Ο ΧΟΡΌΣ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΌΝΙΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ...
Άρθρο του Declan Hayes
Ο αμερικανικός βομβαρδισμός του Τόκιο στις 9/10 Μαρτίου 1945 ήταν η πιο καταστροφική αεροπορική επιδρομή στη στρατιωτική ιστορία, με πάνω από 100.000 δολοφονημένους και πάνω από ένα εκατομμύριο άστεγους.
Μαζί με τις εκστρατείες βομβαρδισμού των Αμερικανών στο Βόρειο Βιετνάμ, το Λάος και την Καμπότζη, παραμένει ένα από τα πιο κατάφωρα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, και
μόνο επειδή η αυτοκρατορική Ιαπωνία ήταν ήδη ένας ηττημένος αντίπαλος.
Ακόμη και όταν τα τελευταία μαχητικά καμικάζι της ετοιμάζονταν να απωθήσουν τους Αμερικανούς από την ιαπωνική ενδοχώρα εκείνες τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου του 1945, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αναζητούσε εναγωνίως μια διέξοδο από το τέλμα.
Γνωρίζοντας ότι ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός θα κατέβαινε σύντομα στη Μαντζουρία, ήξεραν ότι ο χρόνος ήταν ζωτικής σημασίας, αν ήθελαν να σταματήσουν τους Αμερικανούς να βιάζουν και να σφάζουν ακόμη περισσότερα ανυπεράσπιστα ιαπωνικά γυναικόπαιδα, όπως είχαν κάνει προηγουμένως στο Γκουάμ,
το Σαϊπάν και την Οκινάουα.
Αν και οι Ιάπωνες δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί οι Αμερικανοί δεν δέχονταν την παράδοσή τους, η απάντηση ήρθε λίγο αργότερα με τη μορφή δύο μανιταριών, το ένα στη Χιροσίμα και το άλλο στο Ναγκασάκι, στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Αυτά τα δύο εγκλήματα πολέμου συνοδεύτηκαν από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος διέλυσε τα απομεινάρια του άλλοτε πανίσχυρου αλλά πλέον πολύ εξαντλημένου ιαπωνικού στρατού Κμαντούνγκ.
Με τον ΜακΆρθουρ να καμαρώνει στο USS Missouri ότι η Ιαπωνία είχε ηττηθεί, οι Αμερικανοί αποίκισαν όχι μόνο την Ιαπωνία και τη λεκάνη του Ειρηνικού, αλλά και τη Νότια Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Ταϊβάν, προτού βάλουν στόχο να απαλλάξουν τη Νοτιοανατολική Ασία από τους Ολλανδούς και κυρίως τους Γάλλους.
Τα εγκλήματα πολέμου με τις ατομικές βόμβες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα έγιναν για να ειδοποιήσουν τους Σοβιετικούς ότι όλη η Ασία βρισκόταν πλέον κάτω από τη μπότα των Γιάνκηδων και ότι, κατά παράβαση της Γιάλτας και άλλων συνθηκών, μόνο οι
Γιάνκηδες θα ήταν εκείνοι που θα κυβερνούσαν πλέον εκεί.
Ο πόλεμος της Αμερικής στον Ειρηνικό ήταν ένας ρατσιστικός πόλεμος εξόντωσης τόσο πριν όσο και μετά την παράδοση της Ιαπωνίας.
Τα αμερικανικά και βρετανικά μέσα ενημέρωσης - οι Los Angeles Times, οι New York Times, η New Yorker, το Reader's Digest, το
Time και το Life είναι μεταξύ των πιο γνωστών - παρουσίαζαν τους Ιάπωνες εχθρούς τους ως υπανθρώπους, ως ανθρώπους-μαϊμούδες κατάλληλους μόνο για εξόντωση.
Ενισχυμένο από αυτή την προπαγάνδα, το Σώμα Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών (USMC) επιδόθηκε σε κυνήγι μαϊμούδων- κατά κύριο λόγο, δεν έπαιρνε αιχμαλώτους.
Ακόμη και η δειλή συνθηκολόγηση του Πέρσιβαλ στη Σιγκαπούρη παρουσιάστηκε ως έργο ένοπλων πιθήκων. Οι πεζοναύτες, ακρωτηρίαζαν, όπως θεωρούσαν φυσικό, Ιάπωνες νεκρούς πολέμου για αναμνηστικά, επιτίθονταν και βύθιζαν νοσοκομειακά πλοία, πυροβολούσαν, βασάνιζαν και εκτελούσαν τους αιχμαλώτους τους.
Συλλέγανε χρυσά δόντια τόσο από ζωντανούς όσο και από νεκρούς, ουρούσαν τόσο πάνω στους αιχμαλώτους τους όσο και πάνω στα πτώματα εκείνων που είχαν σκοτώσει.
Στον ελεύθερο χρόνο τους, χάραζαν τα οστά των Ιαπώνων αιχμαλώτων τους σε μικρά αναμνηστικά αντικείμενα και τα έστελναν στα σπίτια τους στους αγαπημένους τους.
Ο ίδιος ο πρόεδρος Ρούσβελτ παρέλαβε έναν χαρτοκόπτη φτιαγμένο από τα οστά ενός αιχμάλωτου Ιάπωνα αξιωματικού, αλλά το επέστρεψε αμέσως στον αποστολέα...
Ο ορθολογισμός στον Ειρηνικό ήταν τόσο σπάνιος κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που, κατά ειρωνικό τρόπο, ώστε ακόμη κι ο γνωστός για το φυλετισμό του συνταγματάρχης Charles A. Lindbergh, Jr. αγανάκτησε και χρειάστηκε να καταγγείλει τις βαρβαρότητες που διέπραττε συστηματικά η μεγαλύτερη γενιά της
Αμερικής.
Αποτροπιασμένος από όσα είδε και άκουσε για τη μεταχείριση των Ιαπώνων από το στρατό των ΗΠΑ στο θέατρο του Ειρηνικού, ο αεροπόρος άνοιξε το στόμα του και
μίλησε.
Τα συναισθήματά του συνοψίζονται στην ακόλουθη ημερολογιακή καταχώρηση: Παραδεχόταν αβίαστα ότι ορισμένοι από τους στρατιώτες μας βασάνιζαν Ιάπωνες αιχμαλώτους και ήταν τόσο σκληροί και βάρβαροι μερικές φορές όσο και οι ίδιοι οι Ιάπωνες.
"Οι άνδρες μας δεν διστάζουν καθόλου να πυροβολήσουν έναν Ιάπωνα αιχμάλωτο ή έναν στρατιώτη που προσπαθούσε να παραδοθεί. Αντιμετωπίζουν τους Γιαπωνέζους με λιγότερο
σεβασμό από ό,τι θα έδειχναν σε ένα ζώο, και οι πράξεις αυτές επιδοκιμάζονται σχεδόν από όλους.
Ισχυριζόμαστε ότι πολεμάμε για τον πολιτισμό, αλλά όσο περισσότερο βλέπω αυτόν τον πόλεμο στον Ειρηνικό τόσο λιγότερο δικαίωμα έχουμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε πολιτισμένοι, όπως τουλάχιστον νομίζω."
Όταν ο Λίντμπεργκ έφυγε από τον Ειρηνικό και έφτασε στο τελωνείο της Χαβάης, τον ρώτησαν αν είχε στις αποσκευές του ανθρώπινα
ιαπωνικά οστά. Ήταν τότε, μια ερώτηση ρουτίνας, για μια συνήθεια της μόδας.
Ο Eugene B. Sledge, συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο: With the Old Breed at Peleliu and Okinawa (Με την «παλιοσειρά» στο Πελελίου και την Οκινάουα), έγραψε για τους συντρόφους του που μάζευαν χρυσά δόντια από τους νεκρούς του εχθρού.
Στην Οκινάουα, ο Sledge είδε έναν αξιωματικό των πεζοναυτών, έναν από τη μεγαλύτερη γενιά των Goodfellas (τα καλόπαιδα) της Αμερικής, να στέκεται πάνω από ένα ιαπωνικό πτώμα και να ουρεί μέσα στο στόμα του.
Ο Edgar L. Jones, πρώην πολεμικός ανταποκριτής στον Ειρηνικό, το έθεσε καλύτεραόταν αναρωτήθηκε στο Atlantic Monthly του Φεβρουαρίου 1946: «Τι είδους πόλεμο υποθέτουν οι πολίτες ότι κάναμε;
Πυροβολήσαμε εν ψυχρώ αιμόφυρτους αιχμαλώτους,
αφανίσαμε νοσοκομεία, βομβαρδίσαμε σωσίβιες λέμβους, σκοτώσαμε ή κακομεταχειριστήκαμε αμάχους πολίτες του εχθρού, αποτελειώσαμε τους τραυματίες του εχθρού, πετάξαμε τους ετοιμοθάνατους σε μια τρύπα μαζί με τους νεκρούς και στον Ειρηνικό βράσαμε τη σάρκα από τα κρανία των εχθρών για να φτιάξουμε επιτραπέζια στολίδια για τις γκόμενες ή σκαλίσαμε τα οστά τους φτιάχνοντας χαρτοκόπτες».
Ο Τσώρτσιλ και ο Μακάρθουρ διέταζαν τα στρατεύματά τους να εκτελούν με συνοπτικέςδιαδικασίες όσους Ιάπωνες μαχητές προσπαθούσαν να παραδοθούν.
Διέδωσαν τις φήμες για τον λόφο των αυτιών του Κιότο, όπου οι Ιάπωνες, με κανιβαλικό τρόπο, υποτίθεται ότι αποθήκευαν 40.000 αυτιά και μύτες που συνέλεξαν μετά την ιαπωνικήεισβολή στην Κορέα το 1598.
Το Κιότο, λόγω κάποιας διεστραμμένης διάθεσης αλληλεγγύης
εκ μέρους των ηγετών της Αμερικής να διατηρηθεί ο ιμπεριαλιστικός πολιτισμός της Ιαπωνίας, συμπεριλαμβανομένων των λόφων της με τις κορεατικές μύτες, γλίτωσε από τον γενικό βομβαρδισμό που υπέστησαν το Τόκιο, η Ναγκόγια και η Οσάκα.
Το Κιότο ήταν, σε αντίθεση με τους καλούς, κακόμοιρους ανθρώπους του Ναγκασάκι και του Τόκιο, «μεγάλης» πολιτιστικής σημασίας και επομένως τόσο η αρχιτεκτονική του όσο και ο τύμβος των αυτιών του έπρεπε να διατηρηθούν.
Εν τω μεταξύ, οι πεζοναύτες έφτιαξαν το δικό τους απάνθρωπο ταφικό ανάχωμα. Έκοβαν τα αυτιά και τις μύτες των αιχμαλώτων τους και επιδίδονταν επίσης σε ευρείας κλίμακας αποκεφαλισμούς.
Στην Οκινάουα, η "Μεγαλύτερη Γενιά της
Αμερικής" απέδειξε επίσης ότι ήταν οι πιο πετυχημένοι κατά συρροή βιαστές στον κόσμο.
Επειδή τα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του John Pilger μας δείχνουν πώς η 4η Ομάδα Ψυχολογικών Επιχειρήσεων και η 101η Αερομεταφερόμενη (Tiger Force) έφτιαχναν τα δικά
τους κολιέ από αυτιά στο Βιετνάμ, όπου αποκεφάλιζαν συστηματικά βιετναμέζικα μωρά για να διδάξουν στους ντόπιους ποιος κυβερνούσε, ο Pilger, εδώ και μισό και πλέον αιώνα,
θεωρείται πολύ κακός άνθρωπος, επειδή δεν τραγουδάει το υμνολόγιο του ΝΑΤΟ.
Ο John Pilger ενσωματώνει στην ανάλυσή του τις
ψυχολογικές ενοράσεις ψυχοπαθών όπως ο Edward Bernays, (σ. μ. ο ανεψιός του Freud και πατέρας της διαφήμισης και του μάρκετινγκ, που μετανάστεψε από την Αυστρία στη Βρετανία και στις ΗΠΑ), που δίδαξε στους Γιάνκηδες πώς να πουλάνε τους ιδιοτελείς
πολέμους τους πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι θα μπορούσαν να τους διδάξουν ούτε ο Γκέμπελς ούτε οι αχρείοι Ιάπωνες μιμητές του.
Ο Pilger είναι κακός άνθρωπος επειδή φροντίζει πάντα να αναφέρει τις παράπλευρες απώλειες των εγκλημάτων πολέμου των Γιάνκηδων σε μέρη όπως η Φαλούτζα, το Βιετνάμ, το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα, και όχι μόνο επειδή οι άμαχοι αποτελούν πλέον πολύ περισσότερο από το 90% όλων των αμερικανικών δολοφονιών, αλλά και επειδή σπανίως αντιμετωπίζει με το μαλακό τους υποκριτές των μέσων ενημέρωσης...
Για να δείτε πόσο κακός είναι, διαβάστε απλώς αυτή την εμπνευσμένη από το FBIανακοίνωση της ΕΕ που κατακεραυνώνει το Russia Today και το Sputnik επειδή«διαστρέβλωσαν και παραποίησαν σοβαρά τα γεγονότα και έχουν επανειλημμένα και
σταθερά στοχοποιήσει τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, ιδίως κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων, καθώς και την κοινωνία των πολιτών, τους αιτούντες άσυλο, τις ρωσικές εθνικές μειονότητες, τις μειονότητες των φύλων και τη λειτουργία των
δημοκρατικών θεσμών στην [Ευρωπαϊκή] Ένωση και τα κράτη μέλη της».
Επειδή οι αποκαλύψεις του Pilger, του RT ή του Sputnik θα ήταν εξίσου επιβλαβείς για εμάς, όπως θα ήταν να θεωρούσαμε τους «πιθηκάνθρωπους» Ιάπωνες ή τους Βιετναμέζους ως ανθρώπους, όταν το USA Marine Corps τους εξολόθρευαν, τα εύθραυστα μυαλά μας πρέπει να προστατεύονται από τις μηχανές αναζήτησης της Google του σημερινού Edward Bernays, οι οποίες είναι εδώ για να μας πουν ότι μόνο μη εκλεγμένοι πολεμοκάπηλοι όπως η Ursula von der Leyen ή τα ηθικά αμφισβητούμενα τσιράκια της μπορούν να ξεστομίζουν την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια και μόνο την
αλήθεια.
Επειδή ο Τζον Πίλτζερ είναι πλέον στα 80 του χρόνια, του δίνεται μια άδεια παραμονής στη ζωή, αρκεί να μην περιπλανηθεί στα απομεινάρια του Ράιχ του (Ζ)ελένσκι ή στην ανταρτοκρατούμενη Συρία. Αλλά αλίμονο σε όποιον νεότερο, όπως ο Gonzalo Lira, ο
Julian Assange, ο Gary Webb ή η Alina Lipp, που μπορεί να προσπαθήσει να μαντέψει και να τολμήσει να αποκαλύψει την αλήθεια για τα εγκλήματα του Jeffrey Epstein, του πράκτορα της MI6 (Z)elensky, των Bidens, των Obamas, των Clintons ή
οποιασδήποτε άλλης οικογένειας του οργανωμένου εγκλήματος της Αμερικής.
Όλοι αυτοί λοιπόν αναμασούν τη "ρωσική προπαγάνδα", ότι οι δυτικοί παίζουν Χιροσίμα, Ναγκασάκι, και τώρα ρωσική ρουλέτα.
Αλλά αυτό όπως μαρτυρούν τα αμέτρητα ανθρώπινα πτώματα δεν τελειώνει ποτέ καλά.
Μένει μόνο να δούμε για ποιον αυτή τη φορά...
ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου