ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ
Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης
Ζω σε ένα μικρό χωριό προαστιακού δήμου της Θεσσαλονίκης.
Πριν μερικούς μήνες μας φέρανε μερικές οικογένειες προσφύγων με μαντίλες και iphone,νοικιάσανε σπίτια ,πληρώνουν τα νοίκια στους ιδιοκτήτες που τα είχαν ξενοίκιαστα, κάνουν τζίρο στον μπακάλη, στον φούρναρη, στον ψιλικατζή και αυτοί χαίρονται, καλά ως εδώ.
Αυτοί μάθανε να λένε καλημέρα, όπως πριν 20-25 χρόνια έκαναν μετανάστες γειτονικοί που τώρα δουλεύουν στα χωράφια των ντόπιων και τους ανέβασαν την παραγωγή, νοίκιασαν ή αγόρασαν σπίτια και προσαρμόστηκαν, δεν με πειράζει αν και δεν έχω χωράφια ούτε νοικιάζω κάποιο σπίτι.
Μετά γράψανε τα παιδάκια στο δημοτικό και στο νηπιαγωγείο, όπως οι προηγούμενοι, όλα καλά πάει κι αυτό.
Εγώ δεν έχω παιδιά στο σχολείο δεν ενοχλούμαι, όμως άλλοι νεότεροι που έχουν, χάσανε την προτεραιότητα και αναγκάστηκαν
παρά τις διαμαρτυρίες τους να στείλουν τα παιδιά τους σε γειτονικά σχολεία με δικά τους έξοδα, κανείς δεν τους άκουσε, ο νόμος βλέπεις ορίζει τα νόμιμα, το δέχθηκαν, ορισμένα ελληνάκια όμως όπως το ανηψάκι μου, ρωτάνε γιατί δεν κάνουν άλλα παιδάκια τον σταυρό τους, θα καταλάβουν κάποτε ελπίζω, κατανοητό για εμάς.
Αυτό που αγνοούσα και με προέτρεψε να γράψω αυτά γιατί ξαφνιάστηκα, ήταν η συγκατάθεση του γονέα που ζητήθηκε για το ανηψάκι μου για να μετάσχει στον εκκλησιασμό του σχολείου, σε αυτό το μειοψηφικό σχολείο που ακόμη πηγαίνει τα νήπια και τα παιδιά στην εκκλησία, όμως και πάλι δεν με αφορά άμεσα, δεν έχω μικρά παιδιά, αφορά την εκκλησία και τον παπά.
Οι δυο-τρεις πιο δραστήριοι μάλιστα αγρότες του χωριού, προσαρμόστηκαν αμέσως και προσέλαβαν 4 νεοφερμένους στην θέση ενός παλιού μετανάστη με το ίδιο μεροκάματο του ενός δια του 4, θετικό μέχρι που αρχίζουν οι παλιοί να μουρμουρίζουν ήδη βλέποντας να απειλούνται όταν μπούνε οι νεοφερμένοι στα κόλπα.
Τι ζόρι έχω, εγώ ελπίζω έτσι να πέσουν οι τιμές ων κηπευτικών προς όφελος όλων.
Ας μην αναφέρω άλλα παραδείγματα, μάταιος ο κόπος αφού όλοι πιστεύω κατανοούν το δίκαιο και την αναγκαιότητα όσων περιγράφω.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι προκηρύχθηκε προς κάλυψη η θέση του λειτουργού στον Βοτανικό, ελπίζω όταν έρθει η σειρά του χωριού μας, τα παιδάκια που δεν κάνουν τον σταυρό τους, σαν μεγαλώσουν να έχουν τόπο προσευχής δικό τους.
Το ανηψάκι μου τότε, μεγάλο κι αυτό θα καταλάβει και δεν θα ρωτάει.
Ας μην γίνομαι γρουσούζης, παράταιρος μόνο εγώ στο χωριό που δυσκολεύομαι να τα χωνέψω.
Ας τρέξουμε για τις Πρέσπες, ίσως κερδίσουμε και εκεί αλληλέγγυοι εμείς προς όλους κατά το ρηθέν του ηγέτη μας...
Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου