδιακά το περιβάλλον μέχρις εξαφανίσεώς του, ή δεν έχουμε ανάπτυξη, αλλά στασιμότητα ή αποανάπτυξη, ή μειώνουμε τον πληθυσμό και μαζί του τις ελίτ και τα σκανδαλώδη τους προνόμια.
Επομένως, τα εμπόδια μπαίνουν σε οποιαδήποτε ανάπτυξη και ευζωΐα των λαών που πρέπει πλέον να παύσουν να υφίστανται, και να επιστρέψουμε σε εποχές φεουδαρχίας, αλλά ποτέ στις δραστηριότητες των ελίτ, εξ ου και οι απαγορεύσεις εργασίας που εφαρμόστηκαν μέσω των μέτρων δήθεν κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού.
− Θετική διάκριση: δεν υπάρχει περίπτωση μια διάκριση που αφ’ εαυτής συνιστά αδικία και ανισότητα, να είναι θετική.
− Ισότιμο εμπόριο: το εμπόριο για να είναι βιώσιμο προϋποθέτει ένα κέρδος: μπορεί αυτό το κέρδος να είναι ποτέ ισότιμο; Δεν μπορεί.
− Ευρωπαϊκή οικοδόμηση: η Ευρώπη προϋπήρχε πολύ πριν την υποτιθέμενη οικοδόμησή της. Στη πραγματικότητα ο όρος αναφέρεται στην οικοδόμηση του πολιτικού μορφώματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατασκευάζεται χάρη στη σταδιακή εξάλειψη της ταυτότητας των ευρωπαϊκών εθνών.
Υποσυνείδητες λέξεις
Όπως υπάρχουν υποσυνείδητες εικόνες που εγγράφονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά όχι στον αμφιβληστροειδή, έτσι υπάρχουν και υποσυνείδητες λέξεις που στοχεύουν να προκαλέσουν ασυνείδητες συνδέσεις στο μυαλό του δέκτη.
Παραδείγματα:
− Νέα γονεϊκότητα: κοινωνιολογίζων όρος που επιχειρεί να καλύψει την κατεδάφιση της οικογένειας στη Δύση.
− Σεξουαλικές προτιμήσεις: καταξίωση της ομοφυλοφιλίας και αποδόμηση των δύο φυσικών φύλων.
− Θρησκείες, επιστροφή του θρησκευτικού συναισθήματος, φονταμενταλισμός: κοινωνιολογίζοντες όροι για να κρύψουν ότι εφεξής η μόνη δυναμική θρησκεία της Ευρώπης είναι το ισλάμ.
− Ριζοσπαστικό ισλάμ: όρος που στοχεύει να παρουσιάσει το ισλάμ υπό μια καθησυχαστική μορφή που το διακρίνει από τον ισλαμισμό.
− Ενσωμάτωση: δεν περιγράφει σε καμμιά περίπτωση την υιοθέτηση των ελληνικών ηθών και εθίμων από άτομα αφροασιατικής προέλευσης και μουσουλμανικού θρησκεύματος, αλλά αντιθέτως, την προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στις συνήθειες και τις πεποιθήσεις αυτών των πληθυσμών (εξ ου και η αλλαγή της έννοιας της λέξης εκκοσμίκευση σήμερα, που έχει φτάσει να σημαίνει την υποχρέωση ουδετερότητας της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας απέναντι στο ισλάμ, αλλά ποτέ το αντίστροφο).
− Κράτος δικαίου: περιγράφει τη συμμόρφωση της λαϊκής βούλησης στην εξουσία απάτριδων δικαστών (που είναι οι Ευρωπαίοι δικαστές των Διεθνών Δικαστηρίων), μ’ άλλα λόγια, το υποτιθέμενο κράτος δικαίου είναι εχθρός του εθνικού κράτους.
− Απαράδεκτο, πρωτοφανές, μη ανεκτό, εικόνες ντροπής: λέξεις που στη πραγματικότητα περιγράφουν διάφορες εκδηλώσεις πατριωτισμού.
Παραδείγματα:
Οι διαμαρτυρίες των νομίμων Ελλήνων πολιτών για παράνομη εγκατάσταση ΚΥΤ δίπλα στα μικρά χωριά τους, στα σύνορα του Έβρου, ή λαθρομεταναστών σε ξενοδοχεία της πόλης τους, την απαγγελία του Εθνικού Ύμνου σε γήπεδα, ακόμα και την ίδια την καθιερωμένη παρέλαση και την αυθόρμητη κατάθεση στεφάνων σε ηρώα Ελλήνων πεσόντων κατά την ημέρα των εθνικών μας επετείων.
Τέτοιες εκδηλώσεις, που ειδικά στην Ελλάδα λόγω Τουρκίας, θα πολλαπλασιάζονται όλο και περισσότερο, η κρατική εξουσία είναι αναγκασμένη να τις υπομείνει.
Όντας ανίκανη να τις εξαλείψει, τους προσδίδει ωστόσο, μια εντελώς αλλοιωμένη ερμηνεία, στοχοποιώντας τους απλούς πολίτες ως κακοποιούς και εγκληματίες.
Ας δούμε όμως τώρα ποιοι είναι οι σκοποί των υποσυνείδητων λέξεων:
− Να τονίζουν τον εθελοντισμό και την ενεργητικότητα της πολιτικής τάξης:
− Βούληση, φιλοδοξία, επίθεση σε, δεσμευόμαστε σε μια πάλη εναντίον, αγωνιζόμαστε για, κινητοποίηση όλου του κρατικού μηχανισμού, συλλογική προσπάθεια: μόνο που οι συλλογικές προσπάθειες απαιτούνται μόνον από τον λαό και ποτέ από την πολιτική τάξη.
− Να προσβάλλουν όσους είναι αντίθετοι με το κυρίαρχο σύστημα:
− Ξενόφοβοι (για δυσφήμιση των αυτοχθόνων Ελλήνων), λαϊκιστές (για δυσφήμιση όσων διαφωνούν με τη διοικούσα ελίτ), συνομωσιολόγοι, αρνητές και φoβικοί, για όσους δεν ασπάζονται την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, ενώ η «φοβία» κατά του διεθνισμού παρουσιάζεται ακόμα και ως κλινική – ψυχιατρική διαταραχή.
− Διολίσθηση, παρέκκλιση, κατακραυγή, πολεμική, προσβολή, αποδοκιμασία (πάντα ανώνυμη): εκφέρονται για τοποθετήσεις που θέτουν υπό αμφισβήτηση την κυρίαρχη ιδεολογία ή τα προνόμια που παρέχει.
− Mισαλλοδοξία: όρος που χρησιμοποιείται για να δυσφημίσει κάθε τοποθέτηση εθνικής ταυτότητας.
− Ευτελισμός: υπονοώντας ότι οι απόψεις που αντιτίθενται στην κυρίαρχη ιδεολογία εμπίπτουν στην κατηγορία των …αδικημάτων.
− Να ταυτίσουν τα κινήματα εθνικής ταυτότητας με τον φασισμό:
− Δεξί χέρι (για τον αντιπρόεδρο ενός πατριωτικού κινήματος), αρχηγός (για τον πρόεδρο), εκλογική επιχείρηση (για το πρόγραμμα του κινήματος), ή πολύ απλά φασιστόμουτρα.
− Να προσβάλλουν συγκεκριμένα μία χώρα που υποστηρίζει την εθνική της ταυτότητα όπως τη Ρωσία ή τις χώρες της ομάδας του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία):
− Ρώσικη αρκούδα (αντί για μεγάλη χώρα), ολιγάρχης (αντί για δισεκατομμυριούχος), υπέρ-εθνικιστής (αντί για πατριώτης για ορισμένους πολιτικούς ηγέτες του Βίσεγκραντ).
Σε γενικές γραμμές η αλλοίωση όσων γεγονότων συμβαίνουν στη Ρωσία και σ’ αυτές τις χώρες, χαρακτηρίζεται πάντοτε από αρνητική υπερβολή.
− Να εμπεδώσουν την άποψη ότι όταν οι μετανάστες διαπράττουν αδικήματα, τελικά ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι:
Οι μετανάστες σύμφωνα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ ποτέ δεν διαπράττουν εγκλήματα (και ιδιαιτέρως ρατσιστικά). Υποτίθεται ότι εμπλέκονται ατυχώς μόνο σε δράματα ή σε τραγωδίες.
Αυτά χαρακτηρίζονται ακατανόητα και ανεξήγητα γεγονότα, που προκύπτουν εξ αιτίας ευτελών λόγων, αποτέλεσμα καταστάσεων που ξέφυγαν με απροσδόκητο τρόπο από κάθε έλεγχο.
Όταν οι δράστες των αδικημάτων είναι αλλοδαπά πρόσωπα, είτε παρουσιάζονται ως μοντέλα ενσωμάτωσης και καλής γειτονίας, είτε δίχως κανένα ιστορικό μέχρι την ώρα του συμβάντος, είτε ως ανισόρροποι και ψυχικά διαταραγμένοι, κατά συνέπειαν ως ανεύθυνοι ασθενείς, μ’ άλλα λόγια που πρέπει να συγχωρεθούν στη συνείδηση των πολιτών.
Οι όροι που περιγράφουν την εγκληματική δραστηριότητα λαθρομεταναστών είναι επίσης εννοιολογικά αλλοιωμένοι: συμπλοκές (αντί για πρόκληση βίαιων επεισοδίων), παρενοχλήσεις (αντί για απόπειρες βιασμού), ένταση (αντί για άσκηση ωμής βίας), και απρέπειες (αντί για αδικήματα).
Κάθε φορά δε, η διοικούσα ελίτ τονίζει ότι η κοινότητα από την οποία προέρχονται δεν πρέπει να στιγματίζεται, να αντιμετωπίζονται σαν εξιλαστήρια θύματα, και να μην κατασκευάζονται στερεότυπα.
Παρατηρήστε επίσης, ότι προκειμένου να μειωθεί η σοβαρότητα των δολοφονικών επιθέσεων που γίνονται αποκλειστικά από φανατικούς μουσουλμάνους, ινδουιστές, και βουδιστές, εναντίον των χριστιανών σε όλον τον κόσμο και ποτέ το αντίστροφο, πόσο συστηματικά χρησιμοποιείται η λέξη ανησυχία (π.χ. «η κατάσταση των χριστιανών στη Νιγηρία / Ιράκ / Κίνα κλπ. εγείρει ανησυχίες», αντί να πουν ευθέως ότι «οι χριστιανοί κατασφάζονται» που είναι και η πραγματικότητα).
Παραλυτικές λέξεις
Τρομοκρατικές λέξεις που στοχεύουν να εμποδίσουν κάθε κριτική σκέψη, επιβάλλοντας τη σύνδεση με μια προκαθορισμένη ιδέα και χρησιμοποιούνται κυρίως για να δυσφημίσουν πρόσωπα και ιδέες που αντιτίθενται στην κυρίαρχη ιδεολογία.
Ωστόσο, υπάρχει και ένα πεδίο «θετικών» παραλυτικών λέξεων που τις καταχράστηκε η κυρίαρχη ιδεολογία.
Η πονηριά της συνίσταται στο να παρουσιάζει τις δικές της αρχές σαν παγκόσμιες αξίες και να επιβάλλει την ιδέα ότι όποιος τις αμφισβητεί, αποκόπτεται αυτοβούλως από την ανθρωπότητα (δηλαδή ότι δεν εκφέρει την άποψή του, αλλά ότι διαπράττει αδίκημα).
Επομένως, οι παραλυτικές λέξεις έχουν σκοπό να εμποδίσουν κάθε αμφισβήτηση, και κατά συνέπειαν κάθε αμφισβήτηση του συστήματος.
Μερικά παραδείγματα:
− Άκρα Δεξιά: διότι συνδυάζεται με την εικόνα του φασίστα και του ναζιστή (παραλλαγή: νεο-ναζί).
− Αντιδραστικός: που καταλογοποιεί κάθε άτομο αντίθετο με την κυρίαρχη ιδεολογία.
− Ρατσισμός: για τη δυσφήμιση της άποψης που υποστηρίζει την ταυτότητα των Ευρωπαίων (οι μετανάστες δεν παρουσιάζονται ποτέ ως ρατσιστές, ούτε ξενόφοβοι, κάτι που δεν αληθεύει). Ο ρατσισμός παραπέμπει στην εικόνα της φυλετικής δίωξης, και επομένως, στον ναζισμό.
− Εθνοκάθαρση: σε συνδυασμό με γενοκτονία: πάντα υπέρ μουσουλμανικών εθνών.
− Αντισημιτισμός: πληρεί επίσης την ίδια λειτουργία. Ωστόσο, στα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν θα ακούσετε και δεν θα διαβάσετε ποτέ τις λέξεις ανθελληνισμός και αντιχριστιανισμός.
− Αποκλεισμός: για να πλήξει το δικαίωμα στις προτιμήσεις, δηλαδή την ελευθερία επιλογής των γηγενών Ευρωπαίων, νομίμων ιδιοκτήτων των χωρών τους, ποιους θα δέχονται στο έδαφός τους, υπονοώντας μίσος και φυλετικές διώξεις.
− Σκοτεινές ώρες: όρος που εφεξής χρησιμοποιείται συστηματικά για να επικαλεστεί τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την γερμανική κατοχή. Ο χαρακτηρισμός σκοτεινός συνδέεται, ωστόσο, με την εικόνα ενός υγρού υπογείου, προκαλώντας υποσυνείδητο τρόμο.
− Αποικιοκρατία: συνδέεται με την εικόνα του κακού λευκού αποικιοκράτη που εκμεταλλεύεται τον καλό αφροασιάτη ιθαγενή.
Αυτού του είδους η ενοχοποίηση προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να ενοχοποιήσει τους Ευρωπαίους, αλλά ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι πριν οι Ευρωπαίοι μεταβούν στις άλλες χώρες για να τις «αποικίσουν», οι ντόπιες αυτοκρατορίες ή οι φυλές που υπερίσχυαν έναντι των άλλων, κατέσφαζαν ή πουλούσαν τα μέλη τους ως δούλους κατά χιλιάδες, ενώ ιθαγενείς δουλέμποροι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να κάνουν δουλεμπόριο, δίχως να ευθύνονται γι’ αυτό λευκοί.
Αυτή δε η ενοχοποίηση δεν μπορεί να στραφεί κατά του ελληνικού λαού, διότι ουδέποτε υπήρξαμε αποικιοκράτες, και η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς την Ασία υπήρξε εκπολιτιστική και όχι αποικιοκρατική.
− Αγάπη, ηθική: περιγράφουν την συμπεριφορά του κράτους προς τους νόμιμους πολίτες του, αλλά στη πραγματικότητα τη συμπεριφορά του κράτους μόνο προς τους πληθυσμούς αντικατάστασης των γηγενών.
− Ανθρωπιστική, φιλάνθρωπη: περιγράφει τη συμπεριφορά που πρέπει να δείχνουν οι γηγενείς απέναντι στους λαθρεποικιστές, που εμφανίζονται ως θύματα που δεν επιτρέπεται να μη τα βοηθήσουμε.
− Ισότιμος: παραπέμπει στην εικόνα ενός ιθαγενούς παραγωγού που τον εκμεταλλεύονται οι κακοί λευκοί αποικιοκράτες.
− Μειοψηφίες: χρησιμοποιείται όταν οι μειοψηφίες επιβάλλουν τις επιλογές τους στις πλειοψηφίες, και οι πλειοψηφίες πρέπει να τις σεβαστούν, ακόμα κι αν είναι ένα ολόκληρο έθνος, με βάση το παράνομο δίκαιο που επιβάλλεται από τον ΟΗΕ και την Οργάνωση των Βρυξελλών στους ευρωπαϊκούς λαούς.
− Θύματα: όλες οι λέξεις που εγγράφουν τη φιγούρα του μετανάστη στα κατάστιχα του θύματος: χωρίς χαρτιά, πρόσφυγας, αποκλεισμένος, υφίσταται διακρίσεις.
Χαρακτηριστικό της κυρίαρχης ρητορικής είναι ότι εκφράζεται με τρόπο που υπονοεί ότι δεν είναι δυνατόν να της αντισταθεί κανείς, εκτός κι αν θέλει να θεωρηθεί …τέρας.
Εμβληματικές παραλυτικές φράσεις-κλειδιά:
• Δεν κουβεντιάζουμε με φασίστες.
• Το κράτος δικαίου δεν εκβιάζεται.
Λέξεις ταμπού
Λέξεις που είναι καταδικασμένες σε εξαφάνιση, επειδή εκφράζουν μια πραγματικότητα που το σύστημα θέλει να κρύψει και τείνουν να εξαφανιστούν από το πολιτικό και το μιντιακό λεξιλόγιο.
Οι λέξεις ταμπού δεν είναι για όλο τον κόσμο, κάτι που δείχνει τον εργαλειακό τους χαρακτήρα.
Η απαγορευτική τους ιδιότητα εξαρτάται από την ταυτότητα του ομιλητή και του προσώπου που στοχοποιείται από τη συγκεκριμένη έκφραση.
Παραδείγματα:
− Λέξεις ταμπού στις δυτικές κοινωνίες, όποια και να είναι η κατάσταση:
− Θάνατος, γηρατειά, ανδρισμός, θηλυκότητα, τιμή, καθήκον, ισχύς, Εβραίος (εκτός και αν ο ομιλητής είναι ο ίδιος Εβραίος), επανάσταση, πόλεμος (υπάρχει μόνο η «διατήρηση της ειρήνης»), εξουσία, τάξη, κανονικότητα, ηθική.
− Λέξεις ταμπού για το σύστημα:
− Καπιταλισμός, κοινωνική τάξη, πλούσιος, φτωχός: προτιμάται ο όρος νέα φτώχεια ή καλύτερα αποκλεισμός.
− Κατάπτωση: λέξη ταμπού διότι το σύστημα ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει τον Διαφωτισμό και την πρόοδο,
− Ολοκληρωτισμός, κάστα, προνόμια, σύστημα.
− Λέξεις ταμπού μόνο όταν περιγράφουν Ευρωπαίους και ευρωπαϊκά θέματα:
− Έθνος, πατρίδα, εθνική ανεξαρτησία, εθνική ταυτότητα, εθνική κυριαρχία: η υποστήριξη της εθνικής κυριαρχίας εφεξής παρουσιάζεται ως … ιδεολογία.
− Λαός, ρίζες, σύνορα, εχθρός, πολιτισμός, οικογένεια, παραδόσεις, κουλτούρα.
− Λέξεις ταμπού μόνον όταν περιγράφουν άτομα μεταναστευτικής προέλευσης:
− Ράτσα, ρατσιστής, αποικισμός, έγκλημα, εισβολή, μαύρος, πολύγαμος.
Εμβληματικές λέξεις ή λέξεις φετίχ
Χαρακτηρίζουν τον κυρίαρχο λόγο των δυτικών καθεστώτων και σηματοδοτούν το ανήκειν στη νέα κυρίαρχη τάξη (χρησιμεύουν και ως αναγνωριστικό σήμα διακυβέρνησης).
− Λέξεις που μειώνουν τον ελληνικό λαό και τα έθιμά του:
− Ελλαδιστάν, Ελληναράδες, καθυστερημένες προκαταλήψεις: τα ελληνικά ήθη και έθιμα είναι καθυστερημένα για το σύστημα.
− Να διαλύσουμε: τα ελληνικά ταμπού, να βιαστούμε, να πράξουμε άμεσα: δηλαδή να διαγράψουμε τις ελληνικές παραδόσεις.
Αντιθέτως, οι λέξεις που εξυψώνουν το αγγλοσαξονικό μοντέλο που θεωρείται εγγενώς ανώτερο, είναι:
− Πραγματισμός (δηλαδή κυνισμός), διατλαντικές (για εμπορικές συμφωνίες που βάζουν ταφόπλακα στις εθνικές οικονομίες), διεθνείς κλπ.
− Λέξεις που μεταφράζουν την πίστη στη νέα κυρίαρχη τάξη και την ανωτερότητά της:
− Μοιραίο, αναπόφευκτο: εφεξής, η νέα τάξη έχει μαντικές ικανότητες και γνωρίζει εκ των προτέρων την έκβαση της Ιστορίας.
− Νεωτερικότητα: μόνο η νέα τάξη ενσαρκώνει την πρόοδο.
− Αξίες, ηθική: η νέα τάξη ενσαρκώνει τις αληθινές πανανθρώπινες αξίες.
− Παγκόσμιο, πλανητικό: η νέα τάξη αισθάνεται άνετα μόνο σε παγκόσμια κλίμακα και παθαίνει αλλεργία σε εθνική και τοπική.
− Υπευθυνότητα: πρέπει να δείχνεται μόνον από το λαό και ποτέ από τους πολιτικούς.
Παράδειγμα:
Ο ελληνικός λαός είναι υπεύθυνος μόνον όταν ανησυχεί για την υποτιθέμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή και υπομένει βαρύτατη φορολογία για την …ανάσχεσή της, καθώς επίσης και όταν δέχεται αγόγγυστα απεριόριστο αριθμό μουσουλμάνων λαθρομεταναστών. Όταν αρνείται, δείχνει ανευθυνότητα.
− Ανθρωπιστές: η νέα τάξη ενσαρκώνει το καλό της ανθρωπότητας.
− Λέξεις που μεταφράζουν τη κυριαρχία των εμπορικών αξιών:
− Διαφάνεια: στη πραγματικότητα αδιαφάνεια και κατάχρηση.
− Διακυβέρνηση, ομάδα συμφερόντων (στη πραγματικότητα οικονομικών συμφερόντων των πολιτικών και ποτέ του λαού.
− Αγορές (σε ύφεση σήμερα λόγω κορωνοϊού).
− Εταίρος, απορρύθμιση, παγκοσμιοποίηση.
− Επικουρικότητα (για το σύστημα, η εθνική κυριαρχία είναι …επικουρική)!
− Επιχείρηση = δημιουργός πλούτου, ανθρώπινοι πόροι.
−Λέξεις που προορίζονται να παρουσιάσουν ευνοϊκά το ξερίζωμα και το κομμάτιασμα της κοινωνίας:
− Μωσαϊκό, πλουραλισμός, διαφορετικότητα, ανάμειξη.
− Έθνικ, νομαδικός, νέοι νομάδες, ελευθερία, ευελιξία.
− Ευαισθησίες, σεβασμός.
− Κοινωνία των πολιτών, ανοιχτός/ή, άνοιγμα: παραδείγματα: ανοιχτή κοινωνία, άνοιγμα στους άλλους.
− Διεθνής/ές: διεθνές άνοιγμα.
− Δικαιώματα του ανθρώπου: καταστροφή των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων.
− Αντιρατσισμός.
− Ορισμένες κοινωνιολογίζουσες έννοιες που φτιάχνονται από απατηλές λέξεις: για παράδειγμα, νέες γονεϊκότητες.
− Ιδιαίτερα εμβληματικές λέξεις της Νέας Ομιλίας:
− Αφοσιωμένος, εμβληματικός, οικοδόμημα, δυνατή, έξυπνη: πάντα για κυβερνητικές κινήσεις.
− Μετά: μετανθρωπισμός, μετακαπιταλισμός, μεταδημοκρατία κ.ά. Η νέα κυρίαρχη τάξη προσδιορίζεται πέραν των ιδεολογιών και της Ιστορίας για να κρύψει καλύτερα ότι υπακούει σε μια απολύτως συγκεκριμένη ιδεολογία.
− Χώρος: πολιτιστικός ή ζωτικός. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες σύμφωνα με τη παγκόσμια υπέρ-τάξη πρέπει να μετατραπούν σε χώρους.
− Νέος / νέα (π.χ. νέες τεχνολογίες, νέα εποχή, νέα κανονικότητα, νέα ισορροπία, νέες ταυτότητες).
− Προσανατολισμός (π.χ. με διεθνή προσανατολισμό).
− Αγγλικές λέξεις: επειδή τα αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα του διεθνούς καπιταλισμού και της κυρίαρχης, απάτριδος ελίτ, όσοι χρησιμοποιούν αγγλικισμούς στο λεκτικό τους ανήκουν ή επιδιώκουν να ανήκουν σ’ αυτήν: Senior, outing, testing, outsourcing, benchmark, team building, disruptive κλπ.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι
Η Νέα Ομιλία αποκαλύπτει λοιπόν περίτρανα το γεγονός ότι η διοικούσα υπέρ-τάξη δεν ζει πια στον ίδιο κόσμο με την πλειοψηφία των πολιτών, που τη χαρακτηρίζει ως κτήνη, κοπάδια, βόδια ή ζώα, και δεν βλέπει τον ίδιο κόσμο που βλέπουμε εμείς, κάτι που συνέβαινε ακόμη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Επομένως, η Νέα Ομιλία έχει στόχο να κάνει τους λαούς να αγαπούν το χάος που προκαλεί η κυρίαρχη τάξη και μέσα στο οποίο τους αναγκάζει να ζουν (παράδειγμα: η μετανάστευση είναι ευκαιρία για τους Έλληνες).
Αν δεν θέλουμε λοιπόν να αφανιστούμε για πάντα, έχουμε ιερό καθήκον απέναντι στις επόμενες γενιές όχι απλώς να τη διαλύσουμε, αλλά και να εξαλείψουμε κάθε ίχνος της.
———————-
Στο δεύτερο μέρος, ερμηνεία πολλών κρίσιμων λέξεων και φράσεων της Νέας Ομιλίας.
BIBΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Jean-Yves Le Gallou και Michel Geoffroy – Polemia, Dictionnaire du Novlangue: Ces 1000 mots qui vous manipulent, εκδ. Via Romana, 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου