ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΚΤΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

ΤΟ ΥΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ  ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ

Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου

 Το κοινωνικό σύστημα που παγκοσμίως σήμερα υφίσταται, με βάση της αξίες του είναι υλιστικό.

 Το χρηματοπιστωτικό του σύστημα έχει διεθνή  χαρακτήρα,  ολοκλήρωσε θεσμικά την υπόστασή του το 1944 και είναι όργανο της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας. 

Οι Διεθνείς Οργανισμοί, που συνεστήθησαν πληθωρικά από του τέλους και ύστερα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποκαλύπτονται εμφαντικά στις μέρες μας από τις πράξεις τους, ότι είναι όργανα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.  

Λειτουργούν με στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους των διεθνών κεφαλαίων, με μέγιστη απληστία, σε βάρος της δημιουργικής πραγματικής παραγωγής των λαών. 

Παράλληλο  στόχο έχουν την εκτόνωση, με “επιστημονικά μέτρα” των πολιτικών και κοινωνικών εντάσεων,  οι οποίες δημιουργούνται από την λειτουργία του κοινωνικού (κεφαλαιοκρατικού) συστήματος και οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ανατροπή του. 

Το πραγματικό αποτέλεσμα των μέτρων αυτών το ζούμε πάνω από μισό αιώνα. Οι πολίτες όλων των χωρών, ο κόσμος όλος, παρέμεινε και παραμένει έρμαιο   πολέμων (οικονομικών, ψυχρών και θερμών) και   πλήθους  άλλων κακών και δυστυχιών. 

Στις μέρες μας ζούμε τους εξελισσόμενους πολέμους στη Συρία και την Ουκρανία, την  προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, την χρηματοοικονομική που ξέσπασε το 2008, την πανδημία του COVID-19, την ενεργειακή κρίση και ποιος ξέρει ποιών άλλων κρίσεων στο προσεχές μέλλον.

 Είτε είναι ο ΟΗΕ, είτε το ΔΝΤ, είτε η Παγκόσμια Τράπεζα , είτε Παγκόσμιος ΟργανισμόςΥγείας, είτε Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, είτε οι  G7 και G20 κ.α. όλοι τους παρακολουθούν  την γέννηση και εξέλιξη των παγκοσμίων κρίσεων, που εγγενώς το υφιστάμενο οικονομικό και πολιτικό σύστημα δημιουργεί,   με τον ίδιο τρόπο που η μετεωρολογική υπηρεσία παρακολουθεί τον σχηματισμό και την πορεία των τυφώνων, χωρίς πρόταση θεραπευτικής επέμβασης. 

 Πιστεύω ότι η ρίζα όλων αυτών των κακών και των “αποτυχημένων μέτρων των ειδικών” είναι η κοσμοθεωρητική και βιοθεωρητική αντίληψη που έχουν οι επινοούντες και  σχεδιάζοντες τα “αναγκαία” μέτρα  “ειδικοί”.

 Τους λέω ειδικούς και όχι επιστήμονες γιατί στερούνται αρετής. “Πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη  δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται.”

Τα προτεινόμενα από αυτούς μέτρα τα υλοποιούν  οι πολιτικοί. Αυτοί, προεπιλεγμένοι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι δυστυχώς όργανα και υποτακτικοί του . 

 Όμως πέρα από τις εμφανείς  συμφορές που δημιουργήθηκαν από τα μέτρα των “ειδικών” και που όλοι οι άνθρωποι βιώνουμε υπάρχει και μια διάσταση που δεν είναι άμεσα εμφανής. 

 Διατηρώντας τους ανθρωποκτόνους θεσμούς του συστήματος, “ειδικοί” με τους πολιτικούς, οδηγούν τους ανθρώπους σε μια κατάσταση αποστειρωμένης μοναξιάς και ανθρωποφοβίας. 

Είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής του εωσφορικού δόγματος  “Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος”. Κεντρική πίστη και των “ειδικών” και των πολιτικών του συστήματος .  Είναι αυτό που  οδηγεί αναπόφευκτα  στη διαστρέβλωση των ανθρωπίνων σχέσεων, οι οποίες  χάνουν μέχρι εξαφάνισης σε ποιότητα, πλάτος και βάθος.

 Όμως το νόημα της ανθρωπίνης ύπαρξης, βρίσκεται στην οικοδόμηση σχέσεων, στη συνύπαρξη,  στην συμπόρευση, στην αλληλοβοήθεια, στη χαρά της επαφής.

 Η ευτυχία είναι ορατή  στο "μαζί" κοινών διαδρομών, στην αυθορμησία του συναισθήματος και ιδίως της αγάπης, στη διάφανη εκφραστικότητα των προσώπων των ανθρώπων.

 Αντί αυτών με τα μέτρα του το σύστημα στοχεύει στην “κατασκευή” ενός ανθρώπου εγωκεντρικού και κατ΄ουσίαν μοναχικού. 

Αυτόν,  που στόχο στη ζωή θα έχει την κατοχή μέσων παραγωγής, χρήματος και γνώσεων, ώστε να μπορέσει να επιτύχει μέσω αυτών την εκμετάλλευση συνανθρώπων του. 

Είναι τραγικό ότι έτσι ζώντας ο αλλοτριωμένος άνθρωπος θα έχει την ψευδαίσθηση ότι καλύπτει  τις “πραγματικές του ανάγκες” του και την ψεύτικη αντίληψη ότι έτσι θα αποκτήσει την δυνατότητα  ικανοποίησης όλων των επιθυμιών του. 

 Επειδή “εκ του καρπού το δένδρο γιγνώσκεται”, με βάση τα ανωτέρω αποτελέσματα για την υπόσταση των ανθρώπων, προκύπτει ότι η κοσμοθεωρητική και βιοθεωρητική αντίληψη των “ειδικών” και των κατεχόντων την πολιτική εξουσία πολιτικών, είναι αντίθετη με το Ευαγγέλιο, που ο Χριστός μας αποκάλυψε. Το Ευαγγέλιο της αγάπης. 

 Με αυτήν την φιλοσοφία  την συλλογική ζωή των σημερινών χριστιανών, το σύστημα  την έχει οργανώσει στα μέτρα του.

 Έτσι μας τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως χριστιανούς, έχει επιβάλλει μια συλλογική ζωή, η οποία είναι κατ΄ ουσίαν σχιζοφρενική,  σε σχέση με την πίστη μας.

 Ας  δούμε λίγο τι μας επιτρέπει και τι μας επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα το σύστημα.

Κάθε Κυριακή και τις επίσημες εορτές, μας επιτρέπει οι “ευσυνείδητοι” χριστιανοί να πηγαίνουμε στους  Ιερούς Ναούς, όπου συλλογικά ως πιστοί να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό. Να  συμμετέχουμε στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας και μεταλαμβάνουμε την Θεία Κοινωνία. 

Δύο ώρες την εβδομάδα δηλαδή να τις αφιερώνουμε στον Κύριο. Εκεί μας επιτρέπει  να πιστεύουμε ότι όντως  “ εν σώμα οι πολλοί εσμέν . Οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν.” Κορ. Επιστ. Α΄κεφ. Ι στ. 17

 Μετά όμως; Μόλις εξέλθουμε από τον Ιερό Ναό μας επιβάλει να βιώνουμε μια άλλη συλλογική πραγματικότητα όλοι, “ευσυνείδητοι” και “ασυνείδητοι” χριστιανοί.

 Εκτός του Ιερού Ναού, το πως λειτουργήσουμε, μας το καθορίζει με τους νομικούς κανόνες του, που πηγή τους έχουν το δόγμα “ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος”.

 Σύμφωνα με αυτό μας καθορίζει:

Να πάμε στην εργασία μας, είτε ως “αυτοαπασχολούμενοι” είτε “ως εξαρτημένοι εργαζόμενοι”, όχι ως δημιουργοί αγαθών που θα καλύψουν πραγματικές ανάγκες  συνανθρώπων μας, αλλά  αποσκοπώντας να αποκτήσουμε περισσότερα χρήματα, με γνώμονα την “προσφορά και την ζήτηση”, αδιαφορώντας για την χρησιμότητα και την ποιότητα αυτών που θα παράγουμε.

Να πάμε στα Souper Markt, που είναι ανοιχτά αυτά από το πρωί ως το βράδυ. Εκεί ελεύθερα συλλογικά όλοι μας οι “χριστιανοί”  λειτουργώντας ως καταναλωτές υλικών αγαθών  “επιτελούμε τις λειτουργίες της αγοράς”.

 Εκεί θα αγοράζουμε όσα η διαφήμιση μας καθοδήγησε ότι καλύπτουν τις υλικές ανάγκες μας, εάν βεβαίως το επιτρέπουν τα χρήματα που έχουμε στο πορτοφόλι μας. 

Τις τιμές τις καθορίζουν  η “προσφορά και η ζήτηση” , δεν έχουν σχέση με την εργασία που χρειάστηκε για να παραχθούν τα πωλούμενα. 

Να πάμε τις Τράπεζες, που τώρα “πετύχανε” την ηλεκτρονική λειτουργία τους και λειτουργούν είκοσι τέσσερες ώρες το εικοσιτετράωρο. 

Εκεί ελεύθερα συλλογικά όλοι μας οι άνθρωποι να "επιτελούμε τις λειτουργίες" του ειδωλολατρικού σημερινού ψευδοθεού του Μαμμωνά, ασκώντας την δική του “θεία λειτουργία” της δοσοληψίας του χρήματος και προσδοκώντας την δική του "θεία κοινωνία" τον τόκο.  

Στο σπίτι μας, που θα βρεθούμε τις ώρες που το σύστημα μας επιτρέπει, η επικοινωνία με τα μέλη της οικογένειάς μας να είναι επιφανειακή. Να αφορά μόνο στο τι “θα φάμε αύριο”, στο αν τα παιδιά μας μάθαν αυτά που το σύστημα έχει ορίσει ως “παιδεία”. 

Δηλαδή μόνο εκείνα , που αποσκοπούν στην απόκτηση των γνώσεων που το σύστημα κρίνει αναγκαίες, ώστε να είναι με την ενηλικίωσή των κατάλληλα ως “ειδικευμένοι εργαζόμενοι”. 

Ευπειθείς  στους κανόνες λειτουργίας του συστήματος,  “πολίτες της μιας μέρας στα 4 χρόνια” , και υπήκοοι του τις υπόλοιπες μέρες.

Τις “ελευθερες ώρες” μας τις γεμίζουν  τα “σκουπίδια” των ΜΜΕ που το σύστημα ελέγχει . Στόχος του σκέψεις όπως , “Ο κόσμος  υποφέρει όχι από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από  εκείνους που τους βλέπουν και δεν μιλάνε !!!” να μην τις διανοούμαστε καν και να μην συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας. 

Έτσι πετυχαίνει οι συνειδήσεις των ανθρώπων να βρίσκονται σε ύπνο βαθύ . Η αδιαφορία για τον πάσχοντα συνάνθρωπο και για την τροφή της ψυχής μας να είναι η “φυσιολογική” νοοτροπία μας και η απληστία για δημιουργία υλικού πλουτισμού να είναι στόχος στη ζωή μας. 

Έτσι  θέλει να συμπεριφερόμαστε το υλιστικό κοινωνικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όμως ο Χριστός μας θέλει αλλιώς. Γι΄αυτό πρώτα μας αποκάλυψε ότι Εκείνος είναι “ η οδός και η αλήθεια”  για την πορεία της  ζωής μας. (Ιωαν. Κεφ. ΙΔ   6). 

Ότι ο τελικός επίγειος στόχος της Θείας Πρόνοιας  είναι το “ελθέτω η Βασιλεία Σου γεννηθήτω το θέλημα Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης”(Ματθ. Κεφ. 6  9-10). Στόχος, που θα υλοποιηθεί όταν “έλθει το πληρωμα του χρόνου” . 

Ο στόχος αυτός  καλύπτει και στις κοσμικές εξουσίες, όπως επιβεβαιώνεται στις προφητείες (Μιχ. Δ. 1-8,Δαν. Β 1-46, Ψαλμ. Νστ΄1-10, Ησαϊας Β 2-4 κ.α.). Μας αποκάλυψε ότι οι κοσμικές εξουσίες όπως διαχρονικά δομήθηκαν  έχουν,  ως αυτοσκοπό και ως θεσμική διάρθρωση και ως νοοτροπία,  αντίθετη στόχευση προς την στόχευση της Εκκλησίας Του.  (Ματθ. Κεφ. Δ 8-11),  (Λουκάς  Κεφ. Δ 5-8& ΚΒ 25-27) & (Μαρκ. Ι 42-45) 

 Τα ανωτέρω πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας, για να αντιληφθούμε ορθά όσα ο Απόστολος Παύλος  στο κεφ. ΙΓ  1-7 της προς Ρωμαίους Επιστολής του,  στο Κεφ. Β  1&2 της Α΄προς Τιμόθεον Επιστολής του και στο Κεφ. 3  1&2 της προς Τίτον επιστολής του αναφέρει για τις σχέσεις που πρέπει να έχει ο Χριστιανός με τις κρατικές εξουσίες ως μέλος της κοινωνίας. 

Στα χωρία αυτά ο Απόστολος μας τονίζει κατ΄αρχήν ότι “...Οι υπάρχουσες εξουσίες από τον Θεό έχουν ταχθεί”. Οι εξουσίες  απρόσωπα ως αντικειμενική πραγματικότητα ,που σημαίνει ότι η ορθή ερμηνεία των λόγων αυτών είναι πως αναρχική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.  

Για το ζήτημα των κοσμικών εξουσιών την ίδια θέση  διατυπώνει   και ο Άγιος Ιωάννης ο Xρυσόστομος. “ Το άρχειν και το άρχεσθαι αποτελεί θεία τάξη”.  Ξεκαθαρίζει άμεσα όμως ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του άρχειν, που είναι θέλημα Θεού, και της εκλογής των αρχόντων, που ανήκει στην ευθύνη των ανθρώπων. 

Περαιτέρω ο Απόστολος Παύλος  προσδιορίζει την αποστολή των εξουσιών ως εξής. “Θεού γαρ διάκονος εστί σοι εις το αγαθόν” . Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε όμως ότι διάκονοι του Θεού  δεν μπορεί να είναι φορείς εξουσιών που είναι τυραννικές και δεν σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία . “...Ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθαι” (Ἰωαν. Κεφ.  Η 36). 

Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος παράλληλα μας συνιστά “Τιμής ηγοράσθητε μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων” (Κορ. Α΄Κεφ. 7 στ.23), “Τη ελευθερία ουν η Χριστός ημας ηλευθέρωσε, στηκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε”(Γαλ. Κεφ.5 στ.1). 

Επομένως ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει ότι  κυβερνιέται από τυράννους, όταν αυτοί δεν σέβονται την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού, όπως επιτάσσει το  Ευαγγέλιο.

 Στους χριστιανούς, όποιος θέλει να αναδειχθεί και να αναλάβει ηγετική θέση ανάμεσά τους πρέπει να είναι υπηρέτης των άλλων  Γιατί και “ο υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να υπηρετηθεί αλλά να υπηρετήσει ”. (Λουκάς  Κεφ.  ΚΒ 26 & Μαρκ. Ι 43-45)

 Επομένως ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει ότι  κυβερνιέται σήμερα από τυράννους, αφού αυτοί δεν σέβονται την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των λαών, όπως επιτάσσει το  Ευαγγέλιο.

  Υπ΄ αυτήν την έννοια η νομιμοφροσύνη του Χριστιανού προς τους φορείς των εξουσιών υπόκειται στις ανωτέρω  προϋποθέσεις. Άλλως ισχύει η διακήρυξη του  Αποστόλου Πέτρου προς τον αρχιερέα στο “συνέδριο”-δικαστήριο   “πειθαρχείν δει Θεω μάλλον ή ανθρώποις” (Πράξεις Αποστόλων Κεφ. Ε  29). 

ο Χριστιανός έχοντας νοοτροπία αγάπης και δικαιοσύνης , με μέσα την πειθώ, τον λόγο,  την παρρησία  και την  παθητική αντίσταση, αντιμάχεται το μίσος, την αδικία την ανισότητα, την καταπίεση και την αυθαιρεσία και αγωνίζεται για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Αντιμάχεται θεσμούς που υλοποιούν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και που κοινωνικοποιούν τις ζημίες και ιδιωτικοποιούν τα κέρδη στη λειτουργία των οικονομικών σχέσεων των ανθρώπων. 

Αντιμάχεται θεσμούς νοοτροπίες και πρακτικές πάσης φύσεως αρχόντων που εμποδίζουν να υλοποιείται σύμφωνα με την παράδοσή μας η Θεία Λειτουργία, όπου έχουμε μια κατακόρυφη κοινωνία του κάθε πιστού με τον Χριστό και ταυτόχρονα μια οριζόντια ένωση όλων των μελών του σώματος της Εκκλησίας και περαιτέρω αγωνίζεται ώστε να συμβάλλει στην υλοποίηση “όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου” να υλοποιηθεί  η επαγγελία του Κυρίου μας για όλη η ανθρωπότητα το “και  γενήσεται μια ποίμνη  εις ποιμήν” (Ιωαν. Ι΄ 16).

 Επομένως είναι Επαναστάτης ο Χριστιανός, αφού αγωνίζεται για όλα τα παραπάνω, που  κατά τον κόσμο είναι “ουτοπία ”. Δεν είναι ο ρεαλιστής που επιδιώκει το κατά τον κόσμο “εφικτό καλό”. 

Δείκτη σαφέστατον έχουμε οι πιστοί για να βεβαιωνόμαστε ατομικά ότι  πορευόμαστε με ορθοδοξία και ορθοπραξία. Ο  Χριστός μας και ο Απόστολος Παύλος τον προανήγγειλαν . «Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν·» (Ἰωαν. Κεφ.ΙΕ   20),  και «Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. Κεφ. Γ   12). 

  Ας γυρίσουμε τώρα είκοσι αιώνες πίσω αναζητώντας την αυθεντία της παράδοσης μας . Ας δούμε λίγο την αυτόνομη κοινωνία των πρώτων Χριστιανών και την συλλογική της δράση.

 Οι πρώτοι πιστοί του Χριστού στα Ιεροσόλυμα για να κάνουν βίωμα το Ευαγγέλιο της αγάπης συγκρότησαν  την  Εκκλησία τους για να προσδιορίσουν  την ιδιαίτερη κοινωνία που συναποτελούσαν και στην οποία αποδέχθηκαν   τρόπο σχέσεων κοινωνίας, ύπαρξης και συνύπαρξης, που οδηγεί στην δυνατότητα να βιώνεται η ζωή μόνο ως αγάπη.

 Στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων οι αποφάσεις ήταν συλλογικές και  λαμβάνονταν  “ομοθυμαδόν”  (Πραξ. Κεφ. Δ΄ στ.  24).

 Το καινούργιο στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας τους ήταν τα στοιχεία της ισότητας της αδελφότητας, της κοινοκτημοσύνης και της διακονίας. Αυτά την διαφοροποιούσαν από τις  υπάρχουσες  θεσμικές οργανώσεις  της τότε κοινωνίας,  αλλά και από τους σήμερα υφιστάμενους παγκοσμίως κοσμικούς θεσμούς. 

Τα στοιχεία της ισότητας και της αδελφότητας ,  ως απτές πραγματικότητες γίνονταν   ιδιαίτερα φανερές  κατά την άσκηση του θεσμού της διακονίας. 

Διακονία είναι η προσφορά βοήθειας, υπηρεσίας, εξυπηρέτησης και φιλανθρωπικής μέριμνας  προς τους συνανθρώπους μας, που ξεπηδά με προθυμία, από αγάπη, την οποία βιώνουμε, ως τον τρόπο της υπάρξεώς μας. 

Ο Κύριος μας  την προσδιόρισε και καταγράφθηκε από τους Ευαγγελιστές στα Ευαγγέλια ως την αντίθετη της έννοιας εξουσίας (Μαρκ. Κεφ. Ι 42-44 και Λουκ. Κεφ. ΚΒ 25-26). 

  Η διακονία στην Εκκλησία  είναι έργο  που έρχεται ως προέκταση του έργου και της ζωής του Χριστού και των Αποστόλων .

 Επομένως το έργο και η επίγεια ζωή Εκείνων,  είναι για τους επομένους χριστιανούς και ιδίως για εκείνους  που αυτοί εχειροτόνησαν (πραξ. Αποστ. Κεφ. ΙΔ  στ. 23 & Κεφ. ΙΕ στ. 2, 4, 6) και  εξακολουθεί να είναι και για τους Επισκόπους τους σημερινούς διαδόχους των,  οδοδείκτης στην όλη δράση των.  

Οι Επίσκοποί μας οφείλουν να αντιληφθούν ότι  ο  Χριστός, που δεν ήρθε ως Ιεράρχης, ούτε καν ως ταπεινός λευίτης, αλλά ως διδάσκαλος, δίδαξε  σε μια εποχή που είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για την μετάβαση από τον Μωσαϊκό Νόμο  στην εφαρμογή του Λόγου που Εκείνος μας αποκάλυψε.

 Η εφαρμογή αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί. Οφειλέτες γι΄αυτήν την μετάβαση είμαστε όλοι οι πιστοί με οδηγούς  Εκείνους.  Η μη αναγνώριση αυτού του χρέους από τους Επισκόπους μας συνιστά  ανωριμότητα. Η συνειδητοποίηση και μη εκπλήρωσή του συνιστά  ευτελισμό του Επισκοπικού διακονήματος αν όχι προδοσία. 

Η πραγματικότητα των “κρατικών Εκκλησιών”, βεβαιώνει ότι η αίρεση του εθνοφυλετισμού είναι παρούσα.  Η πρόσδεση Πατριαρχών σε άρματα ιμπεριαλιστών κοσμοκρατόρων είναι πασίδηλη.

 Ο περιορισμός της εκκλησιαστικής δράσης στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας , των μυστηρίων της Εκκλησίας και σε έργα “φιλανθρωπίας”  και μάλιστα μέσω του παιδαριώδους ανταγωνισμού  είναι γεγονός. 

 Όλες οι “εκκλησιαστικές” οντότητες που νομικά είναι ΝΠΔΔ, λειτουργούν ως  μαγαζάκια, δεν είναι ικανά να οδηγήσουν την Ιστορία. Δεν είναι Ενορίες στις οποίες φανερώνεται στο χώρο και στο χρόνο η  Εκκλησία.Αυτή είναι η η σημερινή πραγματικότητα.

 Οι χριστιανοί όμως οφείλουν είναι υποχρεωμένοι να κτίσουν μια νέα κοινωνία. 

 Πιστεύω βαθύτατα ότι οι ταπεινοί κοπιώντες και πεφορτισμένοι αυτού τού κόσμου θα τον οδηγήσουν με την διακριτική ποίμανση του Κυρίου της Ιστορίας σε κοινωνία ώριμη να Τον προσλάβει. Είναι αυτοί οι ταπεινοί λίθοι ους απεδοκίμασαν οι δήθεν οικοδομούντες.

Νικήτας Αποστόλου