ΔΕΣΜΟΣ...

του Γιώργου Μιχαήλ*

Ο Θεός της Ελλάδας είναι τόσο ισχυρός, ώστε να φροντίζει η χώρα αυτή να γεννά πάντα αληθινούς ήρωες. Ήρωες ικανούς να σκορπίσουν σαν τρομαγμένα πουλιά όλους αυτούς οι οποίοι αποφάσισαν να φυλακίσουν την ψυχή μας στην σκοτεινή τους φυλακή.

Άρθρο

Εάν το χώμα της Ελλάδας και όλων των Ελληνικών περιοχών – εντός και εκτός Ελλάδας – μπορούσαν να φωνάξουν, η κραυγή τους θα έσπαζε πολλαπλές φορές το φράγμα του ήχου.

Όσοι δε αγωνιστήκαν, με όλη την δύναμη της καρδιάς τους για να υπάρχουν ακόμα και σήμερα Έλληνες, είμαι σίγουρος ότι θα έβγαιναν από τους τάφους τους εάν μπορούσαν να καταλάβουν την σημερινή οικτρή κατάσταση της Ελλάδας.

Τότε τα δάκρυα τους δεν θα ήταν αρκετά για να ξεπλύνουν την ντροπή την οποία θα ένιωθαν. Ιδίως όταν αντίκριζαν αυτούς που ανέλαβαν την ευθύνη να επαναφέρουν τον ανθό του Έθνους μας στην πρωτινή του θέση.

Γιατί οι σκοποί αυτοί είναι πολύ σκοτεινοί. Είναι τόσο σκοτεινοί που είναι αδύνατον να τους συλλάβει ο νους ενός υγιούς ανθρώπου.

Είναι τόσο σκοτεινοί σε σημείο να έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ομαδική σχεδόν ενιαία καταστροφική ψυχολογία στο σύνολο των Ελλήνων.

Μια ψυχολογία, η οποία οδηγεί όλους εμάς στις παρορμήσεις εκείνες που με την σειρά τους δημιουργούν μια βαθιά αναρχία μέσα στην κοινωνία. Μια αναρχία που αποτελεί και τον στόχο των σύγχρονων πολιτικών.

Γιατί δια μέσου αυτής της αναρχίας εφαρμόζουν ανενόχλητα τo δηλητηριώδες έργο τους, τυφλώνοντας όλους εμάς με τον πιο επώδυνο τρόπο.

Μας τυφλώνουν με το πυρακτωμένο τους σίδερο, όπως προκλητικά οι ίδιοι αυτοί που κυβερνούν έχουν παραδεχθεί.

Γιατί χρειάζεται κάποιος να υποφέρει από ακραία τύφλωση για να μην καταλάβει πως «ο διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος θα απογυμνώσει τον κλήρο ακόμη και από τους πενιχρούς μισθούς με τους οποίους ζούσε και θα τον παραδώσει σαν έρμαιο στην εξουσία του κάθε αρχιεπίσκοπου».

Έναν κλήρο τον οποίο ο ηγέτης ενός περήφανου έθνους θα τον ανύψωνε σε τέτοιο βαθμό, αυξάνοντας ακόμα και τους μισθούς του, ώστε να κατορθώσει δια μέσου του ιδίου την ηθική ανάνηψη της χώρας.

Μια ηθική που από όλες τις πλευρές δέχεται μια ασταμάτητη επίθεση. Το αποτέλεσμα φυσικά στο τέλος θα είναι η αρπαγή της εκκλησιαστικής περιουσίας από το κράτος και στην συνέχεια από τους δανειστές. Ο Θεός της Ελλάδας ωστόσο δεν είναι από αυτούς που ξεχνούν.

Ο Θεός της Ελλάδας είναι επίσης δίκαιος. Είναι τόσο δίκαιος, ώστε δεν θα επιτρέψει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να συλήσει τις ψυχές όλων όσων έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη την ζωή τους για την ιδέα του Έθνους. Γιατί αυτό ακριβώς αποτελεί ένα Έθνος. Μια άπιαστη, ακατανόητη και μυστικιστική ιδέα.

Μια ιδέα η οποία μετατρέπεται σε συναίσθημα όταν ένας άνθρωπος αντικρίζει με τα δυο του μάτια έναν συμπατριώτη του. Είναι αυτό το συναίσθημα που ρυθμίζει την καρδιά του κάθε ανθρώπου σε ευχάριστους παλμούς.

Είναι αυτό το συναίσθημα που αξίζει παραπάνω από όλους τους θησαυρούς και το χρυσάφι της γης. Είναι ο Θεός της Ελλάδας αυτός που θα φροντίσει σίγα σιγά να επανακτήσουμε το φως μας.

Για να μπορούμε πλέον να κατανοούμε που μας οδηγεί αυτή η σύγχρονη πολιτική κάστα. Για να μπορούμε πλέον να παρατηρούμε πραγματικά ο ένας τον άλλο και να αισθανόμαστε αυτό το θετικό συναίσθημα. Το οποίο μόνο η ιδέα του Έθνους και η αγκαλιά του μπορεί να γεννήσει μέσα στην καρδιά μας.

Για να μπορέσουμε να ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στον πιο σκοτεινό, τον πιο αδίστακτο και τον πιο θηριώδη εχθρό μας. Το κράτος. Ένα κράτος που κυβερνούν κάποιοι που δεν έλαβαν την πλειοψηφία των Ελληνικών ψήφων.

Κάποιοι που έχουν αλυσοδέσει ένα ολόκληρο Έθνος σε μια διεθνή φυλακή, αφού κατάντησαν την Ελλάδα έναν απλό εταίρο όπως περήφανα λένε. Εγώ όμως έχω ακόμα πίστη στον Θεό της Ελλάδας. Έχω ακόμα πίστη και περιμένω να στείλει το σημάδι του. Ένα σημάδι που εύχομαι να είναι ανεξίτηλο.

Επίλογος

Ένα σημάδι που εύχομαι να ταρακουνήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ένα σημάδι που θα μετατρέψει τον παράδεισο τον πολιτικών σε κόλαση, ενώ την κόλαση μας σε παράδεισο.

Για να συμβεί αυτό πρέπει να ξαναδημιουργηθεί ανάμεσα μας ο ίδιος ασυνείδητος δεσμός.

Ένας δεσμός που μοιάζει με εκείνο τον ασυνείδητο δεσμό που περιβάλει ένα σύνολο ανθρώπων κλεισμένων σε ένα καταφύγιο όταν βομβαρδίζεται ανηλεώς από τον εχθρό.

Ένας δεσμός σαν αυτόν είναι ικανός να απελευθερώσει τις απαιτούμενες δυνάμεις για την συντριβή της κρατικής αδράνειας και την αντικατάσταση της από την πρωτοβουλία, την ενεργητικότητα, το ταλέντο και τον αληθινό χαρακτήρα των ελεύθερων Ελλήνων.

*Ο Γεώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης, 2017.

ΠΗΓΗ