ΓΙΑ ΠΟΙΑ «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» ΜΙΛΑΝΕ;

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΙ;

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

ΜΕΡΟΣ 1ον

Γράφει ο Κυανός Ουρανός

Σε πρηγούμενον άρθρο μου  ανέλυσα την προρρηθείσα και ήδη συντελούμενη ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ (ή ΕΚΤΡΟΠΗ).

Το θέμα όμως είναι ότι για να φτάσουμε στη σημερινή κατάστασιν έφταιξαν πολλά. Ασφαλώς καθένας προσωπικά έχει λίγο ή πολύ ευθύνη αλλά η κύρια αιτία του προβλήματος είναι η ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ (παγκόσμια), που καταλήγει με ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ (σχήμα οξύμωρον...). 

Και κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του είτε ψήφιζε είτε όχι. Αποδεικνύουμε δε περίτρανα σήμερα ότι σαν άνθρωποι δεν μπορούμε να αυτοκυβερνηθούμε.

ΠΟΣΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ;;; ΑΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Με την σύναξιν των ανθρώπων σε οικισμούς από αρχαιοτάτων χρόνων, τέθηκε το θέμα της διακυβερνησεώς τους. Όπως συνηθίζεται στις αγέλες των ζώων, ο ισχυρότερος ανελάμβανε την ηγεσία με αυταρχικόν τρόπον αφού κυριαρχούσαν τα άγρια ένστικτα επιβιώσεως

. Δεν είναι τυχαίο, που η «βασιλεία» (είτε λεγόταν αυτοκρατορία ή τυραννία κλπ) υποστηριζόταν πάντοτε από τα ιερατεία.

«Το'να χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυο το πρόσωπο» και βασιλεία με ιερατείο συμπορεύονταν ελέγχοντας τον λαόν και διαιωνίζοντας την αρχή τους. 

 Εκεί βασίστηκαν όλα τα αρχαία βασίλεια της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας, αποβλέποντας στην πρώτη ιστορικά απόπειρα παγκοσμιοποιήσεως, από την οποίαν ξέφυγαν οι Έλληνες τον 5ον π.Χ. αιώνα έχοντας αναπτύξει «ανοσία» στις παγκοσμιοποιητικές μεθοδεύσεις για υποταγή των ανθρώπων.

Διαχρονικά η κύρια προσπάθεια επιβολής των παγκοσμιοποιητών ήταν να καταστρέψουν την τάσιν πνευματικής συνάξεως των ανθρώπων, αυτή που ο Χριστός έθεσε στόχο της ανθρωπότητας, το «Ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς…» (Ιω.ιζ.11), που ασφαλώς οι αρχαίοι Έλληνες δεν γνώριζαν αλλά ανέπτυξαν συστήματα διακυβερνήσεως πέρα από τα αυταρχικά μονοκρατορικά, που έδιναν τη δυνατότητα στον πολίτη να συμμετέχει και να διατυπώνει άποψιν, αναπτύσσοντας πρωτόγνωρη παιδεία.

 Οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την ιδεώδη διακυβέρνησιν ήταν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι (πχ Πλάτωνος Πολιτεία και Πολιτικά-Αριστοτέλη).

Η κύρια συνεισφορά όμως των Ελλήνων ήταν αυτή καθ'εαυτή η ουσία της φιλοσοφίας, το ξεκαθάρισμα στη νοητική Βαβέλ, που επέβαλαν οι παγκοσμιοποιητές (που ο Θουκυδίδης περιέγραψε : «πολεμούν το μυαλό μας αποδομώντας τις έννοιες κι άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους») κι ο ορισμός των εννοιών, όπως τελειοποιήθηκεν επί Σωκράτη και κατά τον Αριστοτέλην αποτέλεσε την γέννησιν και βάσιν της Επιστήμης παγκόσμια. 

Κυρίως όμως έδωσε την διαφυγή από το ταραχώδες α-νοητικό πεδίο και η Φιλοσοφία, σαν αναζήτησις της Αληθείας και καθορισμού των εννοιών έδωσε στον Ελληνισμόν το ειδοποιό χαρακτηριστικόν της πνευματικής ελευθερίας κι επαγγέλθηκε όχι απλά το ΖΗΝ αλλά το ΕΥ ΖΗΝ, το οποίον εξήγαγε στον τότε γνωστόν κόσμον ο Μέγας Αλέξανδρος σβήνοντας την παγκοσμιοποίησιν.

Πολλοί με ρηχή σκέψιν αλλά περισσότεροι με «ιδιάζουσα πονηρή», λένε «μα ο Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς, πως έφθασε τους Έλληνες στον κολοφώνα της πολιτικής τους δυνάμεως;». 

 Αγνοούν αθέλητα ή αποκρύπτουν ηθελημένα, ότι ο Αλέξανδρος ήταν μαθητής του Αριστοτέλη, της ελεύθερης σκέψεως δηλαδή, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το πλήθος επιστημόνων, που ενεργοποίησεν ο μέγιστος των Ελλήνων. 

 Κυρίως όμως αποσιωπούν το κυριότερο : Πάνω από 23 αιώνες οι τότε κατακτημένοι τον ευγνωμονούν για την πολιτιστική του προσφορά. Μόνον αυτός το πέτυχε!

Ζητούμενο δεν είναι ο τύπος του πολιτεύματος (βασιλεία ή δημοκρατία) αλλά η πολιτιστική ενεργοποίησις στοχεύοντας την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΝ. 

 Ο Αλέξανδρος το πέτυχε στο μέγιστο στην ως τότε ιστορία, θεμελιώνοντας το «οικουμενικό κράτος» με γνώμονα το ΕΥ ΖΗΝ, που ξεκινά από πνευματικήν ανάτασιν για να καταλήξει σε υλικήν ευημερία κι όχι ανάποδα όπως νομίζουν οι πολλοί.

Απόδειξις αυτού είναι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που (σαν το δυτικόν Ελληνιστικό κράτος) αναπτύχθηκε σε όμοια με τον Αλέξανδρον βάσιν αλλά αντί για ΕΥ ΖΗΝ είχε το απάνθρωπον «άρτον και θεάματα», αποβλέποντας τον παντελή έλεγχο των πολιτών και την δεύτερη παγκοσμιοποίησιν.

 Και κατέληξε να φέρει τον άνθρωπο στην χειρότερη πνευματική κατάστασιν ως τότε. Παγκοσμιοποίησις γαρ (=πνευματική δουλεία)...

Διαδεχόμενη την Ρώμη σαν παγκόσμια υπερδύναμις αλλά το Αλεξανδρινόν/Ελληνιστικό κράτος σαν απόπειρα «Οικουμενικού έθνους», η Ρωμανία πέτυχε το ακατόρθωτον ώς τότε με προσωποπαγή διακυβέρνησιν.

 Με τον συγκερασμόν Ελληνισμού και Χριστιανισμού, την Ελληνορθοδοξία δηλαδή, ανέδειξε τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, πρωτίστως σαν ανθρωπισμό και ψυχικήν ανάτασιν, δίκαιον, ισότητα και κοινωνική πρόνοια, τέχνη και παιδεία για όλους. 

Πάνω απ'όλα όμως σαν Ήθος, σαν Θεία Πρόνοια με στόχον την Ουράνια Βασιλεία. Το πολίτευμά της η «ελέω Θεού βασιλεία», όπλο της το ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ.

Υπάρχει τεράτια διαφορά από την ως τότε βασιλεία, που ο βασιλεύς ήταν για τον κόσμον θεός και δεν έδινε αναφορά σε κανένα. Μόνον για τους Έλληνες δεν ίσχυε αυτό με εξαίρεσιν τον Αλέξανδρον. 

 Αντίθετα ο «ελέω Θεού βασιλεύς» στεφόταν «μυστηριακά» από τον Χριστό σαν πολιτικός διάκονός του επί γης (αντίστοιχα με τους ιερείς σαν διάκονοι για τα ιερατικά καθήκοντα) δίνοντας αναφορά σε Αυτόν, που ήταν ο πραγματικός ηγέτης και το κράτος η επίγεια αντανάκλασις του ουράνιου βασιλείου.

Ασφαλώς κάποιοι φάνηκαν ανάξιοι κι άλλοι αναδείχθηκαν άξιοι της Στέψεως. Όπως κάποιοι τιμούν το μυστήριο του γάμου ή της ιερωσύνης κι άλλοι αποδεικνύονται ανάξιοι. Ανθρώπινη φύσις γαρ.  

Δηλώνοντας ότι δεν είναι θεός ζητούσε την προσευχή του λαού ο βασιλεύς κι ο λαός είχε βάσιν τον βασιλέα (βάσις+λαός=βασιλεύς) σε μια ειλικρινά αμφίδρομη σχέσιν, όπου ο Θεός "έδινε άρχοντες κατά την καρδίαν του λαού" («Κατά την καρδίαν υμών δώσω υμίν άρχοντας»).

Η κατάλυσις του δυτικού Ρωμαϊκού κράτους αρχικά και η διπλή Άλωσις της Ρωμανίας στην συνέχεια έδωσε το έναυσμα της τρίτης ιστορικά προσπάθειας παγκοσμιοποιήσεως, χάρις στην απουσία του ελεύθερου Ελληνικού πνεύματος και κυρίως της Ρωμανίας με την άμεση Θεϊκή πρόσβασιν.

ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΟ 2ο ΜΕΡΟΣ