PHILIPPE SEGUR: «ΟΙ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΕΝΕΚΡΙΝΑΝ ΕΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ, ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ»!
Φαίνεται ότι η νομική μάχη θα επικεντρωθεί στην πειραματικότητα των εμβολίων και ως προς την υποχρεωτικότητα τους. Ο Philippe Ségur, καθηγητής δημοσίου δικαίου στο Πανεπιστήμιο Perpignan Via Domitia, χρησιμοποιεί τη γωνία του ιατρικού πειραματισμού για να αντιμετωπίσει το ζήτημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Με την ευγενική του άδεια, μεταφέρουμε την εργασία του με τίτλο ”επί της νομιμότητας ενός υποχρεωτικού εμβολιασμού” που δημοσιεύθηκε αρχικά στο Revue des droits et Libertés Fundamental.
Το συμπέρασμά του σοκαριστικό αντριχιαστικά αληθινό.” Οι υγειονομικές αρχές για πανδημία covid-19 ενέκριναν ένα εμβολιακό πειραματισμό μεγάλης κλίμακας άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ιατρικής.”.. (σσ κι έχουν το απύθμενο θράσος να τον καταστήσουν και υποχρεωτικό!)
Επίσης καταγγέλει “δεν έχει διεξαχθεί μελέτη καρκινογένεσης” για Moderna και “για γονιδιοτοξικότητα ή καρκινογένεση »για Pfizer, AstraZeneca,Johnson & Johnson:
”…Η κρίση υγείας που γεννήθηκε από την πανδημία covid-19 θα μπορούσε επομένως να δικαιολογήσει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό από το νόμο για λόγους δημόσιας υγείας.
Η εξαιρετική φύση των περιστάσεων δεν θα πρέπει, ωστόσο, να αποκρύπτει εκείνη των ιατρικών μέσων που χρησιμοποιούνται για τον τερματισμό της, δηλαδή της νέας φύσης των χρησιμοποιούμενων διαδικασιών εμβολίου.
Επομένως, η άδεια κυκλοφορίας που παρέχεται στους κατασκευαστές βάσει της ταχείας διαδικασίας από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (EMA) υπόκειται σε όρους. Σύμφωνα με τον EMA, αυτός ο τύπος εξουσιοδότησης εκδίδεται “με βάση λιγότερο ολοκληρωμένα δεδομένα από ό, τι συνήθως απαιτείται” και προϋποθέτει ότι ο κατασκευαστής δεσμεύεται να “παρέχει πλήρη κλινικά δεδομένα στο μέλλον”.
Οι ευρωπαϊκές δημόσιες εκθέσεις αξιολόγησης (EPAR) που εκπονήθηκαν στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων για την Pfizer [8] και της Moderna [9] δείχνουν ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν έχουν ακόμη “παράσχει τα αποτελέσματα της κύριας δοκιμής, η οποία είναι ακόμη σε εξέλιξη και θα διαρκέσει δύο έτη”.
Η άδεια κυκλοφορίας χορηγήθηκε στην Pfizer στις 21 Δεκεμβρίου 2020 έως τον Δεκέμβριο του 2022. Η «τελική έκθεση της κλινικής μελέτης» θα υποβληθεί τον Δεκέμβριο του 2023.
Για τη Moderna, η άδεια δόθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2021 έως τον Ιανουάριο του 2023. Η «τελική έκθεση της κλινικής μελέτης» θα υποβληθεί τον Δεκέμβριο του 2022. Επομένως, το γεγονός ότι πρόκειται για εμβολιασμό στην πειραματική φάση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Για τα άλλα δύο εμβόλια, η άδεια κυκλοφορίας υπόκειται επίσης υπό όρους. Το εμβόλιο AstraZeneca αδειοδοτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2021 και το εμβόλιο Johnson & Johnson στις 11 Μαρτίου 2021.
Οι εταιρείες που τα εμπορεύονται θα πρέπει να συνεχίσουν “να παρέχουν τα αποτελέσματα των κλινικών δοκιμών, οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη”, όπως αναφέρουν οι εκθέσεις. αξιολόγηση του πρώτου και του δεύτερου [10].
Για την AstraZeneca, οι “τελικές αναφορές κλινικών μελετών” αναμένεται στις 31 Μαΐου 2022 [11]. Ενώ για το εμβόλιο Johnson & Johnson αναμένεται στις 31 Δεκεμβρίου 2023 [12]. Η φόρμουλα «κλινική δοκιμή» που χρησιμοποιείται από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό είναι ξεκάθαρη.
Η έννοια αυτή ορίζεται από την οδηγία 2001/20 / ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Απριλίου 2001 [13].
Σύμφωνα με αυτό το κείμενο, μια κλινική δοκιμή είναι μια «έρευνα που διενεργείται σε ανθρώπους, προκειμένου να προσδιοριστεί ή να επιβεβαιωθεί η κλινική, φαρμακολογική ή / και άλλη φαρμακοδυναμική επίδραση ενός ή περισσοτέρων πειραματικών φαρμάκων (…) με σκοπό να διασφαλιστεί η ασφάλειά τους και / ή αποτελεσματικότητα ».
Πρέπει να σημειωθεί, για παράδειγμα, ότι, εκτός από τις αβεβαιότητες που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη τεχνική τους – mRNA ή ανασυνδυασμένο DNA [14] – “δεν έχει διεξαχθεί μελέτη καρκινογένεσης” για το εμβόλιο Moderna και “δεν έχει μελετηθεί γονιδιοτοξικότητα ή καρκινογένεση »για τα εμβόλια Pfizer, AstraZeneca και Johnson & Johnson. ( σσ από άλλη έρευνα τεκμαίρεται πως οι γονιδιακές θεραπείες στα 5 χρόνια δημιουργούν καρκίνους)
Όλες αυτές οι πληροφορίες αρκούν για να πείσουν ότι η πανδημία covid-19 οδήγησε τις υγειονομικές αρχές να εγκρίνουν ένα εμβολιακό πειραματισμό μεγάλης κλίμακας, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ιατρικής.
Σε περιόδους έκτακτης ανάγκης, τίποτα δεν φαίνεται νομικά να το αντιτίθεται, τόσο όσον αφορά την ατομική υγεία, προκειμένου να προστατεύσει τα ευάλωτα άτομα όσο και από άποψη δημόσιας υγείας για να αποφευχθεί ο κορεσμός των νοσοκομειακών δομών.
Από την άλλη πλευρά, ο πειραματικός χαρακτήρας του εμβολιασμού καλεί τον νομικό να επαναπροσδιορίσει τη χρήση του, διότι σε αυτό το ζήτημα, τόσο το εσωτερικό όσο και το διεθνές δίκαιο έχουν ιστορικά δημιουργήσει την έννοια της συγκατάθεσης του υποκειμένου ως εγγύηση για την αποφυγή τυχόν μετατόπισης (I)
Επομένως, αυτή η αρχή της συναίνεσης φαίνεται αρκετά καλά εδραιωμένη ώστε να αποτελεί εμπόδιο στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, εφόσον δεν έχουν ολοκληρωθεί οι φάσεις της κλινικής δοκιμής (II).
ΦΡΕΝΟ ΣΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
A. Η ιστορική σύγκρουση μεταξύ ηθικής και ιατρικού πειραματισμού
Eκκινώντας από τον 16ο αιώνα οι εξελίξεις στην ιατρική έχουν προκαλέσει πειραματισμό [15] …..
Η πίστη στην πρόοδο και την ανάδειξη των επιστημονικών ανακαλύψεων τους υποκινεί στη συνέχεια να πειραματιστεούν σε «άθλια σώματα», που θεωρούνται μικρής αξίας: οι κρατούμενοι, οι σκλάβοι, οι ιθαγενείς, οι πόρνες.
Τον 18ο αιώνα, οι γιατροί πραγματοποίησαν πειράματα σε μαύρους σκλάβους στις ευρωπαϊκές αποικίες των Δυτικών Ινδιών και της Βόρειας Αμερικής [16].
Ο προληπτικός εμβολιασμός ασθενειών όπως η ευλογιά χρησιμοποιείται σε ολόκληρους πληθυσμούς για να επιχειρήσει ανοσοποίηση στο πλαίσιο του μαζικού πειραματισμού.
Τον 19ο αιώνα, οι εμπειρίες πολλαπλασιάστηκαν. Μερικοί γιατροί έχουν υψηλή ηθική συνείδηση. Αυτό συμβαίνει, το 1833, σε έναν αμερικανό στρατιωτικό χειρουργό, τον William Beaumont, ο οποίος πραγματοποίησε πειράματα σε έναν ασθενή που πάσχει από συρίγγιο στο στομάχι, αλλά μόνο αφού είχε ζητήσει τη συμφωνία του και τον είχε δεσμεύσει για αυτό το σκοπό [17].
Το 1856, ο Claude Bernard, καθορίζοντας τις αρχές της πειραματικής μεθόδου, συνέστησε «να μην ασκείται ποτέ σε έναν άνθρωπο ένα πείραμα που θα μπορούσε να είναι μόνο επιβλαβές για οποιονδήποτε βαθμό» [18].
Ωστόσο, στις 15 Δεκεμβρίου 1859, το ποινικό δικαστήριο της Λυών καταδίκασε για εσκεμμένο τραυματισμό δύο γιατρών νοσοκομείου που εμβολίασαν οικειοθελώς τη σύφιλη σε ένα δέκαχρονο αγόρι που είχε έρθει να συμβουλευτεί έναν δακτύλιο [19].
Το 1884, ο ίδιος ο Λουίς Παστέρ έγραψε στον Αυτοκράτορα της Βραζιλίας ζητώντας άδεια να μολύνει τους ετοιμοθάνατους τροφίμους με χολέρα για να δοκιμάσει τη θεραπεία τους [20].
Οι απαιτήσεις του πειραματισμού δεν είναι επομένως συνώνυμες με την ηθική. Το 1892, στη Γερμανία, ένας διευθυντής ιατρός μιας κλινικής καταδικάστηκε για ένεση σύφιλης σε πόρνες και ανηλίκους χωρίς να το γνωρίζουν.
Ως αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης, οι γερμανικές υπηρεσίες υγείας υιοθέτησαν στις 29 Δεκεμβρίου 1900 μια οδηγία προς τους διευθυντές κλινικών, πολυκλινικών και νοσοκομείων που τους απαιτούσαν σε θέματα πειραματισμού «τη σαφή συγκατάθεση» του ενδιαφερομένου [21].
Ήταν ένας Γάλλος γιατρός, ο Pierre-Charles Bongrand, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εξέφρασε τη σύγχρονη ιδέα σύμφωνα με την οποία το ανθρώπινο θέμα – και όχι ο γιατρός – βρίσκεται στο επίκεντρο της πειραματικής οργάνωσης.
Το 1905, στη διατριβή του για το διδακτορικό στην ιατρική, σημείωσε ότι, ενώ ήταν απαραίτητο για την ιατρική πρόοδο, τα πειράματα σε ανθρώπους ήταν ανήθικα, επειδή θυσίασαν το άτομο για την κοινότητα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προτείνει τη σύναψη συμφωνίας μεταξύ του πειραματιστή και του υποκειμένου βάσει της «προηγούμενης συγκατάθεσης» [22].
Αυτή η σύλληψη δεν θα μεταφραστεί αμέσως σε νόμο [23].
Η αρχή της ενημερωμένης συγκατάθεσης του ασθενούς θα κατοχυρωθεί πρώτα για τη θεραπευτική σχέση μόνο από το Ακυρωτικό Δικαστήριο στις 28 Ιανουαρίου 1942 [24].
Όσον αφορά την ιατρική έρευνα, θα συνεχίσουμε να υποθέτουμε ότι είναι ανθρωπιστική απλώς και μόνο επειδή στοχεύει στη βελτίωση της κοινότητας.
«Η εργασία ανδρών με μεγαλοφυία, ακόμη και όταν κατευθύνεται προς λάθος κατεύθυνση, σχεδόν πάντα καταλήγει στο πλήρες πλεονέκτημα της ανθρωπότητας», έγραψε η Mary Shelley στο Frankenstein το 1818
Ο εικοστός αιώνας, ωστόσο, αρνήθηκε σε μεγάλο βαθμό την προϋπόθεση των ανθρωπιστικών στόχων κάθε ιατρικής έρευνας.
Έτσι, η μονάδα 731, που δημιουργήθηκε από την Imperial Japan το 1932, λέγεται ότι σκότωσε περισσότερους από δέκα χιλιάδες κρατούμενους που υπηρετούσαν ως ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια στο εργαστήριο [25].
Τον Αύγουστο του 1944, ο επικεφαλής ιατρός του ιαπωνικού στρατού, Nakamura Hirosato, προκάλεσε το θάνατο εννιακόσιων Ινδονητών μετά την διοχέτευση της πειραματικής ένεσης ενός εμβολίου που περιέχει χημικά τροποποιημένη τοξίνη τετάνου [26].
Στη Γερμανία, ούτε ο Ιπποκράτειος Όρκος, ούτε οι κυβερνητικές οδηγίες για νέες θεραπείες και επιστημονικούς πειραματισμούς στις 28 Φεβρουαρίου 1931, οι οποίες προέβλεπαν ότι ο πειραματισμός απαγορεύτηκε “σε όλες τις περιπτώσεις όπου λείπει η συγκατάθεση” θα ήταν αρκετός για την αποτροπή των πιο τραγικών ιατρικών καταχρήσεων .
Το Τρίτο Ράιχ πραγματοποίησε πειράματα μεγάλης κλίμακας σε απελαθέντες Εβραίους. Στο Άουσβιτς, στο Buchenwald, Dachau, Natzwzeiler, οι Ναζί γιατροί χρησιμοποίησαν ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια που είχαν εμβολιαστεί με παθογόνα όπως ο τύφος, ο κίτρινος πυρετός, η ευλογιά, η τυφοειδής, η χολέρα και η διφθερίτιδα για να αναζητήσουν εμβόλια ή να αναπτύξουν θεραπείες για την ανοσία [27].
Β. Η καθιέρωση ενημερωμένης συγκατάθεσης μετά το 1947
Μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, είκοσι γιατροί και τρεις ναζί αξιωματούχοι θα κατηγορηθούν για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη από τις 9 Δεκεμβρίου 1946 έως τις 20 Αυγούστου 1947.
Η απόφαση του Αμερικανικού Στρατιωτικού Δικαστηρίου της 19ης και 20ης Αυγούστου 1947 [28] καθορίζει μια λίστα με δέκα κριτήρια που χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση πειράματα με τα οποία κατηγορούνται οι κατηγορούμενοι και είναι γνωστοί σήμερα ως «Κώδικας της Νυρεμβέργης» [29].
Μεταξύ αυτών είναι η αρχή της ενημερωμένης συγκατάθεσης του ατόμου. Στην υπεράσπισή τους, οι κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι σε περιόδους πολέμου, ο Ιπποκράτειος όρκος δεν εφαρμόζεται πλέον και ότι το κράτος θα μπορούσε να αποφασίσει να επικρατήσουν τα συμφέροντα της επιστήμης έναντι του ατόμου προς όφελος του Έθνους.
Σε απάντηση σε αυτό το επιχείρημα, οι δικαστές της Νυρεμβέργης καθόρισαν αρχές που δεν πρέπει να εξαρτώνται από μια συγκεκριμένη νομική εξυγίανση – δηλαδή, από ένα τέτοιο δίκαιο και από ένα τέτοιο κράτος – αλλά από την καθολική ιατρική ηθική και ακόμη και από το διεθνές δίκαιο [30].
Γι ‘αυτό το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 16 Δεκεμβρίου 1966, προβλέπει με τη σειρά του ότι «απαγορεύεται η υποβολή ενός ατόμου χωρίς την ελεύθερη συγκατάθεσή του σε ένα πείραμα.
Ιατρικό ή επιστημονικό “(Άρθρο 7).( σσ παραβιάζεται κατάφωρα α΄με τον εκβιασμό και β΄με πειραματικά εμβόλια γ΄φάσης κλινικών δοκιμών)
Λόγω της ωμότητάς τους, τα εγκλήματα των ναζιστών ιατρών μας οδήγησαν να πιστέψουμε ότι ήταν ένα τεράστιο ατύχημα στην ιστορία, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε αυτό που η Χάνα Άρεντ αποκαλεί «η εγκληματικότητα του κακού». Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, άλλες τραγωδίες προέκυψαν από ιατρικά πειράματα χωρίς τη συγκατάθεση των ανθρώπων [31].
Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι καλά τεκμηριωμένα, είναι διδακτική: Η σίτιση παιδιών με καθυστέρηση με ραδιενεργά δημητριακά από ερευνητές του MIT στο Fernald State School (Μασαχουσέτη) τη δεκαετία του 1940 και 1950 [32], ψευδείς θεραπείες που χορηγήθηκαν σε μαύρους μολυσμένους με σύφιλη από η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας της Tuskegee (Αλαμπάμα) από το 1932 έως το 1972 [33], μόλυνση παιδιών με διανοητική αναπηρία με ηπατίτιδα από δύο πανεπιστημιακούς γιατρούς στο Wilowbrook State School στη Νέα Υόρκη από το 1956 έως το 1972 [34], δίκη για χορήγηση σε 20.000 Αμερικανούς ενός ηρεμιστικού υπεύθυνο για σοβαρές δυσπλασίες του εμβρύου – με απλή συνταγή από τους γενικούς ιατρούς στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και μέχρι το 1961 [35], ένεση καρκινικών κυττάρων σε ηλικιωμένους ασθενείς και άπορους στο Εβραϊκό Νοσοκομείο Χρόνιων Παθήσεων του Μπρούκλιν το 1963 [36], κ.λπ.
Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι για ορισμένους, το ”τέλος” ως σκοπός μπορεί πάντα να δικαιολογεί τα μέσα. Γι ‘αυτό η Παγκόσμια Ιατρική Ένωση, μια μη κυβερνητική οργάνωση ιατρών που ιδρύθηκε το 1947, έκρινε σκόπιμο να εγκρίνει τη Διακήρυξη του Ελσίνκι τον Ιούνιο του 1964.
Αυτό είναι το πρώτο διεθνές κείμενο μετά τη Νυρεμβέργη που επιστρέφει σε ζητήματα δεοντολογίας στον πειραματισμό. Αυτό το κείμενο επιβεβαιώνει ότι «η συμμετοχή ικανών ατόμων στην ιατρική έρευνα πρέπει να είναι εθελοντική πράξη» (άρθρο 25) ( σσ κι όχι υπό καθεστώς απόλυτου εκβιασμού όπως τίθεται σήμερα)..
Στη Γαλλία, οι αρχές του κώδικα της Νυρεμβέργης εμπνέουν σε μεγάλο βαθμό τις εγγυήσεις που παρέχει ο νόμος. Ελήφθησαν από την Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Δεοντολογίας σε γνωμοδότηση που εκδόθηκε το 1984 [37] και από την έκθεση του Κρατικού Συμβουλίου για τις βιοεπιστήμες, την ηθική και τη νομοθεσία το 1988 [38].
Ωστόσο, είναι ο νόμος της 20ής Δεκεμβρίου 1988, γνωστός ως ο νόμος Huriet-Sérusclat, ο οποίος για πρώτη φορά προέβλεπε ειδική άδεια για ιατρικές εξετάσεις σε υγιείς εθελοντές – μέχρι τότε απαγορεύεται – ενώ υπενθυμίζει την ανάγκη «δωρεάν, ενημερωμένη και ρητή» συγκατάθεση “[39]. υπενθυμίζοντας την ανάγκη για «δωρεάν, ενημερωμένη και ρητή συγκατάθεση» [39].
ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ
A. Νομικό πλαίσιο για πειράματα
Η ιατρική έρευνα, ακόμη και όταν έχει θεραπευτικό σκοπό, διέπεται από τον νόμο της 5ης Μαρτίου 2012, γνωστός ως νόμος Jardé [40]. Σύμφωνα με τον Κώδικα Δημόσιας Υγείας, καμία έρευνα παρέμβασης στην οποία εμπλέκεται το ανθρώπινο άτομο δεν μπορεί να διεξαχθεί «χωρίς την ελεύθερη και ενημερωμένη συγκατάθεσή τους γραπτώς, αφού του παρασχεθούν οι παρεχόμενες πληροφορίες» (άρθρο 1122-1-1).
Η επεμβατική έρευνα είναι αυτή «που περιλαμβάνει παρέμβαση στο άτομο που δεν δικαιολογείται από τη συνήθη φροντίδα του» (άρθρο 1121-1), δηλαδή παρέμβαση όχι χωρίς κίνδυνο για τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτήν.
Αυτό περιλαμβάνει έρευνα για φάρμακα, αλλά και κυτταρική θεραπεία ή γονιδιακή θεραπεία, όπως μας θυμίζει το INSERM. Τόσο από τη φύση τους όσο και από την πειραματική μεθοδολογία τους, τα τέσσερα αντι-covid εμβόλια φαίνεται να εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία.
Όσον αφορά τις προηγούμενες πληροφορίες, πρέπει να περιλαμβάνει ιδίως «προβλέψιμους κινδύνους» και «πιθανές ιατρικές εναλλακτικές» (άρθρο 1122-1).
Αυτή η έρευνα παρέμβασης απαιτεί ευνοϊκή γνώμη από έναν περιφερειακό φορέα, την Επιτροπή Προστασίας των Ατόμων (CPP), η οποία εξαρτάται από την Περιφερειακή Υπηρεσία Υγείας (ARS), ακολουθούμενη από μία εξουσιοδότηση από την Εθνική Υπηρεσία για την Ασφάλεια Φαρμάκων και Προϊόντων Υγείας (ANSM).
Κατ ‘αρχήν, η μη λήψη αυτής της συγκατάθεσης τιμωρείται με φυλάκιση τριών ετών και πρόστιμο 45.000 ευρώ από τον Ποινικό Κώδικα (άρθρο 223-8).
Ωστόσο, το ζήτημα του αντι-covid εμβολίου οδήγησε στην αποχώρηση των γαλλικών υγειονομικών αρχών υπέρ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA) βάσει του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 726/2004 της 31ης Μαρτίου 2004.
Όσον αφορά τα “φάρμακα για ανθρώπινη χρήση που περιέχουν μια νέα δραστική ουσία”, ιδίως για τη θεραπεία των ιογενών νόσων, ο κανονισμός αυτός στην πραγματικότητα προβλέπει μια κεντρική διαδικασία έγκρισης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Με άλλα λόγια, αυτά τα φάρμακα πρέπει να λάβουν άδεια από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (EMA) που να ισχύει για όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η παραίτηση αποκλείει στη συνέχεια μια πιθανή προσφυγή ενώπιον του Γάλλου δικαστή για μη συμμόρφωση με τη διαδικασία ειδοποίησης και έγκρισης στο εσωτερικό δίκαιο, καθώς υπό την πίεση των περιστάσεων, αυτό αντικαταστάθηκε από μια ευρωπαϊκή διαδικασία.
Από την άλλη μεριά, δεν εξαιρείται με κανέναν τρόπο από την υποχρέωση για τη συναίνεση των ανθρώπων
Στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η σύσταση αριθ. R (90) 3 της Επιτροπής Υπουργών σχετικά με την ιατρική έρευνα για τα ανθρώπινα όντα, που εγκρίθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1990, ορίζει ορισμένες αρχές.
Σύμφωνα με το τρίτο, «καμία ιατρική έρευνα δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς την ενημερωμένη, δωρεάν, ρητή και συγκεκριμένη συγκατάθεση του ατόμου που του προσφέρεται» και, σύμφωνα με το δέκατο τρίτο, «τα άτομα που ενδέχεται να αποτελέσουν αντικείμενο ιατρικής έρευνας πρέπει να να μην παρακινηθείτε να υποταχθείτε σε αυτόν με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο την ελεύθερη συγκατάθεσή τους ».
Αυτό το κείμενο, αν και ισοδυναμεί με πολιτική και ηθική δέσμευση, δεν έχει δεσμευτική νομική αξία. Από την άλλη πλευρά, ο κανονισμός (ΕΚ) της 31ης Μαρτίου 2004 προβλέπει δεσμευτικά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση την τήρηση ορισμένων δεοντολογικών απαιτήσεων κατά τη διεξαγωγή κλινικών δοκιμών φαρμάκων που έχουν εγκριθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο (σημείο 16).
Αυτές οι απαιτήσεις προβλέπονται στην οδηγία 2001/20 / ΕΚ της 4ης Απριλίου 2001, η οποία αναφέρεται ρητά στη Διακήρυξη του Ελσίνκι και η οποία προβλέπει επίσης συναίνεση κατόπιν ενημέρωσης (άρθρο 3).
Τέλος, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε την ευκαιρία να αποφανθεί το 2002 ότι η επιβολή θεραπείας χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενούς είναι «επίθεση στη σωματική ακεραιότητα του ενδιαφερόμενου» [41] και ότι «οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί ως ακούσια ιατρική θεραπεία αποτελούν παρέμβαση στο δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής “[42].
Το ερώτημα παραμένει: ισχύει αυτή η αρχή όταν το πείραμα περιλαμβάνει εμβόλιο; Η απάντηση είναι ναι, διότι η οδηγία της 4ης Απριλίου 2001 καλύπτει τα φάρμακα όπως ορίζονται από ένα άλλο κείμενο, την οδηγία 65/65 / ΕΟΚ της 26ης Ιανουαρίου 1965.
Σύμφωνα με την οδηγία αυτή, ένα φάρμακο είναι «οποιαδήποτε ουσία ή σύνθεση παρουσιάζεται ως έχει θεραπευτικές ή προληπτικές ιδιότητες σε σχέση με ανθρώπινες ή ζωικές ασθένειες.
Οποιαδήποτε ουσία ή σύνθεση που μπορεί να χορηγηθεί σε ανθρώπους ή ζώα με σκοπό την καθιέρωση ιατρικής διάγνωσης ή την αποκατάσταση, διόρθωση ή τροποποίηση οργανικών λειτουργιών σε ανθρώπους ή ζώα θεωρείται επίσης φαρμακευτική »(άρθρο 1ο).
Τα εμβόλια κατά των covid πληρούν αναμφίβολα αυτόν τον ορισμό. Στο βαθμό που εξακολουθούν να βρίσκονται στην πειραματική φάση, υπόκεινται στις ηθικές αρχές που επιβάλλονται από τον κανονισμό του 2004.
Ο κανόνας της ελεύθερης και ενημερωμένης συναίνεσης σε ένα πείραμα είναι επομένως καλά καθιερωμένος τόσο στο γαλλικό δίκαιο όσο και στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Β. Απαραβίαστο του ανθρώπινου σώματος και αξιοπρέπεια του ατόμου
Ενώ η απόφαση Vavřička που εκδόθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στις 8 Απριλίου 2021 δεν αποκλείει την υποχρέωση εμβολιασμού κατά του covid, δεν την καθιστά εύλογη ή νομικά αποδεκτή.
Σε αυτήν την περίπτωση, ήταν ένα ζήτημα μακροχρόνιων δοκιμαστικών εμβολίων που προκαλούν τώρα μόνο οριακές διαφορές μεταξύ ριζικών αντιπάλων οποιουδήποτε εμβολιασμού.
Είναι αρκετά διαφορετικό με τα αντι-covid εμβόλια. Δεδομένου ότι αυτά, από την ίδια την αναγνώριση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων, στη φάση της κλινικής δοκιμής, φαίνεται δύσκολο να τους επιβληθούν λαμβάνοντας υπόψη τις υφιστάμενες νομικές εγγυήσεις.
Η υποχρέωση εμβολιασμού σε ένα πλαίσιο πειραματισμού διατρέχει τον κίνδυνο να επιβληθεί η κύρωση του δικαστή, ειδικά επειδή ο γαλλικός νόμος βασίζεται στην αρχή του απαραβίαστου του ανθρώπινου σώματος.
Αυτή η απαγόρευση εκφράζεται στην παροιμία Noli me tangere, “μην μου άπτου”, από τα λόγια του Αναστημένου Χριστού στη Μαρία Μαγδαληνή [43] και αντανακλώντας την ιερότητα του σώματος.
Παρόλο που αυτή η αρχή του απαραβίαστου δεν έχει λάβει συνταγματική αφιέρωση, ωστόσο διατρέχει ολόκληρο το νομικό μας σύστημα και καλύπτεται από τη «διαφύλαξη της αξιοπρέπειας του ατόμου», μια ευρύτερη έννοια ότι το Συνταγματικό Συμβούλιο έχει αναβαθμιστεί στην
Είναι σύνηθες να πούμε ότι ο ιατρικός πειραματισμός ωφελεί ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν και μπορεί να ασκηθεί εις βάρος των πιθανών εκείνων που εκτίθενται στους κινδύνους της. Με άλλα λόγια, το όφελος που αναμένεται από τον μεγαλύτερο αριθμό θα άξιζε τον κίνδυνο που ενέχουν μερικοί.
Ωστόσο, ο ιατρικός πειραματισμός στον άνθρωπο δεν μπορεί να μειωθεί σε μια εξίσωση που θα το καθιστούσε τόσο προφανές όσο ένας υπολογισμός οφέλους / βλάβης.
Πράγματι, ένας τέτοιος συλλογισμός υποδηλώνει τον αδιάφορο σκοπό του, αποφεύγοντας παράλληλα τους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς καθοριστικούς του παράγοντες.
Στην υπόθεση Vavřička, ο δικαστής Wojtyczek παρατήρησε στη διαφωνία του που δημοσιεύθηκε μετά την απόφαση «ότι δεν έχει υποβληθεί κανένα στοιχείο στο Δικαστήριο για να δείξει ότι τα κράτη που έχουν καθιερώσει την υποχρέωση εμβολίου λαμβάνουν καλύτερα αποτελέσματα από άποψη δημόσιας υγείας από τα κράτη που δεν έχουν καθιερώσει αυτήν την υποχρέωση ». Η παρατήρηση είναι κρίσιμη και γεμάτη επιπτώσεις.
Στην πραγματικότητα, πρέπει να προσέχουμε ένα εξιδανικευμένο όραμα επιστημονικής ορθολογικότητας που θα οδηγούσε στην παραβίαση των θεμάτων εξουσίας, των οικονομικών συμφερόντων και των θεσμικών στρατηγικών που το διέπουν.
Η ιατρική έρευνα έχει τη δική της λογική ανάπτυξης, η οποία δεν είναι απαραίτητα ανθρωπιστική και μπορεί να υπόκειται στην αναζήτηση κέρδους, όπως υπενθύμισε πρόσφατα η υπόθεση Mediator [45].
Είναι επίσης γεγονός ότι ο καθαρός ορθολογισμός ξεφεύγει από όλους τους ηθικούς κανόνες και απειλεί να στραφεί εναντίον του, όπως έδειξε ο Max Horkheimer [46].
Ένας δείκτης του πολιτισμού μπορεί στη συνέχεια να μετατραπεί σε «οπισθοδρομική πρόοδο» σύμφωνα με τον τύπο του Theodor Adorno [47].
Εάν η ιδέα της επιστημονικής ουδετερότητας είναι μια ψευδαίσθηση [48], η απλή χρήση του όρου «ηθική» σε νομικά κείμενα δεν αρκεί για να εγγυηθεί την μη βλάβη της.
Ακόμη και όταν η έρευνα διαμορφώνεται αυστηρά από το νόμο, η αρχή της ελεύθερης συγκατάθεσης εμφανίζεται συχνά εύθραυστη στην ασύμμετρη σχέση μεταξύ της ιατρικής αρχής και του υποκειμένου.
Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς η ενημερωμένη συγκατάθεση θα μπορούσε να εμπεριέχει ολοσχερή ενημέρωση με την παρουσία ενός άγνωστου κινδύνου και μιας σύνθετης τεχνικής εμβολίου.
Όπως υπενθύμισε ο Yannick Bardie το 2016, μια κλινική δοκιμή είναι εκ φύσεως “μια πολύ επικίνδυνη και ανήθικη άσκηση” [49].
Λαμβάνοντας υπόψη τις πολλές αβεβαιότητες που θα σταθμίσουν μέχρι το τέλος των δοκιμών για τα αντι-covid εμβόλια, εάν είναι νόμιμο να αφήσουν εθελοντές, ιδίως ευάλωτα άτομα, τη δυνατότητα να τα λάβουν με πλήρη γνώση των γεγονότων, φαίνεται αντίθετη σ΄ ισχύουσα νομοθεσία και στις αρχές στις οποίες βασίζεται το φιλελεύθερο σύστημά μας να θέλει να τα επιβάλει σε όλους τους πολίτες.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[14] Janssen Vaccines & Prevention B.V., Summary Notification Information Format for the Release of Genetically Modified Organisms Other Than Higher Plants in Accordance with Article 11 of Directive 2001/18/EC, Ad26COVS1, 6 July 2020.
[15] Ph. Amiel, « Expérimentation sur l’être humain », in C. Bonah, J.-M. Mouillie et al., Médecine, santé et sciences humaines, Les Belles Lettres, pp. 564-576, 2011.
[16] G. Chamayou, Les corps vils. Expérimenter sur les êtres humains aux XVIIIe et XIXe siècles, La Découverte, 2014, pp. 341-384.
[17] W. Beaumont, Experiments and Observations on the Gastric Juice, Plattsburgh, P. P. Allen, 1833, p. 20.
[18] C. Bernard, Introduction à la médecine expérimentale, J. B. Baillère & Fils éd., 1865, II, chap. 2, § 3.
[19] A. Claudy, Histoire de la dermatologie lyonnaise, Société française d’Histoire de la dermatologie.
[20] L. Pasteur, Lettre adressée à Pedro II, empereur du Brésil, 22 sept. 1884, Archives Nationales, AB/XIX/3332.
[21] Schleswig-Holstein Ministerium für Soziales, Gesundheit, Jugend, Familie und Senioren, Wissenschaftliche Untersuchung der Praxis der Medikamentenversuche in schleswig-holsteinischen Einrichtungen der Behindertenhilfe sowie in den Erwachsenen-, Kinder- und Jugendpsychiatrien in den Jahren 1949 bis 1975, 12 Januar 2021, p. 35.
[22] P.-C. Bongrand, L’expérimentation sur l’homme. Sa valeur scientifique et sa légitimité, 1905, Presses de l’Institut Gustave Roussy/IGR Press.fr, 2011, p. 122.
[23] Ph. Amiel, Des cobayes et des hommes ; expérimentation sur l’être humain et justice, Les Belles Lettres, 2011.
[24] Cass, 28 janv. 1942, Teyssier, Gaz. Pal. 1942, 1, p. 177 ; B. Hoerni et J.-P. Bouscharain, « Arrêt Teyssier de la Cour de Cassation, 28 janvier 1942 : quelques remarques sur une décision “oubliée” », Histoire des sciences médicales, t. XXXV, n°3, 2001.
[25] R. Working, « The Trial of the Unit 731 », The Japan Times, 5 June 2005.
[26] J. K. Baird, « War Crimes in Japan-Occupied Indonesia: Unraveling the Persecution of Achmad Mochtar », The Asia-Pacific Journal Japan Focus, Jan. 1, 2016, vol. 14, issue 1, n° 4.
[27] J. Graven, « Le procès des médecins nazis et les expériences pseudo-médicales. Esquisse d’une étude de synthèse, Annales de droit international médical, n°8, juin 1962, p. 5.
[28] Ph. Amiel, « Expérimentations médicales : les médecins nazis devant leurs juges », in F. Vialla, Les grandes décisions du droit médical, LGDJ, 2009, pp. 431-444.
[29] Ph. Amiel, «“Code de Nuremberg” : traductions et adaptations en français», in Des cobayes et des hommes, op. cit.
[30] Ph. Amiel, F. Vialla, « Le “code de Nuremberg”, une jurisprudence pénale inaugurale endroit international de la santé », in E. Cadeau, É. Mondielli, F. Vialla (dir.), Mélanges en l’honneur de Michel Bélanger : modernité du droit de la santé, Les éditions hospitalières, 2015, pp.573-585.
[31] A. M. Salam, A. S. Carr, « Racing for Covid-19 Vaccine and Cure: Lessons and Tragedies in Human Subject Research », Heart Views, 2020 Jul-Sep, 21(3), p. 229–234.
[32] R. Leung, « America’s Deep, Dark Secret », CBS News, Apr. 29, 2004.
[33] Center for Disease Control and Prevention, The Tuskegee Timeline.
[34] S. Krugman, « The Willowbrook Hepatitis Studies Revisited: Ethical Aspects », Reviews of infectious diseases, vol. 8, n°1, Jan.-Febr. 1986, 157-162.
[35] B. Fintel, A. T. Samaras, E. Carias, « The Thalidomide Tragedy: Lessons for Drug Safety and Regulation », Helix, Jul. 28, 2009.
[36] « Hospital Accused on Cancer Study », The New York Times, Jan. 21, 1964.
[37] CCNE, Avis sur les essais de nouveaux traitements chez l’homme. Réflexions et propositions, n°2, 9 oct. 1984.
[38] Sciences de la vie : de l’éthique au droit, Rapport G. Braibant, La Documentation française, 1988.
[39] Loi n°88-1138 du 20 déc. 1988 relative à la protection des personnes qui se prêtent à des recherches biomédicales, JORF, 22 déc. 1988.
[40] Loi n° 2012-300 du 5 mars 2012 relative aux recherches impliquant la personne humaine, JORF, 6 mars 2012. Voir : J. Ducruet, « Protection des personnes qui se prêtent à des recherches biomédicales », Laennec, vol. 56, n°3, 2008, pp. 6-24.
[41] CEDH, 29 avr. 2002, Pretty c. Royaume-Uni, n°2346/02.
[42] CEDH, 9 juill. 2002, Salvetti C. Italie, n°42197/98.
[43] Jean, 20, 17.
[44] CC, déc. n° 94-343/344 DC, 27 juillet 1994, Loi relative au respect du corps humain et loi relative au don et à l’utilisation des éléments et produits du corps humain, à l’assistance médicale à la procréation et au diagnostic prénatal, JORF, 29 juill. 1994, p. 11024.
[45] CAA Paris, 8ème ch., 4 août 2017, 16PA00157 et 16PA03634.
[46] M. Horkheimer, Éclipse de la raison, 1947, Payot, 1974.
[47] Th. W. Adorno, Minima Moralia. Réflexions sur la vie mutilée, 1951, Payot, 2016.
[48] K. Abbasi, « Covid-19: politicisation, “corruption,” and suppression of science », The British Medical Journal, 2020, 371. En ligne: <https://www.bmj.com/content/371/bmj.m4425> (consulté le 7 mai 2021).
[49] L’Obs, 15 janv. 2016. Voir aussi Y. Bardie, Essai clinique : du patient à l’objet de science, Éd. Sauramps Médical, 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου