Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ...(ΑΠΟΚ. Θ’)
ΜΕΡΟΣ 4ο (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)
Γράφει ο Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Χαρίτων
Ἐμβολιάζονται καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ πράγματα ἀκολουθοῦν τὸ ἴδιο κοσμικὸ φρόνημα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς φοβίας. Ἡ Ἱ. Κοινότητα δὲν λαμβάνει ἐπίσημα, καμία ἀπόφασι μὲ δικὴ της εὐθύνη γιὰ τὰ μέτρα προστασίας κατὰ τοῦ κορωναϊοῦ, μάσκα, τέστ καὶ ἐμβόλια, τὰ ὁποῖα καὶ ἐδῶ μᾶς ἔχουν ἐπιβάλλει.
Αὐτὰ ἀποφασίζονται ὄχι ἁπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ ``φιλάνθρωπα`` αἰσθήματα τοῦ κ. πολιτικοῦ Διοικητοῦ, καὶ συνιστᾶ κατάλυσι τοῦ Αὐτοδιοικήτου τοῦ ΑΟ, ὅπως ἔχουν ἀποδείξει, σὲ μία ἐξαίρετη μελέτη, προσφάτως οἱ πατέρες.
Στὸ πρῶτο Σάββατο τῶν Νηστειῶν, ὅπου ἑορτάζουμε τὸ διὰ κολλύβων θαῦμα, τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τύρωνος, ὁ ὁποῖος παρουσιάσθηκε στὸν πατριάρχη Κων/πόλεως καὶ τὸν προειδοποίησε, ὅτι ὁ αὐτοκράτωρας Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, γιὰ νὰ μολύνει τοὺς Χριστιανοὺς, ὅπου κατὰ τὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς καθαρίζονται διὰ τῆς νηστείας, διέταξε νὰ μολύνουν τὰ τρόφιμα τῆς ἀγορᾶς μὲ αἵματα ἀπό τὰ εἰδωλόθυτα, καὶ συνέστισε στὸν πατροιάρχη νὰ μοιράσει στὸν λαὸ κόλλυβα (σιτάρι βρασμένο) γιὰ νὰ φάει, αὐτὴ τὴν ἡμέρα ξεκίνησαν καὶ οἱ πρῶτοι ἐμβολισαμοὶ στὸ Α Ο, τυχαῖο;
Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ Ἐκκλησία τιμάει καὶ εὐχαριστεῖ τὸν ἅγιο Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν φροντίδα ποὺ ἔδειξε νὰ μή μολυνθοῦν οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα· τὴν ἴδια ἡ μέρα ``ἁγιορεῖτες`` ἡγούμενοι, ἱερομόναχοι καὶ μοναχοὶ ἔσπευσαν ἀγαλλομένῳ ποδὶ νὰ μιάνουν τὸ σῶμα τους μὲ τὸ μίασμα τῶν δολοφονηθέντων ἐμβρύων γιὰ νὰ προστατεύσουν τὴν ζωούλα τους. Τὴν ἑπομένη λειτούργησαν καὶ κοινώνησαν.
Αὐτοὶ ἐτίμησαν ἤ ἀτίμησαν τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἀναστήλωσιν τῶν εἰκόνων, ἀφοῦ τὴν προηγούμενη ἡμέρα εἶχαν κάνει τὸ ἐμβόλιο μιαίνοντας τὸ σῶμα τους, τὴν δικὴ τους, δηλαδὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μέ τὰ ἐμβρυϊκὰ κύτταρα τῶν ἐκτρώσεων πάνω στὰ ὁποῖα παρήγαγαν τὰ ``σωτήρια`` ἐμβόλια;
Ἐμεῖς σὰν Ὀρθόδοξοι καὶ Μοναχοὶ δὲν ἀρνούμαστε τὸν ἐμβολιασμὸ καὶ κάθε ἔλλογη ἰατρικὴ βοήθεια γιὰ τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ τὴν ὑγεία μας. Καὶ μάλιστα, ὅπως λέγει καὶ ἡ ἴδια ἡ σύγχρονη ἰατρικὴ, ἄν ἔχει προσφέρει κάτι γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, στὸν τελευταῖο αἰῶνα εἶναι ἡ ἀντιβίωσι καὶ τὰ ἐμβόλια ( ἰατρὸς Δημήτριος Ἀντωνίου).
«Ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Θεολογία ἀρνεῖται, ὅμως διαρρήδην, κάθε ἀντίληψι ἤ προσπάθεια, ποὺ μειώνει τὴν ἀνθρώπινη ἀξία, στερεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἐνημέρωσης, καὶ ἐγκλοβίζει τὴν λογικὴ στὸ ζόφος τοῦ φόβου».
Ἀλλὰ γιὰ τὸ συγκεκριμμένο ἐμβόλιο: « Ἐφ’ὅσον ὁ χριστιανὸς γνωρίζει ἐνσυνειδήτως τὸ ``ἀνήθικο`` τῆς προελεύσεως τῶν ἐμβολίων, πρᾶγμα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ὑποχρέωση νὰ διακηρύξει, κολάζεται, διότι ἡ πράξη αὐτὴ, συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ ζωὴ». (βλ. ὅ.π, π. Στυλιανοῦ Καρπαθίου. Δευτέρα ἀνοικτή ἐπιστολὴ πρὸς τὴν ΔΙΣ).
Αὐτοὶ, λοιπὸν ποὺ κάποτε εἶχαν ἀφιερώσει τὸ σῶμα τους στὸν Χριστὸ διὰ τῆς κουρᾶς τους καὶ τῆς ἱερωσύνης τους, τρέχουν σήμερα νὰ προλάβουν νὰ βὰλλουν στὸ σῶμα τους ἕνα τέτοιο ἐμβόλιο; ...Ὁποῖος σκοτισμός! Τὶ παράδειγμα δίνουν στοὺς λαϊκοὺς;
« Τάδε λέγει Κύριος ἕκαστος τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ ἐξάρατε καὶ μετὰ ταῦτα· καὶ εἰ ὑμεῖς εἰσακούσετέ μου καὶ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον οὐ βεβηλώστε οὐκέτι ἐν τοῖς δώροις ὑμῶν καὶ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν ὑμῶν» ( Ἰζ. κ’,39). Ἔχουν βεβηλώσει τὸ ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ ἀκόμη δὲν τὸ συναισθάνονται; Τί κρῖμα!
Δὲν τρόμαξαν λίγο πρὶν τὸ ἀποφασίσουν, ὅτι θὰ μολύνουν τὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τους, τὸ ὁποῖο εἶναι μέλος Χριστοῦ, καὶ δὲν τοὺς ἀνήκει, διότι « οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς».
Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς, τὸ σῶμα μας, δὲν μᾶς ἀνήκει, ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ κηρύττει ὁ φεμινισμὸς ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Τὸ σῶμα τοῦ βαπτισμένου Χριστιανοῦ εἶναι ἀφιερωμένο στὸν Χριστὸ, ἀπὸ τὴν βάπτισή του, ὅπου ὑποσχέθηκε, « συντάσσομαι τῷ Χριστῷ καὶ ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾷ».
Τὸ σῶμα μας δὲν μᾶς ἀνήκει, τὸ ἀφιερώσαμε στὸν Χριστὸν μὲ τὴν μοναχικὴ μας κουρὰ καὶ μὲ την χειροτονία μας. Τὸ σῶμα μας δὲν μᾶς ἀνήκει, τὸ χρησιμοποιεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς, μὲ τὸ στόμα τοῦ ἱερέως καὶ μὲ τὰ χέρια τοῦ ἱερέως λειτουργεῖ καὶ ἱερουργεῖ τὰ θεῖα μυστήρια ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς, « ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος»!
Ὅπως τότε ἐξηπάτησε τὸν πρῶτον ἄνθρωπο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, ἔτσι καὶ τώρα ὁ ἴδιος ὁ διάβολος χρησιμοποιώντας ὡς ἄγκιστρον τὴν ὑγεία, τὴν ὁποία διὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἰατρικῆς, ἐθεοποίησε, ἐξαπατᾶ τούς ἀνθρώπους λέγοντας καὶ πάλι, νὰ παρακούσουν στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶπε « ᾖ δ’ ἄν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ’αὐτοῦ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β’, 17).
Μή ζητώντας τὴν ὑγεία τους ἀπὸ τὸν Θεὸν, ἀπομακρύνονται ἀπὸ Αὐτὸν καὶ χάνουν τὴν αἰώνια ζωή. Ὅπως τότε ὁ πρωτόπλαστος, « ὅσον γὰρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τοσοῦτον προσήγγιζε τῷ θανάτῳ. Ζωὴ γὰρ ὁ Θεὸς· στέρησις δὲ τῆς ζωῆς ὁ θάνατος.
Ὥστε ἑαυτῷ τὸν θάνατον ὁ Ἀδὰμ διὰ τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε, κατὰ τὸ γεγραμμένον, ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται. Οὕτως οὐχί ὁ Θεὸς ἔκτισε θάνατον, ἀλλ’ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα.
Οὐ μὴν οὐδὲ ἐκώλησε τὴν διάλυσιν διὰ τὰς προειρημένας αἰτίας, ἵνα μὴ ἀθάνατον ἡμῖν τὴν ἀρρωστίαν διατηρήσῃ». (Μ.Βασιλείου, ὁμιλία ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεὸς, PG.31, 345).
Ὅλα αὐτὰ, λοιπόν δὲν εἶναι θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, δὲν εἶναι ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ ζωή ;
Ἡ θεία κοινωνία.
Ἡ θεσμικὴ-κρατικὴ Ἐκκλησία εὐθύνεται καὶ γιὰ τοὺς βλάσφημους λόγους κατὰ τῆς θείας κοινωνίας, τοὺς ὁποίους ἐξαπέλλυαν διάφοροι δημοσιογράφοι, ἰατροὶ, λοιμοξιολόγοι, καθηγητὲς, πολιτικοὶ κ.α. Εἶχε τὴν ὑποχρέωσι νὰ τοὺς σταματήσει καὶ νὰ ὑπερασπίσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τοῦ ποιμνίου της, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανε. Ἀποτέλεσμα εἰσῆλθε στὸ ὑποσυνείδητο τοῦ λαοῦ, ἡ ἀπιστία καὶ ἡ ὁλιγοπιστία, ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μολυνθοῦν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν θεία κοινωνία καὶ γενικὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια.
Ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία γιὰ τὴν θεία κοινωνία.
Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, προκειμένου κάποιος νὰ μεταλάβει, θέτει πρϋποθέσεις. Πρώτη προϋπόθεσις γιὰ νὰ μεταλάβει ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἡ ἀκράδαντη πίστις του, ὅτι κοινωνεῖ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ καὶ ὄχι ψωμί καὶ κρασί.
Ὅποιος προσέρχεται μὲ ἀπιστία ἤ ἀμφιβολία, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν ἀπόφασι τῆς κυβερνήσεως ὅτι « ὁ ἰὸς μεταδίδεται μὲ τὸ σάλιο καὶ τὸ κουταλάκι», αὐτὸς ἁμαρτάνει θανάσιμα, διότι δὲν διακρίνει, δὲν πιστεύει, « ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως, κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοὶ». (Α` Κορ. ια`, 28).
Τιμωρεῖται ὅποιος προσέρχεται μὲ ἀμφιβολία νὰ κοινωνήσει, διότι ἐνῶ ἀμφιβάλει καὶ φοβᾶται μὴ κολλήσει, προσέρχεται καὶ κοινωνεῖ, τότε αὐτὸς καὶ θὰ ἀρρωστήσει καὶ θὰ κοινωνήσει εἰς κόλασι καὶ τιμωρία αἰώνια, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸςὡς θεοκτόνος-Κυριοκτόνος καὶ ἄπιστος.
«Γίνεται τοίνυν τοῖς πίστει ἀξίως μεταλαμβάνουσιν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωήν αἰώνιον καὶ εἰς φυλακτήριον ψυχῆς τε καὶ σώματος, τοῖς δὲ ἐν ἀπιστίᾳ ἀναξίως μετέχουσιν εἰς κόλασιν καὶ τιμωρίαν, καθάπερ καὶ ὁ τοῦ Κυρίου θάνατος τοῖς μέν πιστεύουσι γέγονε ζωὴ καὶ ἀφθαρσία εἰς ἀπόλαυσιν τῆς αἰωνίου μακαριότητος, τοῖς δὲ ἀπειθοῦσι καὶ Κυριοκτόνοις εἰς κόλασιν καὶ τιμωρίαν αἰώνιον». (βλ.Ἰω. Δαμασκηνοῦ Ἔκδοσις ἀκριβοῦς Ὀρθοδόξου πίστεως. ΕΠΕ, σ.468)
Οἱ Χριστιανοὶ, λοιπὸν πιστεύουμε, ὅτι «διὰ τῆς μεταλήψεως μεταλαμβάνουμε καὶ διὰ τῆς κοινωνίας κοινωνοῦμε ἀληθινὰ τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, δι’ αὐτῆς μετέχουμε τῆς σαρκὸς καὶ τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ.
Τοιουτοτρόπως, ἀφοῦ πρῶτα ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Χριστὸ, κοινωνοῦμε καὶ ἐπιτυγχάνουμε καὶ τὴν ἕνωσι μεταξὺ μας. Ἐπειδὴ κοινωνοῦμε ὅλοι ἀπὸ τὸν ἴδιο ἄρτο καὶ οἴνο ( καὶ σήμερα μὲ τὴν ἴδια ἁγία λαβίδα) ἑνωνόμαστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μεταξὺ μας, ἔτσι γινόμαστε ἕνα σῶμα καὶ ἕνα αἷμα μεταξὺ μας, καὶ ὁ ἕνας γίνεται μέλος τοῦ ἄλλου «σύσσωμοι καὶ ἀλλήλων μέλη».(βλ. ὅ.π σ. 474).
Ἡ τέλεσι τῆς θείας λειτουργίας ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τοῦ λαοῦ, συνιστᾶ Προτεσταντισμὸ.
Ἀπὸ αὐτὴν τὴν παράνοια καὶ τὴν φοβία, ἔφθασε στὸ σημεῖο ἡ θεσμικὴ - κρατικὴ Ἐκκλησία καὶ δέχθηκε νὰ λειτουργεῖ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, ἀπαγορεύοντας, τὸν ἐκκλησιασμό, καὶ τὴν συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ. Στέρησε ἀκόμη τὸν λαὸ καὶ ἀπὸ τὶς μεγάλες Δεσποτικὲς καὶ Θεομητορικὲς ἑορτὲς, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα, Εὐαγγελισμὸ κ.α. Ζοῦμε, λοιπὸν ἤδη τὴν λειτουργικὴ καθήλωσι τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ συμμετοχὴ, ὅμως τοῦ λαοῦ, στὴν τέλεσι τῶν μυστηρίων εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ. Ὁ λαϊκὸς συμβάλλει καὶ αὐτὸς στὴ τέλεσι τοῦ μυστηρίου, ὡς μέλος Χριστοῦ, δυνάμει τοῦ βαπτίσματός του. Διὰ τῆς προσφορᾶς του, προσφέροντας τὰ δῶρα του, τὸν ἄρτον καὶ τὸν οἶνον, τὰ ὁποῖα ὁ ἱερέας παραλαμβάνει καὶ τὰ προσφέρει-προσκομίζει στὸ ἅγιον θυσιαστήριο.
Στὴν συνέχεια ἀφοῦ τὰ λειτουργήσει, τὰ εὐλογήσει καὶ ἐπικαλεσθεῖ τὴν ἄκτιστον καὶ τελεσιουργικὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγοντας «μεταβαλῶν τῷ Πνευματί σου τῷ Ἁγίῳ», ἐπιτελεῖται τότε ἡ μεταβολὴ τῶν προσφερομένων δώρων, σέ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ· κατόπιν ὁ ἱερέας τὰ ἐπιστρέφει, δηλαδὴ τὰ ἀντιπροσφέρει, στὸν λαὸ, καὶ ἀπὸ ἄρτο καὶ οἶνον ποὺ τὰ περέλαβε, τὰ μεταδίδει ὡς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, «...μεταδοῦναι ἡμῖν τοῦ ἀχράντου Σώματός σου καὶ τοῦ τιμίου Αἵματός σου καὶ δι’ ἡμῶν παντὶ τῷ λαῷ».
Διὰ τῆς μεταλήψεως, λοιπὸν καὶ τῆς θείας κοινωνίας, ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ τὸ ἀνώτατο καὶ τελειότατο ἔργο, ποὺ τελεσιουργεῖται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἕνωσι τοῦ ἀνθρώπου μὲ τόν Θεό. Αὐτὸ τὸ μυστήριο εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο συντελεῖ εἰς τὴν «ὑπὲρ τοῦ κόσμου ζωὴν καὶ σωτηρίαν» καὶ εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος. Αὐτὸ τὸ ἔργο εἶναι καὶ τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργον τῆς Ἐκκλησίας.
Ἔχουμε ἆραγε Ὀρθόδοξη καὶ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία ;
Ἐφ’ ὅσον οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ ἔχουν φθάσει σὲ τέτοια κατάστασι σκοτισμοῦ, ὥστε νὰ λαμβάνουν τέτοιες ἀποφάσεις, γεννᾶται, εὔλογα καὶ τὸ ἐρώτημα, ἔχουν ἆραγε Ὀρθόδοξη, ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, καὶ οἱ κληρικοὶ ἔχουν καμία σχέσι μὲ τὴν κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τὸν Χριστόν;
« Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα Του. Συνεπῶς, ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει τὸ δικὸ Του εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι. Ὅποιος ἐκπίπτει ἀπὸ Ἐκεῖνον ἀμέσως χάνεται.
Γιατὶ ὅπως ἀκριβῶς διὰ τοῦ νοῦ μεταδίδεται διὰ τῶν νευρώνων σὲ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τὸ νοητὸ πνεῦμα καὶ ἀπὸ τὴν κεφαλὴ κάθε αἴσθηση καὶ κίνηση, ἔτσι καὶ σἐ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐπιχορηγεῖται ἀπὸ τὸν Χριστὸ, λαμβάνει, δηλαδὴ τὴν ζωὴ καὶ τὴν πνευματικὴ πρόοδο. Καὶ πότε τὰ ἔχει αὐτὰ;
Ὅταν συμβαδίζει μὲ ἐκεῖνον, ὅταν, δηλαδὴ ἔχει συνάφειαν μὲ Αὐτόν. Καθὼς καὶ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίδεται μέσῳ τῶν ἀφῶν καὶ τῶν συνδέσμων ἡ δωρεὰ τῆς προόδου.
Ἐὰν ὅμως τὸ σῶμα δὲν εἶναι συνδεδεμένο καὶ δὲν ἔχει συνάφεια μὲ τὴν κεφαλὴ καὶ δὲν συμβαδίζει μὲ αὐτὴν, τότε δὲν κατορθώνεται ἡ δωρεὰ τοῦ Πνεύματος, οὔτε αὔξηση τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τῆς ἀρίστης πολιτείας».( βλ. Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας Εἰς τὴν πρὸς Κολασσαεῖς 2, 19, PG 124, σ. 124 ΑC).
Ὅποιος καταργεῖ μὶα λειτουργικὴ παράδοσι αἰώνων, τόσο εὔκολα καὶ γρήγορα, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ὀργανικὴ συνάφεια μὲ τὴν κεφαλή τὸν Χριστὸ, δὲν συνδέεται καὶ δὲν συμβαδίζει, μὲ τὸν Χριστὸ, διότι κάνει ὅ,τι αὐτὸς νομίζει, ἤ μᾶλλον ἐκτελεῖ ἐντολὲς τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι δυνατὸν, ποτὲ μία ἀληθινὴ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἡ διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ πράττει τέτοια ἀνοσιουργήματα; Καὶ ὅμως ἡ θεσμικὴ-κρατικὴ Ἐκκληία, συνεργάσθηκε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς καὶ σὲ τέλειο βαθμό μὲ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία, σὰν τὸ πιὸ πειθήνιο ὄργανό τους.
Ἔδιωξε τὸν λίγο πιστὸ λαὸ, ποὺ τῆς ἀπέμεινε, ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀντὶ νὰ χρησιμοποιήσει τὰ δικὰ της πνευματικὰ μέσα θεραπείας, τὰ θεῖα μυστήριά της, τὸν στέλνει νὰ βρεῖ τὴν θεραπεία του στὰ ἐβρυϊκὰ ἐμβόλια, λέγοντὰς του « ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἐμβολισμοῦ δὲν εἶναι ζήτημα τόσο θεολογικὸ ἤ ἐκκλησιαστικὸ, ἀλλὰ κυρίως ἰατρικὸ-ἐπιστημονικὸ » !!!
Ὅταν ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης παραπλανᾶ τὸν λαὸ λέγοντας ὅτι «δὲν κινδυνεύει ἡ πίστις, ἀλλὰ οἱ πιστοὶ καὶ θὰ μᾶς σώσει τὸ ``σωτήριο`` ἐμβόλιο» καὶ ὄχι ὁ Χριστὸς! κ.α.
Δὲν εἶναι, λοιπὸν θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα, ὅταν οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι, φαίνεται ὅτι ἔχουν χάσει τὸν σκοπὸ τους καὶ ἀπὸ ποιμένες ἔχουν μετατραπεῖ σὲ λύκους, ἔχουν κλείσει τὰ θυσιαστήρια καὶ συνεχίζουν μὲ ἄδειους τοὺς ναοὺς νὰ παίζουν θέατρο, λέγοντας «λάβετε, φάγετε καὶ πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες», ποῖοι νὰ λάβουν καὶ νὰ φάγουν, ἅγιοι ἀρχιερεῖς, ἀφοῦ εἶναι ἄδειοι οἱ ναοὶ;
Οἱ τοῖχοι ἤ οἱ ἄδειες καρέκλες! Ἤ οἱ ὁλίγοι ``ἀμόλυντοι``, ὁ ψάλτης καὶ ὁ νεωκόρος; Ὅταν στρατολογήθηκαν ἀνήκουστες ἰατρικο-ιστορικο-θεολογικὲς (βλακεῖες) περὶ τῆς « κατ’ οἶκον Ἐκκλησίας», τὴν χρήση τῆς τηλεψίας καὶ τοῦ οἰκογενειακοῦ προσευχηταρίου μὲ τὴν παρότρυνση «μένουμε στὰ σπίτια», δὲν εἶναι αὐτὸ Προτεσταντισμός; Δέν καταργοῦν τὴν ἐν Χριστῷ κοινωνία καὶ τὸν ἐνοριακὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας;
Δὲν καταργοῦν αὐτὸ τοῦτο τὸ σωστικὸ καὶ λειτουργικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῆς ἀποστολῆς της, τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς της ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ σωτηρία τοῦ κόσμοῦ διὰ τῶν θείων μυστηρίων;
Ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ λένε στὸν κόσμο, κληρικοὶ, δὲν χρειάζεται νὰ κοινωνοῦνε καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται, οἱ λαϊκοὶ, γιατὶ καὶ ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία κοινώνησε μιὰ φορὰ στὴ ζωὴ της! Ἐνῶ πρὶν ἕνα χρόνο στὰ κυρύγματὰ τους, λέγανε τελείως τὰ ἀντίθετα, ὅτι χωρίς ἐξομολόγησι, θεία κοινωνία καὶ ἐκκλησιασμὸ δὲν σώζεσαι.
Ὅταν ἀπαγορεύουν νὰ ἀσπαζόμαστε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, αὐτὸ δἐν εἶναι εἰκονομαχία; Νὰ ἀσπαζόμαστε τὸ εὐαγγέλιο, τὸ χέρι τοῦ ἱερέως, καὶ νὰ λαμβάνουμε ἀντίδωρο σὲ σακκουλάκι κλπ. γιὰ νὰ μή μολυνθοῦμε καὶ ἄλλα πολλὰ ὦν οὐκ ἔστι ἀριθμός...
Πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀνεξομολόγητοι, ἀκοινώνητοι καὶ ἀκήδευτοι, καὶ παραχώνονται στὸ χῶμα σὰν τὰ ζῶα ! Ὅλα αὐτὰ, λοιπὸν δὲν εἶναι θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, καὶ δὲν εἶναι ἔκπτωση πίστεως, ὅπως μᾶς λέγει ἡ Δ.Ι. Σύνοδος;
Ὅλοι αὐτοὶ τὶ σχέσι ἔχουν μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ὅλα αὐτὰ, εἶναι τελείως ἀντίθετα μὲ αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς κληροδότησε ἴδια ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διὰ μέσῳ τῶν αἰώνων, ἐδῶ καὶ 2.000 χρόνια.
Ποῦ φθάσαμε! Μέσα σὲ ἕνα χρόνο, οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου, σχεδὸν ἔχουν σβύσει τὸν Χριστιανισμὸ, μέσα στὴν χώρα ποὺ τὸν γέννησε, τὴν πατρίδα μας καὶ τὸν ἐκήρυξε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Πρὶν ἔρθει κἄν ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος νικήθηκαν οἱ ἅγιοι (οἱ χριστιανοὶ); « καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων (χριστιανῶν) καὶ νικῆσαι αὐτούς». (Ἀποκ. ιγ’,7).
Αὐτὰ ὅλα, ποὺ περιγράφουμε δὲν ἀνήκουν στὸν χῶρο τῆς φαντασίας, ὄντως συμβαίνουν καὶ βοοῦν καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἀμφισβητήσει γιατὶ εἶναι ἀποδείξεις καὶ γεγονότα καὶ ὄχι συνομοσιολογίες, ὅπως συνηθίζει ἡ προπαγάνδα νὰ χαρακτηρίζει κάθε τὶ ἀληθινό.
Ἔχει ἐπικρατήσει τὸ σλόγκαν, ὅποιος λέει τὴν ἀλήθεια καὶ ἀποκαλύπτει τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀπάτη, χαρακτηρίζεται συνομοσιολόγος. Ὅποιος εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ μιλάει γιὰ Ὀρθοδοξία καὶ πίστι, χαρακτηρίζεται ζηλωτὴς καὶ φανατικὸς. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, χαρακτηρίζεται ἐθνικιστὴς καὶ φασίστας. Ὅλα τὰ ἔχουν ἄριστα σχεδιασμένα, οἱ υἱοὶ τοῦ σκότους.
Ἀπό ὅλα αὐτὰ ποὺ γράψαμε, δὲν εἶναι τίποτε δικὸ μας, οὔτε ἔχουμε κίνητρα καὶ διάθεσι νὰ κατηγορήσουμε κανέναν, οὔτε κρίνουμε, οὔτε καταδικάζουμε, οὔτε ἐλέγχουμε κανέναν, ποῖοι εἴμαστε ἐμεῖς, ἐξάλλου, οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ κάνουμε κάτι τέτοιο! Ἀλλὰ τοὺς κρίνει ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κάποτε τούς ἐτίμησε διὰ τῆς ἱερωσύνης. Αὐτοκατακρίνονται ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἔργα καὶ λόγια τους, καὶ οὐ χρήζουσιν κατηγόρων.
Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς φύσεώς του εἶναι «τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» καθὼς καὶ ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων. Τὸ « μὴ κρίνεται ἵνα μὴ κατακριθεῖτε περὶ βίου ἐστὶ, οὑ περί πίστεως», μᾶς λέγει ὁ χρυσορήμων Χρυσόστομος, καὶ λόγος μας ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς περὶ πίστεως καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι κυρίως θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα καὶ ὄχι μόνο ἰατρικὰ καὶ ἐπιστημονικὰ.
Τὰ γράφουμε ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ τὴν Μητέρα μας τὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, γιατὶ ἀκριβῶς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν γίνει εἶναι ὕβρεις κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κανένα παιδὶ, ὅταν βλέπει νὰ ξεφτυλίζουν τὴν μάνα του δὲν γελάει, οὔτε κάνει, ὅτι δὲν καταλαβαίνει, δὲν στρουθοκαμηλίζει. Διακονῶ τὴν Ἐκκλησία μου ἀπὸ 15 χρονῶν στὸ Ἁγιο Ὄρος.
Ὁ διάβολος γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι ἄν πλανηθοῦν οἱ ποιμένες, τότε καὶ τὰ πρόβατα εὔκολα ἀκολουθοῦν. Στὸ Ἅγιον Ὄρος « πρίν πολλὰ χρόνια ζοῦσε ἕνας ἐνάρετος Πνευματικὸς στὸ κελλὶ Φαλακροῦ (παλαιὸ Μονήδριο κοντὰ στὴν Κολιτσοῦ). Κάποτε μία νύχτα μὲ ἀστροφεγγιὰ, ἄκουσε ζωηρὲς φωνὲς.
Προχώρησε πρὸς τὸ μέρος ποὺ ἀκούγονταν οἱ φωνὲς καὶ ἔφθασε σὲ μία βρύση. Ἐκεῖ εἶδε δαίμονες μαζεμένους νὰ ἔχουν σύναξη, νὰ συνεδριάζουν. Εἶχε ἀρετὴ ὁ Πνευματικὸς καὶ τοὺς ρώτησε τὶ συζητᾶνε. Ἀπάντησε ἕνας άπὸ τοὺς δαίμονες: « Προσπαθοῦμε νὰ βάλλουμε χαλινάρι στοὺς Ἡγουμένους καὶ μετὰ μᾶς ἀκολουθοῦν καὶ οἱ καλόγεροι». ( βλ. « Ἀπό τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ Ἁγιορειτικὴ παράδοση» ἐκδ. Α.Ο 2011).
Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μικρὸ ποίμνιο.
Ἀλλὰ, ὅσο καὶ νὰ ἐκπίπτουν οἱ ποιμένες, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πάντοτε θὰ ὑπάρχει. Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑπάρχει μόνο ἐκεῖ, ὅπου ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Καθολικὴ Ἐκκλησία κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ εἶναι ἡ ὀρθὴ καὶ σωτήρια ὁμολογία τῆς πίστεώς μας πρός τὸν Θεόν. Καὶ ὅταν τὸν ἐρώτησαν « ἐσὺ μόνο θὰ σωθεῖς καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε, ὅτι ἡ κρίσις εἶναι τοῦ Θεοῦ, δικὴ μου ὅμως εὐθύνη εἶναι νὰ πεθάνω χάριν τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ νὰ μὴ τὴν προδώσω».
Ὁ μέγας Θεολόγος τοῦ ἀκτίστου φωτὸς καὶ τοῦ ἡσυχασμοῦ ὁ καὶ Ἁγιορείτης, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ταυτίζει κατ’ ἀπόλυτον τρόπον τὴν ἀλήθεια μέ τὴν Ἐκκλησία : «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσὶ· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶν...μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν Χριστιανισμὸν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». ( ΕΠΕ, τμ. 3, σ. 606).
Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι στὰ ἔσχατα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μονο δὲν θὰ ἔχει καμία σχέσι μὲ τὴν κρατικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ θὰ διωχθεῖ ἀπὸ αὐτὴν καὶ θὰ καταφύγει στὴν ἔρημο.
« Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα καὶ ἐν γαστρὶ ἔκραζεν ὡδινοῦσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν...καὶ ἡ γυνὴ ἔφυγεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἔχει τόπον ἠτοιμασμένον ἀπὸ Θεοῦ, ἵνα τρέφωσιν αὐτὴν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἐξήκοντα». (Ἀπ. ιβ’,1,6).
Στὴν οὐσία ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐν διωγμῷ. Αὐτὸ ἔπρεπε νὰ τὸ εἶχε κηρύξει ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία δημοσίως. Ἀφοῦ ὅμως, ὡς θεσμικὴ καὶ κρατικὴ ποὺ εἶναι ὑποτάχθηκε, καὶ ἔχουν τὴν συνείδησι δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ ὄχι λειτουργῶν μυστηρίων, τὸ κράτος θὰ προχωρίσει περισσότερο.
Θὰ πολεμήσει, κατόπιν καὶ τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τώρα πολέμησε καὶ γελοιοποίησε τὰ μυστήριά της. Θὰ πολεμήσει Αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ, τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς παγκοσμιοποίησης, εἶναι ἡ θεότης τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστὸς-Θεὸς, ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Σωτῆρος, ὁ Θεάνθρωπος τοὺς καίει.
Ὅλα, ὅσα κάνει ἡ Νέα Τάξις Πραγμάτων, ἀποβλέπουν κυρίως στὸ νὰ καταργήσουν τὴν πίστι στὸ Χριστὸ καὶ μάλιστα τὴν Ὀρθόδοξη πίστι. Στὴν πατρίδα μας, ἤδη ἔχουν ἀλλάξει τὸ χριστιανικὸ πρόσωπό της, μὲ τὴν εἰσαγωγὴ ἑκοτομμυρίων ἐποίκων, βαρβάρων, μὲ ξένη θρησκεία, ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ σκοπὸ νὰ ἁλώσουν τὴν πατρίδα μας, οἱ ὁποῖοι θὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ ὡς ὄργανα κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεώς μας.
Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια( σὲ μιὰ δεκαετία), θὰ εἶναι ἡ πλειψηφία καὶ οἱ μόνιμοι κάτοικοί της. (βλ. σχέδιο Καλλέργη). Ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ὁ Ἑλληνισμός, ὁ πολιτισμὸς, ἡ ἑλληνικὴ παράδοσι, κ.α, ἤδη νομικὰ καὶ ἠθικὰ περιφρονοῦνται καὶ διώκονται στὴν πατρίδα ποὺ τὰ γέννησε!!! Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντίχριστα συστήματα τῶν ἀθέων κυβερνήσεων, εἶναι οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου, γιὰ τοὺς ὁποίους κάνει τόσο λόγο ἡ Ἁγία Γραφὴ.
Ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὴν καρδιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι ὁ δούρειος ἵππος και τὸ ἅρμα πού θὰ φέρει τὸν Ἀντίχριστο.
Καὶ «πᾶν πνεῦμα», ὅποιο μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ, εἴτε προσωπηκότητα, εἴτε διδασκαλία, εἴτε ἰδέα, εἴτε σκέψη. Κάθε διδασκαλία, κάθε προσωπικότητα, κάθε ἰδέα, κάθε φιλοσοφία, κάθε ἐπιστήμη ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Σωτῆρας, ὁ ἐνσαρκωθεὶς Θεὸς, ὁ Θεὰνθρωπος, ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Ἀντιχρίστου...Ἐξ’ ἴσου ἐκ τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἡ κάθε ἰδέα μέσα στὸν κόσμο ἡ ὁποία ἀπορρίπτει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ». ( βλ. ὅ.π. σ. 514).
Οἱ σημερινοὶ ψευδοποιμένες, εἰναι αὐτοί ποὺ μολύνουν τὴν πίστι, τὸσο μὲ τὴν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσο κὰ μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Ἔχουν μολύνει τὴν μερίδα τοῦ Κυρίου, ἔχουν διαφθείρει τὸν ἀμπελῶνα, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ προφήτης Ἱερεμίας, «Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνα μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου». (Ἱερ.12, 10).
Ἔτσι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅσο πλησιάζουμε πρὸς τὰ ἔσχατα, θὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς περίλαμπρους ναοὺς, τὰ μεγάλα μοναστήρια καὶ θὰ περιορίζεται ὅλο καὶ περισσότερο μόνο στὸ «λεῖμα», τὸ μικρὸ ποίμνιο της, τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐμακάρισε: « Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκισε ὁ πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν» (Λουκ. ιβ’, 32).
Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων,τῶν Μαρτύρων τῶν Ὁμολογητῶν, τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ καὶ τῶν ταπεινῶν τῷ πνεύματι, τῶν μετανοημένων ἁμαρτωλῶν, τῶν φοβουμένων καὶ ἀγαπόντων τὸν Κύριον. Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν νικᾶται,« καὶ πῦλαι ᾄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ, ισ’,18). Πάντοτα θὰ ὑφίσταται ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας: « Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ἡμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμὴν». (Ματθ. κη’20).
Ἡ ἀπόφασι καὶ ἡ εὐθύνη εἶναι ἀποκλειστικὰ δικὴ μας. Δικὴ μας ἡ ψυχὴ, δικὸς μας καὶ ὁ ἀγῶνας, δικὴ μας καὶ ἡ σωτηρία. Ἔχουμε εἰσέλθει στὰ ἔσχατα χρόνια τῆς ἱστορίας. Θὰ κληθοῦμε νὰ πάρουμε τελεσίδικες ἀποφάσεις. Ἤ μὲ τὸν Χριστὸ, ἤ μὲ τὸν Ἀντί-χριστον.
Ὅσοι πιστοὶ προσέλθετε, τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε...
«Ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστὶ ...Ἔρχομαι ταχὺ κράτει ὅ ἔχεις, ἵνα μηδείς λάβῃ τὸν στέφανόν σου. Ὁ νικῶν, ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου. Ἀμὴν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ. ».(Ἀπ. δ`, 11 καὶ κβ’, 11, 20).
Καλή μετάνοια σὲ ὅλους μας καὶ καλόν ἀγῶνα.
Χαρίτων Ἱερομόναχος- Ἁγιορείτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου