«ΕΙΔΕΣ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΟΥ; ΕΙΔΕΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ» ! ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ...

 ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ...
ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ!

Γράφει ο Γεώργιος Κων/πολίτης

Κοίτα, άνθρωπε. Όχι το κινητό σου. Όχι τα likes. Κοίτα το παιδί. Ένα παιδί με μάτια πιο μεγάλα απ’ τον πόνο, με ρούχα κουρέλια, με πρόσωπο βουτηγμένο στη σκόνη και στο αίμα.

ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΟΝΟ ΚΟΙΤΑ. Κοιτά μ’ εκείνο το βλέμμα που σου ξεσκίζει την ψυχή. Κοιτά όχι από μίσος, αλλά με απορία...

Γιατί;

1. Γιατί βομβαρδίζετε τον κόσμο του

2. Γιατί κλέβετε το παιχνίδι του

3. Γιατί φοβάται να ζήσει πριν καν μάθει να μιλάει

ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΗΣ "ΕΙΡΗΝΗΣ" και της "ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ" που έχεις το παιδί σου μπροστά σε οθόνες και γλυκίσματα, που γκρινιάζεις για το Wi-Fi και το φανάρι που άργησε, πες μου...

ΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ;

Αν έχεις ακόμη ψυχή, αν έχει μείνει λίγη στάχτη από την παλιά σου καρδιά, τότε θα νιώσεις ντροπή. Και αν έχεις ντραπεί, τότε υπάρχει ελπίδα.

Γιατί μόνο οι άνθρωποι που ντρέπονται, είναι ακόμη άνθρωποι.

Δεν είναι μόνο πόλεμος έξω. Είναι πόλεμος και μέσα μας.

Πόλεμος στις Εκκλησίες μας, στους θεσμούς μας, στις σχέσεις μας.

Πόλεμος ανάμεσα σε "ορθούς" και "αιρετικούς", σε "σωστούς" και "αμαρτωλούς", σε "δικούς μας" και "άλλους".

Μα ο Χριστός δεν χώρισε ποτέ κανέναν. Δεν ύψωσε τείχη. Άπλωσε χέρια.

Και δεν είπε «μιλήστε για αγάπη». Είπε: «ΑΓΑΠΑΤΕ».

Όχι στα λόγια. Στις πράξεις. Κι η πράξη δεν είναι ποστάρισμα.

Δεν είναι φιλανθρωπία για να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι να δώσεις απ’ το υστέρημα σου.

Να πονέσεις για τον άλλον σαν να'ταν το παιδί σου. Να γονατίσεις πλάι του. Όχι πάνω του.

Αν πραγματικά θέλουμε να τιμήσουμε Εκείνον που Σταυρώθηκε ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΛΟΥΣ, ας μην ανάψουμε άλλο ένα κερί για το θεαθήναι.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΩΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. Ο Χριστός δεν θέλει δικηγόρους, θέλει καρδιές, δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Δεν έχει ανάγκη από απολογητές, ρητορικά σχήματα, επιχειρήματα ή νομικούς εκπροσώπους.

Δεν ήρθε να δικαστεί από ανθρώπους, αλλά να τους σώσει. Δεν θέλει να τον "υπερασπιστείς". Θέλει να τον ζήσεις. Θέλει να αγαπήσεις τον διπλανό σου, όχι να εξοντώσεις όποιον διαφωνεί μαζί σου.

Θέλει να δώσεις νερό στον διψασμένο, όχι να γράψεις δοκίμιο για το ποιος είναι "καλός Χριστιανός".

Όταν τον έσυραν μπροστά στον Πιλάτο, δεν κάλεσε μάρτυρες. Δεν φώναξε, δεν κατηγόρησε. Μίλησε μόνο όταν έπρεπε, και με αλήθεια.

Η σιωπή Του δίκασε την υποκρισία του κόσμου.

Σήμερα, κάποιοι νομίζουν πως τον υπηρετούν φωνάζοντας, κατηγορώντας, εξευτελίζοντας.

Σαν δικηγόροι ενός Θεού που δεν τους το ζήτησε.

Αλλά ο Χριστός δεν θέλει κραυγές, θέλει καρδιές.

Δεν είπε: "Να αποδείξετε ότι έχετε δίκιο." Είπε: "Να αγαπάτε αλλήλους."

Η αγάπη δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Φαίνεται από μόνη της. Είναι πράξη. Είναι τα χέρια που αγκαλιάζουν, τα μάτια που συγχωρούν, τα πόδια που τρέχουν προς τον πόνο του άλλου.

ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ:

Να είσαι το φως. Όχι να το εξηγείς.

Να δείχνεις την αγάπη. Όχι να την διακηρύττεις μόνο με λόγια.

Γιατί όλα τα άλλα, οι φωνές, οι καβγάδες, οι θεωρίες, είναι απλώς λόγια του αέρα.

Αυτό που μένει είναι η αγάπη. Γιατί ο Χριστός δεν ψάχνει όμορφα λόγια. Ούτε καλοντυμένες δηλώσεις πίστης. Ψάχνει χέρια να σηκώσουν πονεμένους. Καρδιές να συγχωρούν. Ανθρώπους που δεν βολεύονται με την αδικία.

Το ερώτημα δεν είναι "πού είναι ο Θεός στον πόνο;" Το ερώτημα είναι: "Πού είσαι εσύ;"

Χρησιμοποιήστε το πληκτρολόγιο σας για προσευχή, όχι για καταδίκη

Αντί να στρέφετε τα λόγια σας σαν μαχαίρια στους συνανθρώπους σας, αντί να χρησιμοποιείτε το πληκτρολόγιο σας σαν όπλο ενάντια σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί σας, κάντε κάτι διαφορετικό. Κάτι ιερό. Κάτι ανθρώπινο.

Γράψτε λέξεις που να παρηγορούν. Πείτε μια κουβέντα που να ζεσταίνει την καρδιά. Μιλήστε για την αθωότητα των παιδιών, και όχι για την ενοχή όσων σκέφτονται αλλιώς από εσάς.

Γιατί, ενώ εμείς γράφουμε και φωνάζουμε, υπάρχουν παιδάκια που κοιμούνται σε ερείπια, βλέπουν βομβαρδισμένα σχολεία, πεινάνε, κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί.

Δεν φταίνε σε τίποτα. Δεν διάλεξαν πόλεμο. Δεν διάλεξαν να γεννηθούν σε λάθος τόπο, σε λάθος εποχή.

Αν θέλετε πραγματικά να κάνετε κάτι, ζητήστε από όσους σας διαβάζουν,να προσεύχονται κάθε βράδυ γι’ αυτά τα παιδιά.

Όχι με θόρυβο και επιδεικτικότητα, αλλά με δάκρυα. Με ειλικρίνεια. Με αγάπη.

Αντί να ζητάτε την “κεφαλή επί πίνακι” όσων δεν συμφωνούν μαζί σας, ζητήστε την καρδιά του κόσμου. Την καρδιά εκείνη που ακόμα πονά και δεν έχει γίνει πέτρα. 

Αν τη βρείτε, τότε υπάρχει ακόμη ελπίδα.

 Γεώργιος Κων/πολίτης