Η ΦΙΛΟΝΟΗ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ...

 

Ποιός εἶναι ὁ δολοφόνος;
 

Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

 

Ἀκούστηκε κάτι γιὰ μία δολοφονία; Γιὰπολλὲς δολοφονίες; Γιὰ κάποιον δόλο; Γιὰκάποιον φόνο;

Δυστυχῶς ἀκούστηκε! Σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα,ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη κάτι ὑφέρπει… Κάτι κυλάει… Κάποιος ἦχος ῥέει…

Ξεκίνησε ὡς ψίθυρος…

Μετὰ ἔγινε μουρμούρισμα… Ἕνα μουρμούρισμα ὅμως ποὺ ὅλο καὶδυναμώνει…

Ὅλη ἡ Ἑλλάδα μουρμουρίζει! Σὰν γρύλισμα ἀκούγεται ὅλο αὐτό…. Καὶμάλλιστα ὑποδεικνύουν τοὺς ἠθικούς αὐτουργούς μὲ ἀπόλυτο βεβαιότητα.  

Καὶ τώρα σιγὰ σιγὰ γίνεται κραυγή…

Ὄχι, δὲν ξεκίνησε ταὐτόχρονα ἡ κραυγή ἀπὸ ὅλα τὰ στόματα… Ὄχι… Λίγο λίγο…. Σὰν κάτι σπαστικό στὴν ἀρχή… Σὰν βήχας… Σὰν ξερόβηχας…

Κι ὅλο δυνάμωνε…. Δυνάμωνε…

Καὶ ἡ μία κραυγή ἔφερνε τὴν ἄλλην…

Ἕνας ψίθυρος ποὺ ἔγινε μουρμουρητό. Ἕνα μουρμουρητό ποὺ γίνεται κραυγή; Καὶ μετά; Τί;

Ποιός εἶναι ὁ δολοφόνος; Καὶ γιατί νὰ ὑπάρχῃ δολοφόνος πίσω ἀπὸ κάποιον ψίθυρο ποὺ γίνεται μουρμούρισμα καὶ καταλήγει σὲ κραυγή;

Οἱ δύο ἀστυνομικοί τῆς ΔΙΑΣ ποιόν εἶχαν δολοφόνο;

Ὁ Μανώλης πρὸ χθές;

Ἡ ζωή τοῦ παιδιοῦ του ποὺ μόλις γεννήθηκε;

Τὸ κορίτσι στὸ Γαλάτσι ποὺ βίασαν καὶ σκότωσαν πρὶν ἀπὸ σχεδὸν 18 μῆνες;

Ὁ γέρος στὸ χωριό; Ἡ γριά στὰ Πατήσια;

Τὸ ζευγάρι στὰ Ἰωάννινα ποὺ βίασαν τὰ κτήνη;

Τό κορίτσι ποὺ βίασαν μέσα στὴν πλατεία; Ποιός ἔφερε τοὺς δολοφόνους τῆς ζωῆς μας;

Τὸ παιδί ποὺ τσάκισαν στὸ ξύλο μέσα στὴν πλατεία Μέμου;

Τὰ ἄλλα κορίτσια καὶ τὶς γριές ποὺ βιάζουν παντοῦ καθημερινῶς;

Ποιός εἶναι λοιπόν ὁ δολοφόνος;

Καὶ ποιά τοῦ πρέπει τιμωρία;

Ἕνας διαδηλωτής σὲ κῶμα… Καὶ μία κυβέρνησις ἀνεύθυνος…

Ἕνας κρεμασμένος, καὶ μία κοινωνία ἄμοιρη εὐθυνῶν...

Κι ἄλλος κρεμασμένος ἀλλὰ οὐδεῖς κατάλαβε τοὺς λόγους ποὺ κρεμάστηκε..

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ δολοφόνος;

Ποιός ὅπλισε τὸ χέρι του; Ποιός τὸν ἄφησε νὰ κυκλοφορῇ ἐλεύθερος καὶ νὰσκοτώνῃ; Ποιός τὸν ἔριξε μέσα στὸ πλῆθος ὁπλισμένο;

Καὶ γιατί δὲν τόν σταματοῦν ἐπί τέλους; Τί θέλουν; Ἕναν τρόμο, μία φοβέρα καὶ μία καταχνιά παντοῦ; Γιατί;

Γειτονιὲς πνιγμένες στὸν φόβο… Στὴν ἀπόγνωσι… Στὴν ἀπελπισία. Κι ἀπὸπίσω αἰσθάνεσαι τὸ μουρμούρισμα ποὺ γίνεται κραυγή…

Νέοι δίχως ὄνειρα… Γέροι δίχως ἐλπίδα… Γονεῖς ποὺ στραβοπατοῦν μεταξὺζωῆς καὶ θανάτου… Καὶ ἡ κραυγή δυναμώνει…

 

Ποιός εἶναι λοιπόν ὁ δολοφόνος; Ὑπάρχει δολοφόνος; Καὶ τί σκοτώνει;

Τὴν χάρά; Τήν ζωή; Τήν ἐλπίδα; Τὸ αὔριο; Τὸ ὄνειρο;

Ποῦ εἶναι ὁ δολοφόνος;

Μέσα μας; Ἢ γύρω μας; Ἀπέναντι;

Καὶ τί θέλει νὰ σκοτώσῃ; Κάτι ζωντανό ἤ ὄχι;

Ποιός εἶναι ὁ δολοφόνος;

Ἡ μάνα ποὺ ἔχασε τὸ παιδί της θὰ πῆ πὼς εἶναι ὁ ΛΑΘΡΟέποικος ποὺ τὸ μαχαίρωσε…

Τὸ παιδί ποὺ ἔχασε τὸν πατέρα θὰ πῇ πὼς εἶναι ἡ τράπεζα ποὺ τὸν κρέμασε…

Ἡ γυναίκα ποὺ ἔχασε τὸν σύντροφο θὰ πῇ πὼς εἶναι ὁ ἀστυνομικὸς ποὺ δὲν ὑπῆρχε…

Ὁ γέρος ποὺ τὸν ἔχωσαν στὴν φυλακή γιὰ δέκα χρόνια, ἐπεὶ δὴὑπερασπίστηκε τὴν ζωή του, θὰ πῇ πὼς εἶναι ὁ δικαστής ποὺ τὸν φυλάκισε.

Ὁ ἄστεγος ποὺ τοῦ ῥήμαξαν τὰ οἰκονομικὰ μέτρα τὴν ζωή, θὰ πῇ πὼς εἶναι κάθε κυβερνητικὸς καὶ πολιτικὸς παράγων.

Τὸ ζευγάρι στὰ Ἰωάννινα ποὺ βιάστηκε, θὰ πῇ πὼς εἶναι ὁ ἀριστερο-ἀναρχοαυτόνομος ποὺ τοῦ ἐπέβαλε τὸν βιαστή ὡς συμπολίτη.

Ἡ γριὰ τοῦ κέντρου ποὺ τὴν ἔσπασαν στὸ ξύλο γιὰ μία χρυσή ἁλυσίδα, θὰ πῇπὼς εἶναι ὁ ἀνώμαλος ποὺ ἑλληνοποιήθηκε.

Ὁ Καστανίδης κι ὅλες οἱ ἄλλες κουδουνίστρες θὰ πῇ πὼς εἶναι ἀκραῖα ἀνήθικα στοιχεῖα…

Ὁ δήμαρχος λάτρης τῶν gay parade θὰ πῇ πὼς εἶναι ἡ ἐξαίρεσις…

Ὁ Ἱερόδουλος θὰ πῇ πὼς εἶναι ὁ παραστρατημένος…

Ὅλη ἡ ἀντιπολίτευσις θὰ πῇ πὼς εἶναι ὁ κάθε κυβερνητικός.

Κι ἐγώ ἀκόμη ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ποιός εἶναι ὁ δολοφόνος….

Διότι ὁ δολοφόνος ἔχει πολλὰ πρόσωπα, πάρα πολλά… Μᾶσκες ποὺ ἀλλάζει κατὰ περίπτωσι… Ἀλλὰ ὁ δολοφόνος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πολλοί! Ὁδολοφόνος εἶναι ἕνας μὲ πάρα πολλὰ χέρια καὶ πρόσωπα…

 

Ἐγώ εἶμαι ὁ δολοφόνος! Ἐσύ! Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ δολοφόνος. Ὅλοι μας εἲμαστε ἕνας καὶ μόνον δολοφόνος. Ἀκόμη κι ὁ νεκρὸς εἶναι ἕνα κομμάτιἀπὸ τὸ ὅλον ποὺ στοιχειοθετεῖ τὸ ἕνα… Ἐμένα, ὡς δολοφόνο….

Εἶμαι αὐτός ποὺ φταίει γιὰ ὄλα… Ποὺ ὅπλισα χέρια γιὰ νὰ βιάζουν καὶ νὰσκοτώνουν… Ποὺ διέταξα κτήνη νὰ κομματιάζουν νέους ἄντρες.. Νὰὀρφανεύουν ἀγέννητα παιδιά… Νὰ πυροβολοῦν μὲ πολεμικὰ ὅπλα γιὰ νὰληστέψουν ἕνα ψιλικατζίδικο.

Ἐγὼ εἶμαι ὁ δολοφόνος. Αὐτός ποὺ φταίει γιὰ ὅλα… Ἐγώ ποὺ σκότωσα τὸνἄνθρωπο μέσα μου πρῶτα ἀπὸ ὅλα. Ποὺ σκότωσα τὴν ἀνάγκη μου γιὰ παιδεία καὶ ἔπεσα στὴν ἀποχαύνωσι… Ποὺ συμβιβαζόμουν κάθε στιγμὴ καὶ σὲλιγότερα… Μικρότερα… Ὑπάνθρωπα…

Ἐγὼ εἶμαι ὁ δολοφόνος. Διότι ὅταν τὰ ἔκανα ὅλα αὐτά, ἐνδύθηκα τὸ πέπλο τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀποχαυνώσεως. Κι ἔγινα ἕνας ἐθισμένος δολοφόνος… Δίχως ἴχνος οἴκτου μέσα μου γιὰ τίποτα. Οὔτε γιὰ ἐμένα…

Ἐγὼ εἶμαι ὁ δολοφόνος. Ἐγὼ πρέπει νὰ σταθῶ ἐμπρός στὸν καθρέπτη καὶ νὰτὸ ὁμολογήσω. ΕΙΜΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ!! Τῆς Πατρίδος μου, τοῦ μέλλοντός της, τῶν παιδιῶν μου, γεννημένων κι ἀγέννητων, ὅλων τῶν νεκρῶν, ὅλων τῶν βιασμένων, ὅλων τῶν κρεμασμένων…

Ἐγὼ εἶμαι ὁ μοναδικὸς δολοφόνος ὅσων πεθαίνουν σήμερα!

Κι ὁ ἀδύναμος ψίθυρος ποὺ σηκώθηκε ἦταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου… Κι ὅταν δὲν τὸν ἄκουσα ἔγινε μουρμουρητό… Καὶ τώρα γίνεται κραυγή… Καὶ θὰ γίνῃοὐρλιαχτό…

Ἐγὼ εἶμαι ὁ δολοφόνος. Καὶ μοῦ πρέπει τιμωρία. Πρέπει νὰ πεθάνω γιὰ νὰἀναστηθῶ.. Γιὰ νὰ καθαρθῶ…. Γιὰ νὰ ξανὰ ἀποκτήσω τὸ δικαίωμα στὴν ζωή…Ἐὰν τὸ ἀποκτήσω…

Φιλονόη


ΣΧΟΛΙΟ ΟΙΜΟΥ ΑΘΗΝΑΣ
Στη σωστή κατεύθυνση είναι το κείμενο και μάλιστα η κατάληξή του. Δολοφόνος είναι η εντός μας απληστεία, δηλαδή η αδυναμία πληρότητας του κενού που δημιουργήθηκε όταν βγάλαμε Θεό και αξίες έξω από τον οίκο της ψυχής μας και τώρα τούτο το κενό
δεν γεμίζει με τίποτε...