ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
Γράφει ο Ίαν Ντέιβις
Με βάση το αρχικό άρθρο που δημοσίευσα το 2022, υπό το πρίσμα της επακόλουθης απομάκρυνσης από την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», πρέπει να είμαστε σαφείς για το τι είναι πραγματικά η δημοκρατία. Διαφορετικά, πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τι θέλουμε ή τι είμαστε πρόθυμοι να υπερασπιστούμε;
Ας ξεκινήσουμε συζητώντας τι δεν είναι δημοκρατία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η δημοκρατία έχει να κάνει με την εκλογή ηγετών ή «αντιπροσώπων». Αυτό ονομάζεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (RD) και είναι πρακτικά το πολικό αντίθετο της «δημοκρατίας».
Ως έννοια, η RD πέφτει αμέσως στο παράλογο πρόσωπό της. Το όλο θέμα της RD είναι να επιλέξετε τους εκπροσώπους που θα σχηματίσουν την κυβέρνηση που θα κυβερνήσει τη ζωή σας. Ο λόγος που δίνεται γι' αυτό είναι ότι είμαστε όλοι ανίκανοι να κυβερνήσουμε τους εαυτούς μας.
Έτσι, όλοι όσοι εκλέγουν κυβερνήσεις RD υποθέτουν ότι κανείς στην κοινωνία δεν είναι ικανός να αναλάβει την ευθύνη για τη ζωή του. Εκτός, δηλαδή, από τη μικρή κλίκα των αντιπροσώπων που ψηφίζουν.
Αυτοί οι εκπρόσωποι, λοιπόν, πρέπει να είναι μοναδικά ανθρώπινα όντα. Εκτός από το ότι είναι σε θέση να κυβερνήσουν τη δική τους ζωή – κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί – προφανώς έχουν την ικανότητα να κυβερνούν και τις ζωές όλων των άλλων. Οι άνθρωποι εκλέγουν μαγικά όντα ως εκπροσώπους τους.
Λένε στα εκλογικά σώματα ότι η RD τους επιτρέπει να ασκούν «δημοκρατική εποπτεία» και ότι αυτό έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Η δημοκρατική εποπτεία των εκλεγμένων υπευθύνων λήψης αποφάσεων δεν αποτελεί δημοκρατική αρχή. Στην πραγματικότητα, η RD είναι αντιδημοκρατική.
Ο όρος RD χρησιμοποιείται απλώς από τις κυβερνήσεις και τους προπαγανδιστές τους για να πουλήσουν δικτατορική εξουσία σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι είναι δημοκρατία. Επιπλέον, τα λίγα «δημοκρατικά ιδεώδη» που υποτίθεται ότι ενσαρκώνει η RD αγνοούνται εντελώς από τις αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις όποτε είναι άβολο να τα υποστηρίξουν.
Το 1949 στο δοκίμιό του Citizenship and Social Class, ο Βρετανός κοινωνιολόγος TH Marshall περιέγραψε τα δημοκρατικά ιδεώδη ως ένα λειτουργικό σύστημα δικαιωμάτων και υποστήριξε ότι ήταν απαραίτητα συστατικά ενός συστήματος RD. Τα δικαιώματα αυτά περιλαμβάνουν το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του λόγου και της ειρηνικής διαμαρτυρίας, καθώς και το δικαίωμα ίσης δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών βάσει του νόμου.
Λίγοι άνθρωποι θα διαφωνούσαν ότι ένα σύστημα αγροτικής ανάπτυξης πρέπει να τηρεί και να διατηρεί δημοκρατικά ιδεώδη για να έχει οποιαδήποτε αξιοπιστία ως δήθεν «δημοκρατία». Ωστόσο, αυτές οι αξίες αγνοούνται συστηματικά από τους μαγικούς εκπροσώπους που οι άνθρωποι συνεχίζουν να εκλέγουν και συνήθως επιλέγουν να υπακούσουν.
Αν και οι αντιπροσωπευτικοί δημοκρατικοί πολιτικοί ενστερνίζονται με κόπο αυτά τα ίδια δημοκρατικά ιδεώδη, αυτό γίνεται συνήθως για να κερδίσουν πόντους έναντι άλλων αυτοαποκαλούμενων δημοκρατικών πολιτικών τους οποίους κατηγορούν ότι τους εγκαταλείπουν.
Σπάνια υπάρχει πραγματική δέσμευση για την τήρηση των δημοκρατικών ιδεωδών. Καθιστώντας την έννοια της RD ακόμη πιο παράλογη και ολοφάνερα ηλίθια. Τι στο καλό νομίζουν οι άνθρωποι ότι ψηφίζουν;
Για παράδειγμα: πάρτε, για παράδειγμα, τον πρόσφατο ευρωπαϊκό νόμο της ΕΕ για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης (EMFA). Διαλαλώντας την υποτιθέμενη προστασία των μέσων ενημέρωσης στο πλαίσιο του EMFA, η μη εκλεγμένη και διορισμένη ηγέτης της ΕΕ, Ursula von der Leyen, αποδοκιμάστηκε και αποδοκιμάστηκε ενώ μιλούσε στη Φινλανδία.
Σε απάντηση, είπε:
Σε όσους είναι εδώ τόσο δυνατά φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Μπορούν να χαίρονται που βρίσκονται σε μια τόσο ελεύθερη χώρα όπως η Φινλανδία, όπου η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα, όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί. Αν ήταν στη Μόσχα, θα ήταν στη φυλακή σε δύο λεπτά. Γι' αυτό έχουμε δημοκρατία!
Ο άνδρας που την ανέκρινε ήταν ο Armando Mema, ένας πολιτικός από τον φινλανδικό δήμο Nurmijärvi. Η δική του εκλογική πλατφόρμα βασίζεται στη βελτίωση των υποδομών μεταφορών και των δημόσιων υπηρεσιών της Nurmijärvi.
Καθώς η φον ντερ Λάιεν του έλεγε πόσο τυχερός ήταν που δεν έζησε υπό το καθεστώς του Πούτιν και πόσο τυχερός ήταν που απολάμβανε την προστατευμένη από την ΕΕ ελευθερία του λόγου, η Μέμα συνελήφθη και αμέσως ρίχτηκε στο πίσω μέρος ενός βαγονιού κρέατος.
Ο Armando Mema έλαβε επιτόπιο πρόστιμο, του είπαν ότι θα συλληφθεί αυτόματα και θα φυλακιστεί εάν τολμήσει να ανακρίνει ξανά δημόσια τη von der Leyen και λέει ότι πρόκειται να δικαστεί στο Ελσίνκι για υποτιθέμενο έγκλημα επίδειξης «ανυπακοής σε δημόσιο αξιωματούχο».
Το δικαίωμα του Armando Mema στην ελευθερία του λόγου δεν «προστατεύεται». Είναι «περιορισμένη» στη Φινλανδία και οπουδήποτε αλλού στην ΕΕ, όπου δεν επιτρέπεται να αμφισβητεί τους υποτιθέμενους εκπροσώπους ηγέτες του.
Ο Armando Mema είναι ένας από τους περίπου 450 εκατομμύρια πολίτες της ΕΕ που δεν έχουν κανένα προστατευόμενο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου ακριβώς επειδή η ΕΕ αυτοανακηρύσσεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία».
Εάν η Ρωσία εφαρμόζει πολιτική δικτατορία, η ΕΕ είναι αδιαίρετη από αυτήν. Ο EMFA αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του γεγονότος.
Η ιδέα ότι τα ανεξάρτητα και πλουραλιστικά μέσα ενημέρωσης -και επομένως η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης- μπορούν να διατηρηθούν μέσω κυβερνητικών ρυθμίσεων είναι οξύμωρο.
Εξ ορισμού, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπορούν να είναι «ανεξάρτητα» από το πολιτικό κράτος εάν το κράτος το ρυθμίζει. Επιπλέον, ο κανονισμός EMFA δεν θα μπορούσε να είναι πιο δρακόντειος.
Ο EMFA ιδρύει ένα ρυθμιστικό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τις Υπηρεσίες Μέσων Ενημέρωσης (το Συμβούλιο) για την «προστασία των χρηστών από επιβλαβές περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένης της παραπληροφόρησης και της χειραγώγησης και παρέμβασης ξένων πληροφοριών».
Είναι «το Συμβούλιο» που θα καθορίσει τι συνιστά παραπληροφόρηση ή «χειραγώγηση πληροφοριών», όποια και αν είναι αυτή. Αναμφίβολα, η αναφορά του τι συνέβη στον Armando Mema, ή οι επικρίσεις του για την Ursula von der Leyen, θα θεωρηθούν «παραπληροφόρηση» ή «χειραγωγημένες πληροφορίες» και θα λογοκριθούν από το Συμβούλιο Ελευθερίας των Μέσων Ενημέρωσης της ΕΕ.
Η ΕΕ δεν είναι μόνη. Όλες οι λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες ακολουθούν ταυτόχρονα την ίδια ατζέντα. Το EMFA είναι λίγο πολύ ένα αντίγραφο του νόμου του Ηνωμένου Βασιλείου για την ασφάλεια στο διαδίκτυο (OSA) και του πολύ παρόμοιου νόμου για την ασφάλεια των παιδιών στο διαδίκτυο (KOSA), όπως προτείνεται και βρίσκεται υπό συζήτηση στις ΗΠΑ.
Στο ίδιο πνεύμα με την OSA και την πιθανή KOSA, σύμφωνα με το άρθρο 4 του EMFA, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία και η «ελευθερία των μέσων ενημέρωσης» προστατεύονται από κρατική παρέμβαση, εκτός εάν το κράτος θέλει να παρέμβει.
Όπως το άρθρο 29 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ - που ορίζει ότι δεν έχετε «ανθρώπινα δικαιώματα» εάν ο ΟΗΕ ή τα κράτη μέλη του αποφασίσουν διαφορετικά - το άρθρο 4 παράγραφος 4 στοιχείο γ) του EMFA ορίζει ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να λάβουν μέτρα εναντίον δημοσιογράφων μόνο «κατά περίπτωση για επιτακτικό λόγο δημόσιου συμφέροντος».
Ή, για να το θέσω πιο συνοπτικά, όποτε θέλει το πολιτικό κράτος.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 παράγραφος 4 στοιχείο δ), όταν η κρατική λογοκρισία υποτίθεται ότι είναι απαραίτητη σε «δεόντως αιτιολογημένες εξαιρετικές και επείγουσες περιπτώσεις», το κράτος μπορεί όχι μόνο να λογοκρίνει το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου, αλλά και να κυνηγήσει τον δημοσιογράφο και να τιμωρήσει τον ίδιο και τους συντάκτες του.
Θυμηθείτε, αυτό ονομάζεται νόμος για την «ελευθερία των μέσων ενημέρωσης»! Τι εξουσιοδοτεί λοιπόν η EMFA τις κυβερνήσεις της αγροτικής ανάπτυξης να κάνουν εάν ισχυρίζονται ότι πρέπει να παρέμβουν στο «δημόσιο συμφέρον».
Σύμφωνα με το άρθρο 4 παράγραφος 5, μπορούν να «αναπτύξουν παρεμβατικό λογισμικό παρακολούθησης» και οποιοδήποτε φάσμα εργαλείων πληροφοριών για να κατασκοπεύουν δημοσιογράφους.
Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, υπό την καθοδήγηση του «Συμβουλίου», μπορούν να υποχρεώσουν τους δημοσιογράφους να αποκαλύψουν τις εμπιστευτικές πηγές και πληροφορίες τους.
Μπορούν να «συλλάβουν, να επιβάλουν κυρώσεις και να υποκλέψουν» μέσα ενημέρωσης, συντακτικές επιτροπές και δημοσιογράφους ή ακόμη και «οποιοδήποτε πρόσωπο» από το οποίο το κράτος θέλει να αποσπάσει πληροφορίες.
Εάν επιθυμούν να φιμώσουν τους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, ο EMFA παρέχει στα κράτη της ΕΕ την εξουσία να «κατάσχουν» τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό - όπως φορητούς υπολογιστές ή τυπογραφεία - οποιουδήποτε οργανισμού μέσων ενημέρωσης ή δημοσιογράφου που δεν αρέσει στο κράτος.
Ο EMFA είναι ένας εξουσιοδοτικός νόμος της ΕΕ για τη λογοκρισία και τον έλεγχο των πληροφοριών. Οι έννοιες της ελευθερίας ή των δικαιωμάτων κάθε είδους -πόσο μάλλον των δημοκρατικών δικαιωμάτων ή αξιών- απορρίπτονται για τα καλά και πραγματικά από τον EMFA της ΕΕ.
Αυτό το είδος δικτατορικής νομοθεσίας είναι αρκετά φυσιολογικό για τις RD. Αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί όπως η φον ντερ Λάιεν εκθειάζουν μόνο τα «δημοκρατικά ιδεώδη» ως μηχανισμούς προπαγάνδας.
Οι αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί, ειδικά οι πιο επιτυχημένοι, περιφρονούν τα δημοκρατικά ιδεώδη και δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να τα αγνοήσουν εντελώς.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι εξακολουθούν να φαντάζονται ότι ζουν σε «δημοκρατίες» όταν προφανώς ζουν σε δικτατορίες;
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στα συστήματα αγροτικής ανάπτυξης οι άνθρωποι σπάνια ψηφίζουν για να μεταβιβάσουν την ατομική κυριαρχία τους σε άλλους ανθρώπους. Συμφωνούν να υπακούσουν στις υπαγορεύσεις των «αντιπροσώπων» τους μέχρι τις επόμενες «εκλογές».
Σε αυτό το σημείο, επαναβεβαιώνουν την υπακοή τους στα μαγικά όντα που θα συνεχίσουν να αγνοούν όλα τα υποτιθέμενα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που υπομένουν ένα σύστημα αγροτικής ανάπτυξης θα ασκήσουν τη λεγόμενη δημοκρατία τους σε λιγότερο από 30 ημέρες καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Τους λένε, και έτσι πιστεύουν, ότι αυτό είναι δημοκρατία.
Σε ένα σύστημα αγροτικής ανάπτυξης η «κυβέρνηση» είναι μόνιμη. Συγκεντρώνει όλη την πολιτική εξουσία. Οι ολιγάρχες μπορούν εύκολα να μετατρέψουν τον πλούτο τους σε πολιτική εξουσία διαφθείροντας ένα μικρό συνονθύλευμα χρήσιμων ηλιθίων.
Οι RD δεν είναι τίποτα περισσότερο από λειτουργικές ολιγαρχίες και ο μόνος πραγματικός ρόλος του αντιπροσωπευτικού πολιτικού είναι να εφαρμόσει τις πολιτικές που τους παραδίδονται από τους ολιγάρχες και τις δεξαμενές σκέψης τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκπρόσωποί μας θέλουν να πιστέψουμε ότι η RD είναι δημοκρατία.
Ενώ το κάνουμε, μπορούμε ακόμα να αυταπατώμεθα ότι έχουμε δημοκρατικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και, κατά συνέπεια, παραμένουμε πρόθυμοι να δεχτούμε οποιαδήποτε καταπίεση. Πρέπει να το κάνουμε αυτό, μας λένε, για να προστατεύσουμε τον ευλογημένο μας RD από κακούς μπαμπούλες όπως ο Πούτιν.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ενδυναμώνει τις λειτουργικές ολιγαρχίες. Σε μια δημοκρατία, δεν θα υπήρχε μόνιμη ομάδα νομοθετών για να διαφθείρει. Με απλά λόγια, η ολιγαρχία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια δημοκρατία.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν υπάρχει μηχανισμός με τον οποίο να χορηγούνται, να υποστηρίζονται ή να ανακαλούνται δικαιώματα σε μια δημοκρατία. Όλοι γεννιούνται με ατομικά, αναφαίρετα δικαιώματα και όλοι έχουν τα ίδια ίσα δικαιώματα. Κανείς δεν μπορεί δίκαια να παραβιάσει τα αναφαίρετα δικαιώματα κανενός χωρίς τη νόμιμη εφαρμογή της επιστήμης της δικαιοσύνης.
Αν μια χώρα ήταν πραγματικά δημοκρατία -και σήμερα δεν υπάρχει- δεν θα είχε πολιτικούς. Ο λαός θα κυβερνούσε τον εαυτό του μέσω της τήρησης και της επιβολής μόνο του «κράτους δικαίου». Σε μια δημοκρατία θα το έκαναν αυτό μέσω δικών υπό την ηγεσία ενόρκων, όπου οι ένορκοι σχηματίζονται από μια τυχαία επιλογή του λαού – κλήρωση.
Η πραγματική δημοκρατία απαιτεί οι άνθρωποι να συμμετέχουν μόνιμα στη δημοκρατική διαδικασία. Πρέπει να είναι επιδέξιοι στην κριτική σκέψη και πολύ έμπειροι στην «επιστήμη της δικαιοσύνης» – το Φυσικό Δίκαιο. Πρέπει να είναι έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να εφαρμόσουν στην πράξη τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους.
Σε μια δημοκρατία θα εξακολουθούσε να υπάρχει ένα σώμα για να προτείνει νόμους. Σε μια δημοκρατία θα υπήρχε επίσης ένα άλλο, ίσως μεγαλύτερο σώμα, που θα θέσπισε νόμους. Αλλά, ακριβώς όπως οι ένορκοι που κάθονται στα δικαστήρια σε όλη τη χώρα, και αυτοί θα σχηματίζονταν από μια τυχαία κλήρωση ανθρώπων.
Σε μια δημοκρατία, οι άνθρωποι – επιλεγμένοι τυχαία από τον πληθυσμό – θα υπηρετούσαν προσωρινά στο νομοθετικό σώμα και μια διαφορετική ομάδα τυχαία επιλεγμένων ανθρώπων θα υπηρετούσε προσωρινά στο σώμα ψήφισης νόμων. Όπως και οι ένορκοι, μόλις ολοκληρωνόταν η υπηρεσία τους, διαλύονταν και επέστρεφαν στην κανονική τους ζωή.
Σε μια δημοκρατία, το κράτος δικαίου θα βασιζόταν στην κατανόηση και την εφαρμογή του φυσικού δικαίου από τους λαούς: στην εκτίμησή τους για την επιστήμη της δικαιοσύνης. Ο στόχος των ενόρκων θα ήταν να διαπιστωθεί η «ενοχή» του κατηγορουμένου και, το σημαντικότερο, να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη όπου είναι απαραίτητο.
Σε μια δημοκρατία, η ενοχή αποδεικνύεται μόνο εάν οι ένορκοι είναι ομόφωνα πεπεισμένοι από τα αποδεικτικά στοιχεία ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε με mens rea, ή με «ένοχο μυαλό». Δηλαδή, ο κατηγορούμενος γνώριζε ότι οι ενέργειές του θα προκαλούσαν πραγματική υλική βλάβη ή ζημία σε άλλο πρόσωπο, παραβιάζοντας έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματά του.
Η απλή παραβίαση ενός γραπτού «νόμου» δεν είναι αρκετή για ένα σώμα ενόρκων να βρει κάποιον «ένοχο» όταν αυτό το σώμα ενόρκων είναι εξοικειωμένο με την επιστήμη της δικαιοσύνης.
Εάν οι ένορκοι δεχθούν ότι ο κατηγορούμενος παραβίασε κάποιο γραπτό νόμο (νομοθεσία) αλλά δεν ήταν ένοχος για πρόκληση ούτε πρόθεση να προκαλέσει οποιαδήποτε υλική βλάβη ή απώλεια, τότε οι ένορκοι θα κρίνουν ότι ο νόμος, όχι ο κατηγορούμενος, είναι υπαίτιος.
Είναι σαφές ότι ο ελαττωματικός νόμος θα πρέπει να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί. Σε μια δημοκρατία, κάθε σώμα ενόρκων του λαού θα μπορούσε επομένως να «ακυρώσει» – δηλαδή να κηρύξει άκυρο ή άκυρο – οποιονδήποτε νόμο θεωρούσε άδικο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μια νέα ομάδα τυχαία επιλεγμένων ατόμων θα πρέπει να επανεξετάσει τον ακυρωθείντα νόμο. Θα μπορούσαν ίσως να τον απορρίψουν ή να τον τροποποιήσουν αναλόγως και να τον στείλουν πίσω στη χωριστή αλλά νέα ομάδα τυχαία επιλεγμένων ατόμων που θα μπορούσαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο θέσπισης μιας τροποποιημένης έκδοσης του προηγουμένως ακυρωθέντος νόμου.
Αυτός ο νέος νόμος θα τεθεί στη συνέχεια σε δοκιμασία δικαιοσύνης σε δικαστήρια υπό την ηγεσία ενόρκων που ελέγχονται εξ ολοκλήρου από τους ανθρώπους που επιλέγονται τυχαία για να σχηματίσουν μια κριτική επιτροπή.
Σε μια δημοκρατία το κράτος δικαίου θα ήταν η κυριαρχία του λαού. Οι νόμοι θα διαμορφωθούν και θα καθιερωθούν από το λαό, για το λαό. Βασικά, σε μια δημοκρατία, οι άνθρωποι δεν θα υπάκουαν απλώς στους νόμους από φόβο τιμωρίας, αλλά μάλλον επειδή είναι δίκαιοι.
Εάν τα άτομα επιλέξουν να μην υπακούσουν στους συμφωνημένους νόμους, θα υποβληθούν σε δίκη από σώμα ενόρκων συνομηλίκων τους, οι οποίοι θα καθορίσουν την πιθανή ενοχή τους και θα αποφασίσουν την τιμωρία τους προκειμένου να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη.
Το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που περιγράφηκε παραπάνω δεν έχει καμία σχέση με την εκλογή αντιπροσώπων.
Αυτό το σύστημα ονομάζεται «δημοκρατία».
Ο Iain Davis είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος, ερευνητής από το Ηνωμένο Βασίλειο. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα από το έργο του Iain στο blog του IainDavis.com (πρώην InThisTogether) ή να τον ακολουθήσετε στο Twitter ή να εγγραφείτε στο SubStack του.
Το βιβλίο του Pseudopandemic, είναι τώρα διαθέσιμο, τόσο σε kindle όσο και σε χαρτόδετο εξώφυλλο, από την Amazon και άλλους πωλητές. Μπορείτε να διεκδικήσετε ένα δωρεάν αντίτυπο του νέου του βιβλίου "The Manchester Attack" με την εγγραφή σας στο ενημερωτικό δελτίο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου