ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ...

 

Η ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

«Η Εὐρασιατικὴ ἤπειρος, τῆς ὁποίας ἡ Εὐρώπη δὲν εἶναι παρὰ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς χερσονήσους της, διαιρεῖται λόγω τῆς χιλιετοῦς ἱστορίας της, σὲ τρεῖς μεγάλες πολιτισμικὲς περιοχές:

α) τὴν Δύση ἤ Δυτικὴ Εὐρώπη, ποὺ περιλαμβάνει ἐπὶ πλέον, σήμερα, τὴν Βόρειο καὶ Νότιο Ἀμερική, τὴν Αὐστραλία καὶ τὴ Νέα Ζηλανδία,

β) τὴν Ἀνατολὴ ἤ Ἄπω Ἀνατολή, ποὺ περιλαμβάνει τρεῖς χερσονήσους: τὴν Ἰνδία, τὴ Νοτιοανατολικὴ Ἀσία (μὲ τὴν Ἰνδονησία) καὶ τὴν Κίνα (μὲ τὴν Κορέα καὶ τὴν Ἰαπωνία), γ) τὴν ἐνδιάμεση περιοχή, ποὺ βρίσκεται μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. 

Τὰ δυτικὰ σύνορα αὐτῆς τῆς ἐνδιάμεσης περιοχῆς ἐκτείνονται ἀπὸ τὰ βόρεια τῆς Βαλτικῆς ὡς τὴ μέση τῆς Ἀδριατικῆς, ἀφήνοντας στὴ Δύση ὅλες τὶς καθολικὲς καὶ προτεσταντικὲς χῶρες καὶ συνεπῶς τὴ Φινλανδία, τὶς Βαλτικὲς χῶρες, τὴν Πολωνία, τὴν Τσεχοσλοβακία, τὴν Οὑγγαρία, τὴν Κροατία καὶ τὴν Ἰταλία. 

Τὰ ἀνατολικὰ σύνορα τῆς ἐνδιάμεσης περιοχῆς ἐκτείνονται ἀπὸ τὴ θάλασσα τοῦ Ὀχότσκ ὡς τὸν κόλπο τοῦ Ἄντεν ἀφήνοντας στὴν Ἀνατολὴ τὴ βουδδιστικὴ Μογγολία, τὴν Κίνα (ἐκτὸς ἀπὸ τὸ κινεζικὸ Τουρκεστὰν) καὶ τὴν Ἰνδία (μὲ τὸ τμῆμα τοῦ Πακιστὰν στὰ ἀνατολικὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ). (...)

Τὰ ἀνατολικὰ σύνορα τῆς ἐνδιάμεσης περιοχῆς δὲν μελετήθηκαν ἀρκετά· οἱ δυτικοὶ διανοούμενοι ποὺ ἀσχολήθηκαν μ' αὐτὰ τὰ ταύτισαν μὲ τὰ ἀνατολικὰ σύνορα μιᾶς Δύσεως ποὺ ἐπεξέτειναν ὑπερβολικά. 

Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός: μέσα στὴ διαμάχη ποὺ δημιουργήθηκε γιὰ τὸ ἄν ἡ περιοχὴ αὐτὴ εἶναι τμῆμα τῆς Δύσεως ἤ τῆς Ἀνατολῆς, κανεὶς ἱστορικὸς δὲν μίλησε γιὰ ἐνδιάμεση περιοχή. 

Προτείνω, λοιπόν, νὰ ὀνομασθῆ ἔτσι ἡ μεγάλη αὐτὴ πολιτιστικὴ ἔκταση, κάτι ἐξ ἄλλου ποὺ διαισθάνθηκαν καὶ οἱ κάτοικοί της, ὅτι δηλαδὴ ἡ εὐρασιατικὴ ἤπειρος δὲν χωρίζεται σὲ δύο ἀλλὰ σὲ τρεῖς πολιτιστικὲς περιοχές.

Ἡ ἐνδιάμεση, λοιπόν, περιοχὴ περιλαμβάνει τὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση (ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Βαλτικὲς χῶρες), τὰ ἕξι Βαλκανικὰ κράτη (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Κροατία), ὅλες τὶς ἀραβικὲς χῶρες (ἀπὸ τὸ Μαρόκο ὡς τὴν Ἀραβικὴ χερσόνησο), τὴν Αἰθιοπία, τὸ Ἰρὰν καὶ τὸ Ἀφγανιστάν, τὸ «ἰρανικὸ» Πακιστὰν δυτικὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ (Βελουχιστὰν καὶ Παχτοῦ) καὶ τέλος τὸ κινεζικὸ Τουρκεστάν. Κατοικεῖται κυρίως ἀπὸ τοὺς Σλάβους ὀρθοδόξους, τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Τουρκο-Μογγόλους, τοὺς Ἄραβες, τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Πέρσες. Καὶ στὴν περιοχὴ αὐτὴ ἡ αἰγυπτο-ἑλληνικὴ εἰδωλολατρία καὶ ὁ τουρκο-μογγολικὸς σαμανισμὸς παραχώρησαν τὴ θέση τους στὸν ὀρθόδοξο χριστιανισμὸ καὶ τὸν ἰσλαμισμό».

Δημήτρης Κιτσίκης, «Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας στὸν 20ὸ αἰώνα», σελίδες 27-29, ἐκδόσεις «Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας», Ἀθήνα, 1978

Στὴν μνήμη τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, συνεργάτη καὶ φίλου, ποὺ «ἔφυγε» σὰν σήμερα πρὶν ἀπὸ ἕναν χρόνο.

Περιοδικό ΤΟ ΈΝΖΥΜΟ 

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ