ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ;

ΑBBEY ROAD-ABEBAIOΙ ΔΡOMOΙ

Τί ωραία που θάτανε να ήταν και η δική σου φωτογραφία εξώφυλλο δίσκου με τραγούδια...
Αυτό θα σήμαινε αυτομάτως ότι δεν θα ήσουνα πρωθυπουργός κι έτσι δεν θα προσπαθούσες να πουλήσεις την Ελλάδα!

Αλλά τί καλλιτέχνης θάσουνα τρομάρα σου;

Κάποιος ατάλαντος που θα ταλαιπωρούσε τη μουσική και τη στιχουργία με τά κόμπλεξ κατωτερότητας και τις εμμονές του!

Χίλιες φορές όμως θα το προτιμούσαμε από το να ταλαιπωρείς την Ελλάδα μας...
Όπως νομίζω και οι γερμανοί θα προτιμούσαν να είχε ασχοληθεί ο Χίτλερ με τους καμβάδες και τα πινέλα και να στέλνει στα κρεματόρια τη ζωγραφική αντί για τον αθώο κοσμάκη...
Βλέπεις έχετε κοινό εργοδότη (τους Rothschild) και κοινά κόμπλεξ και αυτός μεν αυτοαποκαλείτο εθνικοσοσιαλιστής, ενώ εσύ θα καταγραφείς ως σοσιαλπροδότης που είναι περίπου το ίδιο αφού
 

τελικά το αποτέλεσμα είναι η παράδοση της χώρας που σας δόθηκε να κυβερνήσετε, στα χέρια του κοινού σας εργοδότη δηλαδή της οικογένειας Rothschild...)

Όμως (υ)ιέ Παπανδρέου το ερώτημα πλέον δεν είναι πού τό πάς, διότι όλοι ξέρουμε...αλλά πού πάς, δηλαδή πού θα πάς, δηλαδή πού θα καταφύγεις άν τελικά μπορέσεις και
προλάβεις να φύγεις...

Όλοι οι δρόμοι μπροστά σου είναι αβέβαιοι δρόμοι, αν δεν ήσουν τόσο αμετανόητα σιωνιστής θα σού πρότεινα την μετάνοια αλλά δυστυχώς εσείς οι σιωνιστές, όπως άλλωστε και ο ο δαίμονας που σας κινεί, έχετε πεποίθηση στο κακό που κάνετε, ονομάζοντάς το μάλλιστα με θρασσύτητα, πατριωτισμό, σωτηρία και άλλα δακρύβρεχτα και εντελώς αντίθετα με την ουσία των φρικαλέων σχεδίων σας.

Οι αβέβαιοι δρόμοι αντί για τίτλος σε εξώφυλλο δίσκου θα είναι το προανάκρουσμα του ολέθρου που  περιμένει όλους τους
(υ)ιούς της απωλείας...

Κακή τύχη λοιπόν και κακό τέλος σου εύχομαι, μπάς και εξιλεώσεις με αυτά έστω και κατ΄ελάχιστο τα αδυσώπητα εγκλήματα που έχεις διαπράξει...