Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Στις 20 Ιανουαρίου 2025, κατά την ορκωμοσία του ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ντόναλντ Τραμπ επανέφερε στο προσκήνιο ένα ζήτημα που η δυτική πολιτική και μιντιακή ελίτ έχει εδώ και χρόνια μετατρέψει σε αδιαμφισβήτητο δόγμα.
Δήλωσε ευθέως ότι δεν πιστεύει πως η λεγόμενη κλιματική αλλαγή οδηγεί σε υπερθέρμανση του πλανήτη, μια θέση που αντιμετωπίστηκε σχεδόν ως ιεροσυλία από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.
Τα ίδια Μέσα έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν «αρνητή της επιστήμης», αποφεύγοντας ωστόσο επιμελώς να θέσουν το ουσιαστικό ερώτημα.
Πόσοι γνωρίζουν ότι κορυφαίοι επιστημονικοί κύκλοι, ακόμη και εντός οργανισμών όπως η NASA και το CERN, έχουν κατά καιρούς προειδοποιήσει πως το κλιματικό σύστημα της Γης δεν κινείται γραμμικά και ότι τα διαθέσιμα δεδομένα επιτρέπουν ακόμη και το ενδεχόμενο μιας μακροπρόθεσμης κλιματολογικής ψύξης, εξέλιξη που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το κυρίαρχο αφήγημα της μόνιμης και επιταχυνόμενης υπερθέρμανσης.
Η στάση του Τραμπ δεν περιορίστηκε σε μια τελετουργική δήλωση ορκωμοσίας, αλλά κλιμακώθηκε πολιτικά στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο του 2025, όπου εξαπέλυσε ευθεία επίθεση στην ευρωπαϊκή «πράσινη ατζέντα», χαρακτηρίζοντάς την συνώνυμο της οικονομικής αυτοχειρίας και αποκαλώντας την κλιματική αλλαγή «τη μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών», επισημαίνοντας ότι η μετάβαση από τον όρο «υπερθέρμανση του πλανήτη» στον πιο αόριστο όρο «κλιματική αλλαγή» δεν ήταν επιστημονική εξέλιξη αλλά πολιτική ανάγκη, όταν οι καταστροφικές προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν και έπρεπε το αφήγημα να παραμείνει ζωντανό μέσω μιας έννοιας που μπορεί να εξηγεί τα πάντα και άρα τίποτα, από καύσωνες μέχρι χιονοπτώσεις και από πλημμύρες μέχρι ξηρασίες.
Η ουσία της τοποθέτησής του, πέρα από τον προκλητικό τόνο, αφορούσε την Ευρώπη, την οποία κατηγόρησε ότι αυτοκαταστρέφεται στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, θυσιάζοντας την ενεργειακή της ασφάλεια, την παραγωγική της βάση και την κοινωνική της συνοχή, ενώ ταυτόχρονα υιοθετεί μια πολιτική που επιβαρύνει τους πολίτες με τεράστιο κόστος, χωρίς απτό περιβαλλοντικό όφελος, μετατρέποντας την οικολογία σε ιδεολογικό εργαλείο ελέγχου και οικονομικής αναδιανομής.
Το αφήγημα αυτό δεν εμφανίστηκε τυχαία ούτε εξελίχθηκε ουδέτερα, καθώς ήδη από το 2019 ο ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης και ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά Αντώνης Φώσκολος είχε μιλήσει ανοιχτά για την κλιματική αλλαγή ως πολιτικό κατασκεύασμα, επισημαίνοντας ότι η θεσμοποίησή της ξεκινά από τη δεκαετία του 1970 και συνδέεται με συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, ενώ η ίδρυση του IPCC το 1988 από τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό καθιέρωσε μια μορφή επιστημονικής μονοκρατορίας, όπου οι εκθέσεις μιας επιτροπής παρουσιάζονται ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια και κάθε διαφορετική προσέγγιση στιγματίζεται ως επικίνδυνη απόκλιση.
Δεν είναι τυχαίο ότι το IPCC χρηματοδοτείται από μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα και συνδέεται με παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, ενώ με την πάροδο των ετών η κλιματική πολιτική μετατράπηκε σε τεράστια βιομηχανία, με περιβαλλοντικές ΜΚΟ, εταιρείες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, κατασκευαστές ανεμογεννητριών και εμπόρους «πράσινων» τεχνολογιών να αποκομίζουν δισεκατομμύρια, την ίδια στιγμή που η Συνθήκη του Κιότο και το χρηματιστήριο ρύπων εμπορευματοποίησαν το διοξείδιο του άνθρακα, δημιουργώντας μια νέα χρηματοπιστωτική αγορά βασισμένη όχι σε παραγωγή αλλά σε ενοχές.
Τα ίδια τα επιστημονικά δεδομένα, ωστόσο, παραμένουν πολύ πιο σύνθετα από το απλουστευμένο αφήγημα, καθώς το CO₂ αποτελεί μόλις το 0,03% της ατμόσφαιρας και η ανθρωπογενής συμβολή στις συνολικές εκπομπές υπολογίζεται σε ένα μικρό ποσοστό, ενώ η γεωλογική ιστορία της Γης δείχνει ότι ο πλανήτης έχει βιώσει θερμότερες περιόδους χωρίς καταστροφικές συνέπειες, με τις γεωτρήσεις στους παγετώνες της Γροιλανδίας να μην επιβεβαιώνουν άμεση και σταθερή συσχέτιση μεταξύ διοξειδίου του άνθρακα και θερμοκρασίας τα τελευταία χιλιάδες χρόνια.
Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα οποία σήμερα παρουσιάζονται ως αποδείξεις της κλιματικής κρίσης, υπήρχαν ανέκαθεν, καθώς το κλίμα της Γης καθορίζεται από ηλιακούς κύκλους, μαγνητικά πεδία και τροχιακές μεταβολές, παράγοντες που βρίσκονται εκτός ανθρώπινου ελέγχου, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η απόλυτη ανθρωποκεντρική ερμηνεία του κλίματος δεν είναι επιστημονικά αυτονόητη αλλά πολιτικά βολική.
Στην Ελλάδα, η υιοθέτηση της πράσινης ατζέντας είχε ιδιαίτερα οδυνηρές συνέπειες, καθώς την τελευταία δεκαετία διοχετεύθηκαν πάνω από 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις για ανεμογεννήτριες και «πράσινα» έργα, την ώρα που ο ελληνικός λαός βίωνε μνημόνια, ακρίβεια και ενεργειακή φτώχεια, ενώ παράλληλα εγκαταλείφθηκε πρόωρα ο εγχώριος λιγνίτης, υπονομεύοντας την ενεργειακή αυτονομία της χώρας και αυξάνοντας την εξάρτηση από εισαγόμενες μορφές ενέργειας, σε πλήρη αντίθεση με χώρες όπως η Γερμανία που διατήρησαν ή επανεκκίνησαν τη δική τους παραγωγή όταν το έκριναν αναγκαίο.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε απέραντο πεδίο φωτοβολταϊκών και αιολικών εγκαταστάσεων, με καταστροφή δασών και οικοσυστημάτων, χωρίς ουσιαστική υποχρέωση αποκατάστασης, ενώ όπως έχει αποκαλυφθεί μεγάλο μέρος της παραγόμενης ενέργειας δεν προορίζεται καν για εγχώρια χρήση αλλά για εξαγωγή, καθιστώντας τη χώρα ενεργειακό προτεκτοράτο και όχι ωφελημένο εταίρο.
Το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής τελικά, δεν αποτελεί αντικειμενική επιστημονική συζήτηση, αλλά έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο γεωπολιτικό και οικονομικό εργαλείο.
Κάτω από τον μανδύα της “πράσινης μετάβασης”, μήπως κρύβονται μηχανισμοί που εξυπηρετούν συγκεκριμένα επιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα, από τις πολυεθνικές ενέργειας και τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ μέχρι τις αγορές CO₂ και τους χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς;
Η Ελλάδα, αντί να αξιοποιήσει τον δικό της πλούτο και να ενισχύσει την ενεργειακή της αυτονομία, υιοθετεί πολιτικές που την καθιστούν όλο και πιο εξαρτημένη από εισαγωγές και ευρωπαϊκά diktat.
Τα δάση της καταστρέφονται, οι λιγνιτικές μονάδες κλείνουν πρόωρα και η χώρα μετατρέπεται σε απέραντο φωτοβολταϊκό και αιολικό πεδίο, χωρίς να ωφελείται πραγματικά ο ελληνικός λαός.
Στο τέλος, η λεγόμενη “κλιματική κρίση” λειτουργεί περισσότερο ως εργαλείο κέρδους παρά ως υπεύθυνη στρατηγική προστασίας του περιβάλλοντος. Οι προβλέψεις καταστροφολογίας, οι στόχοι του Παρισιού και η βιομηχανία της πράσινης ατζέντας δεν βασίζονται σε σταθερά επιστημονικά δεδομένα, αλλά σε πολιτικές επιδιώξεις.
Η φύση διαθέτει μηχανισμούς ισορροπίας. Αυτό που δεν διαθέτουν ισορροπία είναι τα συμφέροντα όσων χρησιμοποιούν το αφήγημα της κλιματικής αλλαγής για να πλουτίζουν εις βάρος των λαών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου