ΕΧΟΥΝ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ, ΨΥΧΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΟΛΟΛΗΡΩΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Γράφει ο Κούπερ Ντέιβις   και ο Τζέφρι Λακάς

Πώς θα βαθμολογούσε το παιδί σας σε έναν κοινό έλεγχο ψυχικής υγείας;

Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας μπορεί να δει τα αποτελέσματα και να συμπεράνει ότι το παιδί σας έχει πρόβλημα ψυχικής υγείας... που πρέπει να διαγνωστεί ψυχιατρικά και να αντιμετωπιστεί, ακόμη και να φαρμακευτικοποιηθεί.

Αυτό θα βοηθήσει το παιδί σας να ευδοκιμήσει; Ή θα αναδιαμορφώσει την ταυτότητά τους με ανεπιθύμητους τρόπους; Θα αισθάνεστε άνετα με το παιδί σας να παίρνει φάρμακα που αλλάζουν τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του και θα μπορούσαν να διαταράξουν τη σεξουαλικότητά του; 

Όταν το παιδί σας ενηλικιωθεί, θα μπορέσει να αποσυρθεί από αυτά τα φάρμακα ή θα απελπιστεί όταν ανακαλύψει ότι το σώμα και ο εγκέφαλός του έχουν προσαρμοστεί σε αυτά, καθιστώντας αυτό δύσκολο ή ίσως ακόμη και αδύνατο;

Για κάθε γονέα με έστω και μικρές επιφυλάξεις σχετικά με το τρέχον ιατρικό και ψυχικό μας σύστημα, αυτά δεν είναι θεωρητικά ερωτήματα. Μια νέα δημόσια πολιτική μόλις τους έκανε πολύ εμφανείς.

Ο κυβερνήτης του Ιλινόις JB Pritzker υπέγραψε νέο νόμο που επιβάλλει καθολικούς ελέγχους ψυχικής υγείας για κάθε παιδί στο δημόσιο σχολείο. Αυτό περιλαμβάνει υγιή παιδιά χωρίς σημάδια προβλημάτων συμπεριφοράς. 

Οι γονείς μπορούν θεωρητικά να εξαιρεθούν, αλλά θα πρέπει να το κάνουν επανειλημμένα, καθώς οι προβολές θα γίνονται τουλάχιστον μία φορά το χρόνο από τις τάξεις 3-12.

Η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης ήταν εγκωμιαστική, εξηγώντας τη σημασία του «να παρέχουμε στα παιδιά τη βοήθεια και την υποστήριξη που τους αξίζει». Ξέρετε όμως τι είναι η οθόνη ψυχικής υγείας και πώς λειτουργεί; 

Πριν ακούσουν το χειροκρότημα, οι γονείς πρέπει να καταλάβουν τι είναι αυτές οι προβολές, πώς χρησιμοποιούνται και ποια μπορεί να είναι τα πιθανά αποτελέσματα της χρήσης τους.

Ο νέος νόμος δεν διευκρινίζει πώς θα ελέγχονται τα παιδιά, ποια ερωτηματολόγια θα χρησιμοποιούνται ή ποιες διαδικασίες θα ακολουθούνται όταν οι απαντήσεις ενός παιδιού θεωρούνται ανησυχητικές. 

Αλλά για να αποκτήσετε μια αίσθηση του εδάφους που καλύπτουν τα ερωτηματολόγια ψυχικής υγείας αυτοαναφοράς, μπορείτε να ελέγξετε τα παιδιά σας αυτή τη στιγμή με ένα ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιείται συνήθως:

Αν και πρόκειται για αυτοαξιολόγηση, οι ερωτήσεις είναι οι ίδιες είτε είστε γονέας είτε δάσκαλος και το συμπληρώνετε για λογαριασμό ενός παιδιού. Κάθε μία από τις 35 ερωτήσεις μπορεί να απαντηθεί «ποτέ», «μερικές φορές» ή «συχνά». Η βαθμολογία είναι απλή:0 = "ποτέ"

1 = "μερικές φορές"

2 = "συχνά"

Εάν η συνολική βαθμολογία είναι πάνω από 28, οι επαγγελματίες θα θεωρήσουν πιθανό το παιδί σας να έχει πρόβλημα ψυχικής υγείας. Ο νόμος δεν ορίζει τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Στην ιδανική περίπτωση, θα υπήρχε μια μακρά (και δαπανηρή) πολύωρη κλινική αξιολόγηση για κάθε τέτοιο παιδί που βλέπει αυτά τα αποτελέσματα με σκεπτικισμό και εξετάζει σε μεγάλο βαθμό τα φυσιολογικά αναπτυξιακά ζητήματα και τα παροδικά προβλήματα. 

Στο πραγματικό σύστημα ψυχικής υγείας, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Δυστυχώς, η προκατάληψη του τρέχοντος συστήματος είναι προς την υπεριατρικοποίηση, την υπερδιάγνωση και την υπερθεραπεία. Η εφαρμογή του καθολικού προσυμπτωματικού ελέγχου είναι πιθανό να επιδεινώσει αυτά τα προβλήματα.

Στο παρελθόν, ορισμένοι γιατροί έκαναν ετήσιες ακτινογραφίες θώρακος σε καπνιστές. Αυτή ήταν μια μορφή καθολικού προσυμπτωματικού ελέγχου ως απάντηση στις ανησυχίες για τον καρκίνο του πνεύμονα. 

Εκ πρώτης όψεως, αυτό ακούγεται λογικό. Το πρόβλημα? Ψευδώς θετικά αποτελέσματα. Μελέτες έδειξαν ότι οι ετήσιες ακτινογραφίες δεν απέτρεψαν τη θνησιμότητα. Προκάλεσαν άγχος στους ασθενείς. Και τα τυχαία ευρήματα ήταν κοινά, προκαλώντας περιττές βιοψίες, διαδικασίες και παρεμβάσεις.

Οι τρέχουσες οδηγίες προσυμπτωματικού ελέγχου στοχεύουν πλέον άτομα υψηλού κινδύνου. Αυτό είναι ένα παράδειγμα όπου το ιατρικό κατεστημένο στάθμισε προσεκτικά τους κινδύνους και τα οφέλη του καθολικού προσυμπτωματικού ελέγχου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν προς το συμφέρον των ασθενών και έχοντας κατά νου μια σαφώς καθορισμένη ασθένεια, τον καρκίνο του πνεύμονα.

Η διάγνωση ψυχικής υγείας δεν είναι σαν τον καρκίνο. Είναι ένα ασαφές, υποκειμενικό εγχείρημα. Δεν έχουμε εξετάσεις αίματος ή σαρώσεις εγκεφάλου. Έχουμε λανθασμένες λίστες ελέγχου και κλινική κρίση. Και προφανώς, η εσφαλμένη αναγνώριση ότι πάσχει από ψυχική διαταραχή έχει πραγματικό κόστος για το παιδί.

Ο έλεγχος κάθε παιδιού καθιστά αναπόφευκτο ότι ορισμένα υγιή παιδιά θα ωθηθούν στον αγωγό ψυχικής υγείας. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τα ερωτηματολόγια λειτουργούν αρκετά καλά, είναι πιθανό ένα ποσοστό ψευδώς θετικών 15%. 

Συνδυάστε αυτό το ψευδώς θετικό ποσοστό με καθολικό έλεγχο δύο φορές το χρόνο από τις τάξεις 3-12 και το παιδί σας θα έχει 20 ξεχωριστές πιθανότητες να αναγνωριστεί λανθασμένα ότι έχει πρόβλημα ψυχικής υγείας... Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση φαινομενικά εμπλέκεται στην ψυχική υγεία του παιδιού σας.

Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τα καταστροφικά αποτελέσματα. Η οθόνη ψυχικής υγείας ενός παιδιού εντοπίζει ανακριβώς ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας. ο πολυάσχολος θεραπευτής επιβεβαιώνει μια διάγνωση. Τελικά υπάρχει παραπομπή σε ψυχίατρο, ο οποίος συνταγογραφεί ψυχοτρόπα φάρμακα. Από τις 20 προβολές, αυτό πρέπει να συμβεί μόνο μία φορά για να αλλάξει η ζωή του παιδιού σας για πάντα.

ΕΓΩ (C.D.) το ξέρω, γιατί μου συνέβη.

Βρέθηκα σε ένα παρόμοιο διαγνωστικό δίχτυ το 1991, όταν η δασκάλα μου διάβασε για το Ritalin στο περιοδικό Time και άρχισε να «εντοπίζει» μαθητές που πίστευε ότι μπορεί να είχαν την πάθηση, η οποία εκείνη την εποχή ήταν γνωστή ως «ADD» (το «H», για την υπερκινητικότητα, ήρθε αργότερα). Οι γονείς μου επέλεξαν να μην μου δώσουν φάρμακα, αλλά με έστειλαν σε ψυχολόγο και παιδοψυχίατρο. 

Από αυτούς, έμαθα ότι το συνεχές χτύπημα της καρέκλας, το χτύπημα των ποδιών, το κούνημα και η αδυναμία μου να ανεχτώ την πλήξη - τα ίδια χαρακτηριστικά που με οδήγησαν να ενεργήσω στην τάξη και να αφήσω λίγο χώρο μεταξύ παρόρμησης και δράσης - δεν ήταν απλώς μέρος του εαυτού μου, αλλά συμπτώματα μιας ιατρικής πάθησης. 

Παρουσιάστηκε ως μόνιμα μέρος της φύσης μου και «αποδεκτό», αλλά κατά κάποιο τρόπο επίσης εξωγενές για μένα και πλαισιώθηκε κυρίως ως «έλλειμμα». (Εκείνη την εποχή, η ΔΕΠΥ δεν θεωρούνταν τόσο ευρέως ως πλήρης αναπηρία όσο σήμερα.)

Στα 17 μου, όταν ήμουν νομικά σε θέση να αποφασίσω για τον εαυτό μου - αν και τώρα θεωρώ το «ενημερωμένο» μέρος ως αμφισβητήσιμο - επέλεξα να ξεκινήσω θεραπεία ναρκωτικών.

 Ακόμη και χωρίς τα φάρμακα, ωστόσο, η διάγνωση είχε ήδη διαμορφώσει την αίσθηση του εαυτού μου: μειώνοντας την αυτενέργεια μου, ενισχύοντας ένα αίσθημα ανωμαλίας και τροφοδοτώντας την πεποίθηση ότι οι πιο οργανωμένοι, ευσυνείδητοι και δυσδιάκριτοι συνομήλικοί μου διέθεταν κάτι ουσιαστικό που εγώ δεν θα είχα ποτέ. 

Μπορείτε να ακούσετε μια πληρέστερη αφήγηση στη σειρά podcast The Atlantic's Scripts ("The Mandala Effect", Επεισόδιο 2, στο YouTube).

Η εμπειρία μου είναι μόνο ένα παράδειγμα του πώς ένας μόνο έλεγχος μπορεί να κλειδώσει ένα παιδί σε μια δια βίου διαγνωστική ταυτότητα — και μόλις ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, υπάρχουν λίγες πραγματικές ράμπες. Σίγουρα κανείς υπέρ αυτού του νόμου δεν θέλει αυτό το σενάριο να γίνει πραγματικότητα για κανένα παιδί.

Αλλά με 1.4 εκατομμύρια μαθητές στο Ιλινόις, μιλάμε για την αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων έως και 28 εκατομμυρίων ξεχωριστών εξετάσεων ψυχικής υγείας τη δεκαετία μετά την εφαρμογή. 

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που ασχολούνται με αυτόν τον κατακλυσμό θα προσεγγίσουν την ιατρικοποίηση των υποτιθέμενων προβλημάτων του παιδιού σας προσεκτικά, προσεκτικά, με ευαισθησία; 

Μια μελέτη του 2004 διαπίστωσε ότι ο έλεγχος 1.000 παιδιών για ΔΕΠΥ χρησιμοποιώντας τα κριτήρια DSM της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας θα οδηγούσε σε 370 ψευδώς θετικά. Και είναι σύνηθες για τα παιδιά να συνταγογραφούνται ψυχοτρόπα φάρμακα κατά την πρώτη τους διαβούλευση με τον γιατρό ή τον ψυχίατρό τους.

Μια ολοκληρωμένη, σε βάθος ψυχολογική αξιολόγηση για κάθε παιδί μπορεί να βοηθήσει στη μείωση των ψευδώς θετικών — αλλά θα σήμαινε επίσης ότι ξοδεύετε 3-6 ώρες για την αξιολόγηση κάθε παιδιού, κάτι που αντιπροσωπεύει μεγάλη επιβάρυνση τόσο από άποψη χρόνου όσο και από άποψη χρημάτων. 

Οι σχολικές περιφέρειες στο Ιλινόις αναφέρουν ήδη ότι η έλλειψη χρόνου, τεχνογνωσίας και οικονομικών πόρων παρουσιάζει προκλήσεις για την εφαρμογή καθολικού ελέγχου ψυχικής υγείας. Ο νόμος πέρασε ούτως ή άλλως.

Είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι οι προσπάθειες εντοπισμού και μέτρησης της ανθρώπινης δυστυχίας, της ταλαιπωρίας και του συναισθηματικού πόνου είναι κακό πράγμα κ.λπ.—ειδικά όταν ο στόχος είναι «να δώσουμε στους ανθρώπους τη βοήθεια που χρειάζονται». Ακούγεται σωστό. 

Αλλά τα παιδιά που θα ελέγχονται κάθε χρόνο στο Ιλινόις; Έχουν πολλά είδη προβλημάτων: κοινωνικά, σχεσιακά, περιβαλλοντικά, ακαδημαϊκά, ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα. Τα παιδιά σήμερα αντιμετωπίζουν προβλήματα πλοήγησης σε μια σύγχρονη ζωή που κυριαρχείται από ατελείωτες οθόνες, κύλιση και ακόμη περισσότερα ατελείωτα δεδομένα.

Και επίσης, έχουν κάποια προβλήματα που υποτίθεται ότι πρέπει να έχετε – προβλήματα που ήταν ένα κρίσιμο μέρος της ενηλικίωσης από την αυγή του χρόνου.

Ο πολιτισμός μας συζητά επί του παρόντος την ιατρικοποίηση των ανθρώπινων προβλημάτων, την αξιοπιστία της ιατρικής, την επιρροή της φαρμακευτικής βιομηχανίας και την ηθική της επιβολής της ιατρικής εξουσίας ως κρατικής πολιτικής. Τα lockdown του Covid ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού και, παρόμοια με τον καθολικό έλεγχο ψυχικής υγείας, επιβλήθηκαν χωρίς να ληφθούν υπόψη οι ακούσιες συνέπειες.

Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί κατά του Covid οδήγησαν επίσης πολλούς Αμερικανούς να επανεξετάσουν τον ρόλο της κυβέρνησης στη σωματική τους αυτονομία και να εξετάσουν πόσο αυθαίρετη θα μπορούσε να είναι η κοινωνική πολιτική όταν ισχυριζόταν ότι ήταν για το ευρύτερο καλό (π.χ. επιμένοντας ότι όσοι έχουν ανοσία στον Covid πρέπει να εμβολιαστούν). 

Για όσους έχουν γίνει δύσπιστοι για την ιατρική εξουσία, ο καθολικός έλεγχος ψυχικής υγείας πιθανότατα θα θεωρηθεί ως άλλη μια υπερεπέκταση της κυβέρνησης στις ζωές (και στο μυαλό) των παιδιών τους. Τα παιδιά ηλικίας 12-17 ετών μπορούν ήδη να λάβουν ψυχοθεραπεία στο Ιλινόις χωρίς τη γονική συναίνεση. Ο καθολικός έλεγχος προσφέρει μια νέα ράμπα σε αυτή τη διαδικασία.

Ο νέος νόμος του Ιλινόις φαίνεται σχεδόν κωφός, ασύμβατος με τα διδάγματα που αντλήθηκαν από τον Covid. Αυτή η κριτική είναι πολιτιστικής, κοινωνικής και ηθικής φύσης. Αλλά ο καθολικός έλεγχος ψυχικής υγείας υποτίθεται ότι βασίζεται στην επιστήμη. Ο νέος νόμος του Ιλινόις δεν δίνει λεπτομέρειες. Απλώς επιτρέπει τον καθολικό έλεγχο σαν να είναι ένα απόλυτο αγαθό. 

Ο διάβολος (και η επιστήμη, ή η έλλειψή της) θα βρίσκεται σε αυτές τις λεπτομέρειες – πώς εφαρμόζεται η πολιτική. Υποθέτοντας ότι το σκεπτικό για τον καθολικό έλεγχο είναι επιστημονικό, παρουσιάζουμε κρίσιμα σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν καθώς αναπτύσσονται οι διαδικασίες:

Ποια είναι τα στοιχεία ότι ο καθολικός έλεγχος ψυχικής υγείας βελτιώνει τα αποτελέσματα του πραγματικού κόσμου για τα παιδιά; Υπάρχουν ενδείξεις ότι θα μπορούσε να προκαλέσει βλάβη; 

Το επιστημονικό σκεπτικό για το πρόγραμμα πρέπει να δηλωθεί με σαφήνεια, παραθέτοντας συναρπαστικά δεδομένα και αναφέροντας ρητά τα μέτρα που λαμβάνονται για την αποφυγή βλάβης.

Δεδομένου ότι το Ιλινόις έχει ήδη εφαρμόσει καθολικό έλεγχο ψυχικής υγείας σε ορισμένες σχολικές περιφέρειες, ποια ήταν τα αποτελέσματα για τα παιδιά; Αφού βρέθηκε θετικός σε μια πάθηση ψυχικής υγείας, πόσα αξιολογήθηκαν περαιτέρω και πόσος χρόνος αφιερώθηκε σε κάθε παιδί; 

Πόσοι κατέληξαν σε ψυχοθεραπεία ή σε φαρμακευτική αγωγή; Συνήθως, ένα πιλοτικό πρόγραμμα δοκιμάζει την αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασης και υιοθετείται σε ευρεία κλίμακα μόνο εάν αποδειχθεί αποτελεσματικό και όχι επιβλαβές – πού είναι αυτά τα δεδομένα;

Πόσα παιδιά το χρόνο αναμένει το Ιλινόις να αναγνωρίσει ανακριβώς ότι έχουν πρόβλημα ψυχικής υγείας (π.χ. πόσα ψευδώς θετικά); Πόσα παιδιά θα τα καταφέρουν από την 3η έως τη 12η τάξη χωρίς ποτέ να βγουν θετικά; Ποια μέτρα θα αντιμετωπίσουν το γνωστό ζήτημα των ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων στον καθολικό προσυμπτωματικό έλεγχο; 

Έχουν τα δημόσια σχολεία του Ιλινόις τον χρόνο, τα χρήματα και την τεχνογνωσία για να αξιολογήσουν προσεκτικά κάθε παιδί που βγαίνει θετικό για πολλές ώρες για να διασφαλίσουν ότι δεν υπερδιαγιγνώσκουν και δεν υπερθεραπεύουν τα παιδιά του Ιλινόις; Εάν ο καθολικός έλεγχος οδηγήσει σε αύξηση των παιδιών που τελικά καταλήγουν σε ψυχιατρικά φάρμακα, πώς θα το μάθει το κοινό; 

Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος χωρίς την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων αγνοεί την πιθανή βλάβη του καθολικού ελέγχου.Πώς θα γνωρίζουν οι φορολογούμενοι του Ιλινόις εάν αυτό το πρόγραμμα είναι επιτυχημένο; Ποιες μετρήσεις θα παρακολουθούνται; 

Η εύκολη λύση είναι να εστιάσετε στην εφαρμογή του προγράμματος και εάν ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών ελέγχεται, πείτε το επιτυχία, χωρίς να σας απασχολούν οι λεπτομέρειες ή τα αποτελέσματα. 

Αλλά η χρήση του προσυμπτωματικού ελέγχου των παιδιών ως μέτρο επιτυχίας για ένα καθολικό πρόγραμμα προσυμπτωματικού ελέγχου είναι ταυτολογία. πρέπει να συλλέγονται δεδομένα που να αποδεικνύουν ότι το πρόγραμμα βοηθά τα παιδιά μετρήσιμα και δεν τα βλάπτει.

Υπάρχουν καλοί λόγοι για να αντιταχθείτε στο νέο πρόγραμμα του Ιλινόις που βασίζεται σε γενικές αρχές. Εάν τα παραπάνω ζητήματα δεν αντιμετωπιστούν ή εάν δεν παρασχεθούν επαρκείς πόροι για να επιτραπεί η προσεκτική και ακριβής αναγνώριση των παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο, έχει τη δυνατότητα να είναι καταστροφή.

Για ανατυπώσεις, παρακαλείσθε να επαναφέρετε τον κανονικό σύνδεσμο στο αρχικό άρθρο και τον συγγραφέα του Ινστιτούτου Brownstone.

Συγγραφείς

Κούπερ Ντέιβις

Ο Κούπερ Ντέιβις είναι συνήγορος, ομιλητής και συγγραφέας. Είναι ο Εκτελεστικός Διευθυντής του Inner Compass Initiative (ICI), ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού 501(c)(3) που υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση του συστήματος ψυχικής υγείας και βοηθά τους ανθρώπους να κάνουν ενημερωμένες επιλογές σχετικά με τις ψυχιατρικές διαγνώσεις, τα φάρμακα και τη στέρηση ναρκωτικών.

Τζέφρι Λακάς

Ο Jeffrey Lacasse, Ph.D., MSW, είναι Αναπληρωτής Καθηγητής, Κολλέγιο Κοινωνικής Εργασίας, Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Η έρευνα και η συγγραφή του επικεντρώνονται στην κριτική αξιολόγηση της ψυχιατρικής διάγνωσης, των ψυχιατρικών φαρμάκων και του βιοϊατρικού βιομηχανικού συμπλέγματος. Είναι ισχυρός υποστηρικτής των αξιών της αυτοδιάθεσης και της ενημερωμένης συναίνεσης.

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ