ΠΑΠΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΟΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΜΑΣ

   S.O.S...ΚΙΝΔΥΝΑΥΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ    

Γράφει ο Γεώργιος Κων/Πολιτης

Θεολογικά και Κανονικά Επιχειρήματα κατά της Ένωσης με Ρωμαιοκαθολικούς.

1. Το Σχίσμα του 1054 - αιτία της διάσπασης και όχι η Ορθοδοξία

Η απόσχιση έγινε οριστικά όταν η Ρώμη – και όχι η Ανατολή – υιοθέτησε μονομερώς την έννοια της παπικής πρωτοκαθεδρίας / αλάθητου / μετ' αυτής δογματικών και κανονικών διαφορών.

Από τότε, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θεωρούνται η αληθινή συνέχεια της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, με διατήρηση των Πατερικών‑Οικουμενικών Παραδόσεων.

2. Θεολογικές — δογματικές διαφορές που δεν επιτρέπουν «ένωση χωρίς μετάνοια» Οι διαφορές αυτές είναι πολλές και κρίσιμες. Συγκεκριμένα: Η Ρωμαϊκή Εκκλησία δέχθηκε την παπική κυριαρχία, το «filioque» στο Σύμβολο της Πίστεως (και συνακόλουθα διαφορετική διδασκαλία περί Αγίου Πνεύματος), την έννοια της παπικής αλάθητου, αλλαγές στη θεολογία της χάριτος και των μυστηρίων, που θεωρούνται από την Ορθοδοξία ως νεωτερισμοί και αιρέσεις.

Δεν αρκούν οι φιλικές σχέσεις ή διάλογος, απαιτείται επιστροφή στην Ορθή Πίστη με πλήρη αποδοχή των ορθόδοξων δογμάτων και μυστηρίων για να υπάρξει πραγματική κοινωνία.

3. Κανονικές ρήτρες, απαγόρευση ένωσης, συμπροσευχής, κοινής λατρείας με αιρετικούς. Η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με βάση τους Πατέρες και τους Κανόνες της Εκκλησίας, θεωρεί ότι οι αιρετικοί, όσοι απομακρύνθηκαν από την αλήθεια, δεν δικαιούνται να κοινωνούν ή να λατρεύουν μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μέχρι μετάνοια και επαναφορά.

Οποιαδήποτε «ένωση» χωρίς τέτοια αποκατάσταση ισοδυναμεί με υποτίμηση των δογμάτων και των κανονικών ορίων, και θεωρείται επικίνδυνη για την καθαρότητα της πίστις.

4. Ιστορική εμπειρία, αποτυχία ενώσεων & ταυτόχρονη διατήρηση διαφορών. Πολλές προσπάθειες επανένωσης ή «κοινού αγώνα» με Καθολικούς έληξαν με αποτυχία, διότι οι θεολογικές διαφορές ήταν θεμελιώδεις και μη γεφυρώσιμες χωρίς πλήρη μετάνοια.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι όταν η Ορθοδοξία υποχώρησε σε θεολογικές ή κανονικές αρχές, η ταυτότητά της αλλοιώθηκε.

5. Η Εκκλησία δεν είναι «θεσμός» αλλά Σώμα Χριστού, δεν επιτρέπει εξισώσεις δογμάτων και εξουσιών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται ως αρχή ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι (και όχι ένας μόνο «Πάπας») είναι το κανονικό όργανο του συλλογικού καθορισμού πίστεως και διοίκησης. Ο Πάπας δεν αναγνωρίζεται ως απεριόριστος πρωτοκαθεδρεύων, κάτι που ο παπισμός έχει εισαγάγει ως δογματική και κανονική καινοτομία.

Η αποδοχή τέτοιων καινοτομιών σημαίνει απομάκρυνση από την αποστολική και καθολική παράδοση, και αυτό είναι για πολλούς λόγος μη αποδεκτός.

Συμπέρασμα: γιατί κάθε κίνηση «ένωσης» με Καθολικούς / Λατίνους χωρίς μετάνοια είναι επικίνδυνη για την Ορθοδοξία. Με βάση τα παραπάνω: Η διάσπαση μέσα στο Χριστιανισμό δεν προκλήθηκε από την Ορθοδοξία, αλλά από την απομάκρυνση της Δύσης από τις παραδεδεγμένες δογματικές και κανονικές αρχές. Η ένωση δεν μπορεί να είναι απλώς «συμπόρευση» ή «συλλειτουργία» απαιτεί πλήρη αποκατάσταση της ορθόδοξης πίστης εκ μέρους των αιρετικών. Η αποδοχή της παπικής πρωτοκαθεδρίας, του filioque της παπικής αλάθητου και άλλων καινοτομιών σημαίνει μετάπτωση σε αιρετική κατάσταση.

Οποιαδήποτε «ένωση» χωρίς μετάνοια δεν είναι ένωση αλλά συγχώνευση σε καινοφανείς δομές, που οδηγεί σε αλλοίωση της Ορθοδοξίας, σε απώλεια ταυτότητας, σε κανονική και πνευματική κρίση.

«Η Ορθοδοξία δεν είναι για πειραματισμούς. Όχι στην Ένωση με τον Παπισμό χωρίς μετάνοια» Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι προσωρινό κέρδος, ούτε πεδίο διαπραγματεύσεων. Είναι Σώμα, Αλήθεια, Φως.

Όσα κομμάτια αίρεσης, δόγματος ή εξουσίας, προσπαθούν να χωθούν με το έτσι θέλω μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν προσφέρουν ενότητα. Προκαλούν σχίσμα, παραχάραξη, πνευματικό θάνατο.

Οι Καθολικοί, και οποιοσδήποτε κρατά αιρετικές δομές, δεν μπορεί να είναι «εταίρος» της Ορθοδοξίας όσο διατηρούν αυτές τις δομές, μόνο με μετάνοια, με ρήξη με τον παπισμό, με αποδοχή των θεμελιωδών δόγματων και της ιεροκανονικής τάξης υπάρχει δρόμος επανόρθωσης.

Η Εκκλησία δεν είναι δημοκρατία ούτε σύνοδος συμβιβασμών.Είναι μυστήριο είναι δώρο, είναι Σώμα Χριστού. Όποιος επιχειρεί να ενώσει χωρίς μετάνοια με συμβιβασμούς, με συγκλίσεις, με κοινές προσευχές, πλήττει την ίδια την ταυτότητα της Ορθοδοξίας.

Και έτσι ανοίγει τον δρόμο σε σχίσματα χειρότερα από αυτό που ήδη υπάρχει.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Προς κάθε Ορθόδοξο Κληρικό, Ιεράρχη και πιστό λαό του Θεού.

1. Θεμελιώδης Κανονική Απαγόρευση, 45ος Αποστολικός Κανόνας

Ο 45ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων ορίζει με σαφήνεια ότι «ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αυτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τι, καθαιρείσθω».

Δηλαδή, ακόμη και απλή προσευχή με αιρετικούς (όπως θεωρούνται οι Παπικοί) είναι λόγος αφορισμού, εάν τους επιτραπεί να λειτουργήσουν ως κληρικοί. Προβλέπεται καθαίρεση.

Η παράδοση της Εκκλησίας, με φωνή Πατέρων όπως ο Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύει ότι οι «αιρετικοί» εννοούνται ως «ακατακρίτους αιρετικούς» δηλαδή δεν εξαιρούνται οι Παπικοί επειδή «έχουν ιερωσύνη».

Κατά την ομόφωνη παράδοση των Πατέρων, η Εκκλησία δεν δικαιούται να αγνοεί αυτή την ρήτρα, οποιαδήποτε «κοινωνία» μαζί τους σημαίνει παραβίαση της κανονικής τάξης.

2. Θεολογική & Δογματική Διαφορά. Ο Πάπισμός ως Αίρεση

Η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού δεν είναι απλώς διοικητική ή πολιτισμική, αλλά δογματική, αφορά την θεολογία της Εκκλησίας, τα μυστήρια, την παπική πρωτοκαθεδρία, την προσθήκη του «filioque», την έννοια του Πάπα ως ανεξάρτητου αρχηγού και αλάθητου και πολλά άλλα.

Πολλοί Πατέρες και θεολόγοι της Ορθόδοξης Παράδοσης κατέκριναν ριζικά τον Παπισμό ως αίρεση ή τουλάχιστον ως δογματική απόκλιση. Για όσους πιστεύουν στην Ορθοδοξία ως συνέχεια των αποφάσεων των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, η αποδοχή του Παπισμού χωρίς αναθεώρηση είναι ακατανόητη και ασυμβίβαστη με την Εκκλησία του Χριστού.

3. Ιστορική απόρριψη της «Ένωσης» Συνόδους που καταδίκασαν τις προσπάθειες ενώσεως

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (1484) καταδίκασε τις αποφάσεις της προσπάθειας ένωσης της Δύσης με την Ανατολή και καθόρισε τους όρους υποδοχής των Παπικών στην Ορθοδοξία ως μετανοούντων, δηλαδή όχι ως «ενωμένων χωρίς αλλαγή». Η παράδοση της Εκκλησίας δεν αγνοεί αυτές τις αποφάσεις, αντιθέτως, τις θεωρεί ως κανονική και πνευματική απόδειξη ότι «ένωση με αιρετικούς» χωρίς αποκατάσταση δεν είναι «ένωση», αλλά παραποίηση.

4. Ο κίνδυνος της «ψευδο‑ένωσης» αλλοίωσης της πίστεως και υπονόμευσης της Εκκλησίας: Η θεωρία ότι «η ενότητα χρειάζεται για να σωθεί ο κόσμος» δεν δικαιολογεί την αποδοχή αιρέσεων και αιρετικών δογμάτων. Η Εκκλησία δεν είναι συλλογική συμμαχία αλλά Σώμα Χριστού.

Ο «συμμιασμός» (συν‑μολυσμός) με αιρετικούς, θεολογικά, λειτουργικά και πνευματικά, θεωρείται από πολλούς όχι απλώς λάθος αλλά πραγματικός κίνδυνος για την σωτηρία και την καθαρότητα της πίστεως.

5. Συμπέρασμα & Πρόταξη της Αλήθειας. Όχι σε συμβιβασμούς, αλλά σε μετάνοια και επιστροφή : Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να γίνει τόπος συμβιβασμών ή «καλών προθέσεων» όταν πρόκειται για την πίστη και τα μυστήρια.

Η «ένωση» που δεν απαιτεί μετάνοια, αποκήρυξη των αιρέσεων, αποκατάσταση των δογμάτων και επάνοδο στην Εκκλησία με τους όρους που καθόρισε η Παράδοση, δεν είναι ένωση, είναι αποστασία.

Ο καθένας που επιζητεί πραγματική ενότητα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσει ότι η αίρεση δεν «ενώνεται», αλλά μετανοείται.

Διακήρυξη. Προειδοποίηση προς Πιστούς, Κληρικούς, Μοναχούς

Αδελφοί εν Χριστῷ. Η Εκκλησία μας δεν είναι ιδεολογικό εγχείρημα του ανθρώπου, αλλά Σώμα του Χριστού, με θεία θεμελίωση και κανονική τάξη.

Οι αιρεσίες δεν είναι «δόγματα άλλης παράδοσης» είναι πλάνες που οδηγούν στην πνευματική απώλεια. Οποιαδήποτε προσπάθεια «ένωσης» που δεν απαιτεί μετάνοια και αποκατάσταση, αλλά υπολογίζει πολιτικά ή κοινωνικά κέρδη, δεν υπηρετεί την Εκκλησία, αλλά την πλάνη.

Οι κανόνες της Εκκλησίας, οι αποφάσεις των Πατέρων και των Συνόδων, η ιερά παράδοση είναι αμείλικτες.

Ο 45ος Αποστολικός Κανόνας απαγορεύει συνευχή με αιρετικούς.

Η ιστορία των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων αποδεικνύει ότι η Ορθοδοξία διατήρησε την ταυτότητά της με κόστος, και όχι με συμβιβασμούς. Η απιστία σε αυτά σημαίνει πνευματικό, κανονικό και θεολογικό κίνδυνο. Καλούμε κάθε πιστό, να έχει σύνεση, φόβο Θεού και πίστη, να μην εμπλακεί σε συμπροσευχές, συλλειτουργίες ή «ένωση χωρίς μετάνοια»,να θυμάται ότι η πίστη δεν είναι ιδεολογία, αλλά ζωή στο Χριστό.

Ας μην επιτρέψουμε να γίνει η Εκκλησία μας χώρο «οικογενειακών συμμαχιών», αλλά τόπος αγιασμού, αλήθειας και σωτηρίας.

Και ότι δεν χτίζει το Φως, ας το αποχωρίζουμε με πίστη, τόλμη και αγάπη προς την αλήθεια.

Γεώργιος Κων/Πολιτης