ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ: ΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ WASHINGTON ΓΙΑ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΣTHN ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ.
Γράφει η Sarah Abed
Μετάφραση Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης
Όπως οι Παλαιστίνιοι, έτσι και οι Κούρδοι ελπίζουν να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος. Από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όμως, μερικοί από τους ηγέτες τους συντάχθηκαν σε συμμαχίες με κάποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και όχι με τους γείτονές τους.
Αυτοί οι ηγέτες και οι οικογένειες με τις οποίες είναι διασυνδεδεμένοι, έχουν μετατραπεί σε ιμπεριαλιστά τζόκερ για να μπερδεύουν τη Μέση Ανατολή. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν διαδοχικά κράτη-μαριονέττες στο Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία, με άλλα λόγια στις χώρες που τους δέχθηκαν και τους προστάτεψαν με ανοιχτές αγκάλες. Η Sarah Abed γράφει την ιστορία τους.
Die Kurden: Washingtons Massen-Destabilisierungs-Waffe in Mittel-Ost
Μέρος 1
Πρόλογος
Το άρθρο αυτό είναι από το ιστολογιο Δίκτυο Βολταίρος, τα άρθρα του οποίου μεταφράζονται στα αγγλικά, ισπανικά, τουρκικά, ρουμανικά, ρωσικά και ελληνικά. Οι ελληνικές μεταφράσεις γίνονται από τον Κριστιάν Άκκυριά, συνεργάτη της ιστοσελίδας Ινφογνώμων Πολιτικά του Σάββα Καλαντερίδη, όπου και δημοσιεύονται.
Παραδόξως όμως το άρθρο αυτό δεν μεταφράσθηκε ούτε και δημοσιεύθηκε στο Ινφογνώμων Πολιτικά. Γιατί άραγε;
Μήπως έχει αυτό κάποια σχέση με τον ρόλο που έπαιξε ο Καλεντερίδης κατά την σύλληψη του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στις 15.02.1999, όπου ύστερα απο συντονισμένες ενέργειες της ΕΥΠ, των ισραηλινών και των άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών οι Έλληνες, όπως λέγεται (Μπογιόπουλος, enikos.gr, 15.02.2016),"πετάξανε" τον Οτσαλάν έξω από την ελληνική πρεσβεία της Κένυας όπου περίμεναν οι Τούρκοι που τον συνέλαβαν;
Και είναι ίσως αυτός ο λόγος, που στο ιστολόγιό του Καλεντερίδη βλέπουμε τα άρθρα που δημοσιεύοται για τους Κούρδους και τις "επιτυχίες" τους στην Συρία και το Ιράκ να εμφανίζουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια (!) για τους Κούρδους, που με την φανερή πλέον υποστήριξη του σιωνιστικού Ηγεμόνα και των πρωτοπαλήκαρων των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ανγγλίας και Γαλλίας έχουν καταστρέψει ολοκληρωτικά τις δύο αυτές χώρες;
Η ερώτηση λοιπόν είναι: Γιατί ο κύριος Καλεντερίδης δεν δημοσίευσε το άρθρο αυτό, που βλέπει τους Κούρδους από μια διαφορετική, περισσότερο κριτική οπτική γωνία;
Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης
Το 1917 ήταν ένας από τους πολεμικούς σκοπούς του Woodrow Wilson η δημιουργία του Κουρδιστάν, της Αρμενίας και του Ισραήλ. Αφού έστειλε την Επιτροπή King-Craine για να εντοπίσει ακριβώς τους εκεί κατοικούντες πληθυσμούς, διακήρυξε μέσω της υπαγορευθείσης ειρήνης των Sevres (1920) την ανακήρυξη του Κουρδιστάν – που στον διπλανό χάρτη απεικονίζεται με ροζ χρώμα.
Η διάσκεψη ενέκρινε επίσης την δυνατότητα της περιοχής που απεικονίζεται με γραμμοσκιές (το σημερινό Ιράκ) να προσωρήσει μέσω δημοψηφίσματος στο Κουρδιστάν. Παρά ταύτα το κράτος αυτό δεν είδε ποτέ το φως της ημέρας και ακυρώθηκε κατά τη διάσκεψη της Λωζάνης. Μόνο αυτή η περιοχή μπορεί να διεκδικηθεί έννομα από τους Κούρδους.
Οι ιστορικές αναφορές για τους Κούρδες περιβάλλονταν εδώ και πολλά χρόνια με το πέπλο του μυστηρίου και της πολυπλοκότητας και δεν αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα αντικείμενο συζήτησης στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Μετά την εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ και την έναρξη της συριακής σύγκρουσης, οι Κούρδοι περιβλήθηκαν από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς των ΗΠΑ, με έναν ρομαντικο μανδύα, δικαιολογώντας την αφήγηση για την παρέμβαση της Δύσης.
Από τότε που οι ΗΠΑ κατέλαβαν τη Συρία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ υποστήριζαν ένα ημιαυτόνομο Κουρδιστάν, αγοράζοντας από τις περιοχές που κατείχαν πετρέλαιο αξίας 3,84 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μια ενέργεια που είχε και για τα δύο μέρη γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη [1].
Το 2015, οι Financial Times ανέφεραν, ότι το Ισραήλ είχε εισάγει τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον το 77% της ζήτησης πετρελαίου από το „Κουρδιστάν“ , μεταξύ Μαΐου και 11ης Αυγούστου το εισαχθέν πετρέλαιο ανήρχετο σε περίπου 19 εκατομμύρια βαρέλια.
Στο διάστημα αυτό περισσότερο από το ένα τρίτο όλων των εξαγωγών από το Βόρρειο Ιράκ διεξάγονταν από το τουρκικό λιμάνι Ceyhan με προορισμό το Ισραήλ και ήταν αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολλαρίων, όπως εξηγούσε η έκθεση, που τα ανέφερε ως „δεδομένα αποστολής, εμπορικά συμβόλαια και δορυφορική παρακολούθηση των δεξαμενόπλοιων“.
Οι πωλήσεις αυτές αποτελούν μια ένδειξη της αυξανόμενης αυτοπεποίθησης του ιρακινού Κουρδιστάν και της περαιτέρω διάρρηξης των σχέσεων μεταξύ Erbil και Βαγδάτης, που φοβάται, ότι ο τελικός στόχος των Κούρδων είναι η πλήρης ανεξαρτησία τους από το Ιράκ.
Το 1966, ο υπουργός Άμυνας του Ιράκ, Abd al-Azis al-Uqayli, είχε κατηγορήσει τους Κούρδους του Ιράκ ότι επιδιώκουν την ίδρυση ενός „δεύτερου Ισραήλ“ στη Μέση Ανατολή. Ισχυρίστηκε επίσης, ότι η Δύση και η Ανατολή υποστηρίζουν τους επαναστάτες να ιδρύσουν ένα νέο ισραηλινό κράτος στο βόρειο τμήμα της επικράτειας, όπως το είχαν κάνει το 1948 όταν ίδρυσαν το Ισραήλ [2].
Είναι αρκετά ενδιαφέρον, το ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με τις σημερινές σχέσεις της – βασίζεται όμως μόνο στην αντίληψη των αμοιβαίων αντιποίνων που φοβούνται.Σε πολλά πράγματα στον πόλεμο εναντίον της Συρίας, ορισμένες κουρδικές πολιτοφυλακές έγιναν οι πιο στενοί σύμμαχοι του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, τα οποία περιλαμβάνουν επίσης μαζικές παραδόσεις βαρέων όπλων καθώς και την αντίστοιχη εκπαίδευση από μέλη του συνασπισμού [3].
Κούρδοι πολιτοφύλακες κυριαρχούν στις Συριοδημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), γνωστοί και ως η κορυφαία ομάδα που υποστηρίζεται από την Αμερική για την καταπολέμηση του Daesh (ISIS) στο προπύργιό τους, την Raqqa.
Τα όπλα που έδωσαν οι ΗΠΑ στους Κούρδους και Άραβες μαχητές στο συνασπισμό ενάντια στο κράτος IS περιλαμβάνουν βαριά πολυβόλα, όλμους, όπλα αμύνης εναντίον τανκς, τεθωρακισμένα οχήματα και πρωτοποριακό εξοπλισμό.Τον Μάιο, ο Πρόεδρος Donald Trump ενέκρινε τον επανεφοδιασμό της κουρδικής πολιτοφυλακής στη Συρία με βαριά όπλα, συμπεριλαμβανομένων όλμων και πολυβόλων [4].
Ένα μήνα μετά την έγκριση του Trump, παραδόθηκαν σε αυτή την ομάδα 348 φορτηγά με στρατιωτική βοήθεια , πρόσθεσε η Anadolu. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο κατάλογος των όπλων του Πενταγώνου, τα οποία παραδόθηκαν στην ομάδα, περιείχε 12.000 τυφέκια Καλάσνικοφ, 6.000 πολυβόλα, 3.000 χειροβομβίδες και 1.000 όπλα αντιαρματικής αμύνης ρωρικής ή αμερικανικής προελεύσεως. Σύμφωνα με το Sputnik News οι αποστολές των ΗΠΑ περιείχαν και 130 φορτηγά, εκ των οποίων τα 60 παραδόθηκαν στις 5 Ιουνίου και τ 20 στις 12 Ιουνίου 2017 [5].
Στις 17 Ιουνίου το Sputnik News ανέφερε, ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) στη Συρία με πυρομαχικά για την καταπολέμηση του Daesh, παραδίδοντας 50 φορτηγά, σύμφωνα με τουρκικά ΜΜΕ, σε μία μόνο ημέρα. Λίγο πιο πριν, τα φορτηγά είχαν φθάσει στην πόλη al-Hasakah στη βορειοδυτική Συρία.
Τόσο οι ιστορικές όσο και οι σημερινές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και των Κούρδων ωφέλησαν και τις δύο πλευρές. Στο παρελθόν το Ισραήλ έπαιρνε πληροφορίες μυστικών υπηρεσιών των Κούρδων και υποστήριξη από μερικές χιλιάδες Εβραίους που είχαν εγκαταλείψει το Ιράκ λόγω διωγμών από τους οπαδούς του κόμματος Bath. Οι Κούρδοι έπαιρναν προστασία και ανθρωπιστική βοήθεια, όπως και επαφές με τον έξω κόσμο, ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ.
Οι πρώτες επίσημες επιβεβαιώσεις, ότι το Ισραήλ υποστήριζε τους Κούρδους, πάνε πίσω στις 29 Σεπτεμβρίου 1980, όταν ο Πρωθυπουργός Menachem Begin αποκάλυψε, ότι το Ισραήλ υποστήριζε τους Κούρδους κατά την εξέγερσή τους εναντίον της ιρακινής κυβέρνησης από το 1965 έως το 1975 και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτό το γνώριζαν. Ο Begin πρόσθεσε, ότι το Ισραήλ έστειλε εκπαιδευτές και όπλα, αλλά όχι ομάδες μάχης.
Ισραηλίτες κουρδικής καταγωγής διαδηλώνουν μπροστα στην τουρκική πρεσβεία του Tel Aviv στις 8. Ιουλίου 2010
Οι Κούρδοι είναι η μεγαλύτερη ομάδα νομάδων παγκοσμίως, που από τους αρχαίους χρόνους έχει παραμείνει χωρίς δικό της κράτος. Αυτό επέτρεψε στις Δυτικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν την "ανιθαγενή" δυστυχία του κουρδικού λαού ως εργαλείο για την κατάκτηση, την διαίρεση και την αποσταθεροποίηση του Ιράκ και της Συρίας, όπου τα αποικιακά συμφέροντα έχουν βαθιές ρίζες σε ότι αφορά το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Ο συνασπισμός των εγκληματιών πολέμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, χρησιμοποιεί στοιχεία του συριακού κουρδικού πληθυσμού για να επιτύχει τους σκοπούς του, να καταστρέψει την μη εμπλακείσα σε πόλεμο Συρία υπό την ηγεσία του λαϊκού δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου Bashar al-Assad [6].
Η Washington προσπαθεί να εδραιώσει τον σεχταρισμό και την εθνοτική διαίρεση σε μια χώρα που δεν είχε καμία σχέση με τον πόλεμο που ξεκίνησε η Δύση.
Ωστόσο ειδικοί για το Κουρδικό απορρίπτουν αυτόν τον χαρακτηρισμό επειδή δεν ταιριάζει μ‘ αυτά που πιστεύουν για τα ιστορικά γεγονότα, σύμφωνα με τα οποία σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή δημιουργείται ένα κράτος. Ο εκτιμώμενος πληθυσμός των Κούρδων σύμφωνα με τις περισσότερες δημογραφικές πηγές, ανέρχεται στα 30 εκατομμύρια. Απορρίπτουν επίσης την ιδέα ότι οι Κούρδοι χρησιμοποιούνται στην σκακιέρα σαν πιόνια [7].
Απαντώντας στην ερώτηση, σε ποιά διαχωριστική γραμμή έβαζε η αυτόνομη διοίκηση τα σύνορα μεταξύ της υποστήριξης των ΗΠΑ και της υποστήριξης άλλων μεγάλων δυνάμεων, ο συνδιευθυντής των Συριακών Κούρδων του PYD, Salil Muslim Muhammad, δήλωσε: „Η εγγύηση μας είναι η συνείδησή μας. Εξαρτάται σε ποιό βαθμό θα εκπαιδεύσουμε και θα οργανώσουμε τον πληθυσμό μας. Αν υπερασπιστούμε τα ηθικά και τις ιδεολογικές μας πεποιθήσεις, τότε οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα μπορέσουν να μας μεταχειριστούν σαν πιόνια . [8]
Ίσως καμία άλλη ομάδα ανθρώπων δεν εγκωμιάσθηκε τόσο ρομαντικά στη δυτική συνείδηση όσο οι Κούρδοι. Ανέρονται συνεπώς και επανειλημμένα ως „μαχητές της ελευθερίας“ που αγωνίζονται συνεχώς για μια χώρα που τους αρνούνται. Οι Κούρδοι χρησιμοποιήθηκαν στην ιστορία συχνά από άλλες χώρες και άπό πλουσίους ως βέλη, δεν ήταν όμως ποτέ οι ίδιοι το τόξο.
Σήμερα οι Κούρδοι χρησιμοποιούνται από το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ για να υπηρετήσουν τους αποικιοκρατικούς στόχους της σύγχρονης εποχής, να διαλύσουν μεγάλα κράτη όπως το Ιράκ και να δημιουργήσουν απ΄αυτό μικρά κράτη και για να εξασφαλίσουν τους γεωπολιτικούς τους στόχους. Όταν τα έθνη διαλύονται σε μικρά κράτη, μπορούν πιο εύκολα να ελεγχθούν από ξένες δυνάμεις.
Αυτό είναι μια γεωστρατηγική κίνηση που χρησιμοποιούν ισχυρά ιμπεριαλιστικά έθνη για δημιουργήσουν και να αποικίσουν μικρά έθνη μικρής επιρροής. Οι Κούρδοι έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί στην ιστορία σαν ππιόνια για την „διχαστική» στρατηγική“ του Divide et impera, του διαίρει και βασίλευε, και ακόμη δεν αρνούνται να παίζουν αυτό το παιχίδι των αποικιακών δυνάμεων.
Υπεραριστεροί της Ευκαιρίας ή πραγματικοί επαναστάτες;
Σε άρθρο του το 2007, ο ανώτερος αναλυτής της NPR, Daniel Schorr, διαπιστώνει, ότι οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν μακρά ιστορία στο να χρησιμοποιούνται σαν πιόνια στην στρατηγική σκακιέρα για περιφερειακούς αγώνες εξουσίας [9]. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στο επίκεντρο ενός ανταγωνισμού μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν για την κυριαρχία της Μέσης Ανατολής.
Το 1973, ο Πρόεδρος Richard Nixon και ο υπουργός Εξωτερικών του, Henry Kissinger, ξεκίνησαν με την CIA μια επανάσταση εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν στη στο Βόρειο Ιράκ. Οι ΗΠΑ παρέμειναν διακριτικά στο ημίφως, όταν ο Σαντάμ και ο Σάχης του Ιράν διευθέτησαν τις διαφορές τους, αφήνοντας τους Κούρδους στο θλιβερό τους πεπρωμένο. Είναι ενδιαφέρον, ότι οι Κούρδοι φαίνεται να έχουν πάθει αμνησία, επιλέγοντας και πάλι να συνεργαστούν με την Washington, η οποία τους έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα για δικό της όφελος.
Στον Πόλεμο του Κόλπου, λόγω της κατοχής μέρους του Κουβέιτ από το Ιράκ το 1990, ο Πρόεδρος George W. Bush έκανε έκκληση στους Κούρδους και τους Σιίτες στα νότια, να ξεκινήσουν μια εξέγερση εναντίον του Σαντάμ.
Ο αμερικανικός στρατιωτικός που βγήκε νικητής σε αυτόν τον πόλεμο, επέτρεψε στον Σαντάμ να κρατήσει τα ελικόπτερα του ως όπλα, τα οποία ο Σαντάμ χρησιμοποιούσε εναντίον των Κούρδων και των Σιιτών. Το αμερικανικό κοινό υποχρέωσε τελικά τη διοίκηση να δημιουργήσει ζώνες απαγόρευσης πτήσεων στη βόρεια και νότια περιοχή του Ιράκ για την προστασία και των δύο πληθυσμών.
Η κουρδική πίστη στην Αμερική τους κόστισε όχι λίγα, ενώ η κυβέρνηση Bush κυνικά υπαγόρευσε στους αυτόνομους Κούρδους το τι είδους σχέσεων θα μπορούσαν να συνάψουν με άλλες χώρες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, αντιπάλου των ΗΠΑ [10]. Αλλά οι Κούρδοι φαίνεται να ανταγωνίζονται με τις ΗΠΑ και το Ιράν για το ποιός θα επικράτηση στη Μέση Ανατολή.
Ο Andrew Exum, πρώην ανώτατος στρατηγικός υπάλληλος του Πεντάγωνο για την Μέση Ανατολή, ο οποίος υπηρέτησε ως Army Ranger, δήλωσε, ότι „… αυτή την απόφαση – να οπλίζει μια ομάδα η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με μια ξένη τρομοκρατική οργάνωση, αλλά και μια που εδώ και δεκαετίες βρίσκεται σε εξέγερση εναντίον της Τουρκίας – θα ρίξει προφανώς τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία πίσω για τις επόμενες δεκαετίες.“ [11]
Η τουρκική κυβέρνηση επέμενε από καιρό, οι κουρδικές πολιτοφυλακές να συνδεθούν στενά με το κόμμα των Κούρδων Εργαζομένων, ένα αποσχιστικό κίνημα, γνωστό ως PKK. Το κίνημα αυτό θεωρείται στην Τουρκία, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως τρομοκρατική οργάνωση.
Μια πρόχειρη εκτίμηση του Factbook της CIA ανεβάζει τον κουρδικό πληθυσμό στα 14,5 εκατομμύρια στην Τουρκία, 6 εκατομμύρια στο Ιράν, περίπου 6 εκατομμύρια στο Ιράκ και λιγότερο από 2 εκατομμύρια στη Συρία, συνολικά περίπου 28 εκατομμύρια Κούρδους που ανήκουν στο „Κουρδιστάν“ και στις γειτονικές περιοχές.
Άλλες πηγές διαπιστώνουν, ότι χάρη στον πόλεμο που επιβλήθηκε και σχεδιάστηκε από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του στον Κόλπο, στην Συρία ζουν σήμερα μόνο 1,2 εκατομμύρια Κούρδοι. Σχεδόν ο ίδιος αριθμός Κούρδων μετανάστευσε στη Γερμανία τα τελευταία έξι χρόνια.
Είναι σημαντικό να γίνει μια διάκριση μεταξύ του κουρδικού πληθυσμού, ο οποίος αφομοιώθηκε στις χώρες όπου σήμερα ζουν ο οποίος απορρίπτει την ιδέα της ίδρυσης ενός Κουρδιστάν και εκείνων, που είναι ξελιγωμένοι και επιτρέπουν στον εαυτό τους να ενωθούν με τη Δύση και το Ισραήλ, αποσταθεροποιώντας την περιοχή.
Πολλοί Κούρδοι στη Συρία, ειδικά εκείνοι που ζουν σε περιοχές που δεν ελέγχονται από Κούρδους, όπως είναι η Δαμασκός, είναι πιστοί στην συριακή κυβέρνηση και δήλωσαν, ότι ψήφισαν υπέρ του Assad το 2014.Αυτές τις ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές τις κέρδισε ο Assad με 88,7 ψήφους, μπροστά από τους άλλους δύο υποψηφίους [12].
Στην αρχή του πολέμου οι Κούρδοι πολεμούσαν στον στρατό της Συρίας-Αραβίας και έπαιρναν όπλα και μισθούς όπως και οι Σύριοι συνάδελφοί τους. Σήμερα υπάρχει μόνο ένας μικρός αριθμός Κούρδων στον Συριακό Αραβικό Στρατό στη Νότια Συρία.
Στη Βορειοανατολική Συρία, από την άλλη πλευρά, πολλοί Κούρδοι αποτακτησαν στο αμερικανοκρατούμενο SDF, το οποίο οι ΗΠΑ εφοδιάζουν με όπλα, λεφτά και κατάρτιση. Οι Σύροι θεωρούν τους Κούρδους που παρέμειναν πιστοί στη Συρία, ακόμα και σήμερα ως συμπολίτες τους και αδελφούς και αδερφές της Συρίας και η περιγραφή της κουρδικής προδοσίας σε αυτό το άρθρο δεν ισχύει γι‘ αυτούς.
Ο χαλαρός συνασπισμός των επαναστατικών ομάδων της Συρίας που είναι γνωστός ως Συριακοδημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), οπλίζεται, εκπαιδεύεται και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ. Η ομάδα συμμετέχει επί του παρόντος στο πρώιμο στάδιο της μάχης για το προπύργιο του ISIS που είναι η Raqqa της Συρίας.
Ο χαλαρά συνδεδεμένος συνασπισμός των ομάδων ανταρτών της Συρίας, γνωστός ως Συριακοδημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), οπλίζεται, εκπαιδεύεται και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.
Ανεξαρτησία και ασυμφωνία
Σημαντικό είναι επίσης να σημειωθεί, ότι το εθνοτικό σήμα „Kurd“ αναφέρεται σε πολλές διαφορετικές αλλά σαφώς διακριτές γλώσσες.
Οι δύο συνηθέστερες είναι η γλώσσα των Sorani στο Ιράκ και το Ιράν και των Kurmanji στη Συρία, στην Τουρκία και στις μικρότερες γειτονικές περιοχές τού Ιράκ και του Ιράν. Η γλώσσα των Sorani χρησιμοποιεί την αραβική γραφή ενώ η Kurmanji την λατινική γραφή, που δείχνει και το πόσο ισχυρές μπορεί να είναι οι διαφορές μεταξύ τους.
Η περιφερειακή Ιρακινο-Κουρδική κυβέρνηση (KRG) αποτελείται από αντιπροσώπους του Sorani, ενώ το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), το PYD και άλλες εθνικιστικές ομάδες στη Συρία και την Τουρκία μιλούν Kurmanji. Αυτός ο διαχωρισμός αποτελεί, φυσικά, και μια διαφορετική πολιτική έκφραση. Επομένως, δεν είναι τόσο εύκολο να ορίσθούν τα όρια του KRG σε σχέση με τις περιοχές που ελέγχονται από το PYD και το PKK.
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία δεν θεωρεί τις προσδοκίες των Sorani στον ίδιο βαθμό απειλητικές όπως εκείνες που κατοικούνται από Kurmanji. Η ενίσχυση της αυτονομίας των Ιρακινών Κούρδων δεν θα δημιουργούσε λοιπόν προβλήματα στην τουρκοαμερικανική συμμαχία, όπως αυτά που θα προκαλούσε η ενίσχυση του εθνικισμού των Τούρκο-Κούρδων στη Συρία.
Η αναζήτηση της ανεξαρτησίας αποτελεί ένα ενυπάρχον μέρος της κουρδικής ταυτότητας.
Ωστόσο, δεν επιδιώκουν όλοι οι Κούρδοι ένα ενωμένο Κουρδιστάν που θα περιλάμβανε τις κουρδικές περιοχές τεσσάρων διαφορετικών κυρίαρχων κρατών. Τα περισσότερα κουρδικά κινήματα και πολιτικά κόμματα επικεντρώνονται στα συμφέροντα και την αυτονομία των Κούρδων στις χώρες που ζούν.
Ανάμεσά τους υπάρχουν και Κούρδοι σε κάθε χώρα που έχουν αφομοιωθεί στις τοπικές κοινωνίες και οι ανάγκες τους περιορίζονται σε αιτήματα για μεγαλύτερη πολιτιστική ελευθερία και πολιτική αναγνώριση.Οι Κούρδοι σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή επιδιώκουν δυναμικά τους στόχους τους μέσα από μια ποικιλία διασυνδέσεων
. Ενώ ορισμένοι Κούρδοι ίδρυσαν πολιτικά κόμματα και οργανώσεις με βάση το νόμο του εκάστοτε κράτους σε μια προσπάθεια να προωθήσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, διακινδύνευσαν άλλοι ένοπλες εξεγέρσεις.
Κάποιοι, όπως το τουρκικό PKK, χρησιμοποίησαν τακτικές ανταρτών και τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχο τους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των δικών τους κουρδικών συμπολιτών.
Το ευρύ πεδίο των κουρδικών κομμάτων και ομάδων αντικατοπτρίζει την εσωτερική διάσπαση μεταξύ των Κούρδων, η οποία εμφανίζεται συχνά και σε φυλετικά, γλωσσικά ή εθνικά ρήγματα εκτός από τις πολιτικές διαμάχες και αντιπαλότητες.
Οι εντάσεις μεταξύ των δύο κυρίαρχων κουρδικών πολιτικών κομμάτων του Ιράκ, του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (KDP) και της Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν (PUK) κλιμακώθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κόστισε τη ζωή πάνω από 2.000 Κούρδων.
Η πολιτική διαφωνία με κουρδικά κόμματα και οργανώσεις επεκτείνεται πέρα από τα εκάστοτε σύνορα και στις γειτονικές χώρες, όπου δημιουργούν παραρτήματα ή συνάπτουν συμμαχίες.
Σήμερα, η διαφωνία σχετικά με τις ιδέες μιας κουρδικής αυτονομίας στη Συρία ή τις σχέσεις των Κούρδων του Ιράκ με την τουρκική κυβέρνηση έχει προκαλέσει τέτοιες εντάσεις, που έχουν καταφάγει το ιρακινό KDP και την συριακή αδελφή του οργάνωση KDP-S και τους οδήγησαν ενάντια στο PKK και το συριακό του παράρτημα PYD.
Ξανά και ξανά συνεργάσθηκαν εχθρικές μεταξύ τους κουρδικές ομάδες όταν έβλεπαν να έχουν συμφέρον. Η πρόκληση της Daesh οδήγησε τους Peshmerga που συνδέονται με το KDP να αγωνιστούν μαζί με τις δυνάμεις του Συριακού PYD.
Kουρδικές ομάδες έχουν διαπραγματευτεί, μερικές φορές όχι μόνο με τη δική τους κυβέρνηση, αλλά και με γειτονικές τους χώρες – σε ορισμένες περιπτώσεις εις βάρος των σχέσεών τους με τους αδελφούς τυς Κούρδους.
Οι σύνθετες σχέσεις μεταξύ των κουρδικών ομάδων και μεταξύ των Κούρδων και των περιφερειακών κυβερνήσεων ήταν πάντα ρευστές και οι συμμαχίες που σχηματίστηκαν διαλύθηκαν καθώς άλλαζαν οι πολιτικές συνθήκες.
Η διαφωνία των Κούρδων κατά τους ειδικούς, είναι ένας από τους κύριους λόγους για την ανικανότητά τους να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος.
Οι παράνομες και αδικαιολόγητες αξιώσεις των Κούρδων για αυτονομία
Η Δύση ισχυρίζεται, ότι οι Κούρδοι είναι μία από τις πιο ηθικές και αξιοπρεπείς δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, που αγωνίζονται εναντίον του Daesh. Αν όμως έχουν επικεντρωθεί στην καταπολέμηση του Daesh, όπως ισχυρίζονται, τότε γιατί διαπράττουν γενοκτονία εναντίον των Συρίων στους πολέμους που γίνονται; [13]
Έχοντας αυτό υπόψη, τότε ο συνεχής και μονότονος ισχυρισμός Δύσης, ότι οι ένοπλες κουρδικές τρομοκρατικές ομάδες προσπαθούν να βοηθήσουν τη Συρία είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί.
Η πραγματικότητα στην Συρία έρχεται σε πλήρη αντίφαση με αυτά τα κενά περιεχομένου συγχαρητήρια που χρησιμοποιεί η Δύση για να προστατεύσει το πρόσωπό της, υποστηρίζοντας παράλληλα αυτές τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η ψεύτικη αυτή αφήγηση χρησιμοποιήθηκε πράγματι για να δικαιολογήσει τον εξοπλισμό των Κούρδων στη Συρία με σκοπό την πρόκληση αστάθειας και διασπασμων.
Είναι ιδιαίτερα περίεργο, να είναι οι Κούρδοι τόσο εχθρικοί απέναντι στους Σύριους, τους οποίους η χώρα δέχθηκε ευχαρίστως στην επικράτειά της. Για παράδειγμα, η Συρία έκανε το 2012 μεταρρυθμίσεις προς όφελος των Κούρδων. „
Ο Πρόεδρος Assad εξέδωσε διάταγμα, ότι οι κάτοικοι που είχαν εγγραφεί ως αλλοδαποί στην (Κυβερνητική περιφέρεια του Hassake), αποκτούν την αραβο-συριακή ιθαγένεια, ανέφερε το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων SANA.
Το μέτρο, από το οποίο ωφελήθηκαν περίπου 300.000 Κούρδοι, ήρθε μία εβδομάδα αφού ο Assad είχε αναθέσει σε μια επιτροπή να „λύσει το πρόβλημα της απογραφής του 1962 στην Κυβερνητική περιφέρεια του Hassake“.
Τον Ιανουάριο του 2015, η SANA ανέφερε, ότι ο πρώην Πρωθυπουργός της Συρίας Dr. Dr. Wael al-Halqi είπε: „Οι Κούρδοι είναι ένα βαθιά ριζωμένο συστατικό στοιχείο της συριακής κοινότητας και το Kobane είναι μέρος της Συρίας, πράμα που είναι σαφές στην καρδιά όλων των Συρίων“ [14].
Η διαβεβαίωση του Al-Halqi έγινε κατά τη διάρκεια συνάντησης με μια κουρδική αντιπροσωπεία Κούρδων αξιωματούχων. Προειδοποίησε δε επειγόντως όλους, να απορρίψουν τη βία και να ποντάρουν στην φιλία, επαναλαμβάνοντας, ότι η λύση στη συριακή κρίση θα μπορούσε να επιτευχθεί „μέσω ενός εθνικού διαλόγου και μιας εθνικής συμφιλίωσης“, επισημαίνοντας ότι ο διάλογος θα γίνει „υπό την ομπρέλα της χώρας, μακριά από ξένες υπαγορεύσεις“.
Το 2014 η πολιτική δημοκρατική συνάθροιση των Κούρδων της Συρίας ανέφερε, ότι η ακλόνητη σταση του λαού στο Kobane απέναντι στους τρομοκράτες ήταν μια μορφή των αισθημάτων των Κούρδων της Συρίας που ήθελαν να εκφράσουν την συμμαχία τους με τη Συρία ως χώρα καταγωγής τους [15].
Οι συνεδριάσεις του Ανωτάτου Συμβουλίου των Γραμματέων ανέφεραν ότι η ακλόνητη στάση τους στο Kobane προκάλεσε θαυμασμό και ότι οι προσπάθειες παραβίασης της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας αποτελούσαν μέρος ενός σχεδίου για τη δημιουργία χάους και διαίρεσης και την υπονόμευση του άξονα αντίστασης.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα των προσπαθειών της συριακής κυβέρνησης να ενώσει όλους όσους ζουν στα εθνικά σύνορα της χώρας. Όμως ακόμη και μπροστά σ‘ αυτές τις χειρονομίες καλής θελήσεως, η SDF αποφάσισε να ταχθεί στο πλευρό των εχθρών της Συρίας και να μην συνεργαστεί με το συριακό στρατό.
Μια πρόσφατη συμφωνία – κατόπιν πρωτοβουλίας και κατόπιν διαπραγματεύσεων των ΗΠΑ με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) και την υπο κουρδικήν ηγεσία SDF, καθορίζει τους όρους υπό τους οποίους θα επιτρέπονταν διαπραγματεύσεις μεταξύ της αμερικανόπνευστης ταξιαρχίας al-Muatasim και του FSA, μεταξύ άλλων και την κατάληψη 11 χωριών στη Βόρεια Συρία, τα οποία ελέγχονταν από την SDF.
Η γενική ιδέα αυτής της άνευ προηγουμένου συμφωνίας ανακοινώθηκε στις 10 Μαΐου, αφού διαπιστώθηκε, ότι ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είχε αναθέσει την διοίκηση αυτών των χωριών στην al-Muatasim.
Η ταξιαρχία al-Muatasim είναι γνωστή ως ένας εξαιρετικά στενός συνεργάτης των ΗΠΑ γι‘ αυτό και εξελέγη να αναλάβει την ευθύνη για τα αναφερθέντα χωριά. Και αυτό αποδεικνύει επίσης την συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ, των Συριακοδημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.
Η συνεργασία τους αποτελεί μέρος της προσπάθειας να εξουδετερωθεί η πρόοδος που επιτεύχθηκε από τον Συριακό Αραβικό Στρατό και τους συμμάχους του.
Sarah Abed
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου