ΌΤΕ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΧΟΝ ΦΩΝΗΝ
*Γράφει ο Δημήτρης Βόγγολης,
Συντονιστής και Δάσκαλος του ΙΗΑ
Ο Καβαλάρης και ο Ψαρής
Τα άλογα είναι σύμβολα της απέραντης σωματικής δύναμης και της ασυγκράτητης ελευθερίας.
Στην Ελλάδα αποκαλούμε την όποια ισχύ του αλόγου με τον όρο «Ιπποδύναμη» ως μονάδα μέτρησης. Στη Μεγάλη Βρετανία την ονομάζουν Hp (Horse Power), στη Γαλλία Ch (Chevaux), δηλαδή σκέτο άλογο. Ενώ στην Ιταλία Cv (Cavalli vapore), «άλογα ατμού».
Τα υπέροχα τετράποδα, επί αιώνες αναντικατάστατες κολόνες του πολιτισμού μας, και όχι μόνο ως μέσα μαζικής μεταφοράς έπρεπε να εφευρεθούν διαφορετικές λύσεις, πλέον σύγχρονες, πρακτικές και κυρίως ταχύτερες.
Όπως, για παράδειγμα η μηχανή ατμού, που μετά εξελίχθηκε σε ατμομηχανή, αλλά και σε ατμάμαξα από τον Τζέιμς Βατ, γνωστός και ως ο «πατέρας της ατμομηχανής» ο οποίος έδωσε τον τύπο «1 άλογο= 76kg x m/s» της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Στον Στρατό όμως, μετριέται με την αντίστοιχη των οπλιτών πολεμική ισχύ και δύναμη για την Μονάδα.
Εξιστόρηση περιστατικού
Στην Μεθώνη Πιερίας είχε την έδρα του ο Λόχος όλμων 4,2 συντηρώντας έναν ουλαμό Ημιόνων και μέσα 2 Άλογα.
Τα άλογα, είχαν αναλάβει δύο εκπαιδευτές και η φροντίδα τους ήταν, η καλή εκπαίδευση ώστε να διατηρούνται πάντα ετοιμοπόλεμα σε περίπτωση συρράξεως.
Η ύπαρξη των αλόγων στον στρατό δεν υπολείπεται των οπλιτών, αφού και αυτά αποτελούν όπως προανέφερα πολεμική δύναμη για αυτό και τ’ ακολουθούν ονόματα, αριθμοί μητρώου, δελτία υγείας, κλπ.
Η εκπαίδευση γίνονταν στον χώρο μεταξύ της Μεθώνης και Καταχά ενός χωριού ομώνυμης τοπικής κοινότητας του Δήμου Πύδνας – Κολινδρού στο νομό Πιερίας.
Ένας αξιωματικός έμπειρος καβαλάρης, κάποια μέρα ζήτησε από τους εκπαιδευτές να κάνει ιππασία με τον Ψαρή που τόσο τους ζήλευε να έχουν ένα τόσο αξιόλογο καθήκον αλλά και την τύχη να απολαμβάνουν και να χαίρονται τα τόσα οφέλη από την ιππασία.
Οι εκπαιδευτές έδωσαν τις οδηγίες που χρειάζονταν στον αξιωματικό για το δρομολόγιο και την δική του συμπεριφορά προς τον Ψαρή .
Αφού ίππευσε φόρεσε και το κράνος του, ξεκίνησε καμαρωτός, απολαμβάνοντας το ιδιαίτερο αέρινο συναίσθημα καλπασμού του Ψαρή ενώ διέσχιζε τον καταπράσινο κάμπο καθώς η άνοιξη βρίσκονταν προς το τέλος και η βλάστηση μεγάλη.
Ο χωματόδρομος ευθύς μόνο στην μέση του κάμπου ένα μικρό μονοπάτι διέσχιζε τον κυρίως αγροτικό δρόμο κάθετα. (σταυροδρόμι).
Ο Ψαρής ως συνήθως στο σημείο αυτό έστριβε στο μικρό μονοπάτι.
Αυτό το σημείο ήταν αυτό που οι δύο εκπαιδευτές δεν είχαν θυμηθεί να απιστήσουν την προσοχή στον αξιωματικό.
Ήταν το μοιραίο σημείο για τον αναβάτη αξιωματικό! Το άλογο με την φόρα που είχε έστριψε απότομα και τον πέταξε στο μεγαλωμένο πια ανοιξιάτικο σιτάρι.
Ευτυχώς λόγω της πυκνότατος του πρασίνου έπεσε στα μαλακά.
Μια σκοτοδίνη και ιδρώτας, από την πτώση, έλουσε το πρόσωπό του, τον πόνο δεν λογάριαζε, παρά άρχισε να συλλογίζεται τις συνέπειες που θα είχε αν τελικά δεν μπορέσει να πιάσει το άλογο και χαθεί απ’ τον ορίζοντα με την φόρα που είχε πάρει, καλπάζοντας ωσάν τον φτερωτό Πήγασο.
Χίλιες δυο κακές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του!!! Στρατοδικεία, χάσιμο της καριέρας του και πολλά άλλα.
Ξαφνικά ακούει θόρυβο πατημασιάς αλόγου, ανοίγει τα μάτια του και αντικρίζει το κεφάλι του Ψαρή με το κορμί του στη μέση των 4 ποδιών του .
Το εκπαιδευμένο άλογο χλιμίντρησε!!!! (σα να του έλεγε, μη φοβάσαι) τον αρπάζει από το στήθος και τον σηκώνει επάνω με τόση μαεστρία, λες και τον άρπαξε ανθρώπινο χέρι.
Μια πράξη από ένα Ον που δεν θα έπρεπε να το ονομάσουν άλογο,αφού εκ της πράξεώς του είχε λόγο, είχε και λογική.
Ο αξιωματικός αναβάτης χαρούμενος αγκάλιασε και φίλησε τον Ψαρή με ευγνωμοσύνη και κάθε φορά που στο μυαλό του έρχεται η σκηνή αυτή, δεν κρύβει τα δάκρυά του από συγκίνηση και την ευλογία να μην κτυπήσει σοβαρά και μείνει ανάπηρος.
Προσπάθησε να φθάσει τον αναβολέα, αλλά εις μάτην, γιατί το άλογο ήταν ψηλό και ο αναβατήρας επίσης ψηλά. Τότε με έκπληξη είδε τον καθόλα εκπαιδευμένο Ψαρή να κάμπτει το δεξί μπροστινό πόδι προς τα οπίσω, έγινε σκάλα και πατώντας το ο αναβάτης ανέβηκε.
Η εικόνα αγκαλιάς του κεφαλιού του αλόγου μας θυμίζει τον τελευταίο στίχο του ποιητή Στρατήγη <ο Ματροζος> στην συνάντηση με τον Κανάρη. Δυο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από το χιόνι, όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου