Η ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΡΡΑΞΗ
1. Η σημερινή σφαγή στην Ουκρανία δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Αντίθετα, μπορεί να είναι το ξεκίνημα για μια γενικευμένη σφαγή. Δηλαδή, έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, όπως ανακριβώς χαρακτηρίζεται, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γενικευμένη σύρραξη μεταξύ κρατών-εθνών, όπως ήταν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.
2. Ο πόλεμος αυτός, όπως και οι προηγούμενοι στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι πόλεμος μεταξύ εθνών-κρατών, επειδή στη ΝΔΤ δεν υπάρχουν πια έθνη-κράτη με την έννοια της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, απλούστατα διότι στη ΝΔΤ δεν υπάρχει πια εθνική και οικονομική κυριαρχία.
Για παράδειγμα, σε οικονομικές ενώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία ούτε με την τυπική έννοια, αφού τα Κοινοβούλια των χωρών-μελών απλά επικυρώνουν τους νόμους που έρχονται από τις Βρυξέλλες οι οποίοι τυπικά μόνο συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο ενώ τις κύριες αποφάσεις τις παίρνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όπου επικρατεί βέβαια ο Γερμανό-Γαλλικός άξονας–γεγονός το οποίο ήταν βασικός λόγος που ώθησε τους Βρετανούς στο Brexit.
3. Η απουσία εθνικής κυριαρχίας στη ΝΔΤ έγινε φανερή ήδη από τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, όπου, όπως έδειξε ο Τάκης Φωτόπουλος ήδη από το 1999[1], είχαμε τον πρώτο πόλεμο της ΝΔΤ, όπως φανέρωνε, πρώτον, το γεγονός ότι ο πόλεμος διεξήχθη από ένα νέο ΝΑΤΟ του όποιου ο ρόλος δεν ήταν πια ο έλεγχος των Ευρωπαϊκών λαών, αλλά πολύ ευρύτερα, ο ρόλος του χωροφύλακα της ΝΔΤ.
Στην πραγματικότητα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και οι επακόλουθοι πόλεμοι της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) για τη «δημοκρατική αλλαγή» των μη αρεστών σε αυτήν καθεστώτων σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν και αλλού, έδειξαν τη ριζοσπαστική μετατροπή του ΝΑΤΟ ως του κύριου στρατιωτικού θεσμού της Νέας Πολιτικής Τάξης, η οποία συμπληρώνει τη Νέα Οικονομική Τάξη της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.
4. Ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχει πια οικονομική κυριαρχία για κανένα κράτος στον πλανήτη. Οι κύριες οικονομικές αποφάσεις σε μια διεθνοποιημένη οικονομία της Αγοράς δεν παίρνονται βέβαια από τα κοινοβούλια, Κογκρέσα κ.λπ., ούτε βέβαια από τις δήθεν απρόσωπες «δυνάμεις της αγοράς», αλλά από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που με τις αποφάσεις τους ρυθμίζουν τις τιμές αγοράς/πώλησης για κρίσιμα προϊόντα από τα οποία εξαρτάται η επιβίωση ολόκληρων λαών.
Το γεγονός αυτό έγινε ιδιαίτερα φανερό με τη σημερινή τεχνητή κρίση, δηλαδή με τα εμπάργκο που επιβάλλονται σε σημαντικά προϊόντα από τα οποία εξαρτάται η διατροφή, η θέρμανση ή η κίνηση εκατομμυρίων πολιτών σε όλο τον κόσμο.
Έτσι, επιβάλλονται τιμές οι οποίες δεν καθορίζονται βέβαια από τους παραγωγούς (δηλ. τους αγρότες ή τους εργάτες οι οποίοι τα παράγουν) αλλά από τα διεθνή Χρηματιστήρια, ενώ είναι έξω-οικονομικές αποφάσεις εκείνες που προσδιορίζουν τις τιμές πληρωμής, τον τρόπο πληρωμής κ.λπ.. Και αυτές σήμερα παίρνονται απευθείας από τις πολυεθνικές στη Δύση οι οποίες ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία.
5. Σήμερα, μάλιστα, πέρα από την απώλεια εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, δεν υπάρχει ούτε καν πολιτιστική κυριαρχία αφού το εάν μπορεί κάποιος να απολαύσει π.χ. τα αριστουργήματα της ρωσικής λογοτεχνίας ή της ρωσικής κλασικής μουσικής και του ρωσικού θεάτρου ή κινηματογράφου πρέπει να πάρει την «άδεια» των πολυεθνικών που κυριαρχούν στον πολιτιστικό τομέα και έχουν επιβάλει ανάλογες απαγορεύσεις μέσω της κρατικής εξουσίας που ελέγχουν–με βάση κριτήρια ξεκάθαρα πολιτικά.
Φυσικά κάτι ανάλογο έκαναν και οι Γερμανοί ναζιστές, αλλά αυτοί το είχαν επιβάλει μόνο με την κρατική εξουσία και όταν οι λαοί πάλεψαν και κουτσούρεψαν αυτή την εξουσία έπαυσαν και αυτοί οι περιορισμοί, ενώ σήμερα, βέβαια, όπου τα πολιτιστικά αγαθά είναι «προϊόντα» με τις τιμές τους να καθορίζονται στη διεθνή αγορά, ακόμη και εάν δεν επέβαλαν εμπάργκο τα όργανα της Υ/Ε στις διάφορες χώρες, δεν θα μπορούσε κανείς να χαρεί τα πολιτιστικά προϊόντα χωρών των οποίων τα καθεστώτα δεν εγκρίνει η Υ/Ε…
6. Από τη στιγμή, επομένως, που επιβλήθηκε η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο τέλος του περασμένου αιώνα, η οικονομική δύναμη, την οποία κατ’ εξοχήν εκφράζουν οι πολυεθνικές και ειδικότερα ο έλεγχος μέσω των πολυεθνικών των αγορών, έγινε ο καθοριστικός παράγοντας παγκοσμίου ελέγχου.
Αυτό σήμαινε, για παράδειγμα, ότι οι συνήθεις οικονομικοί δείκτες για το επίπεδο οικονομικής παράγωγης γενικά (όπως μετριέται με το ΑΕΠ ή ακόμη και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ) μιας χώρας ελάχιστη σημασία έχουν από τη στιγμή που η συγκεκριμένη χώρα δεν μπορεί να διαθέσει τα προϊόντα της λόγω ενός οικονομικού πολέμου τον οποίο μπορεί να έχουν εξαπολύσει οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Από τη στιγμή, για παράδειγμα, που ένας οικονομικός πόλεμος από τις πολυεθνικές, όπως αυτός που συμβαίνει σήμερα κατά της Ρωσίας (ή αύριο κατά της Κίνας), δεν της επιτρέπει να εξάγει τα πλεονάσματα της παραγωγής της σε διάφορα προϊόντα και να τα ανταλλάσσει με προϊόντα στα οποία έχει έλλειψη, οι αγορές (δηλ. οι πολυεθνικές που τις ελέγχουν) μπορούν να γονατίσουν οποιαδήποτε χώρα, όσο προικισμένη και αν είναι όσον αφορά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της.
7. Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μόνο αυτοδύναμες οικονομίες, δηλαδή χώρες των οποίων οι λαοί τους ελέγχουν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους τους, μπορούν να είναι και πολιτικά αυτοδύναμες.
Το γεγονός αυτό εξηγεί και το γιατί μια χώρα με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές όπως η Ρωσία, ήδη από το 2014 αποβλήθηκε από την «Ομάδα των 8»-G8- (προφανώς γιατί δεν συμμορφωνόταν με τις υποδείξεις των άλλων «7» που δρούσαν ως συμπαγές μέτωπο) και ήταν στον ίδιο χρόνο όταν άρχισε η εκστρατεία υποταγής της στην Ουκρανία, η οποία αναπόφευκτα κατέληξε στον εξαναγκασμό της Ρωσίας να «εισβάλει» για να υπερασπίσει τους Ρωσόφωνους που ήταν κάτω από άγριο διωγμό. Επί της ουσίας, πρόκειται για έναν πόλεμο που έχει ξεκινήσει από το 2014 η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου με την υποστήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ.
Όμως η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι η Σοβιετική Ρωσία, η οποία δεν βάσιζε την ισχύ της απλώς στα πυρηνικά όπλα αλλά και –κυρίως–στην οικονομική αυτοδυναμία της.
Η Σοβιετική Ρωσία δεν εξαρτιόταν από το αν θα μπορεί να πουλάει τα πλεονάσματά της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Δύση, όπως είναι σήμερα η Ρωσία του Πούτιν, εφόσον ήταν μια αυτοδύναμη οικονομία, πράγμα που δεν είναι βέβαια η σημερινή Ρωσία και ούτε κατά διάνοια η Κίνα η οποία χρωστά βασικά την «ευημερία» της στις πολυεθνικές που την αλώνιζαν και την αλωνίζουν (με το αζημίωτο φυσικά!).
8. Το δεύτερο αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι, στη ΝΔΤ, μόνο η έξοδος μιας χώρας από τις καπιταλιστικές αγορές τις οποίες ελέγχουν απόλυτα οι πολυεθνικές και ο πραγματικός έλεγχος των εσωτερικών αγορών από τον λαό κάθε χώρας, σε συνδυασμό με κάποια μορφή δημοκρατικού Πλάνου και φυσικά την εθνικοποίηση βασικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας (π.χ. ηλεκτρικό, νερό κ.λπ.), μπορεί να της δώσει πραγματική οικονομική αλλά και πολιτική αυτοδυναμία.
Και αυτό μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί εάν η Ρωσική ηγεσία επαναφέρει το παλιότερο σχέδιο για μια Ευρασιατική Ένωση, χωρίς πολυεθνικές, όπου αυτοδύναμες οικονομίες εξασφαλίζουν έναν δίκαιο καταμερισμό εργασίας και παραγωγικών πόρων μεταξύ τους.
Η Ελλάδα βέβαια θα είχε τα πάντα να ωφεληθεί με τη συμμετοχή της σε παρόμοια ένωση κρατών-εθνών, ειδάλλως είναι καταδικασμένη να είναι το «κλοτσοσκούφι» των ισχυρών, όπως άλλωστε πάντα ήταν στην 200ετή Ιστορία της…
[1] Τάκης Φωτόπουλος, “Ο πρώτος πόλεμος της διεθνοποιημένης Οικονομίας της Αγοράς», Democracy & Nature, The International Journal of Inclusive Democracy, vol. 5 no. 2 (Ιούλιος 1999).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου