ΕΝΑΣ ΓΥΜΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΙΒΑΝ ΤΟΝ ΤΡΟΜΕΡΟ…

Ο ΆΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΓΥΜΝΟΣ! 

Και ξαφνικά ένας γυμνός μέσα στην εκκλησία….
Τι να σήμαινε πάλι αυτό..

Ήταν ο Άγιος Βασίλειος της Μόσχας ο δια Χριστόν σαλός ο ”Ευλογημένος” ο γυμνός που γεννήθηκε σε ναό; ήταν το ” γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι” (Ιώβ 1, 20-21) o θάνατος που μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα; ήταν το ”και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ”; η κατάσταση της πνευματικής γύμνιας και ψυχικής ένδειας μιας ολόκληρης εποχής που έχει διεισδύσει ως και στην Εκκλησία;

Tι ήθελε να πει τούτο το αλλόκοτο σημάδι; ένα αλλόκοτο σημείο θρησκευτικής στίξης…Μια παύση…ένα στάσιμο…

Πως αισθάνθηκε πρώτη φορά όταν βγήκε μέσα στους παγωμένους δρόμους γυμνός..

Σαν να ήταν μια προέκταση ενός ονείρου. Μπήκε στο όνειρο και δεν ξαναβγήκε. Έτσι είναι η ζωή ενός αγίου. Έσπρωξε την πόρτα που είναι ο Χριστός και πέρασε σε άλλη διάσταση. Μια μεταβολή μια μετάσταση πνευματική.

Μέτοικος στην πνευματικότητα ξένος για τη ζωή πρόσφυγας στην πραγματικότητα.. παντού ξενιτιά παντού ξένος...Νωρίς για την αιωνιότητα αργά για τη ζωή...στο χάραμα της δύσης και στο ηλιοβασίλεμα του όρθρου... Λίαν πρωί για την άλλη ζωή λίαν αργά για ετούτη... Βιάζεται οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν ένας άγιος δεν έχει ποτέ χρόνο.

Πως να αισθάνθηκε όταν για πρώτη φορά βρέθηκε γυμνός στους δρόμους…

εν μέσω ντυμένων..μόνος πιο μόνος από σκυλί στο απάτητο χιόνι διαισθανόμενος όλο το βάρος της αμαρτωλότητας του αυτής της βαριάς αλυσίδας που κουβαλούσε νιώθοντας την ντροπή των πρωτοπλάστων εκτεθειμένος στο θείο και στο κρύο στην ερημιά των πόλεων στα αδιάκριτα βλέμματα των πολλών…

Οι πρώτες στιγμές θα ήταν πολύ δύσκολες.. δεν γδύθηκε βρέθηκε γυμνός βρέθηκε γυμνός σε ένα ναό ..

Εκεί ξεντύθηκε για α΄φορά το παλιό άνθρωπο. Γύρεψε ένα σκουτί του πέταξαν ένα πρόχειρο κουρέλι και τον πέταξαν στο δρόμο.. στην Οδό.. Η ζωή είναι δρόμοι….….

Ανυπόληπτος θρησκευτικά αυτό σήμαινε απόλυτος κοινωνικός αποκλεισμός σε μια κοινωνία σαν αυτή του 15ου αι στη θεοκρατούμενη Μόσχα. Ένας γυμνός μέσα στην εκκλησία.. Βίωσε τον κοινωνικό αφορισμό αποτροπιασμό την περιθωριοποίηση. Πως βρέθηκε γυμνός στην εκκλησιά. Χωρίς αλλαξιά. Του πήρε το φθαρτό ένδυμα ο Θεός σαν να φύσηξε ένας δυνατός βοριάς κι να έριξε τα χρυσοπόρφυρα φύλλα…

Τι σούσουρο ήταν αυτό…Πήρε το κουρέλι σκέπασε τ΄αχαμνά του και βάδισε το δρόμο της εξορίας... εκεί έξω για πάντα έξω στο περιθώριο…. ήταν ευχαριστημένος για αυτό το κουρέλι που βρέθηκε έστω αυτό το κουρέλι σαν το καρβέλι για τον πεινασμένο….

και του Χριστού αφαίρεσαν τα ιμάτια κατά τη σταύρωση ”εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου” αυτή η άκρα ταπείνωση…ένας γυμνός μέσα στην εκκλησία..

Ο Άγιος Βασίλειος της Μόσχας ο δια Χριστόν σαλός κυκλοφορούσε γυμνός, έκλεβε και έβλεπε το μέλλον..ο διορατικός……

Ο καθεδρικός ναός της Μόσχας στο Κρεμλίνο είναι το σημαντικότερο μνημείο της Ρωσίας. Παράλληλα, η εκκλησία με τους ξεχωριστούς τρούλους αποτελεί και σύμβολο της χώρας αφού η εικόνα τους είναι διάσημη σε όλο τον κόσμο. Ο καθεδρικός ναός είναι γνωστός ως του «Αγίου Βασιλείου».

Ο άγιος Βασίλειος της Μόσχας ο ”Ευλογημένος” γεννήθηκε μέσα στην εκκλησία των Θεοφανείων στο Γελόχοβο της Μόσχας τότε προάστιο και σήμερα κέντρο της ρώσικης πρωτεύουσας. Οι γονείς του δουλοπάροικοι ενός μεγαλογαιοκτήμονα...

Βασίλειος ο γυμνός με διορατικό διαπιστωμένο από τότε που ήταν 16χρονο παιδί. Κυκλοφορούσε ως και γυμνός στους δρόμους της παγωμένης πρωτεύουσας με μια αλυσίδα να κρέμεται από το λαιμό δήθεν αυτοτιμωρούμενος για τις κλοπές που έκανε από τους καταστηματάρχες που δεν βοηθούσαν τους φτωχούς. Είχε το χάρισμα της προφητείας και της θεραπείας.

Νωρίς έλαβε το χάρισμα της διορατικότητας, που ανακαλύφθηκε τυχαία και το υπηρέτησε πιστά ως την κοίμηση του. Έφηβος δούλευε σε υποδηματοποιείο. Ένας άντρας ήρθε στον ιδιοκτήτη του Vasily για να παραγγείλει μπότες και ζήτησε να τις φτιάξει που θα διαρκούσαν αρκετά χρόνια..

Ο Βασίλι χαμογέλασε σε αυτό. Όταν ρωτήθηκε από τον ιδιοκτήτη τι σημαίνει αυτό το χαμόγελο, ο Β. απάντησε ότι ο άνθρωπος που παρήγγειλε μπότες για αρκετά χρόνια θα πέθαινε αύριο. Έτσι όντως έγινε. 

Ο Βασίλι, δεκαέξι ετών, άφησε τον κύριό του και την επιδεξιότητά του και άρχισε το άθλημα της σαλότητας, χωρίς άστεγος και γυμνός, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε μεγάλες κακουχίες, φορτώνοντας το σώμα του με αλυσίδες, που βρίσκονται ακόμα στο φέρετρό του.

Το Βιβλίο των Πτυχίων λέει ότι το καλοκαίρι του 1547 ο Βασίλι ήρθε στο μοναστήρι της Ανάληψης στο Όστρογκ, που είναι τώρα η Βοζντβιζένκα, και προσευχήθηκε για πολλή ώρα μπροστά στην εκκλησία με δάκρυα, σιωπηλά. 

Αυτό ήταν προάγγελος μιας τρομερής πυρκαγιάς της Μόσχας, που την επόμενη μέρα ξεκίνησε ακριβώς από το μοναστήρι Vozdvizhensky και αποτέφρωσε τη Μόσχα.

Για μέρες ατελείωτες μπορούσε να περπατάει στους δρόμους σιωπηλός, χωρίς να μιλάει σε κανέναν, (ἵνα μόνον σέ βλέπων ἐν τῷ φωτί σου κόσμον μή ὁρῶ μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλά βλέπων ἔσομαι ὡς μή βλέπων καί ἀκούων ὡς μή ἀκούων) σε ερωτήσεις, μερικές φορές πολύ προσβλητικές, χωρίς να απαντά.

 Εξαντλήθηκε από την πείνα και τη δίψα. Όλο το χρόνο ο Βασίλι ήταν ξυπόλητος και γυμνός, γιατί η σάρκα του θερμαινόταν από τη χάρη του Θεού, η οποία ήταν πιο δυνατή από τη ζέστη του καλοκαιριού και από τους παγετούς του χειμώνα.

Αυτός που δεν φοβήθηκε τον Ιβάν τον Τρομερό…ένας άγιος ελέγχει και δεν ελέγχεται από τις εξουσίες χάριτι Θεού είναι ανξέλεγκτος

ΠΗΓΗ