ΑΦΙΕΡΩΜΑ:Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ!

 ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΗΣ
ΒΑΘΥΧΡΟΟΥ ΟΡΜΗΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης

Ὢ τρακόσιοι! σηκωθῆτε

καὶ ξανάλθετε σ᾿ ἐμᾶς·

τὰ παιδιά σας θέλ᾿ ἰδῆτε

πόσο μοιάζουνε μ᾿ ἐσᾶς.

(«Ύμνος εις την Ελευθερίαν» Στρ. 78)

Είναι πολύ δύσκολο να σηκώσω πένα και να γράψω για τον αγώνα, είναι βαρύς ο δρόμος που περπατάει η πατρίδα, με τόσα φίδια να την κυκλώνουν, μέσα σε καιρούς όπου η καταπίεση και η ανελευθερία φτιασιδώνονται τόσο καλά...

Έπειτα είναι απίστευτα όλα όσα έχουν γίνει, τεχνητά και φυσικά κι έχουν μετατρέψει την ανθρωπότητα σε ένα απέραντο και γελοίο νοσοκομείο, όπου οι πάντες φοβούνται...γενικώς και αορίστως...ορισμένως δε φοβούνται αυτό που πάντα ήταν το φόβητρο για την βαθειά απιστία, τον θάνατο και πιο συγκεκριμένα τον θάνατο από πνευμονία...

Γιαυτό τον λόγο και επειδή τα βαρύγδουπα πάντοτε δεν μου άρεσαν, θέλησα να γράψω ένα λιτό σημείωμα από καρδιάς, γι αυτούς που δεν φοβήθηκαν όχι τον θάνατο από αρρώστια αλλ΄ούτε εκείνον τον οδυνηρό και βασανιστικό θάνατο από τον πλέον μισαλλόδοξο εχθρό που ήταν και κατακτητής και δυνάστης!

Έτσι καρδιακά διάλεξα τον πατέρα, αδελφό και φίλο της διανοίας μου τον μέγα Διονύσιο τον Σολωμό, για να αρχίσω αυτό το σημείωμα. Τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» που κάποτε κάποιος θέλησε να προσβάλει ως «μέτριο ποίημα» και να ζητήσει αναιδώς να πάψει να είναι ο Εθνικός μας Ύμνος και να αντικατασταθεί από τον «Τσάμικο» του Γκάτσου! Και τότε χρειάστηκε να «ξεσπαθώσω» για να υπερασπιστώ την νοημοσύνη μας και την στοιχειώδη εθνική μας αξιοπρέπεια...

Ξεκίνησα με αυτά τα λόγια του Σολωμού που τα γράφει για τους σχεδόν ισάριθμους υπερασπιστές του Μεσολογγίου, αλλά στους στίχους αυτούς ταιριάζουν και τα παλληκάρια του Παπαφλέσσα που έπεσαν μαζί του στο Μανιάκι και γενικά οι ολιγάριθμοι τότε Έλληνες που πολέμησαν απέναντι σε τεράστια ασκέρια τούρκων, αγωνιζόμενοι για την Ελευθερία.

Πάντοτε στην μνήμη μου οι εικόνες από την επανάσταση των Ελλήνων του 21, είναι ζωγραφισμένες με βαθειά χρώματα, γιατί βαθύς ήταν και ο πόθος τους για Ελευθερία! Εμείς 200 χρόνια μετά, ζούμε στην σκιά αυτού του πόθου και αυτής της ορμής που είχαν εκείνοι και η ελευθερία μας είναι όπως όλα σήμερα...εικονική!

Δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε να γράψουμε παραπλήσιους στίχους σήμερα, ενώ βιώνουμε βαρειά και οδυνηρή δουλεία, ασφαλώς διαφανέστερη και ενίοτε αόρατη, αλλά δουλεία, η οποία με τα δεσμά που μεταχειρίζεται για να πετύχει τον τελευταίο της στόχο, την «επανεκκίνηση» της ανθρωπότητας μέσα στο κελί του αθεάτου χρήματος, έχει καταντήσει ανυπόφορη.

«Γιορτάζουμε» την επανάσταση ενώ τίποτε δεν μας ενώνει εμάς τους φοβισμένους με εκείνους τους υπερόπτες του θανάτου, τους προκλητικούς απέναντί του. Τί σχέση μπορεί να έχουμε με το «Ελευθερία ή Θάνατος» εμείς που έχουμε ήδη παραδώσει την ελευθερία μας από τον φόβο ενός ενδεχόμενου θανάτου;

Τι σχέση πολύ περισσότερο μπορεί να έχουμε με εκείνους που πριν κι απ΄της Πατρίδος την Ελευθερία έβαζαν Του Χριστού Την Πίστη Την Αγία, εμείς που προδώσαμε την Πίστη μας και κλείσαμε τους ναούς ή μπαίνουμε σε αυτούς σαν μασκαράδες, από τον φόβο μήπως Αυτός που είναι η Ζωή και ο Κύριος και νομοθέτης του «προσωρινού μέτρου» του θανάτου, μέσα στον Οίκο Του δεν μπορεί να μας προφυλάξει από το να κολλήσουμε μια γρίπη που ενδεχομένως να την περάσουμε βαρειά και ενδεχομένως να μας το γυρίσει σε πνευμονία που αν δεν πάρουμε την σωστή αγωγή ενδεχομένως να μας οδηγήσει στον θάνατο;

Όχι στους 300 του Λεωνίδα δεν μοιάζουμε σε θάρρος, ούτε στα 101 σκυλάκια της Δαλματίας!

Με τί πρόσωπα λοιπόν τους «γιορτάζουμε»; Μάλλον με προσωπεία!

Πολύ σωστά έκανε η «επίτροπή εορτασμού» και έφτιαξε τον Εθνικό Ύμνο με νεύματα για τους κωφαλάλους, χωρίς να λάβει υπ΄όψιν της όσους ακούνε (εννοώ τους στίχους που δεν υπάρχουν)...

Διότι οι μόνοι πραγματικά γενναίοι Έλληνες είναι οι κωφάλαλοι και γενικά όλοι αυτοί οι καθημερινοί ήρωες της ζωής που τους λέμε ευγενικά «άτομα με ειδικές ανάγκες» αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι γι αυτές τις ανάγκες, γιατί αν μας ενδιέφεραν, θα τους ονομάζαμε «πρόσωπα που έχουν την αγάπη μας ανάγκη».

Κλείνω γιατί θα εκτραπώ και θα αρχίσω να αραδιάζω ελαττώματα και μειονεξίες και δεν πρέπει μια τέτοια μέρα!

Το «δια ταύτα» της επετείου επομένως είναι απλό! Εκείνοι ήταν Μάρτυρες πρώτα του Χριστού και ύστερα της Πατρίδας. Και ως γνωστόν «μνήμη μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος»! Αν θέλουμε πραγματικά να τους τιμήσουμε ας τους μιμηθούμε! Στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας.

Η δουλεία στο χρήμα δεν ταιριάζει στον Έλληνα, αλλά απ΄την άλλη οι ξένοι «επιστάτες» δεν θα μας αφήσουν ήσυχους!

Ο Σολωμός το είχε προβλέψει και αυτό! Γράφει κλείνοντας τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν»:

157

Τί θὰ κάμετε; θ᾿ ἀφῆστε

νὰ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς

Λευθεριάν, ἢ θὰ τὴν λῦστε

ἐξ αἰτίας Πολιτικῆς;

158

»Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε,

ἰδού, ἐμπρός σας τὸν Σταυρό·

Βασιλεῖς! ἐλᾶτε, ἐλᾶτε,

καὶ κτυπήσετε κι ἐδῶ».

Αυτό είναι το όπλο μας! Ο Σταυρός του Χριστού! Αυτόν θέλουν να χτυπήσουν και σήμερα όπως πάντα. Εάν τους αφήσουμε θα είμαστε ανάξιοι των προγόνων μας.

Δεύτε λοιπόν οι φιλέορτοι να βγούμε από την σκιά και να ριχτούμε με ορμή προς την Ελευθερία! Να ομοιάσουμε με τους Μάρτυρες Του Χριστού και Της Πατρίδας και να αντισταθούμε στην ερχόμενη λαίλαπα που θέλει να καταπιεί τον Ελληνισμό! Έτσι θα μπορεί ο Σολωμός από τους ουρανούς να ψάλλει και για μάς:

«Ὢ τρακόσιοι! σηκωθῆτε καὶ τοῦ ἀγώνα οπλαρχηγοί· 

τὰ παιδιά σας θέλ᾿ ἰδῆτε μ᾿ ἐσᾶς ἔχουν ὁμοιωθεῖ.»

Έγραφον την 25ην Μαρτίου 2021

Γ. Ε. Βολουδάκης*

* Ο Γιώργος Βολουδάκης είναι λογοτέχνης και ερευνητής

 Βιολόγος.