ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ
Γράφει ο Γεώργιος Μιχαήλ [1]
Η τόσο πολύτιμη για τους πολίτες Δημοκρατία, πλησιάζει προς την κατάρρευση. Ήδη σήμερα έχει υποβαθμιστεί σε μια αναχρονιστική δίμηνη προεκλογική περίοδο «ψεύτικων παροχών», ώσπου να καταλήξει στην ρίψη ενός ψηφοδελτίου σε ένα κουτί, που πλέον αποτελεί μια πράξη χωρίς αντίκρισμα.
Εάν με θρησκευτική λατρεία υποστηριχτεί το λευκό ψηφοδέλτιο και οι εκλογικοί αντιπρόσωποι καταμετρήσουν σε μια από τις επόμενες «αναμετρήσεις» λευκά σε ποσοστό ίσο με αυτό της αποχής, όλο το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα τρίξει συθέμελα.
Κυριακή των Βαΐων. Συμβολική μέρα. Μέρα υποδοχής του Μεσσία από τους ίδιους ανθρώπους που μια εβδομάδα αργότερα του κάρφωσαν τα δυο του χέρια στο Σταυρό.
Και στις δυο περιπτώσεις, διαφορετικοί λόγοι ένωσαν τους ανθρώπους αυτούς. Ο ένας ήταν η κοινή πίστη, η ροπή προς το σωστό. Ο άλλος ήταν η ροπή προς το ακριβώς αντίθετο.
Η πλάνη στην οποία πολλές φορές βυθίζεται το μυαλό των ανθρώπων. Την πρώτη φορά πλησίασαν στην βρύση με το δροσερό νερό. Τη δεύτερη φορά, έχοντας πλέον κεραστεί από τη δροσιά του νερού, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην προηγούμενη τους κατάσταση. Κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτήν την πρωτινή τους κατάσταση μοναχά για ελάχιστες ημέρες.
Γιατί πολύ απλά δεν διατήρησαν μέσα τους τη θέληση να υποστηρίξουν το σωστό μέχρι το τέλος. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται σήμερα εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.
Ένας κυκλώνας από λάθος μηνύματα, χρέη, φόρους, εισφορές και μνημόνια τους παρασύρει με αμείωτη ένταση σε ένα τραγικό αδιέξοδο.
Έχοντας καταφέρει να λυγίσει τη θέληση των ανθρώπων, ο κυκλώνας αυτός τους στριφογυρίζει από τη μια άκρη στην άλλη όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί στριφογυρίζει ένα παιχνίδι στα χέρια του.
Η τόσο πολύτιμη για τους πολίτες Δημοκρατία, πλησιάζει προς την κατάρρευση. Ήδη σήμερα έχει υποβαθμιστεί σε μια αναχρονιστική δίμηνη προεκλογική περίοδο «ψεύτικων παροχών», ώσπου να καταλήξει στην ρίψη ενός ψηφοδελτίου σε ένα κουτί, που πλέον αποτελεί μια πράξη χωρίς αντίκρισμα.
Ωστόσο, κάθε φορά όλο και λιγότεροι προσφεύγουν στις κάλπες, σιωπηρά διαμαρτυρόμενοι για τις πληγές που το ίδιο το κράτος ανοίγει πάνω τους. Ένα κράτος που ειρωνικά χαμογέλα πάνω από τη δυστυχία των πολιτών του, που αυτό και μόνο έχει προκαλέσει. Το αδιέξοδο ωστόσο, μπορεί να αποφευχθεί.
Για να συμβεί αυτό πρέπει όλα τα σημερινά κόμματα να διαλυθούν και στη θέση τους να δημιουργηθούν καινούργια, με ανθρώπους που ποτέ στη ζωή τους δεν έχουν φθαρεί από την πολιτική. Για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα να λάβει χώρα η Λεύκη Επανάσταση.
Η ρίψη του λευκού στις κάλπες από όλους εκείνους που σήμερα απέχουν από την εκλογική διαδικασία.
Εάν με θρησκευτική λατρεία υποστηριχτεί η πράξη αυτή και οι εκλογικοί αντιπρόσωποι καταμετρήσουν σε μια από τις επόμενες «αναμετρήσεις» λευκά σε ποσοστό ίσο με αυτό της αποχής, όλο το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα τρίξει συθέμελα.
Δεν θα λαμβάνει πλέον την προστασία που απορρέει από τη σημερινή σιωπηρή διαμαρτυρία των πολιτών.
Γιατί η διαμαρτυρία αυτή θα έχει αποκτήσει φωνή. Μια φωνή τόσο δυνατή και ικανή να αποστείλει το μήνυμα της ανατροπής από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη.
Το Λευκό έχει απομείνει πλέον το μοναδικό «όπλο» στη φαρέτρα ενός πολίτη ο οποίος αυτή τη στιγμή στέκεται γυμνός μπροστά στη συνείδηση του χωρίς κανένας να μπορεί να τον πιάσει από το χέρι και να τον επαναφέρει στην επιφάνεια.
Επίλογος
Αν κάποιοι σκεφτούν πως η μετατροπή της αποχής σε Λευκό δεν θα οδηγήσει πουθενά, η απάντηση είναι πως εάν αυτή η μετατροπή δεν δοκιμαστεί, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να προδικαστεί από κανέναν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μεταξύ του φεγγαριού και του ήλιου μπορεί να μεσολαβεί η νύχτα ωστόσο, πάντοτε και για πάντα φτάνει στο τέλος της όταν οι πρώτες αχτίδες του αιμοδότη μας αρχίζουν να διαπερνούν το πέπλο της.
[1] Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κυπρής, 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου