ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΙ;

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

 ΜΕΡΟΣ 2ον

ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΕΝΝΟΙΩΝ

Γράφει ο Κυανός Ουρανός

Μια μικρή παρένθεσις στο ιστορικό των πολιτευμάτων, για να διευκρινισθούν κάποιες έννοιες και η προσφορά τους στην ανθρωπότητα.

Έχοντάς με καταστήσει συνεπή προς τις Σωκρατικές αρχές καθορισμού των χρησιμοποιουμένων εννοιών (και της απαραίτητης χρήσεως αυτών για εξαγωγή δομημένων λογικών συμπερασμάτων) η επιστήμη μου και το συναφές επάγγελμα, δεν με ικανοποιούσαν αοριστίες του τύπου "Ελληνισμός είναι το φως" κι άλλα παρεμφερή κι ασαφή στα ερωτήματα τι είναι ο Ελληνισμός και γιατί διαχρονικά διώκεται τόσο σκληρά και από ποιούς, ειδικά στα τελευταία χρόνια.

Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν αυτός που αντιτάχθηκε στη πρώτη απόπειρα παγκοσμιοποιήσεως των αυτοκρατοριών Μεσοποταμίας κι Αιγύπτου.  Ήταν αυτός που πρώτη φορά έφερνε σε ίδιο επίπεδο το υλικό με το πνευματικό στοιχείον, όπως το διατύπωσε ο Αριστοτέλης σαν ιδανικό του Ελληνισμού : «ΚΑΛΟΣ Κ'ΑΓΑΘΟΣ»

Αυτή η άσκησις του πνευματικού στοιχείου, που σαν Φιλοσοφία εντατικοποιήθηκεν από τα Μικρασιατικά παράλια απαντώντας στην επιχειρούμενη παγκοσμιοποιητική Βαβέλ (ίδε α' μέρος Θουκιδίδης), έδωσε στους Έλληνες τότε πολλά στοιχεία όπως την έννοια της ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (κι όχι μόνο της σωματικής), την ΠΑΙΔΕΙΑ σαν στοιχείο διατηρήσεως των πνευματικών κεκτημένων αλλά κι επιδιώξεως ΠΡΟΟΔΟΥ.

Την ΤΡΑΓΩΔΙΑ και ΚΩΜΩΔΙΑ σαν εκλαϊκευμένη και πλατυασμένη φιλοσοφία γι όλους, την ΙΑΤΡΙΚΗ σαν πόνο και σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή και την Φύσιν, την ΑΓΟΡΑ σαν τόπο συνάξεως των πολιτών κι ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών, τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ σαν προσπάθειαν υπερβάσεως των ατομικών ικανοτήτων με ευγενή άμιλλα (κι όχι ανταγωνισμό).

Την ΤΕΧΝΗ σαν αποτύπωσιν κι εξύμνησιν του φυσικού κάλλους, την μοναδικήν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ σαν εργαλείον εκφράσεως των πρωτοδιατυπωνομένων εννοιών, την ΡΗΤΟΡΙΚΗ (με διιστάμενες επιδιώξεις όμως), την ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ σαν προσπάθεια βελτιώσεως καθημερινότητας αλλά και στρατιωτικής δυνάμεως (παράλληλα με ανάπτυξιν στρατηγικών) και πολλά άλλα χωρίς να αγνοούμε τα παγκοσμίως πρωτόγνωρα αναπτυγμένα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (που δεν οφείλει τίποτα στους Ολύμπιους θεούς) έχει ένα κοινό παράγοντα σε όλες τις προαναφερθείσες διαστάσεις του κι αυτός είναι η παραδοχή του Ανωτέρου Όντος, που ναι μεν δεν το γνώρισαν αλλά το προσδιόρισαν οι φιλόσοφοι δηλώνοντας μονοθεϊστες οι περισσότεροι και διωκόμενοι για την συγκεκριμένη δοξασία τους (πχ. Πρωταγόρας, Σωκράτης κα).  

Ο Έλληνας δεν έκανε τίποτα πριν μνημονεύσει τον θεό του (τον όποιον πίστευε), δεν έκανε τίποτα πριν αναφερθεί στον θεό του για συμβουλές, ευμένεια και εξιλέωσιν για τυχούσες απρέπειες και οποιαδήποτε νίκη έκανε την γιόρταζε πρώτα στον θεό του και μετά όλα τα άλλα (αυτό που αργότερα θα δηλωθεί «Άνευ Εμού, ου δύνασθαι ποιείν ουδέν»).  

Αρχιτεκτονική και Τέχνη τιμούσαν σχεδόν αποκλειστικά τους θεούς και η τραγωδία αναγνώριζε ότι όπου ο άνθρωπος αδυνατεί, είναι εκεί ο "από μηχανής θεός" για το "θαύμα" (αυτό που αργότερα θα δηλωθεί «τα αδύνατα παρ' ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» Λουκ.18.27).

Μια από τις αρετές, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, που προικίστηκε από την Φύσιν είναι η μοναδική για τον Έλληνα θεοσέβεια.  Ο Έλληνας είχε σεβασμό προς το Ανώτατον Ον μοναδικό, συγκινητικό, φανατικό, ζηλωτικό υπό οποιαδήποτε θρησκεία και μπορούσε να συγχωρέσει τα πάντα εκτός από το να μην πιστεύεις στο Ανώτατο Ον, στην ύπαρξιν και δύναμιν αυτού.  

Στον πόλεμον αποδείκνυε ότι "δεν έχει φόβο θανάτου", διαβαίνοντας το κατώφλι της αθανασίας θυσιαζόμενος χάριν της Πατρίδος, σεβόμενος και τιμώντας όλους τους νεκρούς.  Δεν δεχόταν με τίποτα την απώλεια της ψυχής αλλά πίστευε στη μετά θάνατον συνέχειά της κι έφτιαχνε τις νήσους των μακάρων και τα Ηλύσια πεδία (χώρους που αργότερα η Χριστιανική Πίστις αντικατέστησε με τον Παράδεισον), όπου εκεί θα πήγαιναν οι ευτυχείς, οι αναμάρτητοι, εκείνοι που κρίνονταν σαν κατάλληλοι κι άξιοι.

Η θεοσέβεια του Έλληνα είναι συγκινητικότατη, με την αίσθησίν του ότι μπορεί να στέκεται στο πλάι του Θεού (σαν ημίθεος) και ποτέ να τον ξεπεράσει αφού αυτό ήταν ύβρις.  Όπως έγραψεν ο Όμηρος "ποιός κατηγόρησε τον θεόν και δεν βρήκε μεγάλη τιμωρία;".  

Και θα αναδειχθούν οι ήρωες, αυτοί που διακατεχόμενοι από θεία φλόγα, θείο σπέρμα και θεία εντολή θα βοηθήσουν τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα για το καλό της "εξανθρωπίζοντας" αυτήν.  Αγαπούσαν τον θεόν πολύ, τον έτρεμαν αλλά και τον σέβονταν απεριόριστα.

Είναι εκτίμησις αρκετών (και δική μου) ότι ο προ Χριστού Ελληνισμός είχε μερική φώτισιν του Αγίου Πνεύματος.  Κάποιοι προβληματίζονται ή κι εξανίστανται ακούγοντας για Χριστό στα προ Χριστού γεγονότα.  Δικαιολογημένοι οι μη πιστεύοντες, αν όμως "πιστεύουν" έχουν πρόβλημα, θεωρώντας ότι ο Χριστός "έπιασε βάρδια" Ενσαρκωνόμενος ενώ πριν κάποιος άλλος θεός "ήταν σκοπιά"...  

Πρέπει να αιτιολογήσουν πως σε πάνω των 450 ετών Ρωμαιοκρατίας ο Έλληνας υπό την "σκέπη της παρέας του Δία" δεν έκανε ούτε ένα απελευθερωτικό κίνημα, παραμένοντας πολιτιστικά αποχαυνωμένος και πολιτικά προσκυνημένος στον κατακτητή Ρωμαίο κι αναγεννήθηκε από τον Χριστόν αναδεικνυόμενος ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ κυρίαρχος της τότε γνωστής γης με την Ρωμανία.

Όταν αργότερα τον 4ον μΧ.αι. (τον χρυσόν αιώνα της Ελληνορθοδοξίας) θα γίνει ο συγκερασμός του αρχαίου Ελληνισμού με τον Χριστιανισμόν από τους ελληνικά σπουδασμένους Τρεις Ιεράρχες και τους φωτισμένους συγχρόνους τους πατέρες, ο Μέγας Βασίλειος θα δηλώσει ότι στον νόμο, λόγο και κάλλος του Ελληνισμού ο Χριστιανισμός ανύψωσε τις υπάρχουσες πίστιν, θυσία κι αγάπη για να υμνήσουν μαζί την αρετή, σφυρηλατώντας ένα μοναδικό κράμα.  

Μια διατύπωσις, που διαψεύδει πανηγυρικά τους (δήθεν) Ελληνιστές υβριστές του Χριστιανισμού και αποδεικνύει ότι ο Ελληνισμός ήταν στον ορθό δρόμον αναζητήσεως του θείου, πλην όμως ο στόχος ήταν απρόσιτος αφού ο Θεός δεν ανακαλύπτεται αλλά αποκαλύτεται Μόνος Του.

Αν ο Αρχαιοελληνικός πολιτισμός έθεσε πρώτος σε ισομοιρίαν υλικό και πνευματικό στοιχείο με το «καλός κ'αγαθός», η Ελληνορθοδοξία, πρόταξε το πνευματικόν «αγαθός», δίνοντάς του το μέτρον του Δημιουργού κι ονοματίζοντάς το «άγιος», ο δε Ελληνισμός αναπροσάρμόσε τον στόχο προόδου του όταν έφθασε σε τέλμα, γενόμενος παγκόσμια ο μοναδικός "αναστημένος" πολιτισμός".

Ο Αρχαιοελληνισμός, υπήρξεν η καλύτερη (αν όχι η μόνη) ανθρώπινη προσέγγισις Φύσεως και Θείου Μεγαλείου, αναδεικνύοντας ημί-θεους.  Η Ελληνορθοδοξία επί Ρωμανίας επεδίωξε την Θεία ταύτισιν, εκπληρώνοντας τον προορισμόν του ανθρώπου κι αναδεικνύοντας αγίους (δηλ.κατά Χάριν θεούς) αντί ηρώων, μοιράζοντας απλόχερα σ'όλην την οικουμένη την γνώσιν και συνεχίζοντας να "εξανθρωπίζει" (λέξις δανεισμένη από Περ.Γιαννόπουλο) τους ανθρώπους.  

Αντικατέστησε δε σαν ιδανικόν το «ΚΑΛΟΣ Κ'ΑΓΑΘΟΣ», που ήταν ασαφές ελλείψει μέτρου συγκρίσεως με το «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ, ΚΑΘΩΣ ΗΜΕΙΣ ΕΝ ΕΣΜΕΝ», που ήταν συγκεκριμένον με στόχον τον κατά Χριστόν Ήθος.

Ο Χριστιανισμός βρήκε πρόσφορον έδαφος στους έχοντες Ελληνικὴ παιδεία, που καταλάβαιναν καλά τι παραπάνω από την προχριστιανική πίστιν πρόσφερε.  Έδωσε στα λάθη των ανθρὠπων Θεία συγχώρησιν.

  Στην αρχαία τραγωδία (την «δι έλέου και φόβου περαίνουσαν την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν» Αριστοτέλης) φαίνεται πόσον ασυγχώρητοι ήταν οι προχριστιανικοι θεοί και στην αρχή της Οδύσσειας, που ο Δίας λέει πως δεν θέλει να ασχολείται με τους ανθρὠπους και τα λάθη τους από τα οποία πεθαίνουν («Σφετέρησι ατασθαλίησιν υπέρ μόρον κατά άλγεα έχουσιν οι βρωτοἰ»). 

Άλλο η σκληρότητα του Δία κι άλλο η αγάπη του Χριστού, άλλο από μηχανής θεός των ποιητών κι άλλο ενσαρκωμένος Θεός από αγάπη προς τον άνθρωπον («Έλθετε προς με πάντες οι κοπιόντες και πεφορτισμένοι κ'αγώ αναπαύσω ημάς»).  Ο προχριστιανικός Έλληνας παράμενε απαρηγόρητος κι αυτό έκανε τους Έλληνες να γίνουν Χριστιανοὶ βρίσκοντας παρηγοριά στα λάθη τους και βοήθεια.

Κλείνοντας την πανένθεσιν των ορισμών, ο Αρχαιελληνισμός μεν δοκίμασεν εκούσια ή ακούσια όλα τα πολιτεύματα, μη καταλήγοντας πουθενά, η Ρωμανία δε (~Ελληνορθοδοξία) απευθύνθηκε στον αποκαλυφθέντα Ένα Θεόν και Δημιουργόν να την κυβερνήσει μέσω του διακόνου Του αυτοκράτορα (κι αργότερα βασιλέα) της Ρωμανίας, έχοντας πλέον πλήρη γνώσιν της ανθρώπινης φύσεως, της καταγωγής και του προορισμού της.  

Αυτό ήταν το πνεύμα της μυστηριακής Στέψεως του Αυτοκράτορα, άσχετα αν κάποιοι αποδείχθηκαν ανάξιοι ενώ άλλοι τίμησαν το Θείο Χρίσμα. Τι πιο φυσιολογικόν από το να απευθύνεσαι στον Δημιουργό.  Μόνον Αυτός ξέρει...

ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ