ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Γράφει ο Παναγιώτης Μυργιώτης
Τα τελευταία χρόνια, διαβάζουμε, ότι αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες, η ενδοοικογενειακή βία, τα διαζύγια, το άγχος και όλα τα συναφή.
Έτσι λένε οι στατιστικές και οι αριθμοί, συνήθως, λένε την αλήθεια.
Οι περιορισμοί αυτοί ήταν αντίθετοι προς αυτό που ονομάστηκε κανονικότητα. Να βρισκόμαστε μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή, μακριά από τα παιδιά μας και την σωστή επίβλεψη και διαπαιδαγώγηση.
Απορροφημένοι από την δουλειά και μετά για να ξεκουραστούμε πηγαίναμε για να ξεσκάσουμε. Χωριστά και μακριά ο σύζυγος από τη σύζυγο και από τα παιδιά. Είμαστε χειραφετημένοι, βλέπετε.
Δεν μπορούν να συνυπάρξουν τα ανδρόγυνα. Ο καθένας με τους φίλους του και τα παιδιά, αν υπάρχουν, με τους δικούς των. Να είναι καλά, οι μηχανές των εικόνων. Της εικονικής πραγματικότητας και της πραγματικής εξαχρείωσης.
Το παιδί έρμαιο της κάθε μηχανής να αναζητά ιδανικά και οράματα από τους αιμοβόρους και σατανοκινούμενους ήρωες που σκοτώνουν, εικονικά, και λαμβάνουν βραβεία.
Τα παιδιά μας σπουδάζουν και μετεκπαιδεύονται στη βία και στην απάνθρωπη σκληρότητα. Μας δίνεται η ευκαιρία να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για την παιδική βία.
Θα περίμενε κανείς ο περιορισμός των μετακινήσεων να είχε ως αποτέλεσμα την σύσφιξη των δεσμών, των σχέσεων των μελών της οικογένειας. Να ομογενοποιούνταν η οικογένεια.
Παρατηρείται, δυστυχώς, το εντελώς αντίθετο φαινόμενο. Η διάλυση ή η δυσλειτουργία. Να ξεσπά η βία, εντός της οικογένειας, η οποία προήλθε από την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και επιστεγάστηκε με την έλευση των παιδιών.
Την άνεση του οικογενειακού διαλόγου και της διαπαιδαγώγησης των παιδιών αντικατέστησε η βία. Το άγχος και όλα τα ψυχολογικά προβλήματα. Αντί του διαλόγου μεταξύ των συζύγων εντός του σπιτιού καταλήγουμε σε αντιδικία ενώπιον των δικαστηρίων για την έκδοση διαζυγίου.
Πολλοί οδηγήθηκαν σε απεγνωσμένα διαβήματα. Χάσανε την εμπιστοσύνη στον Δημιουργό του παντός βάζοντας μόνοι τους τέλος στην επίγεια ζωή τους. Αμάρτημα θανάσιμο, πάρα πολύ μεγάλο. Γίναμε Θεοί στη θέση του αληθινού Θεού.
Φάνηκαν, θα ισχυριστεί κάποιος, οι παθογένειες της κοινωνίας και του βασικού κυττάρου της που είναι η οικογένεια. Δεν θα αντέλεγε κανείς.
Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και η, δήθεν, χειραφέτηση άνοιξε την όρεξη στον κακό και οδηγήθηκαν συνάνθρωποί μας στην απελπισία, στο άγχος και στα ψυχοφάρμακα αντί να οδηγηθούν μετανοημένοι και με συντετριμμένη καρδιά στον Κύριο και να ζητήσουν το άπειρο έλεός Του.
Ο ιατρός των σωμάτων και των ψυχών, ως πολυεύσπλαχνος Πατήρ, θα τους έδινε το κατάλληλο φάρμακο. Ο Υιός του ανθρώπου θα εξολόθρευε τα αποτελέσματα του ιού.
Ποτέ δεν είναι αργά για να οδηγηθούμε στον δρόμο της μετανοίας και να ζητήσουμε το άπειρο έλεος του Κυρίου.
Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός
"Εις τας ακουσίους οδύνας το έλεος του Θεού θαυµασίως εγκέκρυπται, τον υποµένοντα εις µετάνοιαν έλκον και απαλλάττον της αιωνίου κολάσεως"
ΑπάντησηΔιαγραφή"φεύγε πειρασµόν δι' υποµονής και δεήσεως ει δε εκτός τούτων αντιτάσσει, περισσοτέρως επέρχεται"
"Όταν ενάρµαρτος ψυχή τας επερχόµενας θλίψεις ου καταδέχεται, τότε οι άγγελοι περί αυτής λέγουσιν "Ιατρεύσαµεν την Βαβυλώνα, και ουκ ιάθη"
Ο Γίγαντας της Ερήμου, άγιος Μάρκος ο Αθηναίος (5 Μαρτίου)
Το "έλεος" που ζητάμε εμείς είναι η απαλλαγή από τας ... "ακουσίους οδύνας", γι'αυτό δε μπορούμε να συνεννοηθούμε με το Θεό. Εδώ έγκειται η παρεξήγηση. Αυτό που ζητάμε ουσιαστικά είναι υγεία, ευημερία και βελτίωση της φυσικής παρουσίας μας στη γη. Γι' αυτό υποτασσόμαστε στους προβατόσχημους λύκους που τάχαμου τάχαμου ενδιαφέρονται να μας εξασφαλίσουν τα παραπάνω υλικά αγαθά.
ΔιαγραφήΑυτό όμως είναι άλλη θρησκεία, δεν είναι Ορθοδοξία
Όταν έλθουν τα δεινά, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι θα επιστρέψουμε στον Πατέρα μας και μέσα από την τήρηση των εντολών Του θα δυναμώσει και θα ωριμάσει η τωρινή νηπιακή Πίστη μας. Σ' αυτό το επίπεδο ωρίμανσης της Πίστεως λειτουργεί η Χάρις του Θεού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υπομονή στις επικείμενες θλίψεις θα αδρανοποιήσει την παιδευτική ενέργεια του Πνευματικού Νόμου και οι θλίψεις θα μετατραπούν σε πηγή αγαθών, πνευματικών και υλικών.
ΟΤΑΝ όμως ο Θεός "τιμωρεί" λαούς, ή πρόσωπα που βρίσκονται έξω από τη Διαθήκη Του και δεν ανήκουν στο λαό Του (π.χ. Ηρώδης, Φιλισταίοι Ιδουμαίοι, Αμορραίοι... και τώρα οι … ημέτεροι προδότες, οι Τουρκαλάδες, αλλά και οι συνεταίροι τους, απόγονοι των Φράγκων Σταυροφόρων) οι οποίοι λόγω ειδωλολατρίας δεν έρχονται σε θεογνωσία, τιμωρεί ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ και όχι ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ.
Όσοι έφτασαν με τα άνομα έργα και την υπερηφάνειά τους να είναι άξιοι τιμωρίας, ή κακοποίησαν το λαό του Θεού καταδικάστηκαν και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. Αυτό θα συμβεί σε λίγο και με τους εχθρούς της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας.
Ο Θεός όμως το λαό Του, όσο σκληρά κι αν τον τιμωρήσει για πλήθος ανομιών, ακόμα και μακροχρόνια, ποτέ δεν τον εξαφανίζει.
Αυτό το δίπολο "τιμωρία - παρηγορία" είναι πολύ σύνηθες στην Αγία Γραφή και φυσικά δεν περιορίζεται στον παλαιό μόνο λαό του Θεού, αλλά επεκτείνεται και στο νέο λαό, την Εκκλησία.
Βιβλιογραφία:
Μοναχού Παϊσίου Καρεώτου
ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ του ασκητού
"ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ"