ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΧΑΖΟΥΝ;
Η στρατηγική της δημιουργίας διχασμού, που έχει ως στόχο να προκαλέσει διαφωνίες και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων, τόσο λεκτικά όσο και σωματικά, αποτελεί σαφώς ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο για εκείνους που επιθυμούν να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία.
Αυτός είναι ο κοινός σκοπός κάθε “κυρίαρχης παράταξης”. Ωστόσο, οι εσωτερικές διαμάχες εντός της αντιπολίτευσης δεν συμβάλλουν μόνο στην ενίσχυση του διχασμού, αλλά επίσης αποδυναμώνουν την ίδια την αντιπολίτευση και αποτρέπουν την αναγνώριση των κοινών συμφερόντων τους.
Τα κυριότερα από αυτά τα συμφέροντα περιλαμβάνουν την αντίθεση στις δυνάμεις που προσπαθούν να τους ελέγξουν. Επιπλέον, οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των αντιπάλων διασπούν την προσοχή από τις καταχρηστικές ενέργειες των εκείνων που επιδιώκουν τον απόλυτο έλεγχο.
Είναι σαφές ότι αυτή η στρατηγική χρησιμοποιείται συνειδητά από τους “επίδοξους ελεγκτές” του κόσμου εναντίον του κοινού, με σκοπό να εμποδίσουν την ικανότητά μας να ζούμε ελεύθεροι.
Βρισκόμαστε στο επίκεντρο του λεγόμενου «πολέμου της πληροφορίας». Παρά την αλήθεια αυτής της περιγραφής, αυτή είναι μόνο μερική.
Ο πραγματικός «πόλεμος» είναι πολύ πιο εκτεταμένος και αφορά τον έλεγχο του μυαλού μας, με στόχο την απόκτηση εξουσίας σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Παρόλα αυτά, είναι φανερό ότι όποιος ελέγχει την πληροφορία έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τη συνείδηση και τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Αυτή η δυναμική αναλύθηκε εκτενώς από τον George Orwell στο φαινομενικά προφητικό βιβλίο του 1984.
Ένα κρίσιμο σημείο που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι η «πληροφορία» δεν ταυτίζεται με την «αλήθεια». Ο όρος «πληροφορία» ορίζεται ως η γνώση που αποκτάται μέσω έρευνας, μελέτης ή διδασκαλίας.
Ωστόσο, η έρευνα και η διδασκαλία δεν παρέχονται πάντα από αμερόληπτες πηγές, με αποτέλεσμα η πληροφορία να μην είναι πάντα συνώνυμη με την αλήθεια.
Αυτό το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην εποχή του «κινήματος της αλήθειας», μιας ετικέτας που εγείρει αρκετά προβλήματα, καθώς προκαλεί το ερώτημα: τι ακριβώς θεωρείται «αλήθεια»;
Το λεξικό Merriam-Webster ορίζει την αλήθεια ως το σύνολο των αληθών δηλώσεων και προτάσεων, με την προϋπόθεση ότι η έννοια της «αληθούς» αφορά τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Όμως, είναι αυτή η «πραγματικότητα» πραγματικά αληθινή;
Οι πληροφορίες που αφορούν γεγονότα και πραγματικότητα έχουν συχνά χειραγωγηθεί, με αποτέλεσμα να υποστηρίζεται ότι ταυτίζονται με όσα διαδίδονται από τους “ειδικούς” – μια δήλωση που από μόνη της δεν καθιστά την πληροφορία ούτε γεγονός ούτε πραγματικότητα, πόσο μάλλον αλήθεια.
Η πραγματική γνώση συχνά αποκαλύπτεται μέσω έρευνας, και πολλά από όσα θεωρούσαμε «αληθή» έχουν ανασκευαστεί ή αποδειχτεί ψευδή με περαιτέρω μελέτη.
Εδώ έρχεται η ανάγκη για διάκριση. Η διαίσθηση μας καθοδηγεί συχνά να «αισθανθούμε» αν κάτι είναι αληθές ή όχι. Ωστόσο, η διαίσθηση δεν σημαίνει ότι η αίσθηση της αλήθειας είναι πάντα σωστή – πολλοί άνθρωποι έχουν θεωρήσει ως αληθινά πράγματα απλώς επειδή τα «αισθάνονται» έτσι.
Αυτή η παρανόηση της διαίσθησης μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένες πεποιθήσεις. Η γνωστική ασυμφωνία, το δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι κάτι που πιστεύαμε ως αληθινό είναι τελικά ψευδές, είναι διαφορετικό από τη διαίσθηση, αν και μπορεί να καθοδηγείται από αυτήν.
Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη όταν εξετάζουμε το «κίνηση της αλήθειας», το οποίο ισχυρίζεται ότι συμβάλλει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη “τυραννία των επίδοξων ελεγκτών”. Ωστόσο, πολλοί κινδυνεύουν να πέσουν σε traps.
Για παράδειγμα, έχει αποδειχτεί ότι πολλά, αν όχι όλα, τα «κινήματα» που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν υπονομευμένα και καταστραμμένα εκ των έσω.
Αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε: γιατί κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι το κίνημα τους θα πετύχει αυτή τη φορά, και πώς προστατεύουν το κίνημά τους από εξωτερική ή εσωτερική διείσδυση;
Δεν αμφισβητώ ότι η ελευθερία είναι εφικτή, ωστόσο, η στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» συνεχώς διασπά την ενότητα και την κατανόηση της αλήθειας.
Ακόμα και τα σημερινά «κινήματα αλήθειας» ίσως να έχουν δημιουργηθεί από τους ελεγκτές για να διασπαστούν και να εμποδίσουν την αναγνώριση της πραγματικής αλήθειας.
Για παράδειγμα, η ιδέα ότι «ιοί» προκαλούν ασθένειες εξακολουθεί να αμφισβητείται, ενώ όσοι το υποστηρίζουν επηρεάζονται από τη διαχείριση των εμβολίων και της φαρμακοβιομηχανίας.
Ωστόσο, όποιος ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξη των «ιικών» σωματίδιων αμφισβητεί ένα κεντρικό κομμάτι της επιστημονικής βιομηχανίας.
Η ύπαρξη πολλών ομάδων με διαφορετικές απόψεις για την υγεία (οι “επίσημοι οργανισμοί”, η επιστημονική κοινότητα και το κίνημα της αλήθειας) μόνο ενισχύει τη σύγχυση του κοινού, κάτι που κάνει πιο πιθανό να υποκύψουν στη γραμμή των “ειδικών”.
Αυτή η διαίρεση ενδυναμώνει τους ελεγκτές, οι οποίοι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τριγμούς στις αντιπολιτευτικές ομάδες.
Τα μέσα ενημέρωσης, τόσο τα παραδοσιακά όσο και τα «εναλλακτικά», συχνά διαδίδουν πληροφορίες που προκαλούν φόβο ή είναι εξίσου αβάσιμες με εκείνες των κεντρικών εξουσιών. Αυτό επισημαίνει την ανάγκη για αυξημένη κριτική σκέψη και απαιτητικότητα από το κοινό.
Η επίγνωση ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα για όλα τα θέματα είναι σημαντική.
Παρόλο που η εξειδίκευση σε έναν τομέα είναι πολύτιμη, η αυθαίρετη απόρριψη άλλων απόψεων επειδή δεν συμφωνούν με τα προσωπικά ευρήματα, δεν βοηθά στην εύρεση της αλήθειας.
Ειδικά στην εποχή μας, όταν οι άνθρωποι πρέπει να βασίζονται στις «αυθεντίες», οι ελεγκτές μπορούν να επωφεληθούν από την εξάρτησή μας από τις «ειδικές γνώσεις» τους.
Η διαδικασία της έρευνας και της συνεργασίας με άλλους είναι ζωτική για την πρόοδο. Ειδικά αν αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με την έννοια της «συλλογικότητας», όπου η συνεργασία οδηγεί σε δημιουργική και ελευθερωτική πρόοδο.
Εντούτοις, οι εσωτερικές διαμάχες εντός αυτών των προσπαθειών ενδέχεται να εμποδίσουν ή να καταστρέψουν αυτή την αρμονία.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν επαρκή χρόνο για να κάνουν όλη την έρευνα που απαιτείται για να κατανοήσουν πλήρως έστω και ένα θέμα, και γι’ αυτό είναι φυσικά πολύ πιο εύκολο γι’ αυτούς να «εμπιστεύονται απλώς τους ειδικούς».
Αλλά σε αυτό ακριβώς βασίζονται οι «επίδοξοι ελεγκτές»- στο ότι οι άνθρωποι απλώς θα υπακούσουν στην «αυθεντία» – και φυσικά «αυτοί» είναι εκείνοι που θα παρέχουν τους «ειδικούς» που οι άνθρωποι πρέπει να ακούσουν.
Και έτσι, αν οι ομάδες της «αντιπολίτευσης» διαφωνούν μεταξύ τους, μπορούν εύκολα να γελοιοποιηθούν και να απορριφθούν, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στη «νίκη» των «επίδοξων ελεγκτών» επί όλων μας, αν το επιτρέψουμε.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαταράξουν εμάς και τις προσπάθειές μας να ερευνήσουμε και να μάθουμε, και για να μας απαξιώσουν στα μάτια του κοινού όταν προσπαθούμε να μοιραστούμε αυτά που βρίσκουμε.
Αυτό είναι απολύτως σαφές από την αυξανόμενη λογοκρισία των κυρίαρχων πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης, όπως το YouTube, το Facebook, το Instagram και το X (πρώην Twitter). Πιο πρόσφατα, έχει αυξηθεί σημαντικά η απαγόρευση σκιών, κάτι που έχω βιώσει προσωπικά με τη δική μου δουλειά.
Αυτό που θεωρώ σημαντικό να αναγνωρίσουμε, είναι ότι ο καθένας μας βρίσκεται σε ένα ταξίδι ανακάλυψης και το ταξίδι μας είναι μοναδικό για τον καθένα μας. Η λύση στα δικά μας προβλήματα και ζητήματα βρίσκεται μέσα μας.
Η αναγνώριση αυτής της «αλήθειας» μπορεί να είναι δύσκολο να «αποδειχθεί» – τουλάχιστον σε ένα εργαστηριακό περιβάλλον, όπου ισχυρίζονται ότι διεξάγεται η περισσότερη «επιστήμη», αν και αυτό είναι επίσης λανθασμένο.
Οι αποδείξεις γι’ αυτή την «αλήθεια» βρίσκονται στη σφαίρα της φιλοσοφίας και ιδιαίτερα στις αρχαίες ανατολικές διδασκαλίες, αν και πολλά μπορούν να αντληθούν από τις δυτικές διδασκαλίες. Όταν εμβαθύνουμε σε αυτό το υλικό ανακαλύπτουμε ότι μας οδηγεί στο ερώτημα τι είναι η «αντικειμενική αλήθεια».
Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί σε ερωτήματα σχετικά με την «πραγματικότητα» και σε βαθύτερα ερωτήματα σχετικά με τη φύση της πραγματικότητας- αλλά αυτό είναι ένα θέμα για μια άλλη μέρα!
Το κύριο σημείο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι τα περισσότερα από αυτά που μαθαίνουμε είναι ότι μας έχουν πει ψέματα για πολλές διαφορετικές πτυχές της ζωής.
Έτσι, είναι πιο σωστό να πούμε ότι ξεμαθαίνουμε παρά ότι μαθαίνουμε και καθώς ξεμαθαίνουμε ό,τι νομίζαμε ότι ήταν αλήθεια, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν πολλά που δεν ξέρουμε.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να νιώθουμε άνετα με τη μη γνώση- πρέπει να είμαστε σε θέση να λέμε «δεν ξέρω» όταν ανακαλύπτουμε, για παράδειγμα, ότι η ιστορία του DNA ως το «σχέδιο» μας είναι αναπόδεικτη και ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε μια υποκατάστατη εξήγηση για το τι είναι στην πραγματικότητα τα «γονίδια».
Η διαπαιδαγώγηση από τα σχολικά μας χρόνια ότι πρέπει να ξέρουμε «την απάντηση» στην ερώτηση ώστε να έχουμε δίκιο και να περνάμε τα τεστ απαιτεί κάποια προσπάθεια για να ξεπεραστεί.
Παρ’ όλα αυτά, όλοι μας έχουμε έναν κοινό στόχο: να ζούμε ελεύθεροι και να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθούμε για ενότητα και αλληλοκατανόηση, χωρίς να πέσουμε θύματα των στρατηγικών διχασμού.
Συνοψίζοντας, ο πόλεμος δεν είναι μόνο για την πληροφορία, αλλά και για την επίγνωση και την ελευθερία της σκέψης. Απαιτείται συνείδηση, συνεργασία και η προσπάθεια για δημιουργία ενός πιο συνειδητού, ανεξάρτητου και ενωμένου κόσμου.
Αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση της στρατηγικής του «διαίρει και βασίλευε» που χρησιμοποιείται εναντίον μας, ώστε να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να παρασυρθούμε στο να πολεμήσουμε ο ένας τον άλλον για λεπτομέρειες, ενώ μαζί θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε νέους τρόπους ζωής σε ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου