«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΗΣ» - ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ CIA ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Η εύπορη τάξη έχει χρησιμοποιήσει μόνιμα μυριάδες στρατηγικές για να συσσωρεύσει πλούτο, αλλά δεν ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 που αυτές οι στρατηγικές συνεργάστηκαν σε ένα άνευ προηγουμένου μεγαθήριο συσσώρευσης πλούτου.
Μετά το 1975, αυτός ο μηχανισμός έγινε μια ανωτέρα βία, μια συγχώνευση που υπερβαίνει κατά πολύ τα συστατικά της – μια σχολαστικά ενορχηστρωμένη συμφωνία ομάδων υπεράσπισης, λομπίστες, δεξαμενές σκέψης, συντηρητικοί ευεργέτες και μαέστροι δημοσίων σχέσεων. Αυτό το μηχάνημα δεν έχει απλώς λειτουργήσει.
Έχει ωθήσει το ανώτερο ένα τοις εκατό σε μια οικονομική εξωσφαίρα, μακριά από τη βαρυτική έλξη της κοινής οικονομικής πραγματικότητας.
Ας εντοπίσουμε αυτό το τερατούργημα πίσω στις ρίζες του, οι οποίες, ίσως δεν αποτελεί έκπληξη, διαπλέκονται με τις σκοτεινές τρύπες της CIA. Όχι, δεν υπάρχει ένας φάκελος με την ένδειξη «Επιχείρηση Πλουτοκράτης», αλλά χρειαζόμαστε πραγματικά έναν όταν τα δακτυλικά αποτυπώματα μυστικών επιχειρήσεων όπως το MK-ULTRA και το MOCKINGBIRD ήδη κηλιδώνουν την αφήγηση;
Οι αρχιτέκτονες αυτού του οικονομικού πραξικοπήματος – ο Irving Kristol, ο Paul Weyrich και οι όμοιοί τους – δεν ήταν απλώς άνθρωποι με όραμα. Ήταν πράκτορες με σχέδιο ανατροπής, αν και αυτή τη φορά, το πεδίο της μάχης ήταν οικονομικό και ο εχθρός ήταν η μεσαία τάξη.
Στη δεκαετία του 1970, αυτοί οι αρχιτέκτονες επαναπροσδιόρισαν τις τακτικές του Ψυχρού Πολέμου για έναν ταξικό πόλεμο, δημιουργώντας μια αμερικανική οικονομική πολιτική που αντικατοπτρίζει τις αντικομμουνιστικές σταυροφορίες στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα; Μια επιχειρηματική τάξη τόσο καλά οργανωμένη και αδίστακτη, θα έκανε τον Μακιαβέλι να κοκκινίσει.
Μέχρι το 1975, το πλουσιότερο 1% κρατούσε το 22% του πλούτου της Αμερικής - ένα ποσοστό που θα διογκωνόταν στο εντυπωσιακό 42% μέχρι το 1992. Αυτό δεν είναι μόνο ανισότητα. Είναι οικονομικός ιμπεριαλισμός.
Και για να σκεφτεί κανείς, αυτό το άλμα δεν ήταν τυχαίο αλλά σχεδιασμένο – ένα σχέδιο τόσο ύπουλο, που θα μπορούσε να είχε γεννηθεί μόνο στους σκοτεινούς διαδρόμους όπου η κατασκοπεία συναντά την επιχείρηση.
Εάν οι ξένες εκστρατείες της CIA στόχευαν στην αποσταθεροποίηση καθεστώτων για τα αμερικανικά συμφέροντα, τότε στο εσωτερικό, έχουν επιτύχει ένα σιωπηλό πραξικόπημα, διασφαλίζοντας ότι ο πλούτος όχι μόνο ρέει αλλά αναβλύζει.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η οικονομική ανισότητα δεν είναι απλώς ένα υποπροϊόν του καπιταλισμού, αλλά το επιστέγασμα του επιτεύγματός του, ενορχηστρωμένο από εκείνους που κάποτε ορκίστηκαν να προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα. Πόσο απολαυστικά ειρωνικό, ή ίσως κυνικά αναμενόμενο, ότι οι προστάτες έχουν γίνει οι κερδοσκόποι.
Πώς ξεκίνησε αυτή η ανίερη συμμαχία; Η CIA, από την ίδρυσή της, υπήρξε μαγνήτης για την αριστοκρατία του έθνους: μεγιστάνες, χρηματιστές, μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης και την πνευματική κρέμα από τους πύργους της Ivy League.
Κατά τη διάρκεια της αναταραχής του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατηγός "Wild Bill" Donovan καλλιέργησε αυτό που θα γινόταν ο πρόδρομος της CIA, το OSS.
Η στρατηγική προσλήψεων του Donovan Αποκλειστικά από τους διαδρόμους της εξουσίας και των προνομίων, στο βαθμό που οι μυημένοι χαριτολογώντας "OSS" θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιπροσωπεύουν το "Oh, So Social!"
Στη συνέχεια, υπάρχει ο Allen Dulles, μια φιγούρα του οποίου η θητεία ως διευθυντής της CIA από το 1953 έως το 1961 αφορούσε τόσο την κατασκοπεία όσο και τη δικτύωση των ελίτ.
Ανώτερος συνεργάτης των Sullivan και Cromwell, ο Dulles ήταν γονατιστός στο οικονομικό τέλμα της Wall Street, εκπροσωπώντας συμφέροντα όπως η αυτοκρατορία των Rockefeller - ένας λαβύρινθος από τραστ, εταιρείες και καρτέλ.
Η θέση του στην J. Henry Schroeder Bank δεν ήταν απλώς μια δουλειά. Ήταν ένας κόμβος σε ένα παγκόσμιο δίκτυο οικονομικής δύναμης, δημιουργώντας έναν ιστό όπου η αφοσίωσή του ήταν μοιρασμένη μεταξύ εθνικής ασφάλειας και προσωπικών οικονομικών συμφερόντων.
Εδώ ήταν ένας άνθρωπος που, όπως ο Donovan, δεν έβλεπε κανένα πρόβλημα στην ανάμειξη του κόσμου του μανδύα και του στιλέτου με το υψηλό διακύβευμα της υψηλής κοινωνίας.
Μέχρι τη δεκαετία του 1950, αυτή η στρατηγική είχε κάνει μετάσταση. Η CIA είχε υφανθεί στον ίδιο τον ιστό των αμερικανικών επιχειρήσεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των μέσων ενημέρωσης με ένα δίκτυο πρακτόρων τόσο εκτεταμένο, που θα έκανε το κεφάλι κάθε θεωρητικού συνωμοσίας να γυρίσει. Αυτοί οι πράκτορες λειτουργούσαν με διάφορες μορφές:
Κάποιοι εγκατέλειψαν την καριέρα τους για τη γοητεία της κατασκοπείας, αγκαλιάζοντας πλήρως τον σκιώδη εναγκαλισμό της CIA.
Άλλοι παρέμειναν στους τομείς τους, με την επαγγελματική τους ζωή να χρησιμεύει ως απλή πρόσοψη για την πραγματική τους αποστολή ως περιουσιακά στοιχεία της CIA, συμμετέχοντας σε κατασκοπεία σαν να ήταν μια δευτερεύουσα φασαρία.
Στη συνέχεια, υπήρχαν εκείνοι που διέρρευσαν τυχαία πληροφορίες, αντιμετωπίζοντας ευαίσθητες πληροφορίες σαν κουτσομπολιά γραφείου.
Και ας μην ξεχνάμε την περιστρεφόμενη πόρτα, που περιστρέφει τα στελέχη μεταξύ του πρακτορείου και των εταιρικών διοικητικών συμβουλίων σαν να ήταν εναλλάξιμα μέρη σε αυτή τη μεγάλη μηχανή επιρροής.
Αυτή η διείσδυση δεν αφορούσε απλώς την εθνική ασφάλεια. Επρόκειτο για την εξασφάλιση της λαβής της ελίτ στην εξουσία, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της κρατικής κατασκοπείας για να ενισχύσει τις οικονομικές κυριαρχίες.
Εδώ βρίσκεται ο κυνισμός: ενώ η CIA φαινομενικά προστατεύει το έθνος, ταυτόχρονα χρησιμεύει ως τελειωτικό σχολείο για τους πλούσιους να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους στη χειραγώγηση και τον έλεγχο, διασφαλίζοντας ότι το χάσμα μεταξύ των κυβερνωμένων και των κυβερνητών μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Η συμβίωση μεταξύ της CIA και της κοινωνικής ελίτ δεν είναι απλώς μια εταιρική σχέση· Είναι μια ταυτότητα. Οι φιλοδοξίες τους, οι φόβοι τους, οι τακτικές τους – όλα είναι δυσδιάκριτα, υφασμένα μαζί σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «δίκτυο παλιών αγοριών», ένα βασίλειο όπου η γραμμή θολώνει μεταξύ διακυβέρνησης και προσωπικού κέρδους, όπου το χτύπημα των ποτηριών σε αποκλειστικές συγκεντρώσεις συχνά σφραγίζει περισσότερες συμφωνίες από οποιαδήποτε επίσημη διαπραγμάτευση.
Αυτή η σύγκλιση ήταν αναπόφευκτη δεδομένου του κοινού ήθους: μια βαθιά περιφρόνηση για τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες θεωρούν όχι ως το θεμέλιο της ελευθερίας, αλλά ως άβολα εμπόδια στην ανεξέλεγκτη εξουσία τους.
Τόσο η CIA όσο και οι μεγιστάνες των επιχειρήσεων λειτουργούν κάτω από ένα πέπλο μυστικότητας, ένα πέπλο που τραβιέται όχι για χάρη του εθνικού συμφέροντος, αλλά για να προστατεύσει τους ελιγμούς τους από τον δημόσιο έλεγχο ή, όταν είναι απαραίτητο, για να δημιουργήσει μια αφήγηση που εξυπηρετεί τον σκοπό τους.
Αλλά πώς αυτές οι οντότητες ενισχύουν η μία την άλλη; Εδώ είναι οι μηχανισμοί του αμοιβαίου back-scratching τους:
Επιχειρησιακή κάλυψη και πόροι: Οι πολυεθνικές εταιρείες παρέχουν στη CIA εύλογη δυνατότητα άρνησης, κανάλια χρηματοδότησης, τεχνολογία αιχμής και ανεκτίμητες διεθνείς συνδέσεις. Ένας επιχειρηματίας σε μια ξένη χώρα μπορεί να είναι απλώς ένα άλλο πλεονέκτημα στο παγκόσμιο παιχνίδι σκακιού της CIA.
Προσοδοφόρα συμβόλαια: Σε αντάλλαγμα, αυτές οι εταιρείες ανταμείβονται με ομοσπονδιακά συμβόλαια αξίας δισεκατομμυρίων, κατασκευάζοντας τα ίδια τα εργαλεία της κατασκοπείας – δορυφόρους, τεχνολογία επιτήρησης, ό,τι κι αν πεις. Υπάρχει μια ορισμένη γοητεία στο παιχνίδι κατασκοπείας, μια συγκίνηση που καμία αίθουσα συνεδριάσεων δεν θα μπορούσε ποτέ να προσφέρει.
Προστασία και προνόμια: Με το πρόσχημα της διαφύλαξης της εθνικής ασφάλειας, η CIA επεκτείνει μια προστατευτική ομπρέλα στους εταιρικούς συμμάχους της, προστατεύοντάς τους από τα αδιάκριτα μάτια των μέσων ενημέρωσης και των ρυθμιστικών φορέων. Πρόκειται για τη διατήρηση της ιερότητας των λειτουργιών τους από οποιαδήποτε δημοκρατική εποπτεία.
Κυριαρχία στην αγορά: Ίσως το πιο ύπουλο, η CIA παίζει το ρόλο ενός οικονομικού εκτελεστή, ανατρέποντας ξένες κυβερνήσεις που τολμούν να αμφισβητήσουν τον ανεξέλεγκτο παρεοκρατικό καπιταλισμό που τόσο αγαπούν οι αμερικανικές εταιρείες.
Εγκαθιστούν καθεστώτα που είναι πιο... εξυπηρετικά, διασφαλίζοντας ότι τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα ευδοκιμούν εις βάρος των τοπικών πληθυσμών.
Αυτή η συμμαχία έχει αποδειχθεί ότι είναι μια συμφωνία του διαβόλου, όπου κάθε οντότητα εξουσιοδοτεί την άλλη να περιφρονεί τους νόμους και τους κανόνες με ατιμωρησία.
Μια βουτιά στο βιβλίο της CIA αποκαλύπτει μια λιτανεία εγκλημάτων και ηθικών προσβολών τόσο βαθιά που η υπεράσπισή τους κάτω από οποιαδήποτε σημαία, ακόμη και τον αντικομμουνισμό, γίνεται άσκηση παραλογισμού.
Πριν εμβαθύνουμε στις λεπτομέρειες αυτής της σκοτεινής συνεργασίας, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε την τεράστια κλίμακα των παραβιάσεων της CIA – μια ιστορία γεμάτη με πράξεις που αμφισβητούν την ίδια την έννοια της ηθικής διακυβέρνησης.
Η λιτανεία των παραβάσεων της CIA
Κατά τη διάρκεια της αναταραχής του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, το OSS δεν απέφυγε τις πιο σκοτεινές τέχνες του πολέμου: προπαγάνδα, σαμποτάζ και μυριάδες άλλες ύπουλες τακτικές. Μεταπολεμικά, με την ίδρυση της CIA το 1947, υπήρξε ένα σύντομο, αφελές διάλειμμα όπου η κατασκοπεία υποβιβάστηκε σε απλή συλλογή πληροφοριών, μια γραφική ιδέα ότι οι απειλές είχαν υποχωρήσει.
Αλλά με την ψυχρότητα του Ψυχρού Πολέμου το 1948, αυτή η ψευδαίσθηση κατέρρευσε. Η CIA μεταρρύθμισε τον κλάδο των μυστικών επιχειρήσεών της, που ονομάστηκε Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής, υπό την επίβλεψη του ίδιου του Frank Wisner της Wall Street. Το καταστατικό της, καλυμμένο με γραφειοκρατική γλώσσα, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εντολή για χάος:
«... προπαγάνδα, οικονομικός πόλεμος, προληπτική άμεση δράση, συμπεριλαμβανομένων των διαδικασιών δολιοφθοράς, αντισαμποτάζ, κατεδάφισης και εκκένωσης· Ανατροπή εναντίον εχθρικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας σε υπόγειες ομάδες αντίστασης και υποστήριξη αυτόχθονων αντικομμουνιστικών στοιχείων σε απειλούμενες χώρες του ελεύθερου κόσμου.1
Μέχρι το 1953, αυτό το τμήμα με μανδύα και μαχαίρι διογκώθηκε για να απασχολήσει 7.200 ψυχές, καταναλώνοντας το εντυπωσιακό 74% του προϋπολογισμού της CIA. Να πώς περιγράφηκε η ατμόσφαιρα μέσα σε αυτόν τον κόσμο της σκιάς:
Ο Stanley Lovell, υπεύθυνος προσλήψεων για τις άγριες επιχειρήσεις του Donovan, κάποτε συλλογίστηκε:
«Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να διεγείρω το κακό παιδί του Πεκ κάτω από την επιφάνεια κάθε Αμερικανού επιστήμονα και να του πω: "Πέταξε όλες τις κανονικές νομοταγείς αντιλήψεις σου από το παράθυρο. Εδώ είναι μια ευκαιρία να σηκώσετε χαρούμενη κόλαση. Έλα βοήθησέ με να το μεγαλώσω"».
Ο George Hunter White, αναλογιζόμενος το χρόνο του με τη CIA, συνέλαβε το αδίστακτο ήθος με χαρά:
«Μοχθούσα ολόψυχα στους αμπελώνες γιατί ήταν διασκεδαστικό, διασκεδαστικό, διασκεδαστικό... Πού αλλού θα μπορούσε ένα κοκκινόαιμο αγόρι από την Αμερική να ψεύδεται, να σκοτώνει, να εξαπατά, να κλέβει, να βιάζει και να λεηλατεί με την έγκριση και την ευλογία του ύψιστου;»2
Και από έναν έμπειρο πράκτορα της CIA, με δύο δεκαετίες στο ενεργητικό του, η ειλικρινής παραδοχή:
«Ποτέ δεν σκέφτηκα τη νομιμότητα ή την ηθική. Ειλικρινά, έκανα αυτό που λειτούργησε».
Καλυμμένες με μυστικότητα και προστατευμένες από τα παρεμβατικά μάτια του Κογκρέσου, οι επιχειρήσεις της CIA βυθίστηκαν στη διαφθορά με ανησυχητική προθυμία. Με εργαλεία όπως η Φωνή της Αμερικής και το Radio Free Europe στη διάθεσή τους, ο Οργανισμός δεν μετέδιδε απλώς. Χειραγωγούσαν, δικαιωμένοι από την πατερναλιστική πεποίθηση ότι ήξεραν τι ήταν καλύτερο για τον πληθυσμό.
Αυτές οι εκπομπές, συχνά κατάφωρα παραπλανητικές, θεωρήθηκαν πολύ παραπλανητικές για να διαδοθούν νόμιμα μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ – μια έντονη απόδειξη για μια οργάνωση που όχι μόνο ανέλαβε το μανδύα της απόφασης για το «ευρύτερο καλό», αλλά και καταχράστηκε ελεύθερα τις ίδιες τις εξουσίες που είχε επιτάξει.
Στη σκιά των δεκαετιών του 1940 και του '50, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού κοινού παρέμενε μακάρια αδαής, η CIA έπλεξε ένα μωσαϊκό μυστικών επιχειρήσεων υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του κομμουνισμού, θυμίζοντας έναν ήρωα κατασκοπευτικού θρίλερ όπως ο James Bond.
Αλλά καθώς ο μανδύας της μυστικότητας άρχισε να ξεφτίζει στις δεκαετίες του '60 και του '70, οι αποκαλύψεις σχετικά με τα πραγματικά κατορθώματα της CIA απείχαν πολύ από τη σφαίρα της φαντασίας:3
Διαφθορά της Δημοκρατίας: Αναμείχθηκαν σε εκλογές από τη Γερμανία μέχρι την Ελλάδα, εξασφαλίζοντας αποτελέσματα που ευνοούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ανεξάρτητα από τη δημοκρατική βούληση.
Δολοφονίες και πραξικοπήματα: Η Υπηρεσία έχει συνδεθεί με πολυάριθμες συνωμοσίες δολοφονίας, στοχεύοντας ηγέτες όπως ο Σαλβαδόρ Αλιέντε της Χιλής και ο Πατρίς Λουμούμπα του Κονγκό, για να μην αναφέρουμε τη συμμετοχή τους σε πραξικοπήματα, ανατρέποντας ηγέτες όπως ο Mossadegh του Ιράν και ο Arbenz της Γουατεμάλας για να εγκαταστήσουν καθεστώτα πιο επιδεκτικά στην αμερικανική ηγεμονία.
Υποστήριξη στην τυραννία: Υποστήριξαν δεσπότες όπως ο Πινοσέτ της Χιλής, κάνοντας τα στραβά μάτια ή ακόμα και διευκολύνοντας τη βίαιη καταστολή των διαφωνούντων μέσω ταγμάτων θανάτου και μυστικών αστυνομικών δυνάμεων, εκπαιδευμένων εν μέρει σε μέρη όπως η Σχολή της Αμερικής.
Οικονομικό και φυσικό σαμποτάζ: Από την καταστροφή των καλλιεργειών μέχρι το βιομηχανικό σαμποτάζ, η εμβέλεια της CIA επεκτάθηκε στον οικονομικό πόλεμο, επιδεινώνοντας τους λιμούς και βυθίζοντας πλοία.
Παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Σε συνεργασία με τον Κίσινγκερ, οι επιχειρήσεις τους οδήγησαν σε σφαγές στο Ανατολικό Τιμόρ και την Καμπότζη και διεξήγαγαν πειράματα ελέγχου του νου όπως το MK-ULTRA, το οποίο άφησε θύματα στο πέρασμά του.
Ανατροπή στο εσωτερικό και στο εξωτερικό: Διείσδυσαν σε φοιτητικά κινήματα, διατήρησαν στενές σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα και ασχολήθηκαν με τη διακίνηση ναρκωτικών για να χρηματοδοτήσουν τις σκοτεινές επιχειρήσεις τους, από το Χρυσό Τρίγωνο μέχρι τους δρόμους όπου η κοκαΐνη των Κόντρας μετατράπηκε σε κρακ.
Ψέματα και συγκαλύψεις: Οι ενέργειές τους ακολουθούνταν συχνά από εκστρατείες παραπληροφόρησης, φύτευση ψευδών ιστοριών και παγίδευση αθώων, διατηρώντας παράλληλα παράνομη παρακολούθηση Αμερικανών πολιτών.
Συνεργασία με εγκληματίες πολέμου: Χωρίς να διστάζει να προσλάβει Ναζί για τη χρησιμότητά τους στον Ψυχρό Πόλεμο, η CIA εισήγαγε λαθραία εγκληματίες πολέμου στις ΗΠΑ, παρακάμπτοντας τη δικαιοσύνη για στρατηγικό κέρδος.
Παγκόσμια αποσταθεροποίηση: Τα δακτυλικά τους αποτυπώματα βρίσκονται σε πολυάριθμες συγκρούσεις και συγκεκαλυμμένους πολέμους, από τη Νικαράγουα έως την Αγκόλα, διαμορφώνοντας την παγκόσμια πολιτική μέσα από την κάννη ενός όπλου ή την άκρη ενός δηλητηριασμένου στυλό.
Μέχρι το 1987, ο αριθμός των νεκρών που αποδίδονται σε αυτές τις μυστικές επιχειρήσεις εκτιμήθηκε σε 6 εκατομμύρια από την Ένωση για την Υπεύθυνη Διαφωνία, ένα «αμερικανικό Ολοκαύτωμα» όπως εύστοχα ονομάστηκε από τον πρώην αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ William Blum.4
Η ικανότητα της CIA να λειτουργεί με τέτοια ατιμωρησία πηγάζει από τη μοναδική της θέση εκτός της δημοκρατικής εποπτείας. Όπως δήλωσε ο Philip Agee, πρώην αξιωματικός της CIA, ενεργεί ως «μυστικός στρατός του προέδρου», υπόλογος μόνο στο Οβάλ Γραφείο, όπου ο μανδύας της μυστικότητας εξασφάλιζε ελάχιστες αντιδράσεις.
Ακόμη και μετά από προσπάθειες εποπτείας μετά το 1975, οι φύλακες του Κογκρέσου αποδείχθηκαν ανίσχυροι, συχνά στελεχωμένοι από εκείνους με κεκτημένα συμφέροντα στη διατήρηση του status quo, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των πρώην πρακτόρων της CIA, διασφαλίζοντας ότι οι σκιώδεις πόλεμοι της Υπηρεσίας συνεχίστηκαν με ελάχιστη αυτοσυγκράτηση.
Οι εταιρικές ρίζες των τεχνασμάτων της CIA
Ενώ η αφήγηση του Ψυχρού Πολέμου συχνά ζωγραφίζει τη CIA ως την εμπροσθοφυλακή κατά του κομμουνισμού, υπάρχει μια πιο απειλητική αλήθεια: η βασική αποστολή της υπηρεσίας ήταν η καταστολή της ίδιας της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου