ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ
Όσοι διαβάζουν αυτό το μήνυμα, δεν είναι νήπια, άρα έχουν αρρωστήσει πολλές φορές. Όλοι θυμόμαστε ένα χέρι στο μέτωπο να μας “παίρνει” τον πυρετό, δύο να μας κάνουν “σουβλάκι” στις κουβέρτες, ένα πιάτο με εκείνη την περιβόητη κοτόσουπα και ένα χέρι που ερχόταν με το μεγάλο κουτάλι να λέει «μία ακόμα».
Κομπρέσες, ποδόλουτρα, vicks στο στήθος και την πλάτη, κουβάδες με διάφορα τσάγια του βουνού και του λόγγου και πολύ φροντίδα και υπομονή. «Αγάπη και προδέρμ», έτσι έμεινε να το λέμε.
Φοιτήτρια ήταν της συγκατοίκου, του συντρόφου -που ο Θεός να τον έχει καλά, όπου είναι- της γειτόνισσας που άκουγε το βήχα και ερχόταν ως την πόρτα με ένα πιάτο φαγητό. Από αυτά τα κεράσματα, που δεν είναι ούτε καν σε τάπερ. Συνήθως, με φέτα ψωμί, προς άμεση κατανάλωση.
Έτσι μάθαμε και εμείς να κάνουμε τα ίδια, ως αδέλφια, ως συμφοιτητές, ως φίλοι, ως γείτονες, ως γονείς και οι άρρωστοι άνθρωποι γύρω μας, παίρνουν άφεση αμαρτιών για όσο καιρό ψήνονται στον πυρετό, παράγουν απεριόριστη ποσότητα βλέννας από τη μύτη και ξεροβήχουν ακατάπαυστα και όταν γίνονται καλά, αρχίζει πάλι το …ματς.
Καιρό όμως τώρα, φτάνουν δύο χρόνια, εκπαιδευόμαστε να λέμε τους ανθρώπους που ο "αόρατος εχθρός" τους "πέρασε αλλά δεν ακούμπησε", που "τους γυρόφερνε, αλλά δε τους έριξε", κρούσματα και αυτούς που αρρώστησαν -από κορονοϊό- "μολυσμένους".
Μαθαίνουμε να μην πλησιάζουμε τους αγαπημένους μας, αν έχουμε, αν δεν έχουμε να μην πλησιάζουμε κανέναν, να φοβόμαστε τον καθένα, όσο υγιής και αν δείχνει, όσο απαραίτητος και να μας είναι, γιατί μπορεί να είναι κρούσμα και να μη το ξέρει ή να μην είναι και να είμαστε εμείς (που επίσης να μη το ξέρουμε), γιατί κι αν κάναμε το εμβόλιο, κι αν κάναμε και self test και rapid, φοράμε και δυο μάσκες μαζί, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε "σίγουροι".
Μπορεί ο φονικός ιός να μας κοροϊδέψει όλους, τα ξετρυπώσει από τα εμπόδια που του βάζουμε και να βλάψει εμάς και αυτούς που αγαπάμε. Μπορεί ίσως και όχι;
Όταν αρρωσταίναμε παλιά, θεωρούσαμε ότι θα ταλαιπωρηθούμε βέβαια, θα αποβλακωθούμε στην τηλεόραση με άπειρες ελληνικές ταινίες, θα σαπίσουμε στον ύπνο, θα πάνε για πλύσιμο όλα μας τα πυτζαμάκια από το βάλε-βγάλε του πυρετού, αλλά δε θυμάμαι ποτέ κανέναν να σκεπτόταν ότι κινδυνεύει να πεθάνει.
Ούτε κανένας από τους γύρω του φοβόταν κάτι τέτοιο. Στο νοσοκομείο μπαινόβγαινε ο καθένας, στο χειρουργείο, την εντατική και όλα ήταν υπό έλεγχο. Πήγαινε στο νοσοκομείο για να γίνει καλά (προφανώς). Σήμερα γιατί φοβάται να πάει στο νοσοκομείο άραγε;
Ακόμα θυμάμαι το γιατρό που μου εξηγούσε ότι έπρεπε να υπογράψω ένα χαρτί για να μου βγάλει τις αμυγδαλές. “Κατά 98% όλα θα πάνε μια χαρά, κατά 2% μπορεί και να μην ξυπνήσεις από τη νάρκωση” (τότε δε λέγανε θα “πεθάνεις”, ήταν βαριά κουβέντα).
Εντάξει doc του λέω, εγώ ή ζωντανή θα βγω από εδώ ή δε θα βγω. Ζωντανός 98% και πεθαμένος 2% δε γίνεται. Αυτή η έρμη η στατιστική, λάστιχο έχει γίνει πια. Υπογράφω doctor, πως αν “δεν ξυπνήσω” οι συγγενείς μου δε θα μπορούν να σε κυνηγήσουν. ΟΚ;
Δε θυμάμαι κανέναν να είχε φρενάρει έξω από το χειρουργείο και να λέει δεν υπογράφω, δε θέλω διασωλήνωση, δε γουστάρω να πάω στη ΜΕΘ…
Ένα κρεβάτι στη ΜΕΘ ήταν κάτι σα λαχείο, αφού πάντα γεμάτες ήταν, τουλάχιστον τριάντα χρόνια που θυμάμαι να αρρωσταίνουν οι γονείς μου και μια χαρά τους θυμάμαι στο διάδρομο, μετά παίρναν προαγωγή σε θάλαμο και άμα λάχει και καθόταν κρεβάτι στη ΜΕΘ, χαράς ευαγγέλια! Και δεν πήγαιναν for fun στο νοσοκομείο, ήταν σοβαρότατα άρρωστοι (μέχρι που πέθαναν κιόλας).
Πλέον τα πράγματα είναι αλλιώς. Όταν κάποιος φτερνίζεται δεν ακούει “με τσι ‘γεις σου” (έτσι το λεν “εδά”), ή “Χριστός” ή έστω έναν …αριθμό, για να δει ποιος τον σκέφτεται (“σκεύεται”, αν διαβάζουν Κρητικοί).
Οι άνθρωποι σε κοιτάνε με φόβο και κακία αν τύχει και φτερνιστείς. Άμα δε βήξεις…, ή τυχόν βγάλεις κάνα (“πράμα”) χαρτομάντιλο για τη μύτη σου, μαύρο φίδι και κολοβό που σε έφαγε.
Την Άνοιξη του 2020 που πήγαινα super market με το “χαρτί” και την ταυτότητα ανά χείρας, είχα φτερνιστεί -αλλεργική γαρ- και δυο γηραιές κυρίες που περπατούσαν στο απέναντι πεζοδρόμιο, άρχισαν να πηδάνε σα τα καγκουρό και να απομακρύνονται με ταχύτητα αθλητή. Υγιέστατες οι γιαγιάδες (σωματικώς τουλάχιστον).
Αναρωτιέμαι, ποιος θαρραλέος, ποιος ατρόμητος, “αιθεροβάμων” θα τον έλεγαν στις ειδήσεις, θα μου φέρει ένα πιάτο φαγητό, ένα τσάι, ένα αντιπυρετικό από το φαρμακείο, ποιος θα μου αλλάξει τα σεντόνια αν τα μουσκέψει ο πυρετός, για οποιαδήποτε ίωση, ή μικροβιακή λοίμωξη ίσως με βρει, από αυτές που δε χρειάζονται νοσηλεία στο νοσοκομείο, αλλά στο σπιτάκι την έβγαζες μια χαρά σε δύο μέρες ή μια βδομάδα;
Γιατί εντάξει, αν είναι κορονοϊός, ας έρθει πια το τάπερ με το φαγητό και ως την εξώπορτα. Αν πάλι χρειαστεί νοσοκομείο, δεν έχω φόβο. Εκεί θα λάβω όλη τη φροντίδα που θα χρειαστώ. Όχι μέσα φυσικά… Απ’ έξω!
Μέσα είναι ένας γιατρός και ένας νοσηλευτής για ένα σωρό ασθενείς, τί να πρωτοκάνει; Έξω έχουν στήσει τα σκηνάκια αυτοί που είναι σε αναστολή και η αναλογία είναι αντίστροφη. Ένας άρρωστος, με δυο τρεις γιατρούς και 5-6 νοσηλευτές διαθέσιμους.
Μόνο που δεν έχουν νοσοκομείο να μπουν! Μέσα στο κτήριο είναι λίγοι οι γιατροί και νοσηλευτές, απ΄ έξω πολλοί, αλλά χωρίς …κτήριο! Κάτι δεν πάει καλά εδώ…
Στην τηλεόραση όλη μέρα μιλάνε για νεκρούς (νέους, γέρους και παιδιά). Όλοι υγειέστατοι, όλοι ανεμβολίαστοι, όλοι αγύριστα κεφάλια (που το φάγαν το κεφάλι τους). Κατ’ εξαίρεση και ένας μακαρίτης εμβολιασμένος νεκρός. Όλα ΟΚ, δε σημαίνει τίποτα, απλά επιβεβαιώνει την εξαίρεση του κανόνα. Ευτυχώς, δε μας αφορά.
Εμείς είμαστε εμβολιασμένοι, δε μας νοιάζουν αυτά, δεν αντέχω να ακούω τέτοια μακάβρια. Όμως οι μισοί μου φίλοι, συγγενείς και γνωστοί είναι ανεμβολίαστοι, δε θέλω ούτε να σκέπτομαι τί τους περιμένει. Ανοίγω το ίντερνετ και ανεβαίνω στο κανό για σέρφινγκ.
Μιλούν οι κορυφαίοι των κορυφαίων, ο Μπακτί, ο Μοντανιέ, βγαίνουν καινούριες μελέτες από τις πιο έγκριτες πηγές που γίνεται, μιλούν για μεταλλάξεις στο dna από το εμβόλιο, από το American Heart Association λένε ότι οι εμβολιασμοί θα έχουν συνέπειες, άγνωστες και σοβαρές στην καρδούλα μας, πως βιαστήκαμε, πως κοροϊδευτήκαμε, πως κάνουμε τα ποντικάκια στη θέση των πειραματόζωων, γιατί οι σύγχρονοι ερευνητές είναι ενάντια στο πειράματα σε ζώα…
Σωστά, συμφωνώ. Όμως και ο άνθρωπος, ένα ζώο δεν είναι; Το έλεγε ο Αριστοτέλης, το έχω γράψει στις εκθέσεις του σχολείου. Ο άνθρωπος είναι «ζώον φύσει πολιτικόν, κοινωνικόν και οικονομικόν».
Μήπως ήταν τότε που τα έλεγε ο Αριστοτέλης και τώρα έπαψε; Και καλά έπαψε το “πολιτικόν” και το “κοινωνικόν”, έπαψε και το “ζώον”; Γιατί αν έπαψε αυτό, τί έμεινε, το “οικονομικόν”; Και αυτό δηλαδή τί είναι; είναι τουλάχιστον άνθρωπος;
Που δεν έχει καν τα δικαιώματα του ζώου; Πολύ έχω προβληματιστεί…
Νομίζω ως ζώα, μια φιλοζωική θα έκανε περισσότερα για μας. Κάποιος θα πάλευε για να μην μας κάνουν πειράματα, κάποιος θα μας φρόντιζε αν αρρωσταίναμε, ένα κεσεδάκι φαγητό κάπου θα το βρίσκαμε. Και για ανθρώπινο χάδι δε το συζητάμε. Σίγουρο.
Αγαπητοί αναγνώστες, ζω στο νησί των Κουζουλών και ένας αγαπημένος φίλος μου είναι μονάχος του στο Θησείο, άρρωστος. Έχει την “κακιά” αρρώστια, ξέρετε, αυτή που όταν την κολλάς δε σε παίρνουν ούτε τηλέφωνο, μήπως κολλάει και από εκεί (γιατί οι μελέτες δεν απέδειξαν το αντίθετο, άρα πώς μπορούμε να ξέρουμε;).
Τον παρακολουθεί γιατρός, παίρνει φαρμακάκια, αλλά τον έχει κόψει η κοιλίτσα του, γιατί δεν έχει κουράγιο (δεν τον “ακούει”, για τους συμπατριώτες μου) να πάει να μαγειρέψει, έχει μείνει άφραγκος home alone, γιατί δεν είχε σκεφτεί να πάει σε ένα ATM όταν είδε το test θετικό, ώστε να έχει να πληρώνει τα delivery, που τί θα πήγαιναν στο άρρωστο δηλαδή; Πίτσα ή σουβλάκι; Το χειρότερο είναι πώς έχει αρχίσει να φοβάται. Να απελπίζεται.
Αφού δε βρέθηκε κανείς κοντινός τόσες μέρες, τώρα είναι στο δρόμο για το νοσοκομείο. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.
Όμως αγαπητοί φίλοι που διαβάζετε με υπομονή τόση ώρα, αν είχε τη στοιχειώδη ανθρώπινη βοήθεια, μήπως δε χρειαζόταν να ταλαιπωρηθεί τόσο ο ίδιος και να επιβαρυνθεί το νοσοκομείο με μια ακόμα νοσηλεία;
Μήπως, θα ήταν ένας ακόμα που το πέρασε σπίτι με "αγάπη και προδέρμ";
Μήπως θα φοβόμουν λιγότερο, τί θα γίνει αν αρρωστήσω εγώ ή όποιος άλλος άνθρωπος και δεν έχω/έχει τύχει "ερασιτεχνικής" φροντίδας πριν στραφεί για βοήθεια στο καταπονημένο ΕΣΥ;
Μήπως μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω εσύ; Εγώ μπορώ και κάνω. Όταν ακούω για άρρωστο, από πάσα νόσο και μαλακία, τρέχω να τον βοηθήσω και χαίρεται τόσο πολύ, κυρίως που δε με ξέρει και συνήθως είμαι το πεσκέσι κάποιου μακρινού φίλου ή συγγενή του, που γιάνει από την πολύ χαρά του!
Είμαι και καλή μαγείρισσα φυσικά, την πετυχαίνω τη σούπα! Νομίζω ότι κάπου στο σύμπαν υπάρχει ένας κουμπαράς και ρίχνοντας μέσα ό,τι ο καθένας προαιρείται, όταν προκύπτει ανάγκη, κάποιος ουρανοκατέβατος έρχεται και την καλύπτει.
Δεν είναι πρόβλημα να είσαι μόνος ή άρρωστος. Το πρόβλημα είναι όταν συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Και μόνος, δεν εννοώ το παιδί που γεννήθηκε στα λάχανα.
Χρειαζόμαστε τους κοντινούς μας ανθρώπους -γεωγραφικά, χωροταξικά, πώς να το πω;- κάθε στιγμή, όχι μόνο τους συντρόφους ή συγγενείς. Αν γίνουμε το χέρι που θα βοηθήσει ο καθένας το διπλανό του, στα νοσοκομεία θα μείνουν τα κρεβάτια για αυτούς που πρέπει.
Α! και αν διαβάζει κάνας υπεύθυνος, γυρίστε τους υγειονομικούς στις θέσεις τους βρε άνθρωποι. Τους χρειαζόμαστε, δικοί μας είναι, όχι δικοί σας.
Αντί να βγάλετε σε αναστολή τους δημοσιογράφους που μας έχουν κουζουλάνει, και όλη μέρα μετράνε νεκρούς και τραυματίες μη μπορώντας να κρύψουν την κακία και τα γέλια τους, βγάλατε από τα νοσοκομεία τους ανθρώπους που θα μας γιατροπορέψουν και αφήσατε μέσα τους υπόλοιπους, να δουλεύουν χωρίς σταματημό, χωρίς ούτε καν rapid test, ενώ αρρωσταίνουν και αυτοί και μεταδίδουν;
Σε αυτό συμφωνούν όλοι και στα κανάλια της τηλεόρασης και του ίντερνετ. Γιατί, να φοβάμαι μην την κολλήσουν και κορονοϊό την εγχειρισμένη -έκτακτα- στη μέση θειά (εμβολιασμένη φυσικά, αλλά με τί αντισώματα, κανείς δεν ξέρει) ή ποιος υγειονομικός θα κοιτάξει εμένα -την εμβολιασμένη- αν με βρει πράμα σκωληκοειδίτιδα;
Πληρωμένους δεν τους έχουμε; Θέλω να τους είναι στη θέση τους και να μας περιμένουν, όσο πλένουν τα χέρια τους με μπεταντίν, όχι να σκούζουν στο δρόμο με τα πανό στα χέρια ή να κάνουν πικ νικ διαμαρτυρίας.
Μου αρέσει να μου “παίρνουν” την πίεση, να μου βάζουν ορό, να μου βγάζουν τις πέτρες από τη χολή και να μου τις δείχνουν στο σακουλάκι. Μου αρέσουν τα πλαστικά παντοφλάκια τους και τα εμπριμέ σκουφάκια που έχουν κάνει μόδα τελευταία.
Μου αρέσει να είναι στη δουλειά τους, που έχει να κάνει με την υγεία και τη ζωή όλων μας. Τους χρειαζόμαστε εκεί. Μέσα στο νοσοκομείο, όχι απ’ έξω. Αν δηλαδή αύριο βγει και άλλο εμβόλιο mRNA, για τη γρίπη, την ηπατίτιδα, το στεπτόκοκκο, την ινφλουέντζα, με ή χωρίς επίσημη έγκριση, όποιος δε το κάνει θα χάνει τη δουλειά του γιατί θα θεωρείται δημόσιος κίνδυνος για την διασπορά;
Ο κόσμος άρρωστος και οι γιατροί να κάνουν παρέλαση στις ρούγες… Τα ύστερα του κόσμου! Σε λίγο θα πηγαίνουμε να μας εξετάσουν στην πορεία και θα μας γράφουν τη συνταγή στο κινητό…
Έλεος!
Μπράβο κοπέλα μου πόσες αλήθειές που ξεχάσαμε ,ή μας ξεχάσαμε ,όπως λέμε τον παραιτήσανε δεν παραιτήθηκε. Μια και είσαι Κρητικιά μην χάσεις την κουζουλάδα σου και άσε τα κουράδια και τα βόδια στο μαντρί προς το σφαγείο.
ΑπάντησηΔιαγραφή