Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ...(ΑΠΟΚ. Θ’)
ΜΕΡΟΣ 2ο
Γράφει ο Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Χαρίτων
Γνῶσις καὶ ὑγεία
Ὁ πεπτωκὸς ἄνθρωπος φοβᾶται τὴν ἀσθένεια καὶ τὸν πόνο σὰν τὸ μεγαλύτερο κακὸ, ὅμως ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες βλέπουν τὰ πράγματα διαφορετικὰ.
Εἰσαγωγικὰ, εἶναι καλὸ νὰ δοῦμε τὶ μᾶς λέγει γιὰ τὸ θέμα τῆς γνώσεως- ἐπιστήμης, καὶ τῆς ὑγείας, ἡ ὁποία στὴν ἐποχὴ μας ἔχει θεοποιηθεῖ, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγίστους σοφοὺς καὶ κατὰ κόσμον καὶ κατὰ Θεὸν, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς:
Γιὰ τοὺς φαύλους ἀνθρώπους, ἡ γνώσις ἄν καὶ εἶναι ἀπὸ τὴ φύσι της καλὴ, (διότι εἶναι δῶρο θεοῦ), καταντᾶ βλαβερὴ γιὰ αὐτοὺς (διότι τὴν χρησιμοποιοῦν γιὰ τὸ κακὸ καὶ ἐπηρεάζουν καὶ τοὺς ἄλλους πρὸς τὸ κακὸ). « Ὁμοίως δὲ οὐδὲ ὑγεία, οὐδὲ πλοῦτος οὐδὲ χαρά. Οὐ γὰρ συμφερόντως τούτοις κέχρηνται».
Ὅπως ἐπίσης οὔτε ἡ ὑγεία οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε καὶ ἡ χαρὰ ἀκόμη, δὲν μᾶς ὡφελοῦν, διότι δὲν τὰ χρησιμοποιήσουμε πρὸς τὸ πνευματικὸ μας συμφέρον, τὴν σωτηρία. « Ἄρα οὖν τἀναντία τούτοις συμφέρει».
Ἄρα λοιπὸν σ’ αὐτοὺς,( ποὺ δὲν κάνουν καλή χρήση αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν), συμφέρουν τὰ ἀντίθετα, δηλαδὴ ἡ ἀσθένεια, ἡ φτώχεια καὶ οἱ θλίψεις. « Οὐκοῦν οὐδὲ ἐκεῖνα κακὰ τῷ ἰδίῳ λόγῳ τυγχάνει, εἰ καὶ δοκεῖ κακὰ εἶναι». Οὔτε καὶ αὐτὰ εἶναι κακὰ, σύμφωνα μὲ τὴν λογικὴ, ἄν καὶ φαίνονται κακά.
Τὸ κακὸ, ὅπως λένε οἱ Πατέρες δὲν ἔχει ὑπόσταση, διότι ὁ Θεὸς ἐποίησε μόνον τὸ ἀγαθὸν, ἀλλά λαμβάνει ὑπόσταση ἀπό τὴν δικὴ μας ἀμέλεια τοῦ νοῦ, « ἡ τῶν κατὰ φύσιν τοῦ νοῦ ἐνεργειῶν ἀμέλεια», καὶ τελικὰ κακὸ εἶναι ἡ ἐσφαλμένη χρήση τῶν νοημάτων, τὴν ὁποία ἀκολουθεῖ ἡ παράχρησις τῶν πραγμάτων, « τήν κακίαν ἥτις ἐστὶν ἡ ἐσφαλμένη χρῆσις τῶν νοημάτων, ᾗ ἀκολουθεῖ ἡ παράχρησις τῶν πραγμάτων». ( Ἁγίου Μαξίμου Κεφάλαια περὶ ἀγάπης,77,82, ΕΠΕ, 14,σ. 248, 250).
Βλέπουμε, ὅτι ἡ ἐσφαλμένη χρῆσις τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας γιὰ σκοποὺς καθαρὰ κερδοσκοπικοὺς καὶ ἡ ἀλαζονεία, ὁδήγησε καὶ στὴν παράχρησι τῶν πραγμάτων.
Διότι, λέγουν οἱ Πατέρες, ἔργον τῆς ἀνθρωπίνης γνώσεως, τῆς φιλοσοφία, τῆς ἐπιστήμης εἶναι ἡ μελέτη τῶν ὄντων, ἐνῶ τῆς θεολογίας εἶναι ἡ μελέτη καὶ ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν, ἐκφύγει ἡ ἐπιστήμη ἀπὸ τὰ ὅριά της, τότε καταλήγει σὲ ματαιοπονία καὶ ἀπὸ σοφία γίνεται πανουργία, « σοφία χωριζομένης ἀρετῆς πανουργία γὰρ ἐστὶ» καὶ «ἀρχὴ σοφίας φόβος Θεοῦ».
Ὁ Μ Βασίλειος στὴν ὁμιλια του, περὶ τοῦ, «ὅτι ὁ Θεός δὲν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν» λέγει : « Κάθε κακὸ δὲν εἶναι κακὸ. Κακὰ εἶναι οἱ ἁμαρτίες.
Κακὰ δὲν εἶναι ὅσα μᾶς προκαλοῦν ὀδύνη στὸ σῶμα, ὅπως οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ τραύματα, ἡ φτώχεια, οἱ ταπεινώσεις, οἰκονομικὲς ζημίες, θάνατοι συγγενῶν, τὰ ὁποῖα ἐνεργεῖ ( κατὰ παραχώρηση Θεοῦ) πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς ὁ σοφὸς καὶ ἀγαθὸς Κύριος. Κακό εἶναι μόνον ἡ ἁμαρτία, καὶ ἀρχὴ καὶ ρίζα τῆς ἁμαρτίας εἶναι τὸ δικὸ μας αὐτεξούσιον.
Ὁ Θεὸς ἐποίησε τὰ πάντα «καλὰ λίαν». Τὸ κακὸν εἶναι στέρησις τοῦ ἀγαθοῦ. Ἡ ἁμαρτία ἔφερε τὸν θάνατο, τὴν φθορὰ καὶ τὶς ἀσθένειες. Ὅποιος ἀπέχει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀπὲχει καὶ ἀπό τὰ δεινὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὅποιος δελεάζεται ἀπὸ τὴν ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας, τότε αὐτὸς γίνεται αἴτιος τῶν δεινῶν ποὺ ἐπέρχονται κατ’ αὐτοῦ.
Τότε ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει παιδαγωγικὰ καὶ πρὸς θεραπείαν τῆς ψυχῆς του, νὰ ἔρχονται ἀσθένειες, συμφορὲς, θάνατοι κλπ. « Ὅπως, λοπὸν δὲν εἶναι αἴτιος τῆς ἐγχειρήσεως καὶ τῆς τομῆς ἤ τοῦ καυτῆρος, ὁ ἰατρὸς, ἀλλὰ ἡ νόσος, ἔτσι καὶ οἱ ἀφανισμοὶ τῶν πόλεων ( ἀσθένειες, θάνατοι, πόλεμοι, σφαγὲς κλπ), προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀμετρία τῶν ἁμαρτανόντων καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς, γιὰ νὰ περικόπτουν τὴν αὔξησιν τῆς ἁμαρτίας.(βλ. Μ.Βασιλείου. Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεὸς. PG 31,σ. 330).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς λέγει, ὅτι τὸ κακὸ ἔχει δύο σημασίες:
« Ἀλλὰ καὶ ὅταν λέγει « τὸν Θεὸν κτίζειν κακὰ καὶ μὴ εἶναι ἐν τῇ πόλει κακίᾳ, ἥν ὁ Κύριος οὐκ ἐποίησεν». (Ἀμ.3,6), δὲν παρουσιάζει τὸν Θεὸν αἴτιον τῶν κακῶν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ λέξις κακία ἔχει δύο σημασίες· ἄλλοτε σημαίνει τὸ κακὸ αὐτὸ ἀπὸ τὴν φύσι του, καὶ αὐτὸ εἶναι κάθε τὶ ποὺ εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὴν ἀρετὴ καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· καὶ ἄλλοτε σημαίνει αὐτὸ ποὺ εἶναι κακὸ καὶ γεμᾶτο ταλαιπωρίες, κατὰ τὴν ἀντίληψιν τὴν δικὴ μας, δηλαδὴ τὴν αἴσθησι ποὺ βιώνεται ὡς κακὸ καὶ ἐπίπονο, ὅπως οἱ θλίψεις, οἱ ἀσθένειες, ἐπιδημίες, ἐπιφορὲς κλπ.
Αὐτὰ φαινομενικὰ εἶναι κακὰ, ἐπειδὴ εἶναι ὀδυνηρὰ, στὴν πραγματικότητα, ὅμως εἶναι καλὰ· διότι γίνονται αἰτία ἐπιστροφῆς καὶ σωτηρίας σὲ αὐτοὺς πού συνέρχονται. Ἡ Γραφὴ λέγει. ὅτι αὐτὲς οἱ θλίψεις γίνονται μὲ τὴν παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ». ( Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ.
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. ΕΠΕ, σ. 524). Τελικὰ, σύμφωνα καὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, τίποτε δὲν εἶναι στὸν κόσμο κακὸ, παρὰ μόνο ἡ ἁμαρτία. « Οὐδὲν κακὸν, ἁμαρτία μόνον... Καὶ τὸ κακὸν οὐδὲν ἕτερον ἐστὶ, ἀλλ’ ἤ τό παρακοῦσαι Θεοῦ». ( Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου. Ὁμιλία εἰς Ματθαῖον PG 58, 1193, 5959, 3).
Εἶναι ἀνάγκη, λοιπὸν νὰ συνειδητοποιήσουμε πώς ἡ μεγάλη καὶ διαχρονικὴ νόσος τῆς πεπτωκυΐας φύσεώς μας εἶναι ἡ ἁμαρτία μας. Ὅλα τὰ ἄλλα, οἱ ἀσθένειες, οἱ ἐπιδημίες, οἱ συμφορὲς, οἱ καταστροφὲς κλπ εἶναι τὰ φάρμακα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ ἀγαθὸς Θεὸς, εἶναι τὰ μέσα πρὸς θεραπείαν αὐτῆς τῆς νόσου τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ μᾶς φέρει σὲ μετάνοια καὶ σωτηρία.
Καὶ ἡ κρίσις τοῦ κορωναϊοῦ εἶναι κυρίως ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν μας (ἔκλητος βίος, παρὰ φύσιν ἁμαρτήματα κλπ.). Ὀφείλεται στὴ μεγάλη ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεὸν, ὡς λαὸς, καὶ κυρίως στὴν προδοσία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, διὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ θεραπεία εἶναι μία ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφή
Ἡ μάσκα καὶ τὸ ἐμβόλιο εἶναι σύμβολα ὑποταγῆς καὶ προσβάλλουν τὸν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ.
Ἡ θεσμικὴ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε ἐξ ἀρχῆς τὰ πράγματα ὄχι ἐκκλησιαστικὰ καὶ θεολογικὰ ἀλλὰ μὲ κοσμικό καὶ φοβικό φρόνημα. Ὄχι μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὴν ὑπερδισχιλιετῆ παράδοσί της.
Ἔτσι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς ὑποτασσόμενοι ἀμέσως, χωρίς καμία ἀντίρησι, στὶς κυβερνητικὲς ἀποφάσεις, μιᾶς καθαρὰ ἄθεης καὶ κοσμικῆς ἀντιλήψεως περὶ τῶν πραγμάτων, υἱοθέτησαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν χρήσι τῆς μάσκας καὶ μέσα στοὺς ἱεροὺς ναοὺς κατὰ τὴν τέλεσι τῶν θείων μυστηρίων, μὴ διαχωρίζοντας τὴν ἱερότητα τοῦ ἱεροῦ χώρου τοῦ ναοῦ ἀπὸ τοὺς ἄλλους κοινοὺς χώρους. Ἐμεῖς, ὅμως θὰ δοῦμε τὶ διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ κάλυμμα τῆς κεφαλῆς.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ του, πρὸς τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς, κάνει λόγο περὶ ἀκατακαλύπτου κεφαλῆς. Τὶ σημαίνει αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς σύγχρονους Χριστιανοὺς; « Πᾶς ἀνὴρ προσευχόμενος ἤ προφητεύων, κατὰ κεφαλῆς ἔχων, καταισχύνει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ».
Ἑρμηνεύει ὁ Ἱερὸς Θεοφύλακτος :« Τὸ γὰρ κεκαλύφθαι τὴ κεφαλήν, ἐξουσίαν ἐπιτιθέναι τῇ κεφαλῇ ἐστιν· ἀντί γάρ ἐξουσιαστοῦ ἐστι τὸ ἐπί κεφαλῆς κάλυμμα, καὶ σημεῖον ὑποταγῆς». Δὲν ἐμποδίζει τὸν ἄνδρα νὰ ἔχει τὴν κεφαλή του σκεπασμένη, ἀλλὰ μόνο ὅταν παρίσταται σὲ προσευχὴ ἤ προφητεύει...
Πῶς ὅμως καταισχύνει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ; Διότι ὁ ἀνὴρ ἐνῶ ἔχει γεννηθεῖ ἄρχοντας καὶ ἐξουσιαστὴς μὲ τὸ νὰ καλύπτει τὴν κεφαλὴν του πίπτει καὶ θέτει τὸν ἑαυτό του ὑπὸ ἐξουσία. Μὲ τὸ νὰ ἔχει καλυμμένη τὴν κεφαλή του, ἐπιθέτει ἐξουσίαν ἐπί τὴν κεφαλήν αὐτοῦ, διότι τὸ κάλυμμα εἶναι ἀντὶ τοῦ ἐξουσιαστοῦ καὶ εἶναι σημεῖον ὑποταγῆς».
« καὶ οὕτω καταισχύνει τὸν Χριστὸν τὴν κεφαλήν αὐτοῦ ». « Καταισχύνει, ὅμως καὶ τὸν Χριστὸν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ, σμικρύνοντας, ἔτσι τὸν ἑαυτὸ του τὸν κάνει ἀνελεύθερο. Ὅπως τὸ μικρὸ σῶμα καταισχύνει τὴν κεφαλὴ· ἔτσι καὶ αὐτὸς ὁ ὁποῖος ὄντας ἐλεύθερος καὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ (πλασμένος) καὶ αὐτεξούσιος, μὲ τὸ νὰ καλύπτει τὴν κεφαλή του καὶ τιθέμενος ὑπὸ ἐξουσίαν, καταισχύνει, τὸν Χριστὸν, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματὸς του».
Γιατὶ ὁ Ἀπόστολος τὸ θεωρεῖ ἔγκλημα αὐτὸ ; Διότι « Σύμβολον ἔχει δοθεῖ γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ γιὰ τὴν γυναῖκα. Γιὰ τὸν ἄνδρα ὡς σύμβολο ἀρχῆς καὶ γιὰ τὴν γυναῖκα ὡς σύμβολον ὑποταγῆς...Πῶς, λοιπὸν δὲν εἶναι ἔγκλημα τὸ νὰ παραβαίνει κάποιος τοὺς ὅρους τῆς φύσεως καὶ ὁ μὲν ἄνδρας νὰ τρέφει κόμη ἡ δὲ γυναῖκα νὰ ἔχει ἀσκεπῆ τὴν κεφαλή της »; ( Ἑρμηνεία Ἱεροῦ Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας πρός Κορινθίους Α’, PG 124,σ. 696).
Ἀφοῦ εἴδαμε πόσο ἀσεβὲς εἶναι νὰ καλύπτει ὁ ἄνδρας τὴν κεφαλή του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ , πόσῳ μᾶλλον νὰ καλύπτει το πρόσωπό του μὲ μιὰ μάσκα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου