1453-2013. 560 XΡONIA AΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

"ΕΝ ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ"

 

 

Πολλοί πιστεύαμε ότι η πρόρρηση στον τάφο του Μ. Κωνσταντίνου "Εν πέντε και πεντήκοντα το τέλος των θλίψεων" σήμαινε τα 550 έτη (5 αιώνες και 50 έτη) τα οποία όμως παρήλθαν το 2003 χωρίς να συμβεί η ανάκτησις της Κων/πόλεως...

"Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε"
λέει η παροιμία και επειδή σίγουρα δεν είναι στραβός ο γυαλός, μάλλον εμείς στραβά αρμενίζουμε!
Διότι οι προρρήσεις είναι για διόρθωση και για παραμυθία!
Όποιος όμως δεν διορθώνεται παραμυθία δεν αξίζει!
Και o Eλληνικός λαός δεν δείχνει σημάδια διόρθωσης.

Ο τραπεζίτης μιλάει ακόμα μέσα του... 
Άρα αν πάρει την Κωνσταντινούπολη θα την κάνει τράπεζες, χρηματιστήρια, καζίνα...
Άρα μην περιμένουμε να μιλήσει ο Θεός χωρίς να προηγηθεί η δική μας μετάνοια...

Αναδημοσιεύουμε σήμερα,το ποίημα του Γ. Βολουδάκη

"Η βασιλεύουσα πόλις επιστρέφει εκ νεκρών"

που είναι αφιερωμένο στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως όπως είναι προφητευμένη από τον Πατροκοσμά, αλλά και στην μνήμη του πατριώτη του Κώστα Ηλιάκη, αφού γράφτηκε την χρονιά που έπεσε ο ίκαρός μας, στα νερά της Καρπάθου, έξι μέρες μετά για να συμπέσει με την επέτειο της αλώσεως.

Ο ήρωάς μας αναφέρεται αναπάντεχα στο τέλος του ποιήματος...

              
Η ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΠΟΛΙΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

Ἡ νύχτα ψιθυρίζει πάνω ἀπ’τὰ σύννεφα

τὶς ὁμιχλώδεις ἀπειλὲς της,

 
τὶς κραυγὲς καὶ τὶς φωνὲς

κινῶντας τὴν Τάξη τοῦ Σύμπαντος

«μὲ αἷμα μάχης γεμίστε τὴ λίμνη».

Ἀναρριχήθηκα στὰ θλιμμένα μάτια μου καὶ εἶδα

ἕνα ξίφος πού εἶχε ὄνομα «Οὐράνιος Νόμος».

Τὸ ξίφος ἔπεσε πάνω στὴν Πόλη

φονικὴ μανία χωρὶς οἶκτο.

Εἶδα νὰ τρέχουν νὰ σωθοῦν

ἀλλὰ ἔτρεχαν πρὸς τὸν τάφο τους.

Ἡ Πόλη μετατράπηκε σὲ θάλασσα ἀπὸ πτώματα

καὶ τὸ αἷμα ἔφτανε ὥς τὰ γόνατα.

Μιὰ ξαφνικὴ φωνὴ ἀπ’τὸ ἀθέατο εἶπε :

«Σταματήστε τὴ μάχη καὶ στραφεῖτε

πρὸς τὰ δεξιὰ τῆς Πόλης καὶ θὰ βρεῖτε

΄Ιωάννη τὸν ἐκλεκτὸ βασιλέα πού ἔρχεται

νὰ κυβερνἠσει μὲ τὸ σκῆπτρο τῆς Δικαιοσύνης».

Kαθώς ὅλη μου ἡ ὕπαρξη βάδιζε μέσα στὸ φόβο

εἶδα ἕνα προσγειωμένο ἀεροσκάφος νὰ ἐμφανίζεται

κι ἀπ’αὐτὸ νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος μου

μιὰ ἥρεμη μορφὴ ἔξω ἀπ΄ τὸν πόνο της

κι ἄκουσα ἔκπληκτος τὴν βαθειὰ φωνὴ :

«Αὐτὴ εἶναι τῆς Ρωμαιοσύνης ἡ γραμμένη ὥρα.

Πάρτε πίσω τὴν χαμένη Πόλη»

Φώναξε ἡ ψυχὴ τοῦ μαρμαρωμένου πιλότου.

Γιῶργος Ε. Βολουδάκης 29/5/2006